ช่วงนี้ จขกท. มีเรื่องเครียดๆ หลายเรื่องคะ โดยเฉพาะตอนนี้ช่วงใกล้จะสอบ
คือคะแนนมิดเทอมออกมา มันก็ไม่ได้ถึงกับแย่แต่มันไม่ตรงตามเป้าที่คาดไว้อะคะ
คนที่บ้าน จขกท. ก็ไม่ได้อะไร ก็ให้กำลังใจ บอกว่าอย่าไปคิดมาก


แต่ตัวเราเป็นคนประเภทคิดมากอะคะ
เรารู้สึกว่าตัวเองทำได้ไม่ดี เรารู้สึกเซ็งๆ ไม่อยากพูดกับใคร เบื่อๆ
ช่วงนี้ยิ่งใกล้สอบ เราก็รู้สึกว่าต้องตั้งใจอ่านหนังสือมากขึ้น ต้องทำให้ดีกว่าเดิม เราก็อยู่อ่านหนังสือทีมหาลัยฯ
แต่คนที่บ้านเขาก็จะคอยว่า ทำไมกลับดึก อะไรแบบนี้..
เราก็ไม่อยากพูดอะไรมากน่ะคะ ก็เลยไม่ค่อยได้คุยอะไรกับคนที่บ้านสักเท่าไหร่

จนบางครั้งที่เราเครียดมากๆ เราก็เผลอพูดอะไรแรงๆ ไปเหมือนกัน
กับเพื่อนเราก็ปกตินะคะ แต่กลับมาบ้านแล้วมันรู้สึกเบื่อ ไม่อยากทำอะไรหรือคุยกับใครทั้งนั้น
จนวันนี้แม่ก็เดินมาหาเราที่ห้องแล้วถามว่า เราเป็นอะไร ทำไมไม่ค่อยพูด เหมือนเขาตามอารมณ์เราไม่ทัน
เราก็บอกว่า เปล่า ไม่มีอะไร. ทีนี้แม่ก็เหมือนโมโหประมาณว่า ถ้าไม่อยากให้ยุ่งก็บอกมาสิ จะได้ไม่ยุ่งเลย แล้วแม่ก็จากไป

ตอนนี้เราก็นั่งทบทวนตัวเองในห้องคนเดียว
บอกตรงๆ นะคะ เราก็ยังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไร มันเนือยๆ ไม่อยากทำอะไร หรือ คุยกับใครอะคะ
เราก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย เราก็ไม่รู้จะบอกใครยังไง
ตอนนี้เราได้แต่นั่งมองหนังสือแล้วร้องไห้ เราคิดแต่ว่า เราทำอะไรอยู่ ทำไปทำไม ไม่เข้าใจตัวเองเลยคะ
เราคิดอะไรไม่ออก มันตึบไปหมด นี่เรากำลังเครียดจนเป็นโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้ มันไม่มีแรงจะอ่านหนังสือหรือทำอะไร
รู้สึกแต่อยากอยู่คนเดียว นั่งเฉยๆ อย่างนี้คืออาการท้อแท้หรือเปล่าคะ? หรือเป็นคนซึมเศร้า?


เราแค่มาบ่นๆ เฉยๆ เพราะรู้สึกไม่เข้าใจชีวิตว่าตอนนี้เราทำอะไรอยู่นะคะ ทำไปทำไม เพื่ออะไร? เท่านั้นเอง
แต่เราก็ไม่ขนาดอยากจะฆ่าตัวตายหรอกนะคะ แค่รู้สึกแย่กับตัวเอง ทะเลาะกับแม่อีก (จนแม่โกรธ)

ตอนนี้อีก2อาทิตยก็จะสอบแล้ว หนังสือก็อ่านไม่จบ เรากลัวจะอ่านหนังสือไม่ทันมาก แต่พอนั่งอ่านมันก็ไม่เข้าสมองเลย
เราควรทำไงดีคะ ต้องไปพบจิตแพทย์หรือเปล่า? ใครเคยรู้สึกแบบเราบ้าง..ช่วยบอกเราทีว่าเราต้องทำยังไง



>>> เราไม่กล้าคุยเรื่องนี้กับใครอะคะ พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน เราไม่รู้จะบอกยังไงดี แต่เราเครียดมากเลยคะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน สับสนไปหมด