ผมไม่มีความสามารถทางช่างเท่าใดนัก ยิ่งงานที่ต้องอาศัยความใจเย็น หรือ ปราณีต ละเอียดละออ มาก ๆ ผมมักบอกผู้คนอื่นไปแบบนั้น แต่จริงแล้ว รู้ตัวดีว่า พอผ่านวัย ผ่านวันมามาก ก็ ใจเร่ง ใจร้อน ไม่มีสมาธิ พลันเอาเวลาไปทำอย่างอื่น และจัดการสิ่งที่เคยทำได้เหล่านั้นด้วยการให้คนอื่นทำให้ แล้วจ่ายเงินค่าจ้าง ค่าออนไปเป็นอันเสร็จความ

ผมมีรองเท้าคู่หนึ่ง ซึ่งเก่าเปื่อยผ่านการซ่อมด้วยการปะกาวยางด้วยตัวผมเองมานับครั้งไม่ถ้วน เรียกว่าเมื่อใดได้ให้มันรับใช้เท้าหนาสั้นของผม มันก็จะต้องถูกซ่อมแซมทุกครั้งไป รองเท้าหนังคู่นั้นอยู่ในกล่องรองเท้าหรูของภรรยาผมซึ่งเธอไม่ใช้ทั้งรองเท้าและกล่องนี้แล้ว ผมห่อวัตถุสีดำไว้ด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์และดันทรงไว้ด้วยก้อนหนังสือพิมพ์ฉบับเดียวกัน หนังสือพิมพ์ฉบับนั้นลงวันที่เดียวกันกับผู้ชายคนหนึ่งซื้อรองเท้าคู่นี้ให้ผม

วันนี้ผมเอาออกจากกล่องมาดูและคิดถึงวันที่ผมใส่ไปทำงานธนาคารในวันแรกได้ มันดูโก้เก๋มากทีเดียว แม้รูปทรงจะดูเชย ๆ ไปสักหน่อย แต่รองเท้าผู้ชายจะมีสักกี่ทรงกันจริงไหมครับ มันเป็นแฟชั่น หมุนวนกันไปมา เรียบ ๆ เชยๆ นี่แหละเหมือนความทรงจำ ที่งดงามยามที่นึกถึงเสมอ

วันนี้ผมหิ้วไปที่ร้านซ่อมรองเท้า พอลุงช่างซ่อมรองเท้ารับถุงไปประเมินสภาพและราคา สายตาแกดูแคลนผมจับใจ

แกกล่าวคำแรกว่า รองเท้าหมดสภาพที่จะซ่อมแล้วก็คงใส่ไม่ได้อีก ซ่อมก็ต้องซ่อมเยอะ ผมยิ้ม แล้วบอกแกว่าไม่เป็นไร ผมแค่อยากให้มันดูสวยที่สุดเหมือนวันแรก ถ้าช่างทำได้ ราคาเท่าไรก็ว่ามา

แกเงยหน้ามามองหน้าผมอีกหน แล้วก็ผูกปิดปากถุงโยนมันไปไว้ข้างหลังแบบไม่ใยดี

รองเท้าของผมถูกเหวี่ยงไปรวมกับกองรองเท้าเก่า ๆ เศษหนังเศษเชือกและขวดน้ำเปล่า ดวงตาผมจ้องตามถุงไปไม่กระพริบ ผมก้าวเท้าข้ามผ่านหน้าลุงซ่อมรองเท้าไปหยิบถุงนั้นกลับมา แสดงท่าทางให้รู้ว่า ไม่พอใจและไม่ซ่อมแล้ว

ช่างซ่อมรองเท้า ทำสีหน้าตกใจ ต่างจากท่าทางลำพองถือไพ่เหนือกว่าในตอนแรก ผมกอดถุงรองเท้านั้นด้วยสองมือ จ้องหน้าแกนิ่ง เดินกลับออกมามาด้วยใจขุ่นมัว มือเย็นเฉียบ ถ้าผมไม่ยับยั้งชั่งใจ คงได้เตะเสยคางช่างวัยกลางคนอายุราวน้าผมไปแล้ว


...............
ช่างเถอะ ผมพูดคำนี้กับตัวเอง "แกคงไม่เคยซื้อรองเท้าให้ลูก"