นิทานเรื่องหนึ่ง

เอามาจากเพจ สมรัก พรรคเพื่อเก้ง ก๊อปมาลง + ดัดแปลงคำเพื่อกันอมยิ้มปลิว

ซอยแห่งหนึ่ง มีร้านตามสั่งอยู่สองร้าน ร้านนึงขายดีมาก คนกินเยอะ ชื่อร้านเจ๊ปู อีกร้านนึง เป็นเพิงหงอยๆ ชื่อร้านตามาก ร้านเจ๊ปูแกก็ขายมาเรื่อย คนเข้าเยอะร่ำรวย ขายดิบขายดี แกก็โลภสิ วันนึง แกดันห้าว แกเอาเนื้อไก่เน่าๆ มาสอดไส้กะไก่ดี ให้คนซื้อกิน เพื่อเซฟคอสต์

ชาวบ้านยังไม่ทันกิน ดมๆดู อ้าวยัยนี้ เอาไก่เน่า มาให้กินนี่หว้า รีบคืนเงินมาเลย เจ๊ปูแกก็ไม่คืนตัง ยึกๆยักๆ บอกว่าเออๆๆๆ เดี๋ยวทำให้ใหม่ เอาไก่เน่าไปทิ้งแล้ว ไม่เอามาขายแล้ว เหลือแต่ไก่ดีๆแล้ว
แต่ชาวบ้านดันไปเห็นว่ายัยเจ๊ มันยังไม่ทิ้งไก่ มันกะเอามาทำขายอีกรอบ ชาวบ้านทนไม่ไหวก็โวยกันดิ เฮ้ยยย ทำไมไม่ทิ้ง เก็บไว้หาโพ่งเหรอ คนก็ออกมากันใหญ่

ตะนี้ ตามากได้ยิน ก็รีบวิ่งมาเลย ช่วยด่าร้านเจ๊ปู แถมโยงไปเรื่องไม่อร่อย เรื่องวางของเกะกะ ลูกน้องเจ๊เป็นโจร ไปเรื่อย .... เจ๊ปูแทนที่จะยอมรับ และขอโทษชาวบ้านดีๆ ดันเอาลูกน้องในร้าน มาขู่ชาวบ้านอีก .... ตามากเห็นโอกาสเลยบอกชาวบ้าน ออกมากันเยอะๆเลย พังร้านเจ๊ปูเลย ร้านเลวๆแบบนี้ เอาไว้ไม่ได้หรอก เพื่อหวังว่า ร้านตัวเองจะเหลือร้านเดียวในซอย

ด่าตามากน่ะด่าไปเหอะ ไม่ใช่พ่อผม แต่อย่าลืมด่ายัยเจ๊ปูด้วย .... ถ้าเจ๊ปู ไม่ยิ้มโลภอยากรวย เอาไก่เน่า มาหลอกให้คนกิน จนเค้าจับได้ ...อ้ายตามากน่ามึน มันจะมีโอกาสเข้าไปสาระแน ยุยงชาวบ้านไม๊ คิดสิคิด ยิ้มกกก!!!!


ถ้าลืม censor ตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ  บอกได้จะได้แก้ไข

จากใจคนเกลียดคอร์รัปชั่นคนหนึ่ง
เครดิตอีกรอบ จาก เพจ สมรัก พรรคเพื่อเก้งนะครับ อ่านมันมาก
แสดงความคิดเห็น
อ่านกระทู้อื่นที่พูดคุยเกี่ยวกับ  การเมือง รัฐบาล ฝ่ายค้าน กฎหมายการเมือง
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่