วันนี้ขอมาระบายความในใจหน่อยนะ

คือเราเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าหาคนอื่นเท่าไหร่ พูดง่ายๆว่าเพื่อนน้อย
แต่ก็ไม่เคยมีปัญหากับใครเท่าไหร่
ตั้งแต่เด็กมา เรามักจะเล่นกับเพื่อนผู้ชาย เพราะเข้ากับผู้หญิงไม่ได้

พอขึ้นมัธยมมาก็เริ่มไม่ค่อยมีเพื่อน คือมีเป็นกลุ่มแต่พอจับกลุ่มทำงานแล้วเศษเกิน
เราจะถูกเขี่ยทิ้งทันที

พอขึ้นมหาลัย เราได้พบเพื่อนแล้วรู้สึกว่าพบเพื่อนที่ดีแล้วล่ะ ทุกอย่างลงตัวมาก
เราถูกเลือกให้ทำงานในห้อง แต่พออยู่ไปอยู่มา เราโดนเพื่อนเกลียด ตอนแรกแค่ไม่กี่คน
แค่คำนินทา เราไม่ได้สนใจอะไร ต่อมาเราไปอยู่กับกลุ่มที่แอนตี้กลุ่มที่มีอำนาจในห้อง เพราะยอมรับว่าเราทำงานกับเขา แต่ยังไม่สนิทมาก  เพราะเขาเองก็มีกลุ่ม แล้วคนในกลุ่มแอนตี้ก็ดีกับเรา แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเกือบหมด คนที่เกลียดเรามากเกือบหมดห้อง

เราเสียใจมาก เพราะเราไม่เคยนินทาว่าร้ายหรือว่าไปด่าอะไรคนในห้องเลย แต่ดันโดนเกลียด ทุกอย่างมีมูลชัดเจน จะระบายกับใครก็ไม่ได้ เพื่อนที่คบอยู่ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายและให้คำปรึกษาอะไรไม่ได้เลย

เราไม่เข้าใจทำไมตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคยทำอะไรใคร แต่ทำไมเราต้องโดนแบบนี้ตลอด
เราไม่รู้จะหาทางออกยังไงแล้ว ทุกวันนี้พอมีเรื่องกลับมาร้องไห้ทุกครั้ง
ที่สำคัญตอนนี้เราอยู่หอคนเดียว เราเริ่มเหงา เริ่มท้อแท้บ้างแล้วล่ะ

#ขอบคุณที่อ่านนะคะ  เราเคยลงในเด็กดี แต่มีพี่คนนึงบอกว่าุ้าลงพันทิปจะช่วยได้มากกว่า