อัดอั้นค่ะ ขอระบายยาวหน่อยและปรึกษา คือลาออกจากงานเดิมมาซึ่งฐานเงินเดือนสูงมากแล้วแต่ก็เบื่อเพราะใจไม่รัก อยากทำอะไรด้วยใจรักมีความสุขและอิสระมากกว่า เลยยอมลาออกซึ่งกว่าจะตัดสินใจได้โคตรเครียดเป็นปีๆ แต่ก็ตัดใจอยากจะมาทำไรส่วนตัวเล็กๆคู่กะปฏิบัติธรรมมากกว่า นี่คือทางเลือกที่อยากเดิน
พอออกมาก็โล่งชีวิตก็มีความสุขดี สังคมไม่มีเงินไม่มีก็ไม่ทุกข์ร้อนมากหาไรทำหาช่องทางหาเพื่อนใหม่ๆไปเรื่อบๆเพลินๆ มีทุกข์บ้างเวลาท้อกังวลเร่องเงินที่ร่อยหรอ หรือมีปัญหานู่นนี่เข้ามาแต่มักจะเปนเรื่องของอารมณ์ ไม่ได้แก้ยากอะไร มและบางทีไอเดียก็ตันๆทำให้หวั่นไหว เพราะปรกติไอเดียกระฉูด และมีอยู่ช่วงนึงดันซวยไปเจอไอ้เด็กเมื่อวานซืนมันชอบมายุ่งวุ่นวายเรื่องงานเรื่องเงิน มาวิจารณ์ชีวิต ทำให้เกิดหวั่นไหวเหมือนโดนดูถูกเลยเริ่มมองหางานทำ
ดันไปบ่นเล่นๆกะที่บ้านเลยซวยโดนจับเข้าไปทำงานซึ่งไม่ได้รู้เลยว่าทำอะไรรแต่เขากึ่งบังคับเพราะที่บ้านเขาไม่ได้เห็นด้วยกะความสุขและเป้าหมายของเราเขาก็เอาแต่ห่วงๆๆๆๆๆๆๆ แต่เขาหลังๆเห็นเราไม่ค่อยมั่นใจและไม่ชอบทำไรยากๆเขาเลยบอกแค่งานง่ายๆ เราก็ไม่อยากแต่ตกกระไดพลอยโจนเลยต้องไปทำ และไปๆมาๆมันยากพอควรเพราะเราใหม่ไม่มีประสบการณืด้านนี้บางเรื่องจุกจิกและต้องครีเอท
เราเองก็ไม่ค่อยกระตือรือล้นกะไรมากถ้าใจไม่รัก เรียกว่าขอเลือกงานไม่สนเงินเดือนไม่กี่พันก็เอาถ้าชอบแต่ถ้าไม่ได้งานที่ชอบก็จะไม่ทำ แต่นี่โดนมัดมือชกบุญคุณและโอกาสทและไม่มีเวลาให้คิดด ทำให้ไม่กล้าปฏิเสธ แต่เริ่มตั้งแต่วันแรกใจก็อยากลาออกทุกวัน ฝืนมากเพราะไม่ชอบงานออฟฟิซอยู่แล้ว แต่ใจก็รู้ว่างานนี้ดีมากๆหัวหน้าก็ดีมากๆทำให้ทำใจลำบากจริงๆ เราก็พยายามรับผิดชอบไปแรกๆงานก็แทบไม่มีมันไม่ได้สบายเลยเพราะคนอื่นดูยุ่งมากโคตรอึดอัดและไอ้งานที่ต้องทำอิคนส่งงานมันก็เอาไปทำเองกลัวช้าให้เราดูแต่เรื่องเดียว
และเหมือนเจอปัญหาเพื่อนร่วมงานขี้อิจฉาอีกเพราะรู้สึกตำแหน่งเราค่อนข้างดีมีโอกาสเติบโตสูงได้เดินทางประจำ ได้ยินคนพูดเข้าหูเรื่อยๆและซุบซิบ ก็เบื่อมากผู้หญิงเยอะแปลกๆก็เยอะเหมือนไม่จริงใจบอกไม่ถูกและเราโดนพูดกระทบกระแนะกระแหนก็มี เราหน้าดุขี้โมโหอยู่แล้วก็พยายามอดทนไม่อยากตอบโต้เดี๋ยวจะมีเรื่องเพราะเกรงใจผู้ใหญ่ แต่เริ่มไม่อยากจะทนและไม่อยากจะสุงสิง แต่บางทีพอโกรธก็เกิดแรงฮึดอยากเอาชนะก็ทุ่มเทขึ้นมา แต่แป๊บๆเดียวก็แผ่วอีก
ตอนนี้ก็เครียดมากอยากออก ไม่อยากให้เขาลงทุนกะเราอีกแล้วให้เราไปดูงานเพราะถ้าเราออกก็จะรู้สึกผิดและเขาก็เสียหาย เลยกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่อีกใจนึงพ่อแม่หน้าตามีความสุขถ่าเราออกก็ทำลายความสุขเขาก็จะกลับมาห่วงอีก เราเองถ้าไปทำธุรกิจไม่รู้จะออกหัวหรือก้อยและงานนี้เงินเดือนค่อนข้างสูงมั่นคงซึ่งคงหาไม่ได้จากที่อื่น เพราะแม้งานเก่าจะสูงกว่าแต่ถ้าเปลี่ยนฟิลด์ก็ถือว่าเริ่มต้นใหม่ ทำให้ยิ่งตัดสินใจยากมากขึ้น
ทีแรกคิดว่าจะทำควบคู่ไปกะธุรกิจ แต่มองดูแล้วเราไม่ชอบเหนื่อยเกินแม้จะหยุดเสาร์อาทิตย์ก็เหอะ แต่เราเครียดง่ายกลับมาก็สลบแล้ว และเซ้งจนแทบจะไม่อยากทำอะไรเลยแม้แต่ทาครีมยังไม่มีอารมณ์จะทา หน้าสิวขึ้นเขรอะ สุขภาพแย่ นอนไม่หลับ ตื่นมาด้วยความเซ็ง มีความสุขแป๊บๆแค่ตอนแต่งตัวสวยไปทำงานตอนเช้าแล้วคนมองชื่นชมว่าดูดี แค่ 5นาทีแล้วก็ทรมานอีก 7.55 ชั่วโมง
เงินเดือนแรกออกแทบไม่แตะเบื่อ มันไม่คุ้มเอาซะเลย ขนาดไม่มีรายได้มานานแล้วยังไม่ตื่นเต้นเลย เพราะเรารู้สึกอิสระเรามันมีค่าและแพงกว่านี้มาก รู้สึกก็แค่ได้ทุนมาเพิ่มบ้างเท่านั้น
ตอนนี้เรามีเงินเก็บหลายล้าน และมีไอเดียจะทำไรเยอะอยู่ แม้ว่ามันเป็นแค่เล็กๆ แต่ก็ทำด้วยความสุขเหนื่อยก็ยอม และเราก็มองเห็นโอกาสขยายและเติบโต แต่ทุกธุรกิจมีความเสี่ยง อีกใจนึงก็กลัวเหมือนกัน
คือถ้างานนี้มันไม่มีเรื่องของผู้มีพระคุณ และไม่ได้ให้เงินเดือนสูงหรือมีโอกาสเติบโตคงตัดสินใจไม่ยาก แต่งานก็เรียกว่าหรูถ้าอยู่ต่อทุ่มเทคงเติบโตและเงินเดือนสูงขึ้นเพราะเจ้านายดี ถ้าเราออกคงมีแต่คนสมน้ำหน้าสะใจเพราะดูเหมือนเขาหาว่าเราดูเฉื่อยๆดูไม่เก่งไม่กะตือรือล้นไม่เหมาะกะตำแหน่งนี้ ก็ถูกของพวกมันแต่ให้เก่งก็ทำได้เพียงแต่ขี้เกียจไม่อยากทำมันไม่มีใจ
เฮ้อ ทำไงให้มีใจเกิดแรงฮึดพิสูจน์ตัวเอง แต่เบื่อความอิจฉาเบื่อต้องยอมเบื่อต้องโดนนินทาวิจารณืและคงเพราะสังคมหายไปนานทำให้รู้สึกว่าเข้ากะคนยยากและมีรังสีอัมหิตคนไม่กล้าเข้าหาอีก ปันหาเรื่องคนนี่เบื่อมาก
งานก็ไม่ได้ใจรัก เอาไงดี ชีวิตเหลือือีกไม่กี่ปีก็ตายแล้วบ่อยครั้งรู้สึกว่าทำไมต้องทน แต่ตัดสินใจไม่ได้เพราะงาน เรียกว่าอะไรๆก็ดี แต่ใจดันไม่ชอบทำ เซ็งค่ะ ตอนนี้เรามีทรัพย์สินรอขายอยากรีบไปจัดการ แต่เพราะมาทำงานเลยปล่อยทิ้ง มันคุ้มไหมแลกกะเงินเดือน เฮ้อ
ถ้าเรารีบซ่อมแซมขายๆไปซะคงมีทุนเหลือ 10 กว่าล้านเราก็โอเคแล้วเพราะอยู่อย่างพอเพียง และเรามีอแหล่งเงินฝากดอกสูง กินดอกเดือนนึง4หมื่นเราก็พอใจแล้ว เราเล่นหุ้นมานานก็มีช่องทางแต่ใช้เวลาวิเคราะห์เยอะเมื่อก่อนเล่นทีกำไรหลายแสน แต่ถ้าทำงานก็จะไม่มีเวลาวิเคราะห์ร์ ส่วนธุรกิจก็ชอบอยากทำมากและมองเห็นช่องทางน่าจะมีโอกาสต่อยอดมีรายได้เพิ่มได้
แต่ไม่เคยพิสูจน์ตัวเองเลยไม่รู้จะทำได้จริงรึป่าว กลัวว่าถ้าตัดสินใจทิ้งโอกาสสุดท้ายเราจะล้มเหลวแล้วก็ต้องมานั่งร้องให้ว่าไม่น่าเลย พ่อแม่ใครๆก็เป็นทุกข์เพราะห่วงอีก อายุก็ไม่น้อยแล้ว แต่ถ้าอยู่ต่อไปมันจะอยู่แบบเฉาๆเซ็งๆ คือไม่ชอบสังคมออฟฟิซทั้งวันอยู่แล้วน่าเบื่อที่สุด วันหยุดก็คิดตลอดว่าเราจะต้องรีบทำอย่างอื่นควบคู่ แต่หยุดทีไรได้แต่นอนและไม่ทำอะไรเพราะมันเหนื่อยมันเครียดมาเยอะเลยเซ็งไม่อยากทำไรแล้วและเอาแต่เครียด
ยังงี้ลาออกไปเลยดีไหมคะ ทิ้งความมั่นคงไปเลยดีไหม ยอมทำให้พ่อแม่ผิดหวัง (พ่อแม่คุยกันมาเยอะแล้วเขาก็ยังหน้าระรื่นพอรู้ว่าเรายังไม่ออกไปทำงานต่ออีก เฮ้อ) เพราะทุกวันนี้นอนก็ไม่หลับ เครียด 2จิต2ใจ ใจนึงก็กลัวออกมาแล้วหมดโอกาสล้มเหลว คือมีแต่ความกลัว อีกใจก็เซ็งว่าอยู่ต่อไปจะเฉาตายมั๊ย จะลองทุ่มเททำดีๆจะคุ้มไหมเฮ้อไม่น่าเริ่มเข้าไปเลยเพราะความกลัวไม่กล้าปฏิเสธแท้ๆเราเป็นคนขี้กลัวนี่เองถ้าไม่พิมพ์กระทู้นี้แทบจะไม่รู้ข้อเสียหลักของตัวเองตอนนี้เลย ซวยจริงๆไม่น่าได้งานนี้เลยการปฏิเสธสิ่งดีๆมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ
เบื่องานมาก อยากลาออกแต่ตัดสินใจยากจัง เฺ้ฮ้อ
พอออกมาก็โล่งชีวิตก็มีความสุขดี สังคมไม่มีเงินไม่มีก็ไม่ทุกข์ร้อนมากหาไรทำหาช่องทางหาเพื่อนใหม่ๆไปเรื่อบๆเพลินๆ มีทุกข์บ้างเวลาท้อกังวลเร่องเงินที่ร่อยหรอ หรือมีปัญหานู่นนี่เข้ามาแต่มักจะเปนเรื่องของอารมณ์ ไม่ได้แก้ยากอะไร มและบางทีไอเดียก็ตันๆทำให้หวั่นไหว เพราะปรกติไอเดียกระฉูด และมีอยู่ช่วงนึงดันซวยไปเจอไอ้เด็กเมื่อวานซืนมันชอบมายุ่งวุ่นวายเรื่องงานเรื่องเงิน มาวิจารณ์ชีวิต ทำให้เกิดหวั่นไหวเหมือนโดนดูถูกเลยเริ่มมองหางานทำ
ดันไปบ่นเล่นๆกะที่บ้านเลยซวยโดนจับเข้าไปทำงานซึ่งไม่ได้รู้เลยว่าทำอะไรรแต่เขากึ่งบังคับเพราะที่บ้านเขาไม่ได้เห็นด้วยกะความสุขและเป้าหมายของเราเขาก็เอาแต่ห่วงๆๆๆๆๆๆๆ แต่เขาหลังๆเห็นเราไม่ค่อยมั่นใจและไม่ชอบทำไรยากๆเขาเลยบอกแค่งานง่ายๆ เราก็ไม่อยากแต่ตกกระไดพลอยโจนเลยต้องไปทำ และไปๆมาๆมันยากพอควรเพราะเราใหม่ไม่มีประสบการณืด้านนี้บางเรื่องจุกจิกและต้องครีเอท
เราเองก็ไม่ค่อยกระตือรือล้นกะไรมากถ้าใจไม่รัก เรียกว่าขอเลือกงานไม่สนเงินเดือนไม่กี่พันก็เอาถ้าชอบแต่ถ้าไม่ได้งานที่ชอบก็จะไม่ทำ แต่นี่โดนมัดมือชกบุญคุณและโอกาสทและไม่มีเวลาให้คิดด ทำให้ไม่กล้าปฏิเสธ แต่เริ่มตั้งแต่วันแรกใจก็อยากลาออกทุกวัน ฝืนมากเพราะไม่ชอบงานออฟฟิซอยู่แล้ว แต่ใจก็รู้ว่างานนี้ดีมากๆหัวหน้าก็ดีมากๆทำให้ทำใจลำบากจริงๆ เราก็พยายามรับผิดชอบไปแรกๆงานก็แทบไม่มีมันไม่ได้สบายเลยเพราะคนอื่นดูยุ่งมากโคตรอึดอัดและไอ้งานที่ต้องทำอิคนส่งงานมันก็เอาไปทำเองกลัวช้าให้เราดูแต่เรื่องเดียว
และเหมือนเจอปัญหาเพื่อนร่วมงานขี้อิจฉาอีกเพราะรู้สึกตำแหน่งเราค่อนข้างดีมีโอกาสเติบโตสูงได้เดินทางประจำ ได้ยินคนพูดเข้าหูเรื่อยๆและซุบซิบ ก็เบื่อมากผู้หญิงเยอะแปลกๆก็เยอะเหมือนไม่จริงใจบอกไม่ถูกและเราโดนพูดกระทบกระแนะกระแหนก็มี เราหน้าดุขี้โมโหอยู่แล้วก็พยายามอดทนไม่อยากตอบโต้เดี๋ยวจะมีเรื่องเพราะเกรงใจผู้ใหญ่ แต่เริ่มไม่อยากจะทนและไม่อยากจะสุงสิง แต่บางทีพอโกรธก็เกิดแรงฮึดอยากเอาชนะก็ทุ่มเทขึ้นมา แต่แป๊บๆเดียวก็แผ่วอีก
ตอนนี้ก็เครียดมากอยากออก ไม่อยากให้เขาลงทุนกะเราอีกแล้วให้เราไปดูงานเพราะถ้าเราออกก็จะรู้สึกผิดและเขาก็เสียหาย เลยกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่อีกใจนึงพ่อแม่หน้าตามีความสุขถ่าเราออกก็ทำลายความสุขเขาก็จะกลับมาห่วงอีก เราเองถ้าไปทำธุรกิจไม่รู้จะออกหัวหรือก้อยและงานนี้เงินเดือนค่อนข้างสูงมั่นคงซึ่งคงหาไม่ได้จากที่อื่น เพราะแม้งานเก่าจะสูงกว่าแต่ถ้าเปลี่ยนฟิลด์ก็ถือว่าเริ่มต้นใหม่ ทำให้ยิ่งตัดสินใจยากมากขึ้น
ทีแรกคิดว่าจะทำควบคู่ไปกะธุรกิจ แต่มองดูแล้วเราไม่ชอบเหนื่อยเกินแม้จะหยุดเสาร์อาทิตย์ก็เหอะ แต่เราเครียดง่ายกลับมาก็สลบแล้ว และเซ้งจนแทบจะไม่อยากทำอะไรเลยแม้แต่ทาครีมยังไม่มีอารมณ์จะทา หน้าสิวขึ้นเขรอะ สุขภาพแย่ นอนไม่หลับ ตื่นมาด้วยความเซ็ง มีความสุขแป๊บๆแค่ตอนแต่งตัวสวยไปทำงานตอนเช้าแล้วคนมองชื่นชมว่าดูดี แค่ 5นาทีแล้วก็ทรมานอีก 7.55 ชั่วโมง
เงินเดือนแรกออกแทบไม่แตะเบื่อ มันไม่คุ้มเอาซะเลย ขนาดไม่มีรายได้มานานแล้วยังไม่ตื่นเต้นเลย เพราะเรารู้สึกอิสระเรามันมีค่าและแพงกว่านี้มาก รู้สึกก็แค่ได้ทุนมาเพิ่มบ้างเท่านั้น
ตอนนี้เรามีเงินเก็บหลายล้าน และมีไอเดียจะทำไรเยอะอยู่ แม้ว่ามันเป็นแค่เล็กๆ แต่ก็ทำด้วยความสุขเหนื่อยก็ยอม และเราก็มองเห็นโอกาสขยายและเติบโต แต่ทุกธุรกิจมีความเสี่ยง อีกใจนึงก็กลัวเหมือนกัน
คือถ้างานนี้มันไม่มีเรื่องของผู้มีพระคุณ และไม่ได้ให้เงินเดือนสูงหรือมีโอกาสเติบโตคงตัดสินใจไม่ยาก แต่งานก็เรียกว่าหรูถ้าอยู่ต่อทุ่มเทคงเติบโตและเงินเดือนสูงขึ้นเพราะเจ้านายดี ถ้าเราออกคงมีแต่คนสมน้ำหน้าสะใจเพราะดูเหมือนเขาหาว่าเราดูเฉื่อยๆดูไม่เก่งไม่กะตือรือล้นไม่เหมาะกะตำแหน่งนี้ ก็ถูกของพวกมันแต่ให้เก่งก็ทำได้เพียงแต่ขี้เกียจไม่อยากทำมันไม่มีใจ
เฮ้อ ทำไงให้มีใจเกิดแรงฮึดพิสูจน์ตัวเอง แต่เบื่อความอิจฉาเบื่อต้องยอมเบื่อต้องโดนนินทาวิจารณืและคงเพราะสังคมหายไปนานทำให้รู้สึกว่าเข้ากะคนยยากและมีรังสีอัมหิตคนไม่กล้าเข้าหาอีก ปันหาเรื่องคนนี่เบื่อมาก
งานก็ไม่ได้ใจรัก เอาไงดี ชีวิตเหลือือีกไม่กี่ปีก็ตายแล้วบ่อยครั้งรู้สึกว่าทำไมต้องทน แต่ตัดสินใจไม่ได้เพราะงาน เรียกว่าอะไรๆก็ดี แต่ใจดันไม่ชอบทำ เซ็งค่ะ ตอนนี้เรามีทรัพย์สินรอขายอยากรีบไปจัดการ แต่เพราะมาทำงานเลยปล่อยทิ้ง มันคุ้มไหมแลกกะเงินเดือน เฮ้อ
ถ้าเรารีบซ่อมแซมขายๆไปซะคงมีทุนเหลือ 10 กว่าล้านเราก็โอเคแล้วเพราะอยู่อย่างพอเพียง และเรามีอแหล่งเงินฝากดอกสูง กินดอกเดือนนึง4หมื่นเราก็พอใจแล้ว เราเล่นหุ้นมานานก็มีช่องทางแต่ใช้เวลาวิเคราะห์เยอะเมื่อก่อนเล่นทีกำไรหลายแสน แต่ถ้าทำงานก็จะไม่มีเวลาวิเคราะห์ร์ ส่วนธุรกิจก็ชอบอยากทำมากและมองเห็นช่องทางน่าจะมีโอกาสต่อยอดมีรายได้เพิ่มได้
แต่ไม่เคยพิสูจน์ตัวเองเลยไม่รู้จะทำได้จริงรึป่าว กลัวว่าถ้าตัดสินใจทิ้งโอกาสสุดท้ายเราจะล้มเหลวแล้วก็ต้องมานั่งร้องให้ว่าไม่น่าเลย พ่อแม่ใครๆก็เป็นทุกข์เพราะห่วงอีก อายุก็ไม่น้อยแล้ว แต่ถ้าอยู่ต่อไปมันจะอยู่แบบเฉาๆเซ็งๆ คือไม่ชอบสังคมออฟฟิซทั้งวันอยู่แล้วน่าเบื่อที่สุด วันหยุดก็คิดตลอดว่าเราจะต้องรีบทำอย่างอื่นควบคู่ แต่หยุดทีไรได้แต่นอนและไม่ทำอะไรเพราะมันเหนื่อยมันเครียดมาเยอะเลยเซ็งไม่อยากทำไรแล้วและเอาแต่เครียด
ยังงี้ลาออกไปเลยดีไหมคะ ทิ้งความมั่นคงไปเลยดีไหม ยอมทำให้พ่อแม่ผิดหวัง (พ่อแม่คุยกันมาเยอะแล้วเขาก็ยังหน้าระรื่นพอรู้ว่าเรายังไม่ออกไปทำงานต่ออีก เฮ้อ) เพราะทุกวันนี้นอนก็ไม่หลับ เครียด 2จิต2ใจ ใจนึงก็กลัวออกมาแล้วหมดโอกาสล้มเหลว คือมีแต่ความกลัว อีกใจก็เซ็งว่าอยู่ต่อไปจะเฉาตายมั๊ย จะลองทุ่มเททำดีๆจะคุ้มไหมเฮ้อไม่น่าเริ่มเข้าไปเลยเพราะความกลัวไม่กล้าปฏิเสธแท้ๆเราเป็นคนขี้กลัวนี่เองถ้าไม่พิมพ์กระทู้นี้แทบจะไม่รู้ข้อเสียหลักของตัวเองตอนนี้เลย ซวยจริงๆไม่น่าได้งานนี้เลยการปฏิเสธสิ่งดีๆมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