วันนี้เพื่อนชวนไปห้องสมุด...ก็เลยเดินเพลินๆไปมุมนิยาย..แล้วไปเจอนิยายเรื่อง "โรมิโอกับจูเลียต"
ก็พาลนึกถึงแฟนคนแรกขึ้นมาทันที เป็นนิยายที่ชอบมากถึงขนาด เคยเมมเบอร์โทรศัพท์แฟนเก่าว่าโรมิโอ
แล้วเอาโทรศัพท์แฟนมาเมมชื่อตัวเองว่าจูเลียต แต่ก็ไม่ได้อ่านมานานแล้ว.....ก็เลยหยิบมาอ่าน

            พออ่านเสร็จด้วยนิสัย เอะอะก็โพสต์ เอะอะก็ป่าวประกาศให้ชาวเฟซรู้...ก็เลยโพสต์ลงไปว่า
"โรมิโอ กับ จูเลียต นานแล้วนะที่ไม่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ รู้สึกคิดถึงขึ้นมาอย่างประหลาด ---ที่ห้องสุมด"
แล้วจู่ๆแฟนเก่าก็เข้ามาแสดงความคิดเห็นว่า "นึกว่าเกลียดนิยายเรื่องนี้ไปแล้วซะอีก..จะว่าไปพี่ก็ไม่ได้อ่านนานแล้วเหมือนกัน"
แล้วเขาก็ส่งข้อความเข้ามาทางเฟซว่า "ว่างอยู่มั๊ยอยากคุยด้วย..ใช้เบอร์เดิมหรือเปล่า"

           พอได้อ่านเท่านั้นแหละมันก็รู้สึกแปลกๆในใจ ระยะเวลาเกือบ 3 ปี ที่เขาบอกเลิกเราไปเขาไม่เคยทักมาก่อนเลย
แล้วจู่ๆวันนี้ก็บอกว่าอยากคุยกับเรา....มันลำบากใจจริงๆนะ....สำหรับเราที่ยังลืมเขาไม่ได้..สำหรับเราที่ยังมีความผูกพันธ์อยู่
อยากคุยด้วยใจจะขาด แต่ก็ต้องอดทน ถ้าเผลอกลับไปคุยแล้วกลับไปทำใจไม่ได้เหมือนเดิมคงลำบากน่าดู

          ย้อนไปวันที่รู้จักกับคำว่า "อกหัก" ครั้งแรก วันที่ไม่คาดคิดมาก่อน วันที่ไม่มีภูมิต้านทานอะไรเลย
วันที่ได้ร้องไห้กับเรื่องงี่เง่าที่เรียกว่า "อกหัก"  ตั้งแต่ได้ฟังคำว่าเลิกกัน จากคนสนุกสนานก็ซึมเศร้าไปเลย
ซึมๆหงอยๆไม่พูดไม่คุยกับเพื่อน วันๆก็เอาแต่นั่งเหม่อคิดถึงเรื่องราวเก่าๆแล้วร้องไห้

          เกลียดมากที่กลับมาที่ห้องแล้วไม่ทำอะไรนอกจากนอนมองเพดานแล้วร้องไห้ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน
รู้สึกไปเอง ว่ามีคนโทรเข้า มีข้อความเข้า ทั้งๆที่ไม่มีใครติดต่อมาเลย ได้แต่คิดวกไปวนมาเธอเคยพูดแบบนี้ เคยสัญญาแบบนี้
สมองมันรวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างเข้ามารวมกัน ยิ่งตอนรักรักมากเท่าใด..ตอนเจ็บมันก็ยิ่งเจ็บหนัก

          เดินผ่านสถานที่ที่เคยเห็นเขาก็กลั้นน้ำตาไม่อยุด ไม่ว่าจะเป็น สนามบาส ห้องซ้อมดนตรี โรงอาหาร ลานจอดรถ
ม้าหินอ่อนที่เคยนั่งคุยกัน เห็นอาหารนู่นนั่นนี่ นั่นเธอชอบกินนะ นี่เธอชอบกินนะ แล้วก็พาลไม่อยากกินอะไร
เข้าเฟซทีไรก็คอยแแต่แอบส่อง เขาลงรูปไว้ก็ตามก็อปมาเก็บไว้หมด เหมือนโรคจิตเข้าไปทุกที

........เนิ่นนานเลยทีเดียวที่กลายเป็นยัยโง่บ้าบอ...ทำแต่เรื่องไร้สาระ...อยากแต่ให้เขารักแต่ไม่เคยรักตัวเอง.........
........วันๆก็เอาแต่พร่ำเพ้อพรรณาหลอกตัวเองไปวันๆว่ารักของเรายังดีอยู่..ว่าเรายังไม่ได้เลิกกัน..ว่าฉันแค่ฝันร้าย....
ข้าวปลาไม่ค่อยอยากกินร่างกายก็โทรมแทบจะเป็นซากศพเดินได้..ตอนนั้นน้ำหนักลดไป เกือบ 10  กิโล...เพื่อนๆก็ทั้งปลอบทั้งด่า


         ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองทำไมโง่อย่างนี้ ทำไมต้องทรมานตัวเอง ทำไมต้องร้องไห้ ทำไมไม่ยอมกินข้าว
ทำไมไม่นึกถึงสุขภาพตัวเอง ทำไมไม่นึกถึง พ่อแม่พี่น้อง เพื่อนฝูงหรืออีกหลายๆคนที่ยังรักเราอยู่
ทำไมต้องจะเป็นจะตายกับผู้ชายแค่คนๆเดียวที่แค่เพียงได้ชื่อว่า "รักครั้งแรก"


---->> รู้สึกคิดถึงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก.....แต่ยิ่งคิดถึงเธอมากแค่ไหน.....ฉันก็จะรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น