คนที่ไม่ชอบเข้าสังคม รักสันโดษ โลกส่วนตัวสูง ชอบเก็บตัว คือคนอีคิวต่ำเหรอ????

อีคิวต่ำ ญาติเราเคยบอกกับเราว่าอย่างนั้น ไม่สิ! คือเค้าบอกกับแม่เรามากกว่า แต่เราดันมาได้ยิน
ตอนนั้นยังเด็กอยู่ สัก 14-15 ได้มั้ง ตอนนั้นที่ได้ยินครั้งแรกเราก็งงๆ ปกติมันมีแต่ไอคิวนี่หว่า ยังไง ไม่เข้าใจ?

เราถามแม่เรา แม่เราทำหน้าอึดอัด แต่ท่านก็บอกเราว่า พี่เค้าบอกว่าลูกอ่ะ เรียนเก่ง ไอคิวสูง แต่อีคิวต่ำ เพราะไม่ชอบเข้าสังคม
เก็บตัว อยู่แต่ในบ้านจนเกินไป ตอนนั้นที่แม่บอกมาแบบนั้น เรารู้สึกสงสารแม่ สงสารพ่อ เราอีคิวต่ำ
พ่อกับแม่มีลูกผิดปกติ มันจุกๆยังไงไม่รู้

ตั้งแต่เด็กๆเราเป็นคนเงียบๆ ชอบเล่นคนเดียว เรามีความสุขกับการเล่นคนเดียว ตอนอนุบาลเราจำได้ว่าเราโดนเพื่อนผู้ชายในห้องแกล้งทุกวัน
เราฝังใจมาก ถ้านึกถึงตอนอนุบาลเรื่องที่เราจำได้คือเพื่อนคนนั้น มันรังแกเราทุกวัน แม่เล่าว่าเราไม่เล่นกับใครเลย
ไปโรงเรียนก็วาดรูป ระบายสีตามประสา เวลาแม่มารับแม่บอกว่า แม่จะเห็นเรานั่งวาดรูปทุกที ไม่ก็ร้องไห้คนเดียวอยู่ใต้บันได

แม่บอกว่าเราพูดไม่เก่ง ขี้อาย แต่ก็ขี้แยสุดๆ ร้องดังกว่าเพื่อนทุกคนในห้อง และด้วยความที่เราร้องเก่งทำให้บ้านข้างๆเกลียดเรา
ตัวก็ดำ แถมยังร้องได้ปวดหูสุดๆ แม่บอกว่าคนแถวบ้านไม่ค่อยอยากอุ้มเราหรอก เค้ารังเกียจเรา

โตมา เราก็ไม่ชอบไปไหน เก็บตัวสุดๆ ไม่ได้เครียดนะ แต่เราเป็นอย่างนี้เอง เรามีความสุขที่เป็นแบบนี้ ตั้งแต่เด็กจน ม.6 เราไปเรียนแล้วก็กลับบ้าน
ทำสองอย่างนี้มาจนเคยชิน ไม่เที่ยว ไม่สังสรรค์ ไม่เฮฮากับเพื่อนเลย พ่อเคยถามว่าเรามีเพื่อนมั้ย เพื่อนอ่ะมี แต่ก็มีไม่กี่คน
บอกตรงๆ เราไม่มีเพื่อนแท้หรอกแต่เพื่อนสนิทเรามี มีแค่สองคน แค่นั้นแหละเพื่อนสนิทเราตอนมัธยม แต่มันสองคนก็ยังไม่ได้เป็นเพื่อนแท้เรา
หรอก เราว่ามันไม่ใช่

จนตอนนี้เรียนใกล้จะจบแล้ว เราก็ยังนิสัยเหมือนเดิม สังคมเดิมๆของเราที่มีแต่ความเพ้อฝัน ความสุขกับการที่ได้ฝัน เราอยากเป็นนักเขียน
ชอบทำอะไรคนเดียว ไม่ชอบเที่ยวกลางคืนแต่เพื่อนชอบชวน ก็เลยต้องไป เพราะปฏิเสธใครไม่เก่ง

เอาจริงๆเราเริ่มมองเห็นโลกทัศน์กว้างขึ้น ก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ เริ่มมีสังคมถึงแม้จะไม่ใช่สังคมใหญ่ๆ ไฮโซเหมือนเพื่อนบางคน
แต่เราก็มีความสุข เริ่มเข้าใจว่าคนเรามันต้องมีการปฏิสัมพันธ์ติดต่อกันเป็นเรื่องธรรมดา ซึ่งเราก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เราเริ่มเรียนรู้มันอยู่เรื่อยๆ
แต่จะให้เจออะไรมามากมาย สุดท้ายเราก็เป็นคนแบบนี้ เงียบๆแบบนี้ อยากอยู่คนเดียว อยากอยู่บ้าน ติดบ้าน เคยลองเปลี่ยนตัวเอง
แต่มันฝืนความจริงไม่ได้ มันอึดอัด มันไม่ใช่ตัวเรา ถึงฝืนทำไป สุดท้ายก็ยังนิสัยแบบนี้อยู่

แต่เราก็รู้สึกว่าเราพูดเก่งขึ้น ใช้ชีวิตเก่งขึ้น ทำงานเป็นทีมกับเพื่อนได้ เฮฮาก็ได้ แต่พอกลับมาที่หอก็จะหลุดไปในโลกของเรา โลกเดิมๆที่สร้างขึ้นมา
ตั้งนานแล้ว และก็คงเป็นอย่างนี้ นิสัยแบบนี้ เป็นตัวของเรา

จนเรากลับบ้านมาอีกครั้ง ญาติคนนั้นก็ยังพูดอะไรทำนองนี้กับแม่เราอีกครั้ง แม่มาเล่าว่า วันนี้ที่บ้านย่ามีคนพูดถึงเรา เค้าถามแม่ว่าเราเป็นไงบ้าง
ไม่ค่อยเห็นหน้าเลย ญาติเราคนนั้นนั่งอยู่ด้วย และญาติคนนั้นก็ตอบคำถามแทนแม่ว่า อย่าง..(ชื่อเรา) จะไปไหนได้ ก็คงอยู่แต่บ้านนั่นแหละ
ตั้งแต่เล็กๆจนโตก็เห็นว่าไปแต่โรงเรียนกับบ้านอยู่สองที่

แม่ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่ยิ้มกลับไป เราได้ยินแล้วสงสารแม่จัง มีลูกทั้งทีก็เหมือนมีตัวประหลาด เรามองออกว่าแม่ไม่สบายใจกับคำพูดพวกนั้น
เพราะไม่ใช่มีแต่ญาติเราที่พูดแบบนั้น คนอื่นๆเค้าก็พูดถึงเราแบบนั้น เราก็ยังเคยได้ยินกับหู แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

ไม่อยากถามแม่เลยว่าแม่รู้สึกยังไง เรากลัวคำตอบ กลัวว่าเราจะรับไม่ได้กับคำตอบ เราไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ
แต่พ่อกับแม่จะชอบทำหน้าภูมิใจที่เวลามีคนพูดถึงเราในเรื่องที่ดี เรื่องเรียน แม่บอกว่า ญาติๆเราเค้าก็ชมเราบ่อยว่าเราอ่ะนิสัยดี
เรียบร้อย ไม่ออกไปไหนอ่ะดีแล้ว จะได้ไม่เหลวแหลก แฮร่ๆ จริงๆเราก็ไม่ใช่คนดีเด่นอะไร แถมยังเคยมีเรื่องกับเพื่อน แต่สุดท้ายเราก็ไม่บอกแม่เรา
ว่าเราเจออะไรมาบ้าง ไม่อยากให้ท่านลำบากใจ จริงๆอ่ะใจแตกนิดหน่อยแค่นั้นเอ๊งงง นิสสสนุงจริงๆนะ 555

แต่จนแล้วจนรอดเราก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี เราไม่ชอบตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ ใช่!! การที่เราเป็นแบบนี้มันก็ไม่ได้เดือดร้อนใคร
แต่เราเป็นห่วงความรู้สึกแม่จัง ได้ยินคำพูดแบบนั้น เราก็รู้ว่าแม่ไม่สบายใจหรอก มีใครนิสัยเป็นอย่างเราบ้าง หรือเราอาการหนักไป ช่วยแนะนำที
ต้องปฏิบัติตัวยังไง ที่เป็นอยู่ดีแล้วใช่มั้ย ??

เป็นห่วงแม่น้าาาา หนูรักแม่น้าาา รักพ่อน้าาาา