ทักทาย หายไปหลายวันจัดให้ 2 ตอนเลยเจ้าค่ะ
ตอนที่ 21
ตะวันเลือนลับหายจากปลายฟ้า จันทราเคลื่อนกลับขึ้นมาอย่างเฉิดฉาย ยิ่งคิดถึงน้องนุชแทบขาดชีวาวาย
อีกฝากหนึ่ง ณ เรือนพระยาสีหเดโช จมื่นราชภักดีนั่งทอดอารมณ์อยู่ตรงศาลาข้างสระบัวขนาดใหญ่ แม้นจะเป็นเวลากลางคืน แสงจันทร์ก็ยังส่องแสงให้เห็นดอกบัวงามชูช่อดอกกระจายอยู่เต็มสระ ทำให้อดคิดถึงแม่หญิงวิลันดาไม่ได้ แม้นวันนี้เขาเพิ่งจะไปพบหล่อนมา
“นี่รึอานุภาพแห่งความรัก ไยพี่คิดถึงเจ้าได้มากถึงเพียงนี้” เขารำพึงอยู่คนเดียวโดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ด้านหลัง
“พี่รักมันมากรึเจ้าคะ” ร่างอรชรอ้อนแอ้นเยื้องย่างเข้ามาใกล้ๆ
“แม่ดาวเรือง เจ้ายังมินอนอีกรึเพลานี้ก็ดึกมากแล้วหนา”
“น้องเห็นพี่มานั่งเดียวดายอยู่ผู้เดียวเลยจักเดินมาดูเสียหน่อย”
“พี่มิเป็นอันใดดอก มานั่งรับลมเท่านั้น ประเดี๋ยวจักขึ้นเรือนแล้ว”
“มิใช่โดนไข้ใจเล่นงานเอารึเจ้าค่ะ” แม่ดาวเรืองยิ้มเย็นอย่างคนมีเลศนัย
“นี่เจ้า” เมื่อน้องสาวพูดเสียดแทงใจดำ จนเขาถลึงตาใส่หล่อน
“น้องมีวิธีช่วยพี่เพ็งหนาเจ้าคะ น้องรับรองว่า พี่จะต้องสมหวังกับแม่หญิงวิลันดาเป็นแน่แท้”
จมื่นราชภักดีหันมามองหน้าน้องสาว เขาคิดว่าหล่อนจะมาไม้ไหนกันแน่เพราะเขารู้ดีว่าน้องสาวคนนี้เกลียดแม่หญิงวิลันดามากแค่ไหน
“วิธีอันใดของเจ้า” เขาถามออกไปด้วยความสงสัย มองไปยังมือของหล่อนซึ่งถือบางอย่างเอาไว้
“เจ้านี่จักช่วยพี่ได้” แม่ดาวเรืองหยิบขวดยา ทำจากกระเบื้องเคลือบขนาดเล็กมีฝาปิดแน่นหนาส่งให้พี่ชาย
“อันใดรึ”
“ผงว่านจันทร์มหาเสน่ห์เจ้าค่ะ ฮึ..ฮึ” สายตาเจ้าเล่ห์กำลังสังเกตสังกาว่าพี่ชายจะมีปฏิกิริยาเช่นไร
“เจ้าคงวิปลาสไปแล้วแม่ดาวเรือง พี่เป็นชายอกสามศอกจะใช้วิธีต่ำทรามเยี่ยงนี้ได้รึ”
“เหตุใดจึงจักมิได้เล่าเจ้าคะ ยานี้สรรพคุณของมัน ผู้ใดได้สูดดมกลิ่นของมันหรือกินเข้าไปแล้วล่ะก็ จักมิเป็นตัวของตัวเอง จักมีความต้องการเสน่หาทางอารมณ์...ยิ่งนัก อาจจักทำให้พี่ต้องเหนื่อยหน่อยหนาเจ้าค่ะ” นางทำท่าทีขวยเขิน
แม้นมิใช่น้องสาว เขาคงจักคิดคว้าดาบมาฟาดฟันหญิงเลวทรามคิดต่ำช้า
“หยุดพูดเรื่องบัดสีเดี๋ยวนี้หนาแม่ดาวเรือง มิได้ละอายบ้างรึว่าพูดอันใดออกมา” พ่อเพ็งสีหน้าเครียดจัด เสียงแข็งใส่แม่ดาวเรืองอย่างที่มิเคยทำมาก่อน
“พี่เพ็ง น้องอุตส่าห์ใช้อีสามันไปหาของดี ของหายากนี่ ก็เพื่อพี่ เหตุใดจึงต้องตวาดน้องเยี่ยงนี้ด้วย”
นางจึงถลึงตาแข็งขึง เคืองโกรธจนร่างบางสั่นเทา หยิบยกขวดยานั้นลงวางกระแทกใกล้ ๆ พี่ชายแล้วสะบัดหน้าเดินขึ้นเรือนไป แต่ในใจคาดหวังว่า ขอให้พี่ชายของนางนำมันไปใช้กับแม่หญิงวิลันดา หล่อนจะได้หมดเสี้ยนหนามสักที
พ่อเพ็งมองร่างบางของน้องสาวที่เดินไป พลางส่ายหัวไม่รู้ว่าน้องสาวของเขาเอาความคิดแบบนี้มาจากใคร จากนั้นเขาจึงขึ้นเรือน มิได้สนใจจะหยิบเจ้าขวดยานั่นติดมือไปด้วย
