เรา : ทำไมแกไม่มีแฟนใหม่วะจะได้เลิกจมปลักกับเรื่องเก่าๆ
เพื่อน : เราไม่อยากเริ่มใหม่ว่ะแก เรากลัวการเริ่มใหม่กลัวที่จะต้องไปคบกับใครใหม่
ตอนนั้นที่เราฟังประโยคนี้เราว่ามันเป็นเรื่องตลกนะเพราะเราไม่เคยเป็นแบบนั้นตั้งแต่เคยมีแฟนมาและไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้นไม่ว่ากับใครเรามาคบกับแฟนคนนี้ตอนเราอยู่ม.6 คบกันวันที่ 2 มกราคม ก่อนที่จะมาคบกับแฟนคนนี้เราเลิกกับแฟนเก่าไป 2 ปีและไม่ได้มีใครตลอดช่วง 2 ปีนั้นเลย ถึงจะมีคนมาจีบแต่เราก็ไม่คบ ตอนที่มารู้จักกับแฟนคนนี้ 'ซีอิ้ว' ส่วนตัวเราชื่อ 'กิ๊ฟ' เรายอมรับเลยว่าที่รู้จักกันก็เพราะ whatsapp ตอนแรกเราเคยคุยกัยช่วงปี 2555 แล้วเลิกคุยกันไปได้กลับมาคบกับอีกช่วงเดือนมกราปี 2556 ตอนแรกที่กลับมาคบกันเรายอมรับเลยว่าเราไม่คิดว่าเราจะรักเราคุบไปแบบั้นเพราะเราเหงามากกว่า แต่คุยไปคุยมามันกลับกลายเป็นรักโดยที่เราไม่รู้ตัวด้วยว่าเมื่อไหร่ที่เรารัก ช่วงนั้นยอมรับเลย่าติดโทรสัพท์มากแบบคุยกันทั้งวันแบบคือถือโทรศัพท์ทิ้งไว้ถึงไม่ได้คุยก็ไม่วางสายเลยคือซีอิ้วไม่ได้เรียนส่วนเราเรียนพอเราว่างเราก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยเป็นแบบนี้ทุกวันตลอด 1 เดือน มันกลายเป็นความเคยชินมากที่เหมือยเรามีเขาอยู่ข้างตลอดเวลา แต่ตอนนั้นเรากับอิ้วยังไม่เคยเจอหน้ากันนะเพราะบ้านอิ้วอยู่สุราษบ้านเราอยู่สมุทรปราการ ผ่านไปเดือนนึงเข้าเดือนกุมภาอิ้วก็โผล่มาอยู่ที่กรุงเทพกับย่า ( หนีแม่มา ไม่เชิงหนีหรอกแบบเหมือนพ่อจะไม่ให้มาเลยทะเลาะกันออกมา บ้านเขาเลยเกลียดเรามากเพราะเราเป็นต้นเหตุให้ลูกเขาออกมา ) พอเขามาถึงกรุงเทพมาแบบที่เราไม่รู้ว่าเขามาจริงๆเพราะเราติดต่อเขาไม่ได้ 2 วัน พอเขามาถึงก็ย่าเขาเข้าโรงพยาบาลเขาเลยไปเฝ้าย่าแต่เขาปิดโทรศัพท์ส่วนเราก็โทตามจนโกรธมากเพราะเชาสัญญาว่าจะมาหาเราเราเลยปิดโทรศัพท์บ้างเขาโทหาเพื่อนเราเพราะคิดว่าเราอยู่กับเพื่อนแต่จริงๆคือเราอยู่บ้านและกำลังทำรายงานอยู่ พอเราจะออกจากบ้านเอางานไปให้เพื่อนเลยเปิดโทรศัพท์โทรหาเพื่อน เพื่อนบอก ' เนี่ยอิ้วถามว่ากิ๊ฟอยู่รึป่าวจะมาหามาไม่ได้ ' ตอนเราได้ยินประโยคนั้น เราดีใจมากเลยนะแบบรีบโทรไปหาเขาทันทีเลย แล้วก็ได้เจอกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมาเลยนะแบบเราอยากเจอเขาเมื่อไหร่แค่โทรบอกเขาจะรีบออกมาทันทีเลย เวลาผ่านไป 2 เดือน รักที่ใครก็อิจฉา ( อิจฉาจริงๆนะเพราะแฟนเราก็แอบน่ารักหล่อ ถึวเราจะไม่สวยก็เถอะ เป็นสุภาพบุรุษมาก ตลอดเวลาเดือนแรกที่คบกับไม่เคยมาพูดเรื่องอย่างว่ากับเราส้ะครั้ง จนมาเจอหน้ากันเนี่ยแล่ะยอมรับว่าเราเป็นคนเริ่มเพราะเราว่าใครก็คิดอย่างเราแล่ะ อยากกอดอยากจับมือคนที่เรารักแต่ตอนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกันนะ ) พอเข้าเดือนที่ 3 อะไรที่ว่าดีก็แย่มากแย่ถึงงที่สุด ทั้งโกหก ทั้งชอบปิดโทรศัพท์ เวลาทะเลาะกันจะไม่รับโทรศัพท์เลย ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้เราเสียใจมากนั่งโทรศัพท์ไปร้องไห้ไป แต่เรายอมรับนะว่าเราเป็นคนที่ขี้หึงขี้หวงขี้ห่วง เอาแต่ใจ พูดอะไรไม่เข้าหู ก็โกรธก็งอนแบบเรางี่เง่าสุดๆเพราะเขาตามใจเรามากมากจนเราคิดว่าเขาจะยอมเราแบบนี้ไปตลอดไม่ว่าเราจะทำอะไรเขาก็ไม่โกรธ ลืมไปว่าผู้หญิงแบบนี้มันน่าเบื่อเกินไปตลอดสองเดือนที่มีความสุขเรามีประโยคนึงของเขาที่อยู่ในใจเราตลอดเราจำได้แม่นแล้วไม่เคยลืม เขาส่งเพลงคู่กันให้เราฟังพร้อมประโยคที่ว่า ' ป๊าไม่รู้ว่าม๊าเกิดมาเป็นเนื้อคู่ของใคร แต่ตอนนี้ม๊าคือเนื้อคู่ของป๊าและจะเป็นเนื้อคู่ของป๊าตลอดไป ' ประโยคนี้ที่เราลืมไม่ได้และไม่เคยลืมพอเดือนที่ 3 เราชวนเขาไปทะเลวันครบรอบ 3 เดือนไปฉลองวันครบรอบทุกอย่าง ยอมรับอย่างตรงๆเลยว่าตอนนั้นเรายอมมีอะไรกับเขาแบบตั้งใจเพราะเราคิดว่ามันคงจะทำให้เขากลับไปเป็นเขาคนเดิม แต่มันคงผิดไปจากที่เราคิด ทุกอย่างมันแย่กว่าเดิม หลังจากกลับจากทะเลเขากลับไปเป็น ปะป๊าคนเดิมที่น่ารักของเขาได้ 3 วัน หลังจากนั้นเราทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยคือเป็นเรื่องเล็กสะจนเราคิดว่าเรื่องแค่นี้จะไม่ทำให้เราเลิกกัน เขาหายไปและกลับมาวันที่ 11 เมษา เราได้คุยกันและไปหาเขาที่บ้าน ไปเล่นสงกรานด้วยกัน วันที่ 13 เมษา ก่อนเราจะกลับบ้านเราร้องไห้กอดเขาแล้วเราถามเขาว่า ' ทำไมทำกับเราแบบนี้ ไม่สงสารเราแล้วหรอ ความรักที่เขาเคยมีให้เราหายไปไหนหมด เราร้องไห้อยู่นานมากยืนกอดเขาร้องไห้อยู่ข้างถนน จนเขาเรียกรถแบบเชิงไล่ให้เรากลับบ้าน นั่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เห็นหน้าเขา ได้จับมือ ได้กอดเขา วันที่ 14เมษา