ท้อแท้ใจเรื่องงานตอนท้อง

สวัสดีค่ะ
เราเคยมาตั้งกระทู้ถามเรื่องการเลี้ยงเด็กแรกเกิดในอพาร์ทเมนต์ขนาดเล็ก http://pantip.com/topic/30941378
เราได้รับคำแนะนำหลายอย่าง ทำให้เราตัดสินใจได้ว่า เรากับแฟนจะไม่ย้าย แต่จะลองซื้อเครื่องที่ดูดควันมาติดดู  ขอบคุณสำหรับทุกคนที่มาตอบนะคะ

ตอนนี้เรามีปัญหาใหม่มาปรึกษา อยากได้คำแนะนำ ประสบการณ์ หรือข้อคิดเตือนใจ จากทุกๆ คน

ตอนนี้เราอยู่ต่างประเทศ มีหน้าที่การงานที่ดีและมั่นคงมาก แต่ก็แข่งขันสูง เครียด ต้องทำงานเกี่ยวกับสารเคมีตลอดเวลา ตอนนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อในอาชีพเรา ว่าจะรุ่งหรือจะร่วง ถ้าอยากรุ่ง ต้องทุ่มเทแรงกาย แรงใจ ทำงานหนัก  ที่สำคัญเราไม่เก่งมากเหมือนคนอื่นในที่ทำงาน และเป็นต่างชาติด้วย เราจะต้องทุ่มมากกว่าเขาสามสี่เท่า  แต่พอมาท้อง ทุกอย่างหยุดชะงักหมด  อะไรที่อยากทำ อยากลอง อย่างเสี่ยง เราต้องงดหมด  คนที่ทำงานเดียวกัน เขาก็แซงหน้าเราไปหมดแล้ว เราก็ได้แต่มองแล้วท้อใจ ทุกข์ใจ คิดแต่ว่า เราหมดอนาคตเรื่องงานแล้ว ต่อไปที่ทำงาน คงหาคนมาแทนที่เรา  แล้วเราจะไปอยู่ตรงไหน

เราต้องบอกก่อนว่า เราเป็นคนเฉยๆ เกี่ยวกับการมีลูก  มีก็ได้ ไม่มีก็ได้ ไม่ได้ดิ้นรนอะไร  แต่แฟนอยากมีมาก  เราเองไม่ได้พยายามที่จะมี เรามีเนื้องอกในมดลูก หมอที่นี่บอกว่าถ้าอยากมีลูกให้มีเลย  เพราะอายุจะสี่สิบแล้ว   หมอจะส่งเราสองคนไปปรึกษาแพทย์เฉพาะทาง  เรากับแฟนก็ไม่ไป  แต่สุดท้ายไม่นาน น้องก็มาเอง  ตอนนี้ท้องหกเดือนกว่าแล้ว เพื่อนๆ ญาติๆ ทุกคนดีใจมาก  เราเองก็ดีใจที่ทำให้ทุกคนดีใจ

เรื่องสุขภาพกายเราไม่มีปัญหา แต่เรามีปัญหาสุขภาพจิตมาก  เราท้อแท้ทุกครั้งที่คิดถึงอนาคต อาชีพเรา เราจะทำยังไงดี ถ้าเราจะให้นมแม่ไปสองปี เราก็จะทำงานเกี่ยวกับสารเคมีไม่ได้เลย แล้วงานเราล่ะ ทุกครั้งที่คิดก็จะรู้สึกว่า หมดสิ้นแล้วอนาคต  เราไม่คิดว่าเกี่ยวกับฮอร์โมนคนท้อง เพราะเราไม่น้อยใจ ไม่งี่เง่า ไม่ร้องไห้กับเรื่องเล็กๆ น้อย ๆ  ทุกครั้งที่เครียด ซึมเศร้า นอนไม่หลับ ก็ต่อเมื่อเราคิดเรื่องงาน วันไหนเรามาทำงานมีประสิทธิภาพ เราจะมีความสุขจนเห็นได้ชัด  แต่มันเกิดขึ้นน้อยมากหลังจากท้อง  ตอนนี้ เราเก็บตัวมาก  แทบไม่พูดกับคนที่ทำงาน เลี่ยงคนที่ทำงาน ไม่คุยกับใคร อิจฉาคนที่เขาก้าวหน้าทุกวันๆ ในขณะที่เรา ย่ำอยู่กับที่

