สวัสดีครับ ผมคือผู้ชาย เลวๆคนนึงที่ครอบครัวแล้ว แต่ยังคิดถึง(แฟนเก่า)
ย้อนกลับไปเมื่อ 6-7ปีที่แล้ว ผมได้คบกับคนๆนึงเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่คนรู้จัก ตอนนั้นผมอยู่ แค่ปวช. ส่วนเขาอยู่ มหาลัย ม. เกษม เรารู้จักกันได้เพราะผมเห็นเขามาเม้นพี่ที่รู้จัก เลยเข้าไส่องไปกดไลค์รัวๆจนทักไป แรกๆก็มีแค่แซวๆกันในสตอรี่ เพราะเขาเห็นเราอยู่กับน้องเขา จนผมได้ทักคุยจริงๆจังๆ จีบเขาจนเราได้คบกันในที่สุด ตอนนั้นทั้งระยะทางทั้งเรื่องเวลาเราไม่ค่อยตรงกันเลย วันไหนเขาขึ้นเวรดึกคือ ต้องอดนอนรอคุยกันเลย เธอชอบแชร์ว่าวันนี้ทำไรบ้างเจอไรบ้าง เรามักจะถามเธอว่าเหนื่อยมั้ย เธอไม่ค่อยตอบแต่เธอมักจะถ่ายรูปชู2นิ้วมาให้ เราก็วนไปแบบนี้อยู่สักพักนึง จนมาวันนึงเธอถามเราว่าอยากเจอมั้ย (ซึ่งแน่นอนเราอยากเจออยู่แล้ว) หลังจากตอบไปเธอก็เงียบไปสักพักใหญ่ๆ ก่อนจะเซอร์ไพร้ส์ ซื้อตั๋วรถตู้มาระยองแล้ว ตอนนั้นใจเต้นรัวๆเลย
ดีใจมากๆ ระหว่างเธอนั่งรถมาเราก็เก็บของเก็บกระเป๋ารอ จนเธอมาถึง เราก็ขี่รถไปรับที่บขส.ใหม่ (ตอนนั้นมีแต่มอไซค์) เราก็พาไปหาเปิดห้องพัก รู้สึกน่าจะบอนไซ รีสอร์ท ข้าวกินด้วยกันครั้งแรกคือต้มเลือดหมู ยังจำได้ดี🥲 ตกเย็นก็ไปนั่งร้านริมทะเลกัน เธอเป็นคนที่เราคุยได้ทุกเรื่องเลยร้องไห้กอดเธอแล้วรู้สึกฮีลสุดๆ หลังจากนั้นพอมีวันหยุดเราก็ขึ้นไปหาที่กรุงเทพบ้างเธอก็ลงมาบ้าง เราไปเที่ยวกันหลายที่มากๆ ทำบุญตอนเช้าวัดบำเพ็ญใต้ หาข้าวกินตลาดขวัญเรียม นั่งเรือไปวัดโสธร ป่ากลางกรุง เขาแหลมหญ้า ๆลๆเราไปๆมาๆหากันแทบทุกอาทิตย์จนเรื่องราวดำเนินไปจนถึงเดือนที่8-9ที่คบกัน เหมือนจะมีผช.คนนึงทักเธอมาสบายดีไหมอะไรทำนองนี้ เธอก็ตอบตามมารยาทตามจำเป็นนไม่ได้ยืดเยื้อบทสนทนาอะไร แต่เราเองที่ระแวงคนนั้นคนนี้ใกล้ตัวเธอจนเราเริ่ม มีทะเลาะกัน มันเป็นเพราะเรนที่งี่เง่าเอง จนมีช่วงนึงเธอได้มาอยู่ที่ ศูนย์มะเร็งชลบุรี เวลาคุยกันยิ่งน้อยลงไปอีก เธอเหนื่อยๆมาพักมาก็ต้องเจอเราที่ยังไม่หายงี่เง่า นิสัยเด็กน้อยสักที ก็ทะเลาะกันเริ่มบ่อยขึ้นพอถึงช่วงวันเกิดเรา เขาลงเวรมาแล้วรีบหารถมาระยองเลยมาถึงก็ดึกแล้วตอนนั้นเธอยังอุส่าห์ซื้อเค้กในเซเว่นให้เรา มีเวลาอันน้อยนิดเธอก็ยังมาหายังมีมาให้ พอถึงวันเกิดเธอ เราไม่มีปัญญาแม้แต่จะโผล่หน้าไปให้เห็น รู้สึกผิดมากๆ พอมาถึงวันเคาท์ดาว เธอลงมาหาเรา เราไปนั่งร้านนั่งชิวริมทะเลกัน นั่นคือวันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกันก่อนเลิกกัน ตอนนั้นเสียใจมากที่ตัวเองงี่เง่าและโง่ได้ขนาดนั้นเราแอบไปกรุงเทพไปที่ม.บ่อยมากๆบางทีก็เจอแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปหาไปทัก บางทีไปยืนร้องไห้อยู่เกาะกลางหน้าม.ด้วยซ้ำ😂 จนมีวันนึง2ปีที่แล้วแม่ของพี่ที่รู้จักเสียเราได้ไปที่บ้านที่จัดงาน(เป็นป้าของเธอ)เราก็ได้เครียใจกัน จนต้องเดินออกมาแอบร้องไห้เลย อ่อถึงตรงนี้เรามีคนใหม่ไปแล้วนะและกำลังจะมีลูก ณ ตอนนั้น
