สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อคือเรา 31 ปีแล้ว แต่เป็นคนอายุ 31 ที่ไม่มีสมบัติ ไม่มีเงินเก็บ มีหนี้สินรอชำระทุกเดือน และยังหางานทำไม่ได้
อยู่ตัวคนเดียว เรียกว่าไม่มีครอบครัวเพราะไม่ได้ติดต่อ เนื่องจากปัญหาครอบครัวตั้งแต่เด็ก เลยตัดสินออกจากบ้านมา และไม่กลับไปอีกเลย
มีวุฒิการศึกษาแค่ ม.3 ไม่ต้องพูดถึงความสามารถพิเศษ เพราะถ้าเทียบกับเด็กสมัยนี้ที่เก่งรอบด้าน ทั้งภาษา การทำงาน ความสามารถในการตัดต่อ เขียนโค้ด หรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยี เราแทบไม่มีเลย ทั้งหมดนี้เราก็ด้อยค่าตัวเองอยู่ทุกวัน
ยิ่งเจอตอกย้ำเรื่องอายุ กับสถานะชีวิตที่ไม่มีอะไรเลย เรายิ่งหดหู่ ตอนนี้เราคิดซ้ำๆ ว่าทำไมไม่ตั้งใจเรียนให้จบ ทั้งที่รู้ว่ามันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่เราก็หลอกตัวเองด้วยการคิดบวกว่า อดทนนะ จังวะชีวิตคนเราไม่เท่ากัน ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไร แถมยังเลือกงาน เราไปสมัครงานมาบ้างแล้ว เป็นงานที่ตัวเองพอทำได้ดี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ย่อมมีคู่แข่ง ที่ทั้งเด็กกว่า และบางคนก็รู้จักกันในที่ทำงาน ก็พอรู้ชะตาชีวิตตัวเอง จะเลือกไปทำงานบาร์ก็ไม่กล้า ทั้งๆที่รู้ว่าเงินดี เป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าก็ไปตัดสินตัวเองแล้วว่าอายุ ขนาดนี้แล้วนะ ไม่อายหรอ ที่ผ่านมาเราไม่เคยทำอะไรเพื่ออนาคตที่มั่นคงของเราเลย มาคิดได้ตอนนี้มันก็สายไปแล้ว (สายไปมั้ยนะ)
อีกอย่าง ผู้สัมภาษณ์งานหลายคนบอกว่า เราเรียบร้อยเกินไป เหมือนไม่กล้าแสดงออก แต่จริงๆแล้วเราสามารถเต้น Twerk ในที่สาธารณะได้แบบไม่อายใคร
ด้วยความที่หน้าตาเราก็ไม่ได้ถึงขั้นขี้เหร่ น่ารักและสวย ประมาณนึง ส่วนบอดี้พี่ก็ไซส์ L (อย่าพึ่งหมันไส้นะคะ เพราะเราน่ารักจริงๆ แต่ไม่มากแค่พอได้ 555)
เราโดนตัดสินจากหน้าตาที่น่ารัก (แต่ฟันเหลืองนิดนึงค่ะ) และความเรียบร้อยที่โลกภายนอกเห็น
เราอยากถามเค้าว่า แล้วการมาสัมภาษณ์งานวันแรก สามารถตีลังกา เข้ามาได้หรือไม่? แต่เราไม่กล้าถาม กลัวจะเป็นการเหิมเกริมและไม่ให้เกียรติ
เราไม่รู้อนาคตเลยว่าจะเดินไปทางใหนยังไงต่อ แค่ทำได้เท่าที่ตัวเองทำได้ คือหางานไปเรื่อยๆ แต่ก็นะ ถ้าเรียนจนจบ ได้วุฒิดีๆ ชีวิตอาจจะง่ายกว่านี้
เราอยากบอกทุกคนหรือเด็กๆที่ไม่อยากเรียน แต่มีโอกาสได้เรียนว่า ตั้งใจเรียนเถอะนะ ทุกความรู้ที่ครูสอนมามันมีค่ามากๆจริงๆ อย่างน้อยๆเลย ภาษาสำคัญมาก ต่อให้ไม่มีวุฒิ แต่เก่งภาษา หรือมีความสามารถเฉพาะทาง เช่นนั้น ชีวิตก็ง่ายมากๆแล้วค่ะ เสียดายที่ไม่ศึกษาเรื่องการเงิน การวางแผนชีวิตวัยเกษียณอะไรไว้เลย
ตอนนี้ได้แต่ยอมรับ ว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นไปแล้ว ค่อยๆหาทางแก้ไข ทุกวันนี้อยู่ว่างๆ ก็หาศึกษาภาษาอังกฤษ หางานไปเรื่อยๆ
อนาคตอาจจะได้เจอเส้นทางใหม่ๆที่มีรายได้ที่มั่นคง (ยังฝืนคิดบวกปลอบใจตัวเอง)
****** จริงๆก็เครียดอยู่นะคะ แต่ไม่น่าจะมีอะไรดีขึ้น แค่อยากมาเล่าให้ฟังค่ะ เพราะเหงา *******
*********************ถ้าเพื่อนๆคนใหน เคยผ่านอะไรแย่ๆมา ช่วยมาเล่าให้เราฟังทีค่ะ เราอยากมีกำลังใจสู้กับชีวิตตอนนี้ ************************
ล้มเหลวในวัย 31
