เเชร์ประสบการณ์ไปปฏิบัติธรรมอยากจะปฏิบัติธรรมให้ลืมเธอเเต่ไม่ได้ช่วยให้ลืมเธอได้เลยเเต่ได้รู้สิ่งที่มีค่ากว่านั้น

ก่อนหน้านี้เราอกหักค่ะ1เดือนก่อนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพยายามทำทุกอย่างให้เค้ากลับมาร้องไห้ทุกวันเราเเทบจะเป็นบ้าเสียสติคิดถึงเค้าตลอดเวลาบางทีก็เหมือนทำใจได้เเต่สักพักก็คิดถึงเค้าขึ้นมาเองเราเป็นคนที่นั่งสมาธิอยู่เเล้วถือศีล5 จนมีสมาธิในระดับหนึ่งเเต่ช่วง1-2ปีที่ไม่ได้นั่งต่อเรียกง่ายๆว่าชีวิตเละเทะไม่อยู่ในศีลในธรรม เราเลยเริ่มจากนั่งสมาธิที่บ้านเเต่ก็ไม่รู้สึกถึงความสงบเลยเราเลยตัดสินใจไปปฏิบัติธรรมเพื่อจะได้ลืมๆเค้าได้ในตอนนั้นคิดเเค่ว่าไปปฏิบัติธรรมจะได้ไม่ต้องคอยส่องไอจีเค้าวันที่เรานั่งรถไปที่วัดระหว่างทางเรายังเหม่อลอยใจคิดถึงเค้าอยู่เลยเเม้กระทั่งตอนรับศีลเราก็ร้องไห้เพราะเรายังคิดถึงเค้า รอบบ่ายทางวัดจะให้ฝึกปฏิบัติเอง เราก็นั่งสมาธิก็เหมือนกับที่บ้านไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลงเหมือนเรานั่งดูจิตว่ามันคิดอะไร เรานั่งไป3ครั้ง ครั้งที่3 เรานั่งสมาธิเเล้วตัวเองวูบตลอดตอนเเรกคิดว่าตัวเองง่วงเราพิจารณาดูเเล้วจิตไวมาก สติเราตามจิตไม่ทันเราจึงนั่งอีกครั้ง โดยเมื่อจิตคิดเราจะดึงกลับทันทีคิดปุ๊ปดึงปั๊บทำเเบบนี้จนจิตนั้นนิ่งมากขึ้นเเละลมหายใจเเผ่วเบาลง(เเต่เราเป็นคนที่ไม่ค่อยอดทนเราจึงออกจากสมาธิรู้ว่าถ้านั่งต่อมันพัฒนาได้มากกว่านี้)เรานั่งสมาธิเเละเดินจงกรมสลับกันไปรู้เลยว่าจิตนั้นเป็นสมาธิมากขึ้นไม่ฟุ้งซ่านเหมือนตอนเช้าเเละตอนเย็นเราได้รู้ว่าจิตนั้นนึงถึงอารมณ์ เช่น อยากกลับบ้าน เบื่อ  คิดถึง เรารู้ว่ามันคือความรู้สึกนี้เเละสักพักอารมณ์นี้ก็ดับไปเอง โดยที่ในตอนนั้นเราไม่ได้มีสติอยู่กับตัวเองเลย( เรามารู้ตอนที่อารมณ์นี้ดับไปเเล้วเราถึงได้รู้ตัว) พระอาจารย์บอกเราว่าเมื่อจิตไปนึกถึงเรื่องใดหรืออารมณ์ต่างๆ เราก็เเค่รู้มันอย่าพยายามดับเดี๋ยวมันก็ดับไปเองให้วางอุเบกขา  เราก็เลยเมื่ออารมณ์คิดถึงได้เกิดขึ้นก็รู้ว่ามันเกิดขึ้นเราก็วางอุเบกขาไม่ไปยินดียินร้ายกับอารมณ์ที่มันเกิดขึ้นในตอนเเรกยากเพราะเรารักเค้าเเละมันยังฝังใจเเต่เราก็ทำเเบบนี้มาเรื่อยๆจนตอนนี้เราสบายใจมากขึ้น เราไม่ได้ลืมเค้าเเละลืมไม่ได้เลยเเต่เราไม่ได้คิดถึงเค้าเหมือนเมื่อก่อนเเล้วเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเราคิดกับเค้าเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกันเเละเราก็ยอมรับความจริงได้ว่าเค้าไม่ได้รักเราเเล้วเเต่เราก็เเผ่เมตตาให้เค้าในทุกๆวันเพราะหวังดีเราคิดว่าเรากับเค้าคงผ่านมาเพื่อเป็นคู่กรรมกันเพราะเราเจ็บกับความรักครั้งนี้มากเเละเรากับเค้าก็มีปัญหาทะเลาะกันมาตลอด เราอย่าสร้างเวรต่อกันอีกเลย โดยเราใช้เวลาตั้งเเต่วันเเรกที่ไปที่วัดเเค่4วันเรารู้อารมณ์ที่เกิดขึ้นเเละจิตเเละทำตามที่พระอาจารย์สอนเรามีสติตามจิตได้ไวขึ้นเช่น บางทีเราก็ไม่ได้มีสติตลอดเเต่เมื่อจิตมันไปคิดอะไรเราจะมีสติตามจิตทันว่ามันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่เเละให้อยู่กับปัจจุบันที่กำลังทำทั้งตอนนั่งสมาธิเเละไม่นั่งสมาธิ ได้รู้ว่าจิตกับสติหรือตัวรู้นั้นคนละตัวกันหากเราไม่เห็นทุกข์ไม่อกหักก็คงไม่หาหนทางเเห่งการดับทุกข์เเละคงไม่ได้เห็นปัญญาหลังจากนี้เราจะหันมาฝักใฝ่ทางธรรมเเบบจริงจัง เเละจะหาเวลาไปปฏิบัติธรรมที่วัดเพราะนั่งสมาธิที่วัดสงบกว่าที่บ้านที่วัดเรานั่งสมาธิได้นานกว่า  ที่บ้านเราไม่มีความสงบเเละสมาธิของเราไม่พัฒนาเลยหลังจากกลับมาบ้านเเต่เราก็นั่งสมาธิอยู่เสมอ

เเต่เรายังไม่มีปัญญาในการเข้าใจสติปัฐฐาน4เเบบถ่องเเท้ว่าต้องทำอย่างไร

เราอยากรู้ว่าที่เราเล่ามาคือเเนวทาง
สติปัฐฐาน4หรือไม่

หากเราเข้าใจอะไรผิดพลาดไปช่วยบอกบุญชี้ทางให้เราเข้าใจถูกด้วยนะคะ🙏