เราได้คุยกับเขานิดหน่อยและหลังจากที่เขาวางสายไปเราพยายามโทรหาไปเป็นร้อยๆสายส่งข้อความ นี่คือสิ่งที่เราไม่เคยทำตั้งแต่ที่เรามีแฟน เรามีความรู้สึกว่าเราเสียเขาไม่ได้ แต่ก็นั่นแล่ะ เรารั้งเขากลับมาไม่ได้เหมือนกัน เขาไม่ได้อยากอยู่กับเราแล้ว หลังจากนั้นหลายเดือนเขาเคยกลับมาทักเราในเฟสบุคนะแบบกลับมาคบกันมั๊ยเราก็ตกลงแต่พออีกวันนึงเขาก็บล็อกเฟสเราแล้วก็หายไป ทำแบบนี้กับเราเป้นสิบครั้ง เราเองก็โง่ที่รุ้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่เราก็ยอมขอแค่ได้คุยกับเขาวันสองวัน แรกกับการร้องไห้เป็นอาทิตย์เรา ยอม ถ้านับเวลาจริงๆจัง นี่ก็ 9 เดือนแล้วที่เขาไป แต่ความรู้สึกเราเหมือนเรามีคนอื่นไม่ได้ ถึงเราจะไม่สวยมีคนมาชอบอะไรเยอะแยะ แต่พอมีคนมาชอบเราเลิกที่จะปฎิเสธทั้งที่เราเองก็อยากมีช่วงเวลาที่มีคนให้เป็นห่วงมีคนให้คิดถึง มีคนคอยโทรตาม พอมีเพื่อนมาถามเราก็ตอบประโยคที่เราเคยตลกในตอนนั้น ' เราไม่อยากเริ่มใหม่ว่ะแก เรากลัวการเริ่มใหม่กลัวที่จะต้องไปคบใครใหม่ ' จนวันนี้เราไม่เคยแน่ใจตัวเองส้ะครั้ง ว่าถ้าเขากลับมาแล้วพูดมาว่า ' กลับมาคบกันนะ ' เราจะกล้าปฎิเสธเขามั๊ย ?
มีใครเป็นมั๊ย เวลาไม่ช่วยอะไร ?
เพื่อน : เราไม่อยากเริ่มใหม่ว่ะแก เรากลัวการเริ่มใหม่กลัวที่จะต้องไปคบกับใครใหม่
ตอนนั้นที่เราฟังประโยคนี้เราว่ามันเป็นเรื่องตลกนะเพราะเราไม่เคยเป็นแบบนั้นตั้งแต่เคยมีแฟนมาและไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้นไม่ว่ากับใครเรามาคบกับแฟนคนนี้ตอนเราอยู่ม.6 คบกันวันที่ 2 มกราคม ก่อนที่จะมาคบกับแฟนคนนี้เราเลิกกับแฟนเก่าไป 2 ปีและไม่ได้มีใครตลอดช่วง 2 ปีนั้นเลย ถึงจะมีคนมาจีบแต่เราก็ไม่คบ ตอนที่มารู้จักกับแฟนคนนี้ 'ซีอิ้ว' ส่วนตัวเราชื่อ 'กิ๊ฟ' เรายอมรับเลยว่าที่รู้จักกันก็เพราะ whatsapp ตอนแรกเราเคยคุยกัยช่วงปี 2555 แล้วเลิกคุยกันไปได้กลับมาคบกับอีกช่วงเดือนมกราปี 2556 ตอนแรกที่กลับมาคบกันเรายอมรับเลยว่าเราไม่คิดว่าเราจะรักเราคุบไปแบบั้นเพราะเราเหงามากกว่า แต่คุยไปคุยมามันกลับกลายเป็นรักโดยที่เราไม่รู้ตัวด้วยว่าเมื่อไหร่ที่เรารัก ช่วงนั้นยอมรับเลย่าติดโทรสัพท์มากแบบคุยกันทั้งวันแบบคือถือโทรศัพท์ทิ้งไว้ถึงไม่ได้คุยก็ไม่วางสายเลยคือซีอิ้วไม่ได้เรียนส่วนเราเรียนพอเราว่างเราก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยเป็นแบบนี้ทุกวันตลอด 