บทนำ
มันเป็นคืนที่ฝนตกหนักราวกับฟ้าถล่ม โดยไม่คาดฝัน หญิงสาวในฝันคนนั้นปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในสภาพเปียกปอน เธอเยื้องย่างเข้ามาในร้าน ช่วงเวลานั้นเหมือนกับภวังค์แห่งความเงียบ น้ำจากกระโปรงเปียกๆไหลหยดลงที่พิ้นกระเบื้องสีขาว ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองขึ้นไป เพราะกลัวต้องเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น แต่ช่วงเวลานั้นมันช่างยาวนานเหลือประมาณ ทำได้แค่รอให้กาลเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า เหมือนหยดน้ำที่ค่อยๆไหลกระทบพื้นอย่างนุ่มนวล
CHAPTER 1
sleepless
ในค่ำคืนที่ทุกคนหลับไหล มีกลุ่มคนที่ยังต้องตื่น ง่วนอยู่กับการจัดของเข้าเชลฟ์ คิดเงินให้ลูกค้า ดูบัญชีประจำวัน นี่คืองานของพวกเขา ในบล็อกสี่เหลี่ยมที่มีป้ายไฟส่องสว่าง กระจกอัตโนมัติที่เปิดเองเมื่อมีมนุษย์หน้าไหนมายืนที่หน้าร้าน พูดประโยคเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงความเคารพนบนอบ ปลาบปลื้มอย่างมหาศาล และหวังว่าคราวหน้าจะได้พบหน้าของท่านทั้งหลายอีก บ้างยิ้มแย้ม บ้างซังกะตาย นี่คืองานที่หล่อเลี้ยงให้ผ่านพ้นคืนวันที่แสนเงียบเหงาและประทังชีวิตเพื่อให้อยู่ถึงวันข้างหน้า พวกเขาคือ พนักงานร้านสะดวกซื้อ
ป้ายนีออนสีขาว ประกบติดกับแผ่นพลาสติกสีส้มตัดกับสีฟ้า มีตัวหนังสือภาษาอังกฤษเป็นตัวย่อ "ACDC" ยาวพาดเป็นระนาบไปกับตึกสองคูหา ในซอยย่านรามคำแหง มีแต่ไฟดวงกลางที่เป็นแหล่งแสงของตัวหนังสือที่ส่องสว่าง แต่ด้านข้างกลับมืดสนิท ไม่รู้ด้วยความเลินเล่อหรือจงใจประหยัดไฟ
แก๊บ ชาบหนุ่มผมยาวประบ่า อายุ 22 รูปร่างสันทัด หน้าตาเกลี้ยงเกลา ดูเหมือนจะมีเชื้อจีนเมื่อพิจารณาจากสีผิวคนไทยทั่วไป เขากำลังยืนมองรถตู้ที่ขนขนมปังยี่ห้อหนึ่งมาส่งให้ที่ร้านสะดวกซื้อที่ชื่อว่า ACDC ขณะที่ชายวัยกลางคนร่างกายกำยำ ผิวคล้ำ กล้ามเป็นมัดแบบชนชั้นแรงงาน กำลังยกลังขนมปังเข้าไปในร้านอย่างแคล่วคล่องว่องไว แก๊บยังคงมองตามจนพี่คนนั้นวางลังลงที่หน้าเชลฟ์แล้วเริ่มจัดเรียงสินค้า
"เดี๋ยวไปส่งที่ไหนต่อครับ" แก๊บถาม
"ก็ไล่ไปตามซอยแหละ พี่ประจำอยู่แถวราม นี่น้องมาใหม่เหรอ ปกติเห็นแต่ไอ้เจี๊ยบกับปอนด์"
"อ๋อครับ เพิ่งมาทำได้สองวัน ผมแก๊บ พี่...."
"เจ๋ง พี่ชื่อเจ๋ง เพิ่งมาสองวันเหรอ อืม แล้วก่อนหน้านี้ทำอะไร" เจ๋งละสายตาจากเชลฟ์แล้วหันมาสนทนา
"อยู่ต่างจังหวัดพี่ ช่วยพ่อแม่ขายของ พอดีอยากลองมาทำอย่างอื่นดูบ้าง ก็เลยเข้ามาหางานที่กรุงเทพ"
"เออ แล้วคนที่ไหนเนี่ย"
"คนโคราชครับ"
"อืม พี่คนนคร"
"นคร..."
"นครศรีธรรมราช"
"อ๋อ ครับๆ" แก๊บยิ้มให้
เจ๋งยักคิ้วให้ แล้วเดินหลบฉากออกจากร้านไปขึ้นรถส่งของ ขึ้นรถเร่งเครื่องออกไป แก๊บมองตามรถที่ขับมุ่งหน้าออกไปสู่ถนนเส้นหลัก
ปอนด์ ชายหนุ่มอายุ 27 ตัดผมสั้นเกรียน รูปร่างท้วม ตัวป้อมๆ ผิวสองสี อยู่ในชุดฟอร์มพนักงานเช่นเดียวกันกับแก๊บ เดินหิ้วถุงพลาสติคเข้ามาในร้าน ข้างในเป็นข้าวกล่อง
"พี่ปอนด์ เมื่อกี๊มีพี่เจ๋งมานะ"
"อ๋อๆ หนมปังนะ"
"อ่าฮะ" แก๊บเดินกลับไปประจำที่เคาน์เตอร์
ขณะที่ปอนด์เดินเข้าไปกดเปิดเพลงจากเครื่องเล่นที่ต่อกับลำโพง ก่อนจะเดินเข้าห้องสต็อกเพื่อกินข้าวมื้อแรก เสียงเพลงจากลำโพง เป็นท่วงทำนองเพลงญี่ปุ่น
The Flower of Carnage [Meiko Kaji]
แสงจากรถยนต์ที่ขับผ่านเป็นพักๆ สาดส่องสะท้อนกับแผ่นอลูมีเนียมที่เป็นกันสาด ภายนอกในช่วงเวลาเที่ยงคืนยี่สิบสองนาทีไม่มีวี่แววผู้คนที่เดินสัญจรผ่านไปมา แก๊บก้มลงไปหยิบไม้กวาดและปุ๋งกี๋ที่ซุกไว้หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน ค่อยๆเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ เมื่อแก๊บเดินผ่านประตูห้องสต็อกจนลับสายตาไปในห้องนั้นเห็นปอนด์นั่งอยู่ในซอกมุมที่มีเพียงหลอดไฟจากโคมสีเหลืองนวลส่องแสงระเรื่อ กล่องขวดน้ำชาเขียวที่ถูกทดแทนเป็นเก้าอี้ชั่วคราว บรรจงตักข้าวกะเพราะหมูไข่ดาวที่รองรับด้วยกล่องโฟมเข้าปาก เบื้องหลังปอนด์คือแพ็คสินค้าหลากชนิดตั้งเรียงรายอย่างสะเปะสะปะ ราวกับว่าหากสิ่งของเหล่านั้นมีชีวิตก็คงเป็นชีวิตที่ไร้การแสวงหาความหมายให้กับตัวมัน มีตัวตนอยู่เพื่อรับใช้ใครซักคน แค่เพียงตัวมันได้ถูกดื่มกินและสัมผัสไออุ่นของมนุษย์ ก็คงบรรลุความหมายในการมีอยู่ที่ผู้สร้างได้ให้กำเนิดขึ้นมา
ปลายขนไม้กวาดที่สะบัดกวาดฝุ่นผงให้มารวมกัน ซากอณูของมันลอยฟุ้งกระจายขึ้นสูงไปกลางอากาศ ต้องกับแสงขาวของไฟหลอดตะเกียบ ก่อนจะจางหายไปจากสายตา แก๊บค่อยๆกวาดฝุ่นเข้าไปยังปุ้งกี๋ ผ่านเชลฟ์สินค้าชนิดต่างๆ ลัดเลาะไปตามซอกมุมเท่าที่ไม้กวาดและตัวเขาจะเข้าไปถึง ในที่สุดก็เททั้งหมดนั้นลงใส่ถังขยะที่ตั้งอยู่หน้าร้าน แก๊บหยุดมองบรรยากาศภายนอกอยู่ครู่หนึ่ง เสียงดนตรียังคงดังแว่วเบามา แล้วจึงกลับหลังหันเดินเข้าร้าน ACDC ประตูอัตโนมัติค่อยเลื่อนปิดลงช้าๆ พร้อมกับดนตรีที่จบลง
1.00 AM
เส้นผมที่เรียงตัวสวยสีดำขลับโบกสบัด รูปร่างสะโอดสะองในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวกางเกงวอร์มสีดำ มุ่งหน้ามาที่ร้าน ACDC ประตูอัตโนมัติค่อยๆเคลื่อน รองเท้าแตะลายคิตตี้ประทับลงดินแดนร้านสะดวกซื้อ แก๊บกล่าวคำทักทายตามหน้าที่โดยไม่ได้มองผู้มาเยือน
"ACDC ยินดีต้อนรับครับ"
สายตาเหม่อลอยของหญิงสาว ไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับเสียงทักทายนั้น เธอกวาดสายตามองไปที่มุมซ้ายมือที่เป็นเชลฟ์หนังสือ เรียงรายด้วยนิตยสารกอซซิปดารา เมื่อหญิงสาวหยุดมองที่ชั้นวาง ริมฝีปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย สายตาไล่เรียงตามปกหนังสือเล่มต่างๆ แล้วหยิบหนังสือการ์ตูนที่บอกเล่าเรื่องราวชีวประวัติ องคุลีมาล มาเปิดอ่านดู
แก๊บที่ยืนหลังเคาน์เตอร์ ขยับหัวมามองลูกค้าที่โผล่มากลางดึกผู้นั้น จากจุดเดิมที่เชลฟ์เบียดบังทัศนวิสัย เผยเห็นร่างสูงโปร่งในชุดลำลอง ดูแล้วไม่ต่างจากวัยรุ่นนักศึกษาที่พักอยู่แถวนี้ คงไม่ได้มาขโมยของอะไร ไม่มีพฤติกรรมน่าสงสัย ปอนด์ที่เห็นว่าแก๊บกำลังจ้องหญิงสาวตาเป็นมัน ยิ้มอย่างมีเลศนัย
"อะไรลูกพี่ เห็นสาวๆหน่อยไม่ได้เลยนะ" แก๊บหันไปเห็นปอนด์พูดพลางเอามือเท้าเคาน์เตอร์ยืนเอียงไปข้างหลัง
"เปล่าพี่ ดูไง ว่าแบบเขาแอบจิ๊กไรงี้ป่าว"
"โห่ กล้องมีครับ ไม่มีใครเอาหรอกหนังสือน่ะ" ปอนด์พูดพลางชี้นิ้วไปยัง cctv
"เอ๊า ไม่แน่..." แก๊บเถียงกลับ
เหมือนว่าสาวเจ้าจะได้ยิน เธอหันขวับมา สีหน้าของแก๊บเจื่อนลง แต่แววตากลับประทับเข้ากับความอ่อนหวานของเธอ สายตาที่เธอมองมานั้นทำให้เขารู้สึกวูบไหวเหมือนเปลวเทียนที่ต้องกับกระแสลม แก๊บเริ่มรู้สึกถึงลมหายใจที่เริ่มหนักอึ้งของตน หญิงสาวผู้นั้นหันกลับไปแล้วยังคงก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ซักพัก ก่อนจะเดินไปที่เชลฟ์ที่มีเวเฟอร์และช็อคโกแล็คแท่ง
เสียงเพลงจากลำโพงเครื่องเล่น กำลังเล่นเพลง Can't Hardly Stand It [Charlie Feathers]
เธอก้าวเดินออกมาจากเชลฟ์ สายตาของชายหนุ่มทั้งสองหันมองตามจนเธอเดินมาถึงหน้าแคชเชียร์ แม้จะอยู่ในชุดลำลองที่ปิดมิดชิดกลับดูเหมือนแรงดึงดูดทางเพศบางอย่าง ปอนด์แอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เขามองไปทางแก๊บอย่างอดเสียดายไม่ได้ว่า น่าจะเป็นเขาเองที่ยืนคิดเงินในตอนนี้ แก๊บพยายามไม่สบตาหญิงสาว แต่ก็รับรู้ได้ทันทีถึงรังสีอำมหิตบางอย่างที่เหมือนคุกรุ่นจากความไม่พอใจ ซึ่งอาจมาจากคำพูดของเขาเมื่อสักครู่ เขารีบหันมาสนใจสินค้าที่วางอยู่ตรงหน้า หยิบมันขึ้นสแกนบาร์โค้ดแล้วกดรวมราคา ตัวเลข 62 ปรากฏ
"หกสิบสองบาทครับ" แก๊บพยายามควบคุมเสียงให้นิ่งที่สุด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
สายตาของหญิงสาวยังคงมองที่แก๊บอยู่สักพัก ขณะที่ปอนด์กำลังจะได้โอกาสเข้ามาหยิบเอาสินค้าใส่ถุงให้
"อ๋อ ไม่ต้องค่ะ" เธอยกมือขึ้นเบรกปอนด์ จนตัวเขาแทบจะแข็งทื่อไปชั่วขณะ
จากนั้นเธอก็ก้มไปหยิบธนบัตรร้อยบาทจ่ายไป แก๊บรับมาแล้วหยิบตังค์ทอนส่งคืน เธอคว้าช็อกโกแลตแท่งและซองขนมเยลลี่ด้วยมือข้างเดียว แล้วเดินออกจากร้านไปโดยไม่หันกลับมาชายตามอง ทิ้งให้สองหนุ่มยืนหน้าเจี๋ยมเจี้ยมสักพัก แล้วปอนด์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แก๊บได้แต่ยิ้มแหยๆ
1 AM บทนำ + ตอนที่ 1
มันเป็นคืนที่ฝนตกหนักราวกับฟ้าถล่ม โดยไม่คาดฝัน หญิงสาวในฝันคนนั้นปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในสภาพเปียกปอน เธอเยื้องย่างเข้ามาในร้าน ช่วงเวลานั้นเหมือนกับภวังค์แห่งความเงียบ น้ำจากกระโปรงเปียกๆไหลหยดลงที่พิ้นกระเบื้องสีขาว ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองขึ้นไป เพราะกลัวต้องเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น แต่ช่วงเวลานั้นมันช่างยาวนานเหลือประมาณ ทำได้แค่รอให้กาลเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า เหมือนหยดน้ำที่ค่อยๆไหลกระทบพื้นอย่างนุ่มนวล
ในค่ำคืนที่ทุกคนหลับไหล มีกลุ่มคนที่ยังต้องตื่น ง่วนอยู่กับการจัดของเข้าเชลฟ์ คิดเงินให้ลูกค้า ดูบัญชีประจำวัน นี่คืองานของพวกเขา ในบล็อกสี่เหลี่ยมที่มีป้ายไฟส่องสว่าง กระจกอัตโนมัติที่เปิดเองเมื่อมีมนุษย์หน้าไหนมายืนที่หน้าร้าน พูดประโยคเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงความเคารพนบนอบ ปลาบปลื้มอย่างมหาศาล และหวังว่าคราวหน้าจะได้พบหน้าของท่านทั้งหลายอีก บ้างยิ้มแย้ม บ้างซังกะตาย นี่คืองานที่หล่อเลี้ยงให้ผ่านพ้นคืนวันที่แสนเงียบเหงาและประทังชีวิตเพื่อให้อยู่ถึงวันข้างหน้า พวกเขาคือ พนักงานร้านสะดวกซื้อ
ป้ายนีออนสีขาว ประกบติดกับแผ่นพลาสติกสีส้มตัดกับสีฟ้า มีตัวหนังสือภาษาอังกฤษเป็นตัวย่อ "ACDC" ยาวพาดเป็นระนาบไปกับตึกสองคูหา ในซอยย่านรามคำแหง มีแต่ไฟดวงกลางที่เป็นแหล่งแสงของตัวหนังสือที่ส่องสว่าง แต่ด้านข้างกลับมืดสนิท ไม่รู้ด้วยความเลินเล่อหรือจงใจประหยัดไฟ
แก๊บ ชาบหนุ่มผมยาวประบ่า อายุ 22 รูปร่างสันทัด หน้าตาเกลี้ยงเกลา ดูเหมือนจะมีเชื้อจีนเมื่อพิจารณาจากสีผิวคนไทยทั่วไป เขากำลังยืนมองรถตู้ที่ขนขนมปังยี่ห้อหนึ่งมาส่งให้ที่ร้านสะดวกซื้อที่ชื่อว่า ACDC ขณะที่ชายวัยกลางคนร่างกายกำยำ ผิวคล้ำ กล้ามเป็นมัดแบบชนชั้นแรงงาน กำลังยกลังขนมปังเข้าไปในร้านอย่างแคล่วคล่องว่องไว แก๊บยังคงมองตามจนพี่คนนั้นวางลังลงที่หน้าเชลฟ์แล้วเริ่มจัดเรียงสินค้า
"เดี๋ยวไปส่งที่ไหนต่อครับ" แก๊บถาม
"ก็ไล่ไปตามซอยแหละ พี่ประจำอยู่แถวราม นี่น้องมาใหม่เหรอ ปกติเห็นแต่ไอ้เจี๊ยบกับปอนด์"
"อ๋อครับ เพิ่งมาทำได้สองวัน ผมแก๊บ พี่...."
"เจ๋ง พี่ชื่อเจ๋ง เพิ่งมาสองวันเหรอ อืม แล้วก่อนหน้านี้ทำอะไร" เจ๋งละสายตาจากเชลฟ์แล้วหันมาสนทนา
"อยู่ต่างจังหวัดพี่ ช่วยพ่อแม่ขายของ พอดีอยากลองมาทำอย่างอื่นดูบ้าง ก็เลยเข้ามาหางานที่กรุงเทพ"
"เออ แล้วคนที่ไหนเนี่ย"
"คนโคราชครับ"
"อืม พี่คนนคร"
"นคร..."
"นครศรีธรรมราช"
"อ๋อ ครับๆ" แก๊บยิ้มให้
เจ๋งยักคิ้วให้ แล้วเดินหลบฉากออกจากร้านไปขึ้นรถส่งของ ขึ้นรถเร่งเครื่องออกไป แก๊บมองตามรถที่ขับมุ่งหน้าออกไปสู่ถนนเส้นหลัก
ปอนด์ ชายหนุ่มอายุ 27 ตัดผมสั้นเกรียน รูปร่างท้วม ตัวป้อมๆ ผิวสองสี อยู่ในชุดฟอร์มพนักงานเช่นเดียวกันกับแก๊บ เดินหิ้วถุงพลาสติคเข้ามาในร้าน ข้างในเป็นข้าวกล่อง
"พี่ปอนด์ เมื่อกี๊มีพี่เจ๋งมานะ"
"อ๋อๆ หนมปังนะ"
"อ่าฮะ" แก๊บเดินกลับไปประจำที่เคาน์เตอร์
ขณะที่ปอนด์เดินเข้าไปกดเปิดเพลงจากเครื่องเล่นที่ต่อกับลำโพง ก่อนจะเดินเข้าห้องสต็อกเพื่อกินข้าวมื้อแรก เสียงเพลงจากลำโพง เป็นท่วงทำนองเพลงญี่ปุ่น
The Flower of Carnage [Meiko Kaji]
