สืบเนื่องจากกระทู้นี้
http://pantip.com/topic/30964168 เป็นแรงบันดาลใจที่ผมอยากจะเอาเรื่องชีวิตของผมมาเขียนให้อ่าน และเป็นสิ่งที่ผมเก็บมาเป็นแรงผลักดันในชีวิตผม
ภาค 2 นะครับ
http://pantip.com/topic/31009483/
เรื่องที่ผมจะเล่านี้ เป็นชีวิตที่ผมผ่านมา ด้วยน้ำตาก็ว่าได้ และเป็นแรงผลักดันที่ทำให้ผม "เป็นผู้เป็นคน" คาดว่าน่าจะคล้ายๆละครน้ำเน่าเลยทีเดียว ขอแบ่งเป็นช่วงๆนะครับ
ช่วงแรก "วัยเด็กที่โหดสัส ยังกับดอกส้มสีทอง"
ผมเติบโตมาในครอบครัวเชื้อสายจีนครับ ตระกูลผมย้ายรกรากมาจาก ฮ่องกง มีเชื้อสายจีน ครึ่งนึงเลยทีเดียว
ป่ะป๊าผมมีภรรยา 3 คน แม่ผมเป็นคนที่ 2 ครับ (หม่าม๊าเล่าให้ฟังว่า ป่ะป๊าตอนหนุ่มหล่อม้วกกกกกก อีกทั้งตามจีบหม่าม๊าถึงฮ่องกง โดยไปซื้อแค่ หม้อหุงข้าว เพราะหม่าม๊าขายหม้อหุงข้าวอยู่ที่ไทยแล้วย้ายกลับไปฮ่องกงไปขายอยู่ที่นั่น จนป่ะป๊าตามไปจีบต่อ จนย้ายกลับมาไทยอยู่ด้วยกัน)
ด้วยความที่ผมเป็นลูกเมียน้อยแล้วก็เป็น ลูกคนสุดท้อง เป็นลูกชาย คนจีนมักจะชอบลูกชายมาก ทำให้แม่ใหญ่ (เมียคนแรก) อิจฉาริษยาและก็เกลียดผมทันที เวลาผมไป อฟฟฟิตป่ะป๊า (ออฟฟิตป่ะป๊าอยู่ในบ้านของเมียคนแรก) ทีไรก็มักจะเจอท่าน แล้วก็โดนด่า ว่า ดูถูก เหยียดหยามสารพัด เอามันมาทำไมเป็นกาลากิณี เก๋าเจ๊งๆ (ชาติสุนัข) ป่ะป๊าก็ว่าแม่ใหญ่ทะเลาะกันทุกครั้งที่พาผมไปด้วย (ท่านจะพาผมไปตอนรับกลับจากโรงเรียนหรูที่นึงในธนบุรี ที่ฮอร์โมนไปถ่ายทำ) ทำให้ผมเกิดสงใสว่าทำไมแม่ใหญ่ถึงเกลียดชังผม
ด้วยความเป็นเด็กผมก็ถามไปตรงๆตามประสาอยากรู้ "แม่ใหญ่ทำไมถึงเกลียดหนูหรอครับ" แม่ใหญ่ก็ตอบมาอย่างโมโห "เพราะลื้อเป็นลูกเมียน้อยไง ลื้อมันเด็กกะลากิณี ลื้อมันอัปมงคล ลื้อมันเฉาฉุ่ย (ปากเหม็นปากเน่า) เก๋าเจ้ง (ชาติสุนัข) อั้วเกลียดลื้อ รีบๆออกไปจากบ้านอั้วเลยนะ คนอย่างลื้อไม่มีวันเจริญหรอก มีแต่สร้างความเดือดร้อนให้ป่ะป๊า !!" ผมด้วยความไม่รู้ แปลไม่เป็น รู้แค่ว่าเกลียดก็ร้องไห้ไปถามป่ะป๊า ว่าทำไมแม่ใหญ่เกลียดหนู ป่ะป๊า ก็ตอบว่า "เพราะว่าป๊ารักลูกไง มีป่ะป๊าอยู่ลูกไม่ต้องกลัวนะ"
หลังจากนั้น ป่ะป๊าผมก็ส่งเสียให้ผมเรียนโรงเรียนเอกชน มีฐานะ เชิดหน้าชูตา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อนุบาลเลิศหล้า ก้องหล้า ต่อประถม และมัธยมที่อัสสัมชัญธนบุรี ถึงมัธยม 3 จบรุ่น 41 เพื่อให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า มีความสำคัญต่อท่าน เพราะท่านหวังกับผมไว้
จนกระทั่ง ป่ะป๊าผมป่วยด้วยโรงมะเร็ง นอนที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึงแถวบางแค ตอนนั้น มีเพียง แม่ใหญ่ และหม่าม๊าที่ไปเยี่ยม ไปดูแล โดยผมก็ไปด้วย ผมด้วยความที่แม่ใหญ่สบประมาท บวกกับผมรักป่ะป๊ามาก ผมมานอนเฝ้าไข้ ทำทุกอย่างเพราะผมอยากให้ป่ะป๊าอยู่กับผมไปนานๆ โดยที่ไม่มีลูกคนไหนมาดูแลท่านเลย (แม่ใหญ่มีลูก 5 คน) อาจด้วยเพราะติดงาน หรืออะไรก็ตาม แม่ใหญ่ เห็นผมทีแรกก็ว่า ลื้อมาทำไม บ้าง ด่าบ้าง ว่าบ้าง จนผ่านไป 3-4 วัน แต่ผมก็ยิ้ม และยกมือไหว้ทุกครั้ง (ทุกครั้งเค้าจะไม่รับไหว้ หรือรับแบบขอไปทีตลอด) จนในที่สุด วันที่ป่ะป๊าจากไป ผมก็เป็นลูกชายคนเดียวที่บวชหน้าไฟให้ (จัดงานศะแบบไทยและจีน) ลูกคนอื่นปฏิเสธ มีผมคนเดียว จนแม่ใหญ่ เห็นคุณค่าในตัวผม จึงมาขอโทษในสิ่งไม่ดีที่ทำไป และก็รักผมเหมือนลูกแท้ๆอีกคนนึง...
จากเหตุการณ์ในวัยเด็กนี้มันเป็นแรงผลักดัน หลายๆอย่าง ว่าการถูกคนอื่นสบประมาท เกลียดชัง ต่างๆนาๆ มันเป็นแรงผลักดันให้เราพิสูจน์ให้เค้าเห็นได้ว่าเรามีความตั้งใจที่จำทำโดยไม่เสแสร้ง...
ปล.ไม่ขอเอ่ยถึงแม่คนที่ 3 เพราะว่าท่านไปมีคนอื่นและอยู่กินกัน โดยมีลูกมีครอบครัวใหม่ไป ตั้งแต่ผมเกิดครับ
จบช่วงแรกครับ
เดี๋ยวจะมาต่อนะครับ
ขอบคุณ คำดูถูกจากคนที่เกลียดเรา... แรงบันดาