ผมอายุ 24 ปีครับ อุปนิสัยส่วนตัวของผม เป็นคนนิ่งๆ เป็นคนพูดน้อย จะพูดก็ต่อเมื่อจำเป็นจริงๆและค่อนข้างพูดจาเป็นหลักการ เป็นคนที่ค่อนข้างรักสันโดษเอามากๆ ชอบไปไหนมาไหนคนเดียว จะว่าโลกส่วนตัวสูงก็ได้มั้ง ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยครับ
ตั้งแต่สมัยเล็กๆเรียนอนุบาลกับประถมนี่ เรียนอยู่ห้องคิง มีเด็กผู้ชายสิบคน เชื่อมั้ยครับผมยืนอยู่เกือบหัวแถวเลยเพราะค่อนข้างตัวเล็กและเตี้ยเลยแหละ(ประมาณคนที่สามถัดจากคนเตี้ยที่สุด) ก็เล่นๆกันตามประสาเด็กๆครับ ตบหัวกันเล่นบ้าง ต่อย เตะ ทะเลาะ ผมนี่จะถูกรังแกมากหน่อยเพราะตัวเล็ก ไอ้พวกที่รังแกก็มักจะถูกครูตีประจำ แต่ก็มีเพื่อนเล่นพอดู จนจบปอหกแยกย้ายกันไปเรียนมัธยมก็ไม่ค่อยได้เจอกัน บางคนนี่ไม่เจออีกเลย
ชีวิตวัยมัธยมของผมนี่ ครั้งแรกผมเปิดตัวได้ดีมาก คณิตเต็ม วิทยาศาสตร์เต็ม เพื่อนๆต่างชื่นชมกันทั้งชั้น อาจารย์หลายๆคนก็เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่เข้าใจนิสัยผมเองเหมือนกันมาตั้งกะขึ้นมอหนึ่งแล้ว ผมไม่คบหาสมาคมกะใครเลย(อาจจะเพราะผมคิดว่าเป็นคนแปลกหน้าด้วยมั้งตามประสาเด็กเข้ามาใหม่) ผมชอบเดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว อ่านหนังสือคนเดียว ชอบเข้าไปทำการบ้านในหอสมุดคนเดียวเป็นประจำ เรื่องกีฬา เตะบอลนี่ไม่ต้องถามเลยครับ ไม่แตะเลย ขนาดช่วงกีฬาสีนี่ผมยังหอบการบ้านไปนั่งทำในหอสมุดคนเดียวเลย(แปลกคนเนอะ) ยอมรับว่าตั้งกะมอหนึ่งถึงมอหก ผมเป็นคนตั้งใจเรียนมาก เรียนได้เกรดดีที่สุดในห้อง สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมากมาย อาจารย์หลายๆคนรัก ถึงจะไม่ค่อยสนิทกะเพื่อนเลยก็ตามแต่ เวลาทำงานกลุ่ม ผมมีนิสัยเสียอย่างนึง ชอบทำเหมือนงานเดี่ยว ทำงานแทนเพื่อนเพราะกลัวงานออกมาไม่ดี แต่เพื่อนๆมันก็ไม่ขัดเลย (สบายมัน และผลงานก็ออกมาดีทุกครั้ง) ส่วนเรื่องความรักวัยมัธยมก็มีผู้หญิงมาคุยด้วยสองคนครับ ตอนมอสี่ก็มีรุ่นพี่มอห้าคนนึงมาคุยด้วย(แนวหมวยๆ ขาวๆ สูง แต่ผมไม่สนใจเค้าเท่าไหร่ เพราะตัวเค้าสูงกว่าและเพื่อนอีกคนในห้องมันจีบอยู่ เพื่อนคนนั้นมันไม่คุยกะผมเลยตั้งกะรุว่าพี่คนนั้นมายุ่งกะผม) และตอนมอหกก็มีผู้หญิงสายศิลป์-ภาษา รุ่นเดียวกันเข้ามาคุยด้วยตอนผมทำการบ้านที่หอสมุดทุกวัน แต่ผมก็ทำการบ้านเรื่อยๆ เค้าชวนคุยผมก็คุยไม่คิดอะไร 555 ผมแปลกใช่มั้ยล่ะครับ ที่ไม่สนใจใครเลย ก็ยอมรับชีวิตมัธยม ยอมรับว่ามีชื่อเสียงครับ แต่แปลกที่ค่อนข้างโดดเดี่ยวระดับนึง แต่สมัยมหาลัยซิครับ ชีวิตคนละแบบเลย