1 เดือน มันกลายเป็นความเคยชินมากที่เหมือยเรามีเขาอยู่ข้างตลอดเวลา แต่ตอนนั้นเรากับอิ้วยังไม่เคยเจอหน้ากันนะเพราะบ้านอิ้วอยู่สุราษบ้านเราอยู่สมุทรปราการ ผ่านไปเดือนนึงเข้าเดือนกุมภาอิ้วก็โผล่มาอยู่ที่กรุงเทพกับย่า ( หนีแม่มา ไม่เชิงหนีหรอกแบบเหมือนพ่อจะไม่ให้มาเลยทะเลาะกันออกมา บ้านเขาเลยเกลียดเรามากเพราะเราเป็นต้นเหตุให้ลูกเขาออกมา ) พอเขามาถึงกรุงเทพมาแบบที่เราไม่รู้ว่าเขามาจริงๆเพราะเราติดต่อเขาไม่ได้ 2 วัน พอเขามาถึงก็ย่าเขาเข้าโรงพยาบาลเขาเลยไปเฝ้าย่าแต่เขาปิดโทรศัพท์ส่วนเราก็โทตามจนโกรธมากเพราะเชาสัญญาว่าจะมาหาเราเราเลยปิดโทรศัพท์บ้างเขาโทหาเพื่อนเราเพราะคิดว่าเราอยู่กับเพื่อนแต่จริงๆคือเราอยู่บ้านและกำลังทำรายงานอยู่ พอเราจะออกจากบ้านเอางานไปให้เพื่อนเลยเปิดโทรศัพท์โทรหาเพื่อน เพื่อนบอก ' เนี่ยอิ้วถามว่ากิ๊ฟอยู่รึป่าวจะมาหามาไม่ได้ ' ตอนเราได้ยินประโยคนั้น เราดีใจมากเลยนะแบบรีบโทรไปหาเขาทันทีเลย แล้วก็ได้เจอกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมาเลยนะแบบเราอยากเจอเขาเมื่อไหร่แค่โทรบอกเขาจะรีบออกมาทันทีเลย เวลาผ่านไป 2 เดือน รักที่ใครก็อิจฉา ( อิจฉาจริงๆนะเพราะแฟนเราก็แอบน่ารักหล่อ ถึวเราจะไม่สวยก็เถอะ เป็นสุภาพบุรุษมาก ตลอดเวลาเดือนแรกที่คบกับไม่เคยมาพูดเรื่องอย่างว่ากับเราส้ะครั้ง จนมาเจอหน้ากันเนี่ยแล่ะยอมรับว่าเราเป็นคนเริ่มเพราะเราว่าใครก็คิดอย่างเราแล่ะ อยากกอดอยากจับมือคนที่เรารักแต่ตอนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกันนะ ) พอเข้าเดือนที่ 3 อะไรที่ว่าดีก็แย่มากแย่ถึงงที่สุด ทั้งโกหก ทั้งชอบปิดโทรศัพท์ เวลาทะเลาะกันจะไม่รับโทรศัพท์เลย ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้เราเสียใจมากนั่งโทรศัพท์ไปร้องไห้ไป แต่เรายอมรับนะว่าเราเป็นคนที่ขี้หึงขี้หวงขี้ห่วง เอาแต่ใจ พูดอะไรไม่เข้าหู ก็โกรธก็งอนแบบเรางี่เง่าสุดๆเพราะเขาตามใจเรามากมากจนเราคิดว่าเขาจะยอมเราแบบนี้ไปตลอดไม่ว่าเราจะทำอะไรเขาก็ไม่โกรธ ลืมไปว่าผู้หญิงแบบนี้มันน่าเบื่อเกินไปตลอดสองเดือนที่มีความสุขเรามีประโยคนึงของเขาที่อยู่ในใจเราตลอดเราจำได้แม่นแล้วไม่เคยลืม เขาส่งเพลงคู่กันให้เราฟังพร้อมประโยคที่ว่า ' ป๊าไม่รู้ว่าม๊าเกิดมาเป็นเนื้อคู่ของใคร