อยู่ตัวคนเดียว เรียกว่าไม่มีครอบครัวเพราะไม่ได้ติดต่อ เนื่องจากปัญหาครอบครัวตั้งแต่เด็ก เลยตัดสินออกจากบ้านมา และไม่กลับไปอีกเลย
มีวุฒิการศึกษาแค่ ม.3 ไม่ต้องพูดถึงความสามารถพิเศษ เพราะถ้าเทียบกับเด็กสมัยนี้ที่เก่งรอบด้าน ทั้งภาษา การทำงาน ความสามารถในการตัดต่อ เขียนโค้ด หรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยี เราแทบไม่มีเลย ทั้งหมดนี้เราก็ด้อยค่าตัวเองอยู่ทุกวัน
ยิ่งเจอตอกย้ำเรื่องอายุ กับสถานะชีวิตที่ไม่มีอะไรเลย เรายิ่งหดหู่ ตอนนี้เราคิดซ้ำๆ ว่าทำไมไม่ตั้งใจเรียนให้จบ ทั้งที่รู้ว่ามันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่เราก็หลอกตัวเองด้วยการคิดบวกว่า อดทนนะ จังวะชีวิตคนเราไม่เท่ากัน ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไร แถมยังเลือกงาน เราไปสมัครงานมาบ้างแล้ว เป็นงานที่ตัวเองพอทำได้ดี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ย่อมมีคู่แข่ง ที่ทั้งเด็กกว่า และบางคนก็รู้จักกันในที่ทำงาน ก็พอรู้ชะตาชีวิตตัวเอง จะเลือกไปทำงานบาร์ก็ไม่กล้า ทั้งๆที่รู้ว่าเงินดี เป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าก็ไปตัดสินตัวเองแล้วว่าอายุ ขนาดนี้แล้วนะ ไม่อายหรอ ที่ผ่านมาเราไม่เคยทำอะไรเพื่ออนาคตที่มั่นคงของเราเลย มาคิดได้ตอนนี้มันก็สายไปแล้ว (สายไปมั้ยนะ)
อีกอย่าง ผู้สัมภาษณ์งานหลายคนบอกว่า เราเรียบร้อยเกินไป เหมือนไม่กล้าแสดงออก แต่จริงๆแล้วเราสามารถเต้น Twerk ในที่สาธารณะได้แบบไม่อายใคร
ด้วยความที่หน้าตาเราก็ไม่ได้ถึงขั้นขี้เหร่ น่ารักและสวย ประมาณนึง ส่วนบอดี้พี่ก็ไซส์ L (อย่าพึ่งหมันไส้นะคะ เพราะเราน่ารักจริงๆ แต่ไม่มากแค่พอได้ 555)
เราโดนตัดสินจากหน้าตาที่น่ารัก (แต่ฟันเหลืองนิดนึงค่ะ) และความเรียบร้อยที่โลกภายนอกเห็น
เราอยากถามเค้าว่า แล้วการมาสัมภาษณ์งานวันแรก สามารถตีลังกา เข้ามาได้หรือไม่? แต่เราไม่กล้าถาม กลัวจะเป็นการเหิมเกริมและไม่ให้เกียรติ
เราไม่รู้อนาคตเลยว่าจะเดินไปทางใหนยังไงต่อ แค่ทำได้เท่าที่ตัวเองทำได้ คือหางานไปเรื่อยๆ แต่ก็นะ ถ้าเรียนจนจบ ได้วุฒิดีๆ ชีวิตอาจจะง่ายกว่านี้
เราอยากบอกทุกคนหรือเด็กๆที่ไม่อยากเรียน แต่มีโอกาสได้เรียนว่า ตั้งใจเรียนเถอะนะ ทุกความรู้ที่ครูสอนมามันมีค่ามากๆจริงๆ อย่างน้อยๆเลย ภาษาสำคัญมาก ต่อให้ไม่มีวุฒิ แต่เก่งภาษา หรือมีความสามารถเฉพาะทาง เช่นนั้น ชีวิตก็ง่ายมากๆแล้วค่ะ เสียดายที่ไม่ศึกษาเรื่องการเงิน การวางแผนชีวิตวัยเกษียณอะไรไว้เลย
ตอนนี้ได้แต่ยอมรับ ว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นไปแล้ว ค่อยๆหาทางแก้ไข ทุกวันนี้อยู่ว่างๆ ก็หาศึกษาภาษาอังกฤษ หางานไปเรื่อยๆ
อนาคตอาจจะได้เจอเส้นทางใหม่ๆที่มีรายได้ที่มั่นคง (ยังฝืนคิดบวกปลอบใจตัวเอง)
****** จริงๆก็เครียดอยู่นะคะ แต่ไม่น่าจะมีอะไรดีขึ้น แค่อยากมาเล่าให้ฟังค่ะ เพราะเหงา *******
*********************ถ้าเพื่อนๆคนใหน เคยผ่านอะไรแย่ๆมา ช่วยมาเล่าให้เราฟังทีค่ะ เราอยากมีกำลังใจสู้กับชีวิตตอนนี้ ************************