วันอำลา..

สวัสดีค่ะ เพื่อนพ้องน้องพี่ชาวพันทิป

นาน-น๊านนนเราจะตั้งกระทู้สักครั้ง
โดยที่สักครึ่งปีมานี้เรามักอยู่ที่รวมมิตรก็จริง
แต่ตอบกระทู้ไหน กระทู้นั้นก็มักมาโผล่ที่ศาลาประชาคมกับสยามนี่เอง..
จึงขออนุญาต tag สองที่นี้นะคะ

เรื่องมันเศร้านะคะ ขอ spoil ดีกว่า..

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา..
ที่ทำงานเรามีงานเลี้ยงอำลาพี่ ป้า น้า อาที่ต้องเกษียณอายุไปจากการทำงาน
ซึ่งเป็นเรื่องแปลกแบบไม่ค่อยจะดีของเราเลย ที่ไม่ถนัดไปงานทำนองนี้

เช้าวันนี้ (วันจันทร์ที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๕๖)
เสียงหวานใสของ PR ประกาศไปทั่วทั้งอาคาร แจ้งกำหนดการงานศพของพี่คนหนึ่งในจำนวนนั้น
เธอเป็นผู้หญิงร่างเล็ก บาง กระฉับกระเฉง ที่ดูอ่อนกว่าวัยนับสิบปี..

เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะมาร่วมงานอำลาที่หน่วยงานจัดให้พวกเธอเลย
แต่เพื่อนๆ ของเธอกระตือรือล้นที่จะให้เธอมา..
และเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในยามสาย ขณะที่เธอเพิ่งออกจากบ้านกำลังจะมาร่วมงาน

วันนี้และอีกหลายวันตลอดสัปดาห์..
น้อง-หลานทั้งหลายในที่ทำงานต้องพากันไปอำลาเธอที่วัด

ความตายของเธอย้ำเตือนหัวใจของเราให้บอกกับตัวเองหลายเรื่อง..

..ความตายไม่มี seniority เหมือนที่หลวงพ่อสอนมาเลย และก็ไม่แน่ว่าลำดับต่อไปจะใช่เราไหม ?
..แทนที่จะคิดอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้ เราจะแบ่งใจมาอยู่กับวันนี้ ขณะนี้..สักครึ่งน่าจะดีกว่า

..ปรารถนาจะดีต่อใคร เราจะดีต่อเขาอย่างดีที่สุด-เท่าที่เราสามารถ
..เราพยายามอย่าให้ต้องมีคำร่ำลาหรือคำขอโทษใครเลยนะ หากเวลานั้นมาถึง-ใจจะได้ไม่พะวง..

..เงินสำคัญก็จริง แต่เราว่าความสุขสำคัญมากที่สุด
และ..เหนือสิ่งอื่นใด-ชั่วขณะของลมหายใจนั่นเอง ที่เราควรจะรู้คุณค่าของมัน