ผมเข้ามาเรียนคณะวิศวะฯ ในมหาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง โดยใช้ระบบโควต้าเรียนดี เอาเกรดเทียบ เพราะกลัวแอดมิชชั่นไม่ติด(กลัวเกิน) แต่พอมาถึงวันนี้ผมคิดว่าผมตัดสินใจผิดมหันต์เลยครับ ผมเข้าไปเรียนแค่เทอมแรกนี่แทบไม่เป็นอันเรียนเลยล่ะครับ เพราะมันไม่ใช่ตัวผมเลย ไม่ชอบเอามากๆ แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่ากับการที่ผมไม่ไปรับน้อง จุดนี้แหละครับที่ทำให้ชีวิตมหาลัยของผมแทบคว่ำไม่เป็นท่าเลย ทั้งๆที่ไม่ใช่กิจกรรมบังคับ ให้ผู้ปกครองเซนรับรองด้วย แต่ผมโดนเพื่อนรุ่นเดียวกันแอนตี้ซะจนแทบไม่เป็นอันเรียนเลย เวลาผมสงสัยอะไรถามเค้าก็ไม่ตอบ เวลาติว หรือมีติวก็ไม่ส่งข่าว แล้วก็ปิดกั้นข้อมูลไม่ให้มาถึงผมทุกทางเลย คะแนนมิดเทอมนี่ออกมาแบบเน่าเลยครับ ตกมีนรุนแรง ดร็อปบางวิชาตั้งกะเทอมแรกเลย ดูไม่มีกำลังใจเลย แต่ก็ทำใจ เพราะจะกลับไปยิ่งใหญ่เหมือนสมัยก่อนไม่ได้อีกแล้ว จากนั้นก็ใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวเรื่อยเลยครับ ไม่ค่อยได้อาศัยใครเกี่ยวกับเรื่องเรียนเลย เวลาสอบอะไรก็อ่านเองตลอด ใช้ชีวิตไปวันๆ ค่อยๆเก็บวิชาที่ดร็อปไปเรื่อยๆ จนหมด จบสี่ปี เกรดก็ 2.3 กว่าๆ
ทุกวันนี้ผมก็ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวครับ ทั้งไปสัมภาษณ์งาน เดินห้าง ทำธุระ แก้ปัญหา หรืออื่นๆ เรื่องจะไปไหนกับใครคงไม่มี เพราะไม่มีใครสนิทด้วยเลย ขนาดผมถ่ายรูปรับปริญญา ยังไม่มีใครกล้ามาถ่ายกะผม มีแค่คนที่พอคุยกันได้สองสามคน กะรุ่นน้องบางคน แล้วก็เพื่อนสมัยมอปลายเท่านั้น(ถ้าไม่ได้เพื่อนมอปลายนี้อัลบั้มรูปอารมณ์เงียบเหงาอ่ะ) ผมเป็นแบบนี้ผมผิดปกติมั้ยครับ อยากขอความคิดเห็นหน่อย
เป็นแบบนี้ ผิดปกติมั้ยครับ
ตั้งแต่สมัยเล็กๆเรียนอนุบาลกับประถมนี่ เรียนอยู่ห้องคิง มีเด็กผู้ชายสิบคน เชื่อมั้ยครับผมยืนอยู่เกือบหัวแถวเลยเพราะค่อนข้างตัวเล็กและเตี้ยเลยแหละ(ประมาณคนที่สามถัดจากคนเตี้ยที่สุด) ก็เล่นๆกันตามประสาเด็กๆครับ ตบหัวกันเล่นบ้าง ต่อย เตะ ทะเลาะ ผมนี่จะถูกรังแกมากหน่อยเพราะตัวเล็ก ไอ้พวกที่รังแกก็มักจะถูกครูตีประจำ แต่ก็มีเพื่อนเล่นพอดู จนจบปอหกแยกย้ายกันไปเรียนมัธยมก็ไม่ค่อยได้เจอกัน บางคนนี่ไม่เจออีกเลย
ชีวิตวัยมัธยมของผมนี่ ครั้งแรกผมเปิดตัวได้ดีมาก คณิตเต็ม วิทยาศาสตร์เต็ม เพื่อนๆต่างชื่นชมกันทั้งชั้น อาจารย์หลายๆคนก็เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่เข้าใจนิสัยผมเองเหมือนกันมาตั้งกะขึ้นมอหนึ่งแล้ว ผมไม่คบหาสมาคมกะใครเลย(อาจจะเพราะผมคิดว่าเป็นคนแปลกหน้าด้วยมั้งตามประสาเด็กเข้ามาใหม่) ผมชอบเดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว อ่านหนังสือคนเดียว ชอบเข้าไปทำการบ้านในหอสมุดคนเดียวเป็นประจำ เรื่องกีฬา เตะบอลนี่ไม่ต้องถามเลยครับ ไม่แตะเลย ขนาดช่วงกีฬาสีนี่ผมยังหอบการบ้านไปนั่งทำในหอสมุดคนเดียวเลย(แปลกคนเนอะ) ยอมรับว่าตั้งกะมอหนึ่งถึงมอหก ผมเป็นคนตั้งใจเรียนมาก เรียนได้เกรดดีที่สุดในห้อง สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมากมาย อาจารย์หลายๆคนรัก ถึงจะไม่ค่อยสนิทกะเพื่อนเลยก็ตามแต่ เวลาทำงานกลุ่ม ผมมีนิสัยเสียอย่างนึง ชอบทำเหมือนงานเดี่ยว ทำงานแทนเพื่อนเพราะกลัวงานออกมาไม่ดี แต่เพื่อนๆมันก็ไม่ขัดเลย (สบายมัน และผลงานก็ออกมาดีทุกครั้ง) ส่วนเรื่องความรักวัยมัธยมก็มีผู้หญิงมาคุยด้วยสองคนครับ ตอนมอสี่ก็มีรุ่นพี่มอห้าคนนึงมาคุยด้วย(แนวหมวยๆ ขาวๆ สูง แต่ผมไม่สนใจเค้าเท่าไหร่ เพราะตัวเค้าสูงกว่าและเพื่อนอีกคนในห้องมันจีบอยู่ เพื่อนคนนั้นมันไม่คุยกะผมเลยตั้งกะรุว่าพี่คนนั้นมายุ่งกะผม) และตอนมอหกก็มีผู้หญิงสายศิลป์-ภาษา รุ่นเดียวกันเข้ามาคุยด้วยตอนผมทำการบ้านที่หอสมุดทุกวัน แต่ผมก็ทำการบ้านเรื่อยๆ เค้าชวนคุยผมก็คุยไม่คิดอะไร 555 ผมแปลกใช่มั้ยล่ะครับ ที่ไม่สนใจใครเลย ก็ยอมรับชีวิตมัธยม ยอมรับว่ามีชื่อเสียงครับ แต่แปลกที่ค่อนข้างโดดเดี่ยวระดับนึง แต่สมัยมหาลัยซิครับ ชีวิตคนละแบบเลย
ผมเข้ามาเรียนคณะวิศวะฯ ในมหาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง โดยใช้ระบบโควต้าเรียนดี เอาเกรดเทียบ เพราะกลัวแอดมิชชั่นไม่ติด(กลัวเกิน) แต่พอมาถึงวันนี้ผมคิดว่าผมตัดสินใจผิดมหันต์เลยครับ ผมเข้าไปเรียนแค่เทอมแรกนี่แทบไม่เป็นอันเรียนเลยล่ะครับ เพราะมันไม่ใช่ตัวผมเลย ไม่ชอบเอามากๆ แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่ากับการที่ผมไม่ไปรับน้อง จุดนี้แหละครับที่ทำให้ชีวิตมหาลัยของผมแทบคว่ำไม่เป็นท่าเลย ทั้งๆที่ไม่ใช่กิจกรรมบังคับ ให้ผู้ปกครองเซนรับรองด้วย แต่ผมโดนเพื่อนรุ่นเดียวกันแอนตี้ซะจนแทบไม่เป็นอันเรียนเลย เวลาผมสงสัยอะไรถามเค้าก็ไม่ตอบ เวลาติว หรือมีติวก็ไม่ส่งข่าว แล้วก็ปิดกั้นข้อมูลไม่ให้มาถึงผมทุกทางเลย คะแนนมิดเทอมนี่ออกมาแบบเน่าเลยครับ ตกมีนรุนแรง ดร็อปบางวิชาตั้งกะเทอมแรกเลย ดูไม่มีกำลังใจเลย แต่ก็ทำใจ เพราะจะกลับไปยิ่งใหญ่เหมือนสมัยก่อนไม่ได้อีกแล้ว จากนั้นก็ใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวเรื่อยเลยครับ ไม่ค่อยได้อาศัยใครเกี่ยวกับเรื่องเรียนเลย เวลาสอบอะไรก็อ่านเองตลอด ใช้ชีวิตไปวันๆ ค่อยๆเก็บวิชาที่ดร็อปไปเรื่อยๆ จนหมด จบสี่ปี เกรดก็ 2.3 กว่าๆ
ทุกวันนี้ผมก็ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวครับ ทั้งไปสัมภาษณ์งาน เดินห้าง ทำธุระ แก้ปัญหา หรืออื่นๆ เรื่องจะไปไหนกับใครคงไม่มี เพราะไม่มีใครสนิทด้วยเลย ขนาดผมถ่ายรูปรับปริญญา ยังไม่มีใครกล้ามาถ่ายกะผม มีแค่คนที่พอคุยกันได้สองสามคน กะรุ่นน้องบางคน แล้วก็เพื่อนสมัยมอปลายเท่านั้น(ถ้าไม่ได้เพื่อนมอปลายนี้อัลบั้มรูปอารมณ์เงียบเหงาอ่ะ) ผมเป็นแบบนี้ผมผิดปกติมั้ยครับ อยากขอความคิดเห็นหน่อย