เราเกิดมาทำไม?
ในชีวิตคนเราทุกคนล้วนต้องการสิ่งยึดเหนียวในจิตใจเพื่อให้รู้สึกถึงการดำรงอยู่ของตัวเอง เมื่อสักบินอวกาศพ่วงตำแหน่งคุณหมอ ไรอัน สโตน ต้องเสียลูกสาวที่เป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเธอไว้กับชีวิต เธอก็ลอยละล่องอย่างไร้จุดหมาย แม้ยังมีชีวิตหายใจอยู่
ตายังมีแต่เหมือนมองไม่เห็น หูยังมีแต่ไม่ยากได้ยินเสียงใดๆ
ช่วงเวลาสั้นๆที่เธอได้ร่วมงานกับนักบินอวกาศ แมท โควาวสกี้ เธอไม่เคยเหลียวมองดูเขา ไม่สนใจเรื่องราวที่เป็นไปรอบตัว จนเมื่อเขายอมสละชีวิตตัวเองเพื่อเธอ คำถามที่เกิดขึ้นก็คือ "ทำไมต้องเป็นเธอ?"
ทุกคนคงเห็นว่าการจัดวางภาพเมื่อเธอเข้าไปข้างใน ISS นั้นเป็นร่างของ fetus ที่เสมือนการก่อกำเนิดใหม่ ชีวิตที่แมท มอบให้กับเธอ ชีวิตต่อชีวิต แต่นั่นยังเป็นแค่ร่างกาย
ตอนที่เธอได้รับรู้ประสบการณ์ของความตายและความสิ้นหวังที่สุดและใกล้หมดลมหายใจ พลังของชีวิตในส่วนลึกที่สุดก็สปาร์กมาในรูปของแมท ทำให้นึกถึงฉากหนึ่งในเรื่อง contact ที่นางเอกได้พบพ่อบนดวงดาวอันไกลโพ้น หากแต่นั่นไม่ใช่พ่อจริงๆแต่เป็นมนุษย์ต่างดาวที่ดึงความทรงจำของเธอและใช้มันเสมือนร่างอวตาร แต่ที่ต่างกันคือ ไรอันพูดกับตัวเองในระดับจิตใต้สำนึก เมื่อเราคิดว่าเราไม่เหลืออะไรและสิ่งใดๆให้ยึดเหนี่ยว เราลืมไปว่า"เรายังมีเรา"
เมื่อเธอตื่น (awakening) ขึ้นแล้วพาตัวเองเข้าไปในสถานีของจีนได้ ผกกแอบแทรกภาพ ผู้ตื่น (พุทธะ - buddha) อย่างจงใจ เสียอย่างเดียวที่ยังคงใช้รูปพระสังคจายเพราะทุกวันนี้ชาวอเมริกันส่วนใหญ่ก็ยังคิดว่าพระพุทธเจ้านั้นอ้วนเหมือนพระสังคจาย
เมื่อแรงดึงดูดกลับมาทำงานอีกครั้งตอนกลับมายังโลก ได้สัมผัสกับผิวทราย หูของเธอก็ได้ยินแม้แมลงตัวเล็กๆ จมูกได้สูดลมหายใจเต็มปอด ระบบประสาทและกล้ามเนื้อทำงาน เธอก็ผลักดันตัวเองให้ยืนขึ้นอย่างสง่างาม
เพราะแค่การมีชีวิตอยู่ทุกลมหายใจก็งดงามอย่างหาสิ่งใดมาเปรียบแล้ว...
[CR] Gravity:ชีวิตที่เบาหวิวอันเหลือทน
ในชีวิตคนเราทุกคนล้วนต้องการสิ่งยึดเหนียวในจิตใจเพื่อให้รู้สึกถึงการดำรงอยู่ของตัวเอง เมื่อสักบินอวกาศพ่วงตำแหน่งคุณหมอ ไรอัน สโตน ต้องเสียลูกสาวที่เป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเธอไว้กับชีวิต เธอก็ลอยละล่องอย่างไร้จุดหมาย แม้ยังมีชีวิตหายใจอยู่
ตายังมีแต่เหมือนมองไม่เห็น หูยังมีแต่ไม่ยากได้ยินเสียงใดๆ
ช่วงเวลาสั้นๆที่เธอได้ร่วมงานกับนักบินอวกาศ แมท โควาวสกี้ เธอไม่เคยเหลียวมองดูเขา ไม่สนใจเรื่องราวที่เป็นไปรอบตัว จนเมื่อเขายอมสละชีวิตตัวเองเพื่อเธอ คำถามที่เกิดขึ้นก็คือ "ทำไมต้องเป็นเธอ?"
ทุกคนคงเห็นว่าการจัดวางภาพเมื่อเธอเข้าไปข้างใน ISS นั้นเป็นร่างของ fetus ที่เสมือนการก่อกำเนิดใหม่ ชีวิตที่แมท มอบให้กับเธอ ชีวิตต่อชีวิต แต่นั่นยังเป็นแค่ร่างกาย
ตอนที่เธอได้รับรู้ประสบการณ์ของความตายและความสิ้นหวังที่สุดและใกล้หมดลมหายใจ พลังของชีวิตในส่วนลึกที่สุดก็สปาร์กมาในรูปของแมท ทำให้นึกถึงฉากหนึ่งในเรื่อง contact ที่นางเอกได้พบพ่อบนดวงดาวอันไกลโพ้น หากแต่นั่นไม่ใช่พ่อจริงๆแต่เป็นมนุษย์ต่างดาวที่ดึงความทรงจำของเธอและใช้มันเสมือนร่างอวตาร แต่ที่ต่างกันคือ ไรอันพูดกับตัวเองในระดับจิตใต้สำนึก เมื่อเราคิดว่าเราไม่เหลืออะไรและสิ่งใดๆให้ยึดเหนี่ยว เราลืมไปว่า"เรายังมีเรา"
เมื่อเธอตื่น (awakening) ขึ้นแล้วพาตัวเองเข้าไปในสถานีของจีนได้ ผกกแอบแทรกภาพ ผู้ตื่น (พุทธะ - buddha) อย่างจงใจ เสียอย่างเดียวที่ยังคงใช้รูปพระสังคจายเพราะทุกวันนี้ชาวอเมริกันส่วนใหญ่ก็ยังคิดว่าพระพุทธเจ้านั้นอ้วนเหมือนพระสังคจาย
เมื่อแรงดึงดูดกลับมาทำงานอีกครั้งตอนกลับมายังโลก ได้สัมผัสกับผิวทราย หูของเธอก็ได้ยินแม้แมลงตัวเล็กๆ จมูกได้สูดลมหายใจเต็มปอด ระบบประสาทและกล้ามเนื้อทำงาน เธอก็ผลักดันตัวเองให้ยืนขึ้นอย่างสง่างาม
เพราะแค่การมีชีวิตอยู่ทุกลมหายใจก็งดงามอย่างหาสิ่งใดมาเปรียบแล้ว...