แสงจากรถยนต์ที่ขับผ่านเป็นพักๆ สาดส่องสะท้อนกับแผ่นอลูมีเนียมที่เป็นกันสาด ภายนอกในช่วงเวลาเที่ยงคืนยี่สิบสองนาทีไม่มีวี่แววผู้คนที่เดินสัญจรผ่านไปมา แก๊บก้มลงไปหยิบไม้กวาดและปุ๋งกี๋ที่ซุกไว้หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน ค่อยๆเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ เมื่อแก๊บเดินผ่านประตูห้องสต็อกจนลับสายตาไปในห้องนั้นเห็นปอนด์นั่งอยู่ในซอกมุมที่มีเพียงหลอดไฟจากโคมสีเหลืองนวลส่องแสงระเรื่อ กล่องขวดน้ำชาเขียวที่ถูกทดแทนเป็นเก้าอี้ชั่วคราว บรรจงตักข้าวกะเพราะหมูไข่ดาวที่รองรับด้วยกล่องโฟมเข้าปาก เบื้องหลังปอนด์คือแพ็คสินค้าหลากชนิดตั้งเรียงรายอย่างสะเปะสะปะ ราวกับว่าหากสิ่งของเหล่านั้นมีชีวิตก็คงเป็นชีวิตที่ไร้การแสวงหาความหมายให้กับตัวมัน มีตัวตนอยู่เพื่อรับใช้ใครซักคน แค่เพียงตัวมันได้ถูกดื่มกินและสัมผัสไออุ่นของมนุษย์ ก็คงบรรลุความหมายในการมีอยู่ที่ผู้สร้างได้ให้กำเนิดขึ้นมา
ปลายขนไม้กวาดที่สะบัดกวาดฝุ่นผงให้มารวมกัน ซากอณูของมันลอยฟุ้งกระจายขึ้นสูงไปกลางอากาศ ต้องกับแสงขาวของไฟหลอดตะเกียบ ก่อนจะจางหายไปจากสายตา แก๊บค่อยๆกวาดฝุ่นเข้าไปยังปุ้งกี๋ ผ่านเชลฟ์สินค้าชนิดต่างๆ ลัดเลาะไปตามซอกมุมเท่าที่ไม้กวาดและตัวเขาจะเข้าไปถึง ในที่สุดก็เททั้งหมดนั้นลงใส่ถังขยะที่ตั้งอยู่หน้าร้าน แก๊บหยุดมองบรรยากาศภายนอกอยู่ครู่หนึ่ง เสียงดนตรียังคงดังแว่วเบามา แล้วจึงกลับหลังหันเดินเข้าร้าน ACDC ประตูอัตโนมัติค่อยเลื่อนปิดลงช้าๆ พร้อมกับดนตรีที่จบลง
1.00 AM
เส้นผมที่เรียงตัวสวยสีดำขลับโบกสบัด รูปร่างสะโอดสะองในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวกางเกงวอร์มสีดำ มุ่งหน้ามาที่ร้าน ACDC ประตูอัตโนมัติค่อยๆเคลื่อน รองเท้าแตะลายคิตตี้ประทับลงดินแดนร้านสะดวกซื้อ แก๊บกล่าวคำทักทายตามหน้าที่โดยไม่ได้มองผู้มาเยือน
"ACDC ยินดีต้อนรับครับ"
สายตาเหม่อลอยของหญิงสาว ไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับเสียงทักทายนั้น เธอกวาดสายตามองไปที่มุมซ้ายมือที่เป็นเชลฟ์หนังสือ เรียงรายด้วยนิตยสารกอซซิปดารา เมื่อหญิงสาวหยุดมองที่ชั้นวาง ริมฝีปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย สายตาไล่เรียงตามปกหนังสือเล่มต่างๆ แล้วหยิบหนังสือการ์ตูนที่บอกเล่าเรื่องราวชีวประวัติ องคุลีมาล มาเปิดอ่านดู
