เบื่อบ้าน ฉันไม่รู้แล้วฉันควรทำยังไงต่อไป

ทำไมเรายังถึงต้องโดนด่ามาทะเลาะกันเรื่องงานบ้านทุกวัน

ทำไมแม่ต้องว่าเราตลอด แม่พูดเสมอว่าตื่นมาทำไมไม่ชงกาแฟให้พ่อต้องชงกาแฟหาอะไรให้พ่อกินทุกเช้า

ทั้งๆที่พ่อแทบจะไม่ได้ไปทำงานเลยเนี่ยนะ. วันไหนแม่หยุดอยู่บ้านเราออกไปทำงานแต่เช้าจะทะเลาะกันด้วยเรื่อง

ทำงานบ้านทุกวัน คำพูดที่ได้ยินทุกครั้งคือ จะออกไปแล้วตื่นมาก็สะบัดตูดไปไม่คิดจะช่วยทำอะไรเลยไง

ถ้าเราเงียบแม่จะจบด้วยการกระแทกของแต่ถ้าวันไหนที่เราทนไม่ไหวเหมือนกันเราจะบอกว่าเรารีบนัดลูกค้าไว้ คำที่จะหลุดออกมาจากปากแม่ทุกครั้งคือ ถ้ารู้ว่าจะต้องรีบไปทำไมไม่คิดจะตื่นให้มันเช้ากว่านี้^*>><~<!,} อืม..นะ บ่อยมากกับคำนี้

ไม่ใช่ว่าเราไม่ทำงานบ้านนะคะ แต่พ่อจะเป็นคนที่ทำบ้านรกมาก เรากลับจากงานเก็บทุกอย่างจนสะอาด เช้ามาเลอะใหม่ ถ้วยกาแฟ ซองชง แกะตรงไหนวางตรงนั้น กระดาษทิชชู่ใช้เสร็จโยนรถพื้น บ้านเละเทะพื้นมีแต่รอยคราบอะไรไม่รู้อุ่นกับข้าวทีหรือทำกับข้าวทีถ้าไม่มีคนอยู่ใช้จานเป็นสิบใบทำแบบไหนกองไว้แบบนั้น ไม่เก็บลงอ่างสักอย่าง. ก้างปลากระดูกโยนให้หมาตรงโต๊ะอาหารพื้นมันก็เลอะ. จานชามกินเสร็จกองไว้ตรงนั้น รื้ออะไรออกมาทำก็กองไว้แบบนั้นรอให้เรามาเก็บ. ฉี่ใส่ฝาชักโครก ทั้งๆที่เรายกขึ้นแล้ว แต่ถ้าเขาถ่ายหนักเขาจะยกลง ครั้งต่อไปเขามาฉี่ก็ฉี่ทับเลย แถมพื้นมีแต่กลินฉี่ ชักโครกเลอะไปหมด มีช่วงนึงทั้งเราทั้งแม่ยุ่ง เราไม่ล้างจานเลย แม่ก็ไม่เคยล้าง จานมันกองเยอะมาก เลยออกมายันเค้าเตอร์เรากลับมาจากทำงาน ขึ้นห้องอาบน้ำเขาตะโกนไล่หลังเราเลย จานมิงจะหมักไปถึงเมื่อไรจะให้กุล้างไง ทั้งๆที่กองนั้นทั้งหมดเป็นของเขาคนเดียว. มีอีก บางครั้งเขาก็พูดว่า รีบๆเก็บบ้านได้ไหมกุจะได้ทำรกใหม่เขาพูดเหมือนเรื่องตลก แต่เราน่ะเครียดมาก เราเหนื่อย ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยใช่ไหมคะ แต่เราเครียดมากเพราะถ้าวันไหนเราออกไปแบบไม่ทำอะไรลยเขาจะโกรธมาก  กลับมาเขาจะทำหน้าทำตาทั้งคู่ บางวันเราไม่อยากกลับบ้าน เราก็ต้องไปเดินห้างนั่งห้างจนห้างปิดเพราะไม่อยากกลับมาเจอพ่อแม่ทำหน้าตาใส่

แม่ชอบเอาเราไปพูดว่าวันๆเราไม่เคยคิดจะทำอะไรเลย ทั้งๆที่เราทำทุกอย่าง ญาติก็ไม่ชอบเราเพราะเขาคิดว่าเราเป็นคนทำให้แม่เครียด และแม่ชอบเอาเราไปนินทาว่าเราไม่ทำอะไร วันรวมญาติจึงเป็นวันที่เราเกียจมาก.  แต่กับพี่ชายจะเอาไปพูดให้ญาติและที่ทำงานฟังตลอดมีครั้งนึงแม่ให้เราดูโทรศัพท์ให้ เกี่ยวกับสมัครsms เราไปเห็นข้อความนึง แม่ส่งให้พี่ชายเราว่า พวกญาติๆพี่น้องที่ทำงานแม่ชม...ใหญ่เลยที่...ซื้อของให้แม่ แล้วเราล่ะมีแต่เอาไปนินทา เราพาเขาไปทานอาหารดีๆซื้อของให้ไม่เคยชม มีแต่บ่นๆไร้สาระ เราเหนื่อยเราท้อ วันนี้พ่อก็โกรธเราที่เมื่อวานเราออกไปแต่เช้าแล้วปล่อยบ้านให้รกกลับมาเราก็ขึ้นห้องเลยเพราะง่วงเราก็คนนะตื่นตั้งแต่ตี4  พอเช้าเราเอาถ้วยกาแฟออกมาวางไว้ให้เขา ทำกับข้าวไว้ให้เขากินเขาก็ไม่แตะของเราเลย เขาไปทำใหม่หากินใหม่ของเขาเองเราเสียใจนะ

ส่วนแม่ตั้งแต่รู้ว่าพ่อมีเมียน้อยรุ่นเดียวกับเราและมีลูกด้วยกันแม่ยิ่งตามใจพ่อหนักมากไม่กล้าบ่นอะไรเลย เมื่อก่อนแม่ยังมีบ่นมีปราม บางครั้งเราทนไม่ไหว เราก็บ่น แม่จะเข้ามาใกล้ๆดึงแขนแล้วบอกอย่าไปบ่นเขา เหมือนกับกลัวว่าพ่อจะกลับไปหาเมียน้อย เพราะพ่อสัญญากับแม่ว่าจะเลิกก่อนเมษา แต่เรารู้ ว่าพ่อยังไม่เลิกเพราะเคยเห็นแอบคุยกัน เราไม่รู้ว่าพ่อรู้ไหมว่าเรารู้เรื่องนี้ แต่พ่อยังเหมือนเดิมกับเราโดย ไม่รู้สึกผิดอะไรเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เราคิดจะย้ายไปอยู่ข้างนอกแต่พี่ชายเรา เขาก็ไปอยู่กับแฟนนานๆจะกลับมาที เรากลัวโดนด่าว่าเนรคุณ ทำอะไรจะไม่เจริญบางครั้งเราก็น้อยใจนะ เวลาพี่ชายกลับมาพ่อแม่จะพูดดีกับพี่มาก หาข้าวหาปลาให้กิน แต่กับเราเขาไม่เคยเหลืออะไรไว้ให้กินเลย

เรากลัวคำว่าอกตัญญู ถ้าเราย้ายไปอยู่ข้างนอกทั้งญาติและตัวเขาจะยิ่งด่าเราไหม เพราะทุกวันนี้เราก็โดนเขาด่าแช่งอยู่ทุกวัน เช่นบางวันเราออกไปโดยไม่ทำอะไร เขาก็จะพูดว่าถ้ามิงคิดว่าทำแค่นี้แล้วอยู่ได้มิงทำเลย บางวันก็บอกออกไปได้ทุกวันยุ่งมากสินะ ทำเหมือนทำแค่นี้จะพอกิน เราไม่เคยใช้เงินหรือขอเงินเลยนะเราก็ไม่เข้าใจทำไมต้องพูดแบบนั้น. ปริญญาตรรีเราก็ยังเรียนไม่จบเลย. เพราะไม่มีเงินเรียนเราเป็นพวกแบ่งเวลาไม่เป็น ถ้าเราทำงานเราก็ไม่อยากไปเรียน แต่พี่ชายเราเขาจบปริญญาตรีแล้วเพราะพ่อแม่ส่งเสีย เราเลยยิ่งโดนเปรียบเทียบ ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากออกเพราะกลัวเอาตัวไม่รอด แต่เรากลัวออกไปแล้วจะโดนด่าโดนแช่ง และเรากลัวจะไม่มีใครทำแทนเราแต่เราก็เหนื่อยเหลือเกิน

ทำไมพ่อแม่ทำเราเสียใจถึงไม่ผิดแต่ทำไมเราทำพ่อแม่โกรธ ถึงต้องกลายเป็นเรื่องอกตัญู เนรคุณ ทำอะไรไม่เจริญ