อาจเวิ่นยาวไปหน่อย + สมองกำลังสับสน อาจเขียนวกวนยังไงก็กราบขอโทษด้วยนะคะ
เรียบเรียบเป็นคำพูดที่สละสลวยไม่ถูก

...น้องชายเรา อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ม.3 จะเข้า ม.4 เค้ามีพฤติกรรมแปลกๆค่ะ
คือ ชอบปิดบัง ปกปิด โกหก ทุกอย่างสารพัด ทั้งๆที่ครอบครัวเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะคะ
มีแม่ พ่อ เรา และน้องชาย รวมทั้งหมด 4 คนค่ะ ก็ใช้ชีวิตตามปกติ
เวลาที่ทำผิดก็จะมีการว่ากล่าวตักเตือน ไม่หย่อนไป ไม่แรงเกินไป [ส่วนเราโตมากับไม้เรียวค่ะ]
แต่น้องชายเรา ก็เลี้ยงถูกเลี้ยงมาเหมือนกัน เราไม่ทราบนะคะ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง กับนิสัยแบบนี้
คือ เค้าเป็นคนค่อนข้างจะเฉื่อยชาค่ะ[เพราะนอนดึก ติดคอม พอเข้าไปนอนก็คุยโทรศัพท์กับแฟนที่อยู่ตจว.อีก เวลานอนเลยน้อย]
แถมตอนอยู่ที่โรงเรียนก็เป็นเด็กในวงโยธวาธิตของโรงเรียนอีก กลับบ้านเย็นหลัง6โมง [ซ้อมบ่อยมาก เสาร์-อาทิตย์แทบไม่มีเวลาอยู่บ้าน]

ทางบ้านพยายามแก้ไขปัญหาเรื่องการนอนดึกแล้ว
เช่น ลิมิตในการนอนห้ามเกิน4ทุ่ม ก็ไม่ได้ผลค่ะ เพราะ เคยถึงขนาดนั่งเฝ้าหน้าคอม
[กลับบ้านมา เค้าจะเล่นคอมทุกวันจนถึง4ทุ่ม การบ้านไม่เคยมีมาทำ พอถามก็บอกว่าทำที่โรงเรียนโดยให้รุ่นพี่ในวงโยสอนแล้ว ทุกวัน]
พอ4ทุ่มปึ๊บ บอกให้ปิด เค้าก็จะอ้างโน่นนี่นั่นค่ะ นานาสารพัน เราก็ไม่ยอมอ่อนข้อค่ะ ดึงปลั๊กออกเลย แล้วเค้าก็จะเหวี่ยงค่ะ
แสดงพฤติกรรมออกมากร้าวร้าวมาก บางทีก็มากระชากมือเราออกจากปลั๊กเลย คิดดูแรงผู้หญฺิงกับเเรงผู้ชายอ่ะ
ถ้าพ่อมาพูดบางทีก็โดนเหวี่ยงใส่ แต่น้อยกว่าเราค่ะ
เลยจนปัญญา คิดว่าที่นอนดึกสาเหตุเพราะคอม เคยเอาคอมไปซ่อนแล้ว แต่ก็ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดีค่ะ เพราะเค้าจะเหวี่ยงมาก
บางทีก็เปิดไวเลททิ้งเอาไว้แล้วเข้าไปหมกตัวเล่นโทสับในห้องน้ำ เราก็เก็บไวเลทอีก ทีนี้ก็จะเหวี่ยงมากเข้าไปอีกค่ะ

ปัญหาที่สำคัญที่สุดในครอบครัวตอนนี้คือ
เค้าไม่มีเวลาให้กับครอบครัวเลย
ไลฟ์สไตล์ของเค้าในแต่ละวันนะคะ
[วันธรรมดา]
- 06.00 น. ตื่นนอนโดยพ่อต้องปลุกทุกวัน
- 06.15 - 06.30 กินอาหารเช้า พ่อทำ
- 06.30 - 07.00 อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน
- 18.45 กลับมาถึงบ้าน
- 18.50 - 24.30 เล่นคอมค่ะ มีพักมากินอาหารเย็นบ้าง[ซึ่งไม่มากินพร้อมหน้าคนในครอบครัว] ซึ่งจะรีบกินมาก
                       เวลาที่แม่หรือเราถามเรื่องสารทุกข์สุขดิบบ้าง เกิดอะไรขึ้นที่โรงเรียนบ้าง หรือครุสอนอะไรบ้าง
                       ก็จะบอกเสมอว่าไม่มีอะไร ทำเหมือนตีมึนไปให้คนทางบ้านรู้สึกรำคาญและไม่อยากถามต่อค่ะ
- 23.00 เข้าห้องนอนไปคุยโทสับต่อประมาณ ร่วมครึ่งชั่วโมงและนอน เเละเวลาประมาณตี4กว่าๆ จะมีเสียงคุยโทสับดังขึ้น
  ........
[วันเสาร์-ทิตย์ ที่ไม่ได้ไปโรงเรียนหรือปิดเทอมในกรณีไม่ได้ไปซ้อม]
- 10.00 ตื่นนอนเอง และทำกับข้าวกินเองง่ายๆ
จากนั้นก็มาเล่นคอมต่อค่ะ ทั้งวันเลย เรียกให้ช่วยงานบ้านมั่ง ก็ว่าง่ายค่ะ ตกลงรับปาก แต่ไม่ทำ^^

อยากทราบว่าควรจะแก้ไขปัญหายังไงดีคะ?
คือ ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าควรเริ่มแก้จากจุดไหนยังไง
บางคนบอกให้เริ่มต้นจากครอบครัว...เราว่าครอบครัวที่เป็นอยู่ในตอนนี้ไม่เคยทอดทิ้งกันนะคะ เวลามีปัญหาอะไรก็จะช่วยกันแก้
ทุกคนมีเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหา แต่บางทีทุกคนมีงานที่ต้องทำ อย่างแม่เราก็ต้องทำงาน เราก็ต้องเรียนกึ่งทำงาน
ส่วนพ่อนี่ออกจากงานมาได้พักนึงเเล้วค่ะ เพราะเริ่มมีอายุแล้ว ก็มาอยู่ที่บ้าน ทำโน่นนี่ก๊อกๆแก๊กๆตามประสาของแกไป
ซึ่งตอนเย็นของทุกวัน จะเป็นเวลาครอบครัวค่ะ พูดคุยแลกเปลี่ยนกัน ซึ่งเราว่าตรงนี้ในส่วนของครอบครัวก็ทำหน้าที่ไม่ได้บกพร่องนะคะ

แต่ดูจากการกระทำโดยรวมแล้ว เหมือนเค้าจะพยายามปลีกตัวจากครอบครัว
พยายามทำตัวต่อต้านทุกคน ปัญหาหนักเลยตอนนี้ก็คือ การพยายามทำตัวลึกลับดำมืด[เหมือนเด็กมีปัญหา]
ปิดบังเรื่องทุกอย่างทั้ง การเรียน การซ่อมในวิชาที่ตก ชีวิตที่โรงเรียน ความรู้สึกนึกคิด ความต้องการอยากได้อะไร หรือ ไม่อยากได้อะไร
ทั้งๆที่อย่างที่บอกไปแล้วว่าทางบ้านไม่ได้จำกัดอิสระทางความคิด

เพราะฉะนั้นทางบ้านจึงไม่รู้ว่าเค้ากำลังทำอะไร หรือ มีปัญหาอะไรอยู่
แล้วเค้าก็มักจะรู้สึกว่าทำไมครอบครัวไม่เข้าใจเค้า
[เคยโพสต์เตตัสลงเฟสค่ะ เพื่อนเราที่มีน้องเราเป็นเพื่อนบอกเรามา เพราะน้องชายบล็อกเราออกจากเฟสค่ะ]

เราไม่รู้จริงๆว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง
ก็ในเมื่อการที่ไม่พูดสิ่งที่ตัวเองรู้สึกออกไป ใครเล่าเค้าจะรับรู้ได้ แล้วก็มาตัดพ้อทีหลังอีก T^T
เคยเปิดใจถามกันแค่ 2 คนพี่น้อง แต่เค้าก็บอกไม่มีอะไรทุกครั้งไป

ปัญหาตอนนี้ที่โรงเรียนเลยคือเรื่องซ๋อมรายวิชา
เพิ่งรู้เพราะครูที่โรงเรียนโทรมาบอกว่าติดตั้ง 10 วิชา ถ้าไม่ซ่อมจะไม่จบม.3
เข่าทรุดเลยค่ะ ช๊อคมาก แม่คิดหนักเลย
คือเค้าไปเรียนทุกวันค่ะ โทรไปเช็คกับโรงเรียนแล้วไม่เคยขาด
อาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่า โดยรวมแล้วไม่ทำตัวมีปัญหาอะไรมาก แต่จะเป็นเด็กหัวดื้อรั้น
ชอบเหม่อลอย เหมือนเรียนไม่รู้เรื่อง[อาการเหมือนนอนดึก]
ที่ติดเยอะเพราะไม่ยอมส่งงาน แต่คะแนนสอบทำออกมาดีมาก
เรื่องซ่อม จารย์บอกให้ไปซ่อมก็ไม่ไปและหนีทุกครั้ง จนจารย์ทีปรึกษาเอือมแล้วค่ะ

