ท่านใดปฏิบัติทางจิต (สมาธิ-วิปัสสนา-กรรมฐาน) อย่างจริงจังบ้างครับ?

- เป็น นิมิต ในอานาปานุสสติกรรมฐานงัย อยู่ประมาณช่วง ขณิกะสมาธิ หรือ อุปจารสมาธิ
- ขณะทำสมาธิ นั่งภาวนา หลับตา ก็จะมืด ทำไปสักระยะก็เกิดแสงขึ้นมา,
- หากกำหนดจิตตามรู้ไป มันจะไม่เกิดผล เพราะตามไปไม่สิ้นสุด ควบคุมไม่ได้ (จริงๆแล้ว จิตจะต้องกำหนดรู้ลงที่ลมหายใจ ไม่ใช่แสงตามนิมิต หากจะทำกสิณ แสงสว่าง ก็ต้องตั้งนิมิตอีกอย่างหนึ่ง อย่างนี้ควบคุมได้ หายไปก็เรียกคืนใหม่ได้)
- ไม่สามารถสัมผัสได้ด้วยกาย แต่รับรู้ได้ด้วยจิต
- พระท่านถึงได้สอนว่า การทำสมาธิคือการทำให้จิตมีสิ่งรู้ สติมีสิ่งระลึก, หากเราตั้งใจทำอานาปานุสสติกรรมฐาน ก็เพียงแต่กำหนดจิตรู้ที่ลมหายใจเข้าออก มีสติระลึกตาม, (เมื่อสติมีกำลัง จะยึดอยู่ที่ลมหายใจอย่างเหนียวแน่นไม่ไปไหน หากสติกำลังยังอ่อนจะรู้แค่ ลมหายใจ ความคิด ความว่าง สลับกันไปมา 3 สิ่งนี้เท่านั้น) เท่านี้ก็มีวิตก มีวิจาร ถ้ามีวิตก วิจาร แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีปีติ สุข เมื่ออารมณ์ทั้ง 4 ตั้งมั่นเป็นหนึ่ง เรียกเอกกัคคตารมณ์
- หากบางท่านสติมีกำลังกล้าแข็งขึ้นบ้างแล้ว แสงที่ผ่านเข้ามา ก็เป็นเพียงสิ่งที่จิตรับรู้ เป็นสิ่งที่สติระลึก เท่านั้น เมื่อรับรู้แล้ว ก็กำหนดจิตรู้ลงตรงที่ลมหายใจต่อ เอาสติเป็นสิ่งระลึกตามจิตที่กำหนดรู้นั้นต่อไป

ขออนุโมทนาและขอให้เจริญในธรรม