ตามหัวข้อกระทู้นั่นแหละครับ ผมเป็นคนที่มีบุคลิกนิ่งๆ ชอบอยู่คนเดียว มาตั้งแต่ยังเด็กแล้วล่ะครับ โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ค่อยชอบเข้าสังคม ฐานะครอบครัวก็ไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่นักครับ  
      
      สมัยเล็กๆพ่อแม่ก็กันไม่ให้ไปเล่นอะไรกับใครมาก วันๆอยู่แต่บ้านทำการบ้าน อ่านหนังสือไปวันๆ สมัยเด็กๆสมัยเรียนประถม เป็นคนตัวเล็กมากๆ ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง จำได้ว่าเพื่อนผู้ชาย 10 คนที่เรียนห้อง king ด้วยกัน มายืนเรียงแถวกัน ผมยืนอยู่หัวแถวประมาณคนที่ 3 เลย เวลาเล่นกีฬา เรียนพละ ก็เยาะแยะๆ ดูไม่เข้มแข็งเท่าไหร่  เพื่อนผู้ชาย ผู้หญิง ก็ชอบชวนหัวเราะกัน เลยไม่ชอบคบหาหรือคุยกับใคร เพราะคุยด้วยหรือเข้าวงทีไรเป็นต้องล้อ เลยเบื่อๆ พ่อแม่ผมก็รู้ถึงจุดด้อยของผมก็เลยกันๆไม่ค่อยได้ไปเตะบอลหรือเล่นกีฬากับใคร แต่เรื่องการเรียนผมก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร เวลาทำงานกลุ่มผมก็เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงตลอด แต่ไม่ถึงกับเลิศ สอบได้ที่ 5-6 ตลอดจนจบ ป.หก
      พอขึ้นมัธยม เริ่มเข้าสู่วัยรุ่น ร่างกายใหญ่ขึ้นนิดหน่อย แต่ก็เหมือนเดิมแหละครับ ยังเหงาๆเหมือนเดิม ตั้งกะเข้ามาเรียนผมไม่คุยอะไรกับใครเลย ซึ่งตอนนี้ผมมาคิดดู ตอนนั้นผมทำไปได้ยังไง เอาแต่เรียนๆ อ่านหนังสือ ทำการบ้าน หามรุ่งหามค่ำ สะพายกระเป๋าหนังสือหนักตึงทุกวัน สอบได้ที่หนึ่งยันจบมอหก ได้ทุนพิเศษเรียนจนจบปอตรี อาจจะดูภาคภูมิใจว่ายังไงก็มีอนาคตแต่ผมกลับไม่ภาคภูมิใจอะไรในรูปลักษณ์ของตัวเองเลยครับ เริ่มจะมาเครียดจริงๆ ก็ตอนขึ้นมอสาม เพื่อนผู้ชายเค้าตัวสูงได้มาตรฐานกันหมดแล้ว(170+) แต่ตัวผมเองได้นั้นได้มาแค่ 161 เซน น้อยใจตัวเองมากในตอนนั้น อยู่มายันจบมอหก ก็มาหยุดสูงที่ 166 เซน แต่ก็ยังไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ที่จะไปคุยอะไรกับใคร ครูอาจารย์ก็ชอบถามเรื่อยนะครับว่าทำไมเตี้ยจัง ไม่สูงเหมือนเพื่อนคนอื่นเค้าเลย และแม่ค้าตามตลาดที่รูจักกับพ่อแม่ก็เหมือนกัน ชอบถามตลอดเรื่องสรีระผมเนี่ย ไม่รู้ไปหนักอะไรพวกเค้านัก ผมก็เลยไม่อยากจะคุยอะไรกับใคร ซื้อของก็ซื้อ เค้าพูดอะไรก็ปล่อยไป แต่ลึกๆก็เก็บมาคิดหนักเหมือนกัน ก็เลยอยู่เงียบๆมาตลอด
      ขึ้นมหาลัย เอ็นเข้าคณะวิศวะ มหาลัยชื่อดังติด ก็ไปเรียน หลายๆคนคงรู้ครับว่าสภาพชีวิตเด็กช่างเป็นอย่างไร ถ้าไม่เข้าสังคม ไม่รับน้อง รุ่นพี่ก็ชอบมาบีบเพื่อนให้มาด่าเพื่อน โดนแอนตี้ยันรีไทร์แหละครับ ผมเป็นคนนึงที่ไม่เข้ารับน้อง แล้วก็โดนคำพิพากษาเช่นนั้น แต่ผมไม่ถูกไทร์หรอกครับ อาศัยเรียนเอาตัวรอดมาเรื่อยๆ จนจบสี่ปี แต่ก็ปางตายแหละครับ เรียนคนเดียว อ่านเอง ติวเอง ผลที่ออกมาก็ได้ไม่ดีนัก จบมา 2.3 กว่าๆ จากที่เคยเรียนมาแต่เด็ก 3.8-3.9 มาเสียเอาตอนมหาลัยนี่แหละ แต่ก็ต้องทำใจมาเรียนอะไรที่ไม่ถนัดและโชคร้ายมาเจอสังคมบ้าๆก็ลำบาก เลยไม่มีเพื่อนไปโดนปริยายแหละครับ ทั้งๆที่ตอนเข้ามาแรกก็เป็นฝ่ายทำความรู้จักกับทุกคนก่อน พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่สุดท้านเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ก็ต้องทำใจ เรื่องมีสาวๆ หาแฟน จีบสาว ไม่ต้องพูดถึงครับ ในภาควิชาไม่มีใครชอบอยู่แล้ว พอไปจีบภาคอื่นเค้ามาถามคนในภาคก็ใส่ไฟไปว่าผมเป็นคนไม่ดี ก็เลิกคุยกันไป เหงาเหมือนเดิม เดินคนเดียวตลอดเป็นส่วนมาก ตลอดสี่ปี ไปหางาน สัมภาษณ์งานก็ไปคนเดียว
      ปัจจุบันทำงานแล้ว อายุ 24 เพิ่งได้ทำงานแรก(จบอายุ 23 เสียเวลาหางานมา 1 ปี) งานที่ทำก็ฉีกสายที่เรียนทิ้งไปเลยครับ แถบไม่เกี่ยวข้อง จบวิศวะโทรคมนาคม มาทำงาน it technical support ดูแลแก้ปัญหาอุปกรณ์คอมกับระบบเครือข่ายองค์กร เงินเดือนก็ค่าแรงขั้นต่ำปอตรี น้อยใช่มั้ยล่ะครับ จะบอกว่าทำได้มั้ยก็ทำได้ พอเรียนรู้ได้ครับ แต่ก็ยังไม่ชอบอยู่ดี ผมมีคติอย่างนึง ยามมีงานมาให้ทำก็ทำ แต่ยามไม่มีงานเข้าผมจะเงียบๆไม่พูดมากกับพนักงานในบริษัท เพราะถ้าสนิทมากผมโดนเรียกใช้งานที่ไม่เกี่ยวกับหน้าที่ตลอดครับ ก็เลยดูเงียบๆครับ นั่งอยู่โต๊ะคนเดียวตลอด ว่างไม่มีอะไรทำก็ฟังเพลง หาโหลดเกม หนัง เช้าเข้างานแปดโมงก็ไปนั่งทำงาน โดนเรียกไปแก้ก็ไป บางวันไม่มีงานนั่งเงียบ เลิกงานหัาโมงเย็นก็กลับบ้าน กว่าจะถึงก็ทุ่มกว่า รถติดมากครับ คงไม่ต้องเดา ผมอยู่ย่านนึงในฝั่งธนที่กำลังทำรถไฟฟ้า กลับมาบ้านกินข้าว อาบน้ำเสด ไม่มีอะไรทำ เล่นเกมบ้าง เล่นพันทิพบ้าง ตั้งกระทู้หาคู่บ้าง(55) แล้วก็นอน ตื่นเช้าก็วนเวียนกันไปแบบนี้ทุกวันทำงาน เสาร์ อาทิตย์ว่างๆ ไม่มีไรทำก็อยู่บ้าน อยู่กับคอมทั้งวัน นานๆจะไปเดินพันธุ์ทิพย์พลาซ่าทีนึง แต่ก็ไปคนเดียว จนมีพนักงานบางคนเค้าถามนะ โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่คิดจะคุยอะไรกับใครเลยหรอไง ปิดหูปิดตา ถามจริงว่าอยู่ไปได้ยังไง

กระทู้นี้ขอเวิ่นเว้อ ระบายนิดนึงนะครับ 55 รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยปกติหรือเปล่าที่ไม่ค่อยชอบเข้าสังคม บางทีก็แอบคิดว่าตัวเองโรคจิตหรือเปล่านะที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ด้วย เพราะอยู่ในสังคมที่ชอบจับผิดมาตลอดเวลา อยากรู้ว่าเป็นยังไงในความเห็นของทุกคนครับ