คุณแม่ขายผัก แต่อยากสอบตรงเข้ามหาวิทยาลัย

อยากสมัครสอบตรงจังเลย เราก็ได้แต่นั่งอ่านประกาศไปมาดูแต่ประกาศ ก็ได้แค่ดูคุณสมบัติก็ผ่านหมดติดอย่างเดียว ต้องนำใบเสร็จไปชำระเงินที่ ธ.xxxx จำนวนเงิน xxxบาท ไม่รวมค่าธรรมเนียม xx บาท หลายครั้งเพื่อนร่วมห้องมาถามว่า"เฮ แตง อยากเรียนวิศวะไม่ใช่หรอเปิดหลายที่แล้วไม่สมัครวะ เนี่ย มศว กุก็ไป แม่ฟ้าหลวงกุก็ไป บางมดกุก็ไป ลาดกระบังกุก็ไป" เราก็ตอบเพื่อนปนโกหกไปว่า "อ๋อพอดีเราไม่อยากเข้ามหาวิทยาลัยพวกนี้หนะ" แต่ในใจเรา เราอยากจะมีโอกาสแบบคนอื่น อยากสมัครแบบคนอื่น แต่จะทำยังไงได้
แม่เราเก็บผักมาขายวันนึงได้เงินไม่ถึง 200 วันดีคืนดีฝนตกช่วงนี้ยิ่งขายไม่ได้เลย พ่อก็ไม่เคยเจอ
ซ้ำร้ายบ้านเรายังมีน้องที่ป่วยเป็นกล้ามเนื้อลีบดูเชนอีกต่างหาก บางวันยังต้องกินข้าวคุกน้ำปลา แต่ทำไงได้ก็ต้องทน
เราเป็นเด็กเรียนดีมีโอกาสได้เรียนโรงเรียนประจำอำเภอ ผลการเรียนก็ติด 1ใน3 คะแนนสูงสุดทุกวิชาหลายครั้งมีครูใจดีเลี้ยงข้าวบ้างอะไรบ้าง

ปัจจัยข้อจำกัดทั้งหลายทั้งปวงทำให้เราหมดสิทธิ์ที่จะไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยแบบเพื่อนๆ ทั้งๆที่เราเองก็เคยเข้าค่าย สอวน.ฟิสิกส์ ถึงค่าย 3 แต่โชคชะตาคนเรามันก็ตลกดีนะที่เราก็พอจะมีความสามารถอยู่ แต่ทำไมโอกาสของเรามันถึงไม่เท่ากับคนอื่นหละ เราคิดนะจะไปสมัครงานทำเราเคยไปตามห้างหลายที่แล้วเขาก็ได้แต่บอกว่า น้องอายุไม่ถึง 18 พี่ไม่อยากรับปัญหามันเยอะ เราก็ได้แต่ช่วยแม่เก็บผักไปวันๆ นึกในใจทำไมโชคชะตากลั่นแกล้งเราขนาดนี้

อยากเข้าไปขอความช่วยเหลือจากครูแต่เขาก็มีครอบครัวมีภาระที่ต้องดูแล สุดท้ายนี้โอกาสของเราคงหนีไม่พ้นรามคำแหง


ขอบคุณที่อ่านจนจบ...

Fiction by true story