เราเลยถามเค้าว่า>> ทำไมไม่ไปซ่อม?
เค้าก็นิ่ง จนเราต้องย้ำอีกรอบ เค้าเลยตอบว่า>> กลัวครู
เราเลยถามกลับว่า>> ครูทำยังไงถึงได้กลัวเค้า?
น้องเราก็อ้ำอึ้งตอบว่า>> ไปขอเค้าซ่อม แล้วเค้าก็ว่า แล้วก็ไล่ออกไปนอกห้อง
เรา>> ก็ที่ครูเค้าว่าก็ถูกแล้ว จารย์ที่ปรึกษาพาไปซ่อม ป๊าพาไปหา นัดเค้าตั้งกี่ครั้งแล้วไม่ไปหาเค้าแล้วหนีเนี่ย
ตกลงอยากจบพร้อมเพื่อนๆไหม?
น้องเราก็เงียบเเล้วพยักหน้า เราก็อธิบายต่อไปว่า>> ในเมื่ออยากจบ ก็ต้องพยายามขอครูซ่อมอีกครั้ง ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่ ถ้าไปซ่อมทีหลังอาจจะโดนว่าจนอายมากกว่านี้อีกนะ จำไว้ ถึงจะหนีตอนนี้ได้แต่จะหนีได้อีกซักเท่าไหร่กัน เพราะในเมื่ออยากจบ ยังไงก็ต้องไปขอร้องเค้าอยู่แล้ว คิดอะไรให้กันไกลๆจากวันนี้หน่อยดิ พรุ่งนี้ไปบอกให้ป๊าไปเป็นเพื่อนเอาไม๊?
เค้าบอกว่าไม่เอา แล้ววันรุ่งขึ้นเค้าก็ไม่ไปซ่อม เพราะอะไร????

บางทีเราก็แอบคิดว่าเรื่องแบบนี้มันอาจจะมีเราเป็นต้นเหตุก็ได้
เพราะว่า เราเป็นคนออกความคิดว่าเด็กผู้ชายโตแล้ว ควรจะมีอะไรเป็นส่วนตัวของตัวเองบ้าง
ก็ใจเขาใจเราอ่ะเนอะ ตอนช่วงวัยเดียวกัน เรายังอยากแยกห้องนอนเลย
เลยลงมือจัดห้องให้เค้านอนส่วนตัวค่ะ
และอีกเรื่องคือเรื่อง อินเตอร์เนตค่ะ เราเป็นคนออกความคิดเรื่องติดเนตเอง
เพราะช่วงเรียนมัธยมนั้นมีรายงานที่ต้องส่งเยอะมากค่ะ เรียกได้ว่าก่อนสอบมีแทบทุกวิชาเลย
พาลมองไปถึงอนาคตที่น้องต้องเจอช่วงมรสุมรายงานด้วยค่ะ + ตามประสาวัยรุ่น
ที่บ้านเลยตัดสินใจติดเนต
...ไม่นึกเลยว่าการตัดสินใจทั้งสองเรื่องแบบนั้น มันจะกลายเป็นดาบสองคมที่คมมากมาจนถึงทุกวันนี้

ตอนนี้เราตั้งประเด็นปัญหาไว้ข้อใหญ่ๆเลยคือ "ปัญหาเรื่องการที่ไม่มีความรับผิดชอบในตัวเอง" ค่ะ
แต่จะทำไงได้ ก็ในเมื่อเค้าไม่เปิดโอกาสรับฟังสิ่งที่ทุกคนพูดหรือรู้สึกเลย

เลยมาขอคำปรึกษาจากผู้ที่อาจเคยพบเจอเหตุการณ์ หรือ เคยเป็นแบบเดียวหรืออยู่ในช่วงวัยเดียวกันกับน้องเรา
ว่าควรทำยังไง หรือ เด็กในวัยนี้เค้าต้องการอะไรอีกรึเปล่าค่ะ ขอบคุณค่ะ


ปล. เรื่องใจกับความคิดของคนเรา มันละเอียดอ่อนมาก และยากที่จะหยั่งลึกจริงๆค่ะ
บางทีก็แอบคิดว่าจะดรอปคณะที่กำลังเรียนอยู่ แล้วลงเรียนจิตวิทยาเลย ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป