ช่วยด้วย เราเป็นพวกวิตกังวลจนไม่มีความสุขแล้วค่ะ

เพื่อนๆ คะ เราวิตกังวลมากค่ะ คือว่าเรารู้ตัวว่าเราเขียนข้อมูลผิดไปประโยคหนึ่งในงานวิจัย เรากังวลมากเลยกลัวว่าคนตรวจงานจะอ่านเจอแล้วถาม แต่เรามีคำตอบเพื่อแก้ไขแล้วค่ะ แต่เราก็กังวลอยู่ดีคิดซ้ำไปซ้ำมา และเฝ้าโทษตัวเองว่าปล่อยให้พลาดได้อย่างไร กลัวกรรมการจะอ่านเจอ ถ้าไม่เจอก็แล้วไปเพราะต้องกลับมาแก้อยู่แล้ว ทำยังไงดีคะให้ความคิดนี้มันหลุดออกไปจากหัวเรา มันเก็บมาคิดเป็นพักๆ เดี๋ยวคิดเดี๋ยวลืมวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาหลายวันแล้วค่ะ เราชอบคิดไปล่วงหน้า กลัวคำติติง กลัวมันเกิดนั่นนี่ เราเข้าข่ายพวกย้ำคิดย้ำทำมั้ยคะ พยามปลงหาหนังสือธรรมะมาอ่านรู้หมดว่าต้องทำอย่างไร แต่ทำไมเรานำมาปรับใช้กับตัวเราไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องการปล่อยวางจากเรื่องต่างๆ  เรานะแค่มีคนมาว่าเราเราก็เก็บมาคิด แล้วเคียดแค้น แต่เราตอบโต้ไม่เก่งๆ ได้แก่เหน็บๆ กลับไปบ้าง ทำอย่างไรจึงจะปล่อยวางได้ อ้อ อีกเรื่องหากต้องทำงานกับคนที่ว่าเราจนเราเสียความรู้สึกแต่ต้องทำงานร่วมกันจะมีวิธิการปรับจิตใจอย่างไรบ้างคะ เราทำใจไม่ได้เลย แค่เห็นหน้ามันก็นึกถึงคำพูดที่มันเคยว่าใส่เราทันที เพื่อนๆ ช่วยให้คำแนะนำด้วยค่ะ มันทรมานกับภาวะแบบนี้เหลือเกิน