อยู่บ้านเขาได้3วัน2คืน จนเผาเสร็จ ขากลับเราขี่BBกลับเธอนั่งรถทัวร์กลับ เราก็ขยันจอดขยันพิมพ์คุยกันทั้งทางเลย (เราขี่ตามรถบัสทั้งทางเลย)
แต่ก็นั่นแหละที่แพล่มมานั่นไม่ใช่ประเด็นอะไรหรอก ประเด็นก็คือตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่เลิกกัน จนเรามีใหม่ก็แล้วอะไรก็แล้ว แต่บางทียังรู้สึกคิดถึง บางทีรู้สึกจนร้องไห้ออกมาเลย บางทีเราเจอเรื่องอะไรหนักๆมาในชีวิตเรากลับคิดถึงเขาตลอดเลยทั้งๆที่เราก็มีใหม่แล้ว อีกทั้งเรื่องคนเก่ามันก็จบลงตั้งนานแล้ว เราเคยไปเจอเขาครั้งนึงที่ รพ.ราม บทสนทนาไม่ยาวมากเท่าไหร่ แต่กลับมาถึงรถแล้วน้ำตาไหลเลย ทำไมเราถึงได้เป็นคนแบบนี้ เอาจริงเรารู้สึกผิดในใจกับคนปัจจุบันนะแต่เราก็พูดไม่ได้ใช่มั้ยล่ะว่าเราเป็นยั่งงี้ๆนะ ต้องทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้🙁
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เผื่อเจ้าตัวมาเห็น ชื่อย่อ ณ….ร สุข…..ฐ รพ.รคห1
คิดถึงแฟนเก่า
ย้อนกลับไปเมื่อ 6-7ปีที่แล้ว ผมได้คบกับคนๆนึงเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่คนรู้จัก ตอนนั้นผมอยู่ แค่ปวช. ส่วนเขาอยู่ มหาลัย ม. เกษม เรารู้จักกันได้เพราะผมเห็นเขามาเม้นพี่ที่รู้จัก เลยเข้าไส่องไปกดไลค์รัวๆจนทักไป แรกๆก็มีแค่แซวๆกันในสตอรี่ เพราะเขาเห็นเราอยู่กับน้องเขา จนผมได้ทักคุยจริงๆจังๆ จีบเขาจนเราได้คบกันในที่สุด ตอนนั้นทั้งระยะทางทั้งเรื่องเวลาเราไม่ค่อยตรงกันเลย วันไหนเขาขึ้นเวรดึกคือ ต้องอดนอนรอคุยกันเลย เธอชอบแชร์ว่าวันนี้ทำไรบ้างเจอไรบ้าง เรามักจะถามเธอว่าเหนื่อยมั้ย เธอไม่ค่อยตอบแต่เธอมักจะถ่ายรูปชู2นิ้วมาให้ เราก็วนไปแบบนี้อยู่สักพักนึง จนมาวันนึงเธอถามเราว่าอยากเจอมั้ย (ซึ่งแน่นอนเราอยากเจออยู่แล้ว) หลังจากตอบไปเธอก็เงียบไปสักพักใหญ่ๆ ก่อนจะเซอร์ไพร้ส์ ซื้อตั๋วรถตู้มาระยองแล้ว ตอนนั้นใจเต้นรัวๆเลย