++++++++++++++++++
บุพเพข้ามภพ (ตอนที่ 21)
ตอนที่ 21
ตะวันเลือนลับหายจากปลายฟ้า จันทราเคลื่อนกลับขึ้นมาอย่างเฉิดฉาย ยิ่งคิดถึงน้องนุชแทบขาดชีวาวาย
อีกฝากหนึ่ง ณ เรือนพระยาสีหเดโช จมื่นราชภักดีนั่งทอดอารมณ์อยู่ตรงศาลาข้างสระบัวขนาดใหญ่ แม้นจะเป็นเวลากลางคืน แสงจันทร์ก็ยังส่องแสงให้เห็นดอกบัวงามชูช่อดอกกระจายอยู่เต็มสระ ทำให้อดคิดถึงแม่หญิงวิลันดาไม่ได้ แม้นวันนี้เขาเพิ่งจะไปพบหล่อนมา
“นี่รึอานุภาพแห่งความรัก ไยพี่คิดถึงเจ้าได้มากถึงเพียงนี้” เขารำพึงอยู่คนเดียวโดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ด้านหลัง
“พี่รักมันมากรึเจ้าคะ” ร่างอรชรอ้อนแอ้นเยื้องย่างเข้ามาใกล้ๆ
“แม่ดาวเรือง เจ้ายังมินอนอีกรึเพลานี้ก็ดึกมากแล้วหนา”
“น้องเห็นพี่มานั่งเดียวดายอยู่ผู้เดียวเลยจักเดินมาดูเสียหน่อย”
“พี่มิเป็นอันใดดอก มานั่งรับลมเท่านั้น ประเดี๋ยวจักขึ้นเรือนแล้ว”
“มิใช่โดนไข้ใจเล่นงานเอารึเจ้าค่ะ” แม่ดาวเรืองยิ้มเย็นอย่างคนมีเลศนัย
“นี่เจ้า” เมื่อน้องสาวพูดเสียดแทงใจดำ จนเขาถลึงตาใส่หล่อน
“น้องมีวิธีช่วยพี่เพ็งหนาเจ้าคะ น้องรับรองว่า พี่จะต้องสมหวังกับแม่หญิงวิลันดาเป็นแน่แท้”
จมื่นราชภักดีหันมามองหน้าน้องสาว เขาคิดว่าหล่อนจะมาไม้ไหนกันแน่เพราะเขารู้ดีว่าน้องสาวคนนี้เกลียดแม่หญิงวิลันดามากแค่ไหน
“วิธีอันใดของเจ้า” เขาถามออกไปด้วยความสงสัย มองไปยังมือของหล่อนซึ่งถือบางอย่างเอาไว้
“เจ้านี่จักช่วยพี่ได้” แม่ดาวเรืองหยิบขวดยา ทำจากกระเบื้องเคลือบขนาดเล็กมีฝาปิดแน่นหนาส่งให้พี่ชาย
“อันใดรึ”
“ผงว่านจันทร์มหาเสน่ห์เจ้าค่ะ ฮึ..ฮึ” สายตาเจ้าเล่ห์กำลังสังเกตสังกาว่าพี่ชายจะมีปฏิกิริยาเช่นไร
“เจ้าคงวิปลาสไปแล้วแม่ดาวเรือง พี่เป็นชายอกสามศอกจะใช้วิธีต่ำทรามเยี่ยงนี้ได้รึ”
“เหตุใดจึงจักมิได้เล่าเจ้าคะ ยานี้สรรพคุณของมัน ผู้ใดได้สูดดมกลิ่นของมันหรือกินเข้าไปแล้วล่ะก็ จักมิเป็นตัวของตัวเอง จักมีความต้องการเสน่หาทางอารมณ์...ยิ่งนัก อาจจักทำให้พี่ต้องเหนื่อยหน่อยหนาเจ้าค่ะ” นางทำท่าทีขวยเขิน
แม้นมิใช่น้องสาว เขาคงจักคิดคว้าดาบมาฟาดฟันหญิงเลวทรามคิดต่ำช้า
“หยุดพูดเรื่องบัดสีเดี๋ยวนี้หนาแม่ดาวเรือง มิได้ละอายบ้างรึว่าพูดอันใดออกมา” พ่อเพ็งสีหน้าเครียดจัด เสียงแข็งใส่แม่ดาวเรืองอย่างที่มิเคยทำมาก่อน
“พี่เพ็ง น้องอุตส่าห์ใช้อีสามันไปหาของดี ของหายากนี่ ก็เพื่อพี่ เหตุใดจึงต้องตวาดน้องเยี่ยงนี้ด้วย”
นางจึงถลึงตาแข็งขึง เคืองโกรธจนร่างบางสั่นเทา หยิบยกขวดยานั้นลงวางกระแทกใกล้ ๆ พี่ชายแล้วสะบัดหน้าเดินขึ้นเรือนไป แต่ในใจคาดหวังว่า ขอให้พี่ชายของนางนำมันไปใช้กับแม่หญิงวิลันดา หล่อนจะได้หมดเสี้ยนหนามสักที
พ่อเพ็งมองร่างบางของน้องสาวที่เดินไป พลางส่ายหัวไม่รู้ว่าน้องสาวของเขาเอาความคิดแบบนี้มาจากใคร จากนั้นเขาจึงขึ้นเรือน มิได้สนใจจะหยิบเจ้าขวดยานั่นติดมือไปด้วย
++++++++++++++++++