แต่ตอนนี้ม๊าคือเนื้อคู่ของป๊าและจะเป็นเนื้อคู่ของป๊าตลอดไป ' ประโยคนี้ที่เราลืมไม่ได้และไม่เคยลืมพอเดือนที่ 3 เราชวนเขาไปทะเลวันครบรอบ 3 เดือนไปฉลองวันครบรอบทุกอย่าง ยอมรับอย่างตรงๆเลยว่าตอนนั้นเรายอมมีอะไรกับเขาแบบตั้งใจเพราะเราคิดว่ามันคงจะทำให้เขากลับไปเป็นเขาคนเดิม แต่มันคงผิดไปจากที่เราคิด ทุกอย่างมันแย่กว่าเดิม หลังจากกลับจากทะเลเขากลับไปเป็น ปะป๊าคนเดิมที่น่ารักของเขาได้ 3 วัน หลังจากนั้นเราทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยคือเป็นเรื่องเล็กสะจนเราคิดว่าเรื่องแค่นี้จะไม่ทำให้เราเลิกกัน เขาหายไปและกลับมาวันที่ 11 เมษา เราได้คุยกันและไปหาเขาที่บ้าน ไปเล่นสงกรานด้วยกัน วันที่ 13 เมษา ก่อนเราจะกลับบ้านเราร้องไห้กอดเขาแล้วเราถามเขาว่า ' ทำไมทำกับเราแบบนี้ ไม่สงสารเราแล้วหรอ ความรักที่เขาเคยมีให้เราหายไปไหนหมด เราร้องไห้อยู่นานมากยืนกอดเขาร้องไห้อยู่ข้างถนน จนเขาเรียกรถแบบเชิงไล่ให้เรากลับบ้าน นั่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เห็นหน้าเขา ได้จับมือ ได้กอดเขา วันที่ 14เมษา เราได้คุยกับเขานิดหน่อยและหลังจากที่เขาวางสายไปเราพยายามโทรหาไปเป็นร้อยๆสายส่งข้อความ นี่คือสิ่งที่เราไม่เคยทำตั้งแต่ที่เรามีแฟน เรามีความรู้สึกว่าเราเสียเขาไม่ได้ แต่ก็นั่นแล่ะ เรารั้งเขากลับมาไม่ได้เหมือนกัน เขาไม่ได้อยากอยู่กับเราแล้ว หลังจากนั้นหลายเดือนเขาเคยกลับมาทักเราในเฟสบุคนะแบบกลับมาคบกันมั๊ยเราก็ตกลงแต่พออีกวันนึงเขาก็บล็อกเฟสเราแล้วก็หายไป ทำแบบนี้กับเราเป้นสิบครั้ง เราเองก็โง่ที่รุ้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่เราก็ยอมขอแค่ได้คุยกับเขาวันสองวัน แรกกับการร้องไห้เป็นอาทิตย์เรา ยอม ถ้านับเวลาจริงๆจัง นี่ก็ 9 เดือนแล้วที่เขาไป แต่ความรู้สึกเราเหมือนเรามีคนอื่นไม่ได้ ถึงเราจะไม่สวยมีคนมาชอบอะไรเยอะแยะ แต่พอมีคนมาชอบเราเลิกที่จะปฎิเสธทั้งที่เราเองก็อยากมีช่วงเวลาที่มีคนให้เป็นห่วงมีคนให้คิดถึง มีคนคอยโทรตาม พอมีเพื่อนมาถามเราก็ตอบประโยคที่เราเคยตลกในตอนนั้น ' เราไม่อยากเริ่มใหม่ว่ะแก เรากลัวการเริ่มใหม่กลัวที่จะต้องไปคบใครใหม่ ' จนวันนี้เราไม่เคยแน่ใจตัวเองส้ะครั้ง ว่าถ้าเขากลับมาแล้วพูดมาว่า ' กลับมาคบกันนะ ' เราจะกล้าปฎิเสธเขามั๊ย ?