ดีใจมากๆ ระหว่างเธอนั่งรถมาเราก็เก็บของเก็บกระเป๋ารอ จนเธอมาถึง เราก็ขี่รถไปรับที่บขส.ใหม่ (ตอนนั้นมีแต่มอไซค์) เราก็พาไปหาเปิดห้องพัก รู้สึกน่าจะบอนไซ รีสอร์ท ข้าวกินด้วยกันครั้งแรกคือต้มเลือดหมู ยังจำได้ดี🥲 ตกเย็นก็ไปนั่งร้านริมทะเลกัน เธอเป็นคนที่เราคุยได้ทุกเรื่องเลยร้องไห้กอดเธอแล้วรู้สึกฮีลสุดๆ หลังจากนั้นพอมีวันหยุดเราก็ขึ้นไปหาที่กรุงเทพบ้างเธอก็ลงมาบ้าง เราไปเที่ยวกันหลายที่มากๆ ทำบุญตอนเช้าวัดบำเพ็ญใต้ หาข้าวกินตลาดขวัญเรียม นั่งเรือไปวัดโสธร ป่ากลางกรุง เขาแหลมหญ้า ๆลๆเราไปๆมาๆหากันแทบทุกอาทิตย์จนเรื่องราวดำเนินไปจนถึงเดือนที่8-9ที่คบกัน เหมือนจะมีผช.คนนึงทักเธอมาสบายดีไหมอะไรทำนองนี้ เธอก็ตอบตามมารยาทตามจำเป็นนไม่ได้ยืดเยื้อบทสนทนาอะไร แต่เราเองที่ระแวงคนนั้นคนนี้ใกล้ตัวเธอจนเราเริ่ม มีทะเลาะกัน มันเป็นเพราะเรนที่งี่เง่าเอง จนมีช่วงนึงเธอได้มาอยู่ที่ ศูนย์มะเร็งชลบุรี เวลาคุยกันยิ่งน้อยลงไปอีก เธอเหนื่อยๆมาพักมาก็ต้องเจอเราที่ยังไม่หายงี่เง่า นิสัยเด็กน้อยสักที ก็ทะเลาะกันเริ่มบ่อยขึ้นพอถึงช่วงวันเกิดเรา เขาลงเวรมาแล้วรีบหารถมาระยองเลยมาถึงก็ดึกแล้วตอนนั้นเธอยังอุส่าห์ซื้อเค้กในเซเว่นให้เรา มีเวลาอันน้อยนิดเธอก็ยังมาหายังมีมาให้ พอถึงวันเกิดเธอ เราไม่มีปัญญาแม้แต่จะโผล่หน้าไปให้เห็น รู้สึกผิดมากๆ พอมาถึงวันเคาท์ดาว เธอลงมาหาเรา เราไปนั่งร้านนั่งชิวริมทะเลกัน นั่นคือวันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกันก่อนเลิกกัน ตอนนั้นเสียใจมากที่ตัวเองงี่เง่าและโง่ได้ขนาดนั้นเราแอบไปกรุงเทพไปที่ม.บ่อยมากๆบางทีก็เจอแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปหาไปทัก บางทีไปยืนร้องไห้อยู่เกาะกลางหน้าม.ด้วยซ้ำ😂 จนมีวันนึง2ปีที่แล้วแม่ของพี่ที่รู้จักเสียเราได้ไปที่บ้านที่จัดงาน(เป็นป้าของเธอ)เราก็ได้เครียใจกัน จนต้องเดินออกมาแอบร้องไห้เลย อ่อถึงตรงนี้เรามีคนใหม่ไปแล้วนะและกำลังจะมีลูก ณ ตอนนั้น
อยู่บ้านเขาได้3วัน2คืน จนเผาเสร็จ ขากลับเราขี่BBกลับเธอนั่งรถทัวร์กลับ เราก็ขยันจอดขยันพิมพ์คุยกันทั้งทางเลย (เราขี่ตามรถบัสทั้งทางเลย)
แต่ก็นั่นแหละที่แพล่มมานั่นไม่ใช่ประเด็นอะไรหรอก ประเด็นก็คือตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่เลิกกัน จนเรามีใหม่ก็แล้วอะไรก็แล้ว แต่บางทียังรู้สึกคิดถึง บางทีรู้สึกจนร้องไห้ออกมาเลย บางทีเราเจอเรื่องอะไรหนักๆมาในชีวิตเรากลับคิดถึงเขาตลอดเลยทั้งๆที่เราก็มีใหม่แล้ว อีกทั้งเรื่องคนเก่ามันก็จบลงตั้งนานแล้ว เราเคยไปเจอเขาครั้งนึงที่ รพ.ราม บทสนทนาไม่ยาวมากเท่าไหร่ แต่กลับมาถึงรถแล้วน้ำตาไหลเลย ทำไมเราถึงได้เป็นคนแบบนี้ เอาจริงเรารู้สึกผิดในใจกับคนปัจจุบันนะแต่เราก็พูดไม่ได้ใช่มั้ยล่ะว่าเราเป็นยั่งงี้ๆนะ ต้องทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้🙁
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เผื่อเจ้าตัวมาเห็น ชื่อย่อ ณ….ร สุข…..ฐ รพ.รคห1