แก๊บที่ยืนหลังเคาน์เตอร์ ขยับหัวมามองลูกค้าที่โผล่มากลางดึกผู้นั้น จากจุดเดิมที่เชลฟ์เบียดบังทัศนวิสัย เผยเห็นร่างสูงโปร่งในชุดลำลอง ดูแล้วไม่ต่างจากวัยรุ่นนักศึกษาที่พักอยู่แถวนี้ คงไม่ได้มาขโมยของอะไร ไม่มีพฤติกรรมน่าสงสัย ปอนด์ที่เห็นว่าแก๊บกำลังจ้องหญิงสาวตาเป็นมัน ยิ้มอย่างมีเลศนัย
"อะไรลูกพี่ เห็นสาวๆหน่อยไม่ได้เลยนะ" แก๊บหันไปเห็นปอนด์พูดพลางเอามือเท้าเคาน์เตอร์ยืนเอียงไปข้างหลัง
"เปล่าพี่ ดูไง ว่าแบบเขาแอบจิ๊กไรงี้ป่าว"
"โห่ กล้องมีครับ ไม่มีใครเอาหรอกหนังสือน่ะ" ปอนด์พูดพลางชี้นิ้วไปยัง cctv
"เอ๊า ไม่แน่..." แก๊บเถียงกลับ
เหมือนว่าสาวเจ้าจะได้ยิน เธอหันขวับมา สีหน้าของแก๊บเจื่อนลง แต่แววตากลับประทับเข้ากับความอ่อนหวานของเธอ สายตาที่เธอมองมานั้นทำให้เขารู้สึกวูบไหวเหมือนเปลวเทียนที่ต้องกับกระแสลม แก๊บเริ่มรู้สึกถึงลมหายใจที่เริ่มหนักอึ้งของตน หญิงสาวผู้นั้นหันกลับไปแล้วยังคงก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ซักพัก ก่อนจะเดินไปที่เชลฟ์ที่มีเวเฟอร์และช็อคโกแล็คแท่ง
เสียงเพลงจากลำโพงเครื่องเล่น กำลังเล่นเพลง Can't Hardly Stand It [Charlie Feathers]
เธอก้าวเดินออกมาจากเชลฟ์ สายตาของชายหนุ่มทั้งสองหันมองตามจนเธอเดินมาถึงหน้าแคชเชียร์ แม้จะอยู่ในชุดลำลองที่ปิดมิดชิดกลับดูเหมือนแรงดึงดูดทางเพศบางอย่าง ปอนด์แอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เขามองไปทางแก๊บอย่างอดเสียดายไม่ได้ว่า น่าจะเป็นเขาเองที่ยืนคิดเงินในตอนนี้ แก๊บพยายามไม่สบตาหญิงสาว แต่ก็รับรู้ได้ทันทีถึงรังสีอำมหิตบางอย่างที่เหมือนคุกรุ่นจากความไม่พอใจ ซึ่งอาจมาจากคำพูดของเขาเมื่อสักครู่ เขารีบหันมาสนใจสินค้าที่วางอยู่ตรงหน้า หยิบมันขึ้นสแกนบาร์โค้ดแล้วกดรวมราคา ตัวเลข 62 ปรากฏ
"หกสิบสองบาทครับ" แก๊บพยายามควบคุมเสียงให้นิ่งที่สุด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
สายตาของหญิงสาวยังคงมองที่แก๊บอยู่สักพัก ขณะที่ปอนด์กำลังจะได้โอกาสเข้ามาหยิบเอาสินค้าใส่ถุงให้
"อ๋อ ไม่ต้องค่ะ" เธอยกมือขึ้นเบรกปอนด์ จนตัวเขาแทบจะแข็งทื่อไปชั่วขณะ
จากนั้นเธอก็ก้มไปหยิบธนบัตรร้อยบาทจ่ายไป แก๊บรับมาแล้วหยิบตังค์ทอนส่งคืน เธอคว้าช็อกโกแลตแท่งและซองขนมเยลลี่ด้วยมือข้างเดียว แล้วเดินออกจากร้านไปโดยไม่หันกลับมาชายตามอง ทิ้งให้สองหนุ่มยืนหน้าเจี๋ยมเจี้ยมสักพัก แล้วปอนด์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แก๊บได้แต่ยิ้มแหยๆ