เรารู้ว่ามันเห็นแก่ตัวที่คิดอย่างนี้  แต่เราเห็นผู้หญิงเยอรมันหลายคน ที่ออกจากงานมาเลี้ยงลูก พอลูกโต ก็มานั่งร้องไห้ เสียดายหลายๆ อย่างในชีวิตที่พลาดไป  เราไม่อยากเป็นอย่างนั้น

ที่สำคัญเราอ่านในเว็ปชานเรือนตั้งแต่ท้อง เราไม่เคยรู้สึกอย่างแม่ๆ ที่ตรวจลุ้นหาสองขีดทุกเดือน  หรือพอซาวน์แล้วเจอจุดเล็กๆ แล้วมีหัวใจเต้นก็ปลื้ม มีความสุขน้ำตาไหล  รักลูกตั้งแต่รู้ว่าท้อง  เราไม่รู้สึกอย่างนั้น  ถ้าถามว่าเรารักลูกมั้ย  เราตอบได้เลยว่า ไม่รู้  รู้แต่ว่าเราต้องทำให้ดีที่สุด เพราะเหมือนเรารับผิดชอบความหวัง ความสุขของทุกคนรอบๆ ตัวเรา และน้องที่อยู่ในท้องที่ต้องพึ่งพาเราไประยะนึง ถ้าน้องไม่แข็งแรง  ปัญหาในอนาคตจะตามมามากมาย

เราไม่เคยคิดว่าจะซื้อข้าวของให้ลูกยังไง  แต่งตัวลูกแบบไหน  แต่งห้องนอนยังไง  ของเล่นอะไร แม้กระทั่งชื่อ เราก็ไม่เครียดอะไร ตามใจแฟน  เราจะช่วยนำเสนอบ้าง แต่ไม่ถึงกับว่าฉันจะเอาอย่างนี้  สิ่งที่เรารู้ก็คือ เราจะเลี้ยงอย่างไรให้ปลอดภัย ไม่ป่วย โตขึ้นแข็งแรง และสติปัญญาปกติ

เราพูดจริงๆ ว่าเราไม่รู้ว่าเราไม่พอใจอะไรในชีวิตเรา  เรามองโลกในแง่ลบตลอดเวลา และแย่ลงเรื่อยๆ ทุกครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องงาน เราคิดว่าเรายังไปต่อได้อีก แต่พอมามีน้อง อะไรที่อยากทำก็ไม่ได้ทำแล้ว  แต่ถ้าไม่มีตอนนี้ โอกาสเรามีน้องจะน้อยลงเรื่อยๆ เราสับสน ไม่สามารถมีความสุขได้อย่างเต็มที่ ทั้งๆที่ เราควรจะมีความสุขได้แล้ว การงานก็มั่นคง สิ่งแวดล้อม แฟน ญาติ เพื่อนก็ดี  ขนาดคนที่ทำงานที่เราเกลียดเขา เราก็ว่าเขาเป็นคนดีกว่าค่าเฉลี่ยคนปกติ อย่างน้อยก็คงดีกว่าเรา เพราะเขาเองก็มีเพื่อน ในขณะที่เราไม่มีใคร

เราเขียนยาว และสับสนมาก  อยากได้คำแนะนำเยอะๆ หรือข้อคิดอะไรดี เราพยายามใช้ศาสนาเข้าช่วย แต่ว่าเวลาจิตใจมันเป็นทุกข์  มันมืดบอดไปหมด  วันไหนคิดเรื่องอนาคตตัวเอง ก็นอนกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ หรือไม่ก็สะดุ้งตื่นกลางดึก  ติดอินเตอร์เนทตลอดเวลา เพราะไม่มีแรงใจทำงาน และหนีปัญหาไม่อยากคิดถึงอนาคต  ตอนนี้เริ่มแย่มากขึ้นเรื่อยๆ

อยากว่าอะไรแรงๆ ก็ได้นะคะ เผื่อจะทำให้เราตาสว่าง มองโลกในด้านอื่นๆ บ้าง แทนทีจะจมปลักกับความคิดแบบนี้ตลอดเวลา
อยากให้มาช่วยตอบเยอะๆ ค่ะ  ขอบคุณล่วงหน้านะคะ

แก้ไขเพิ่ม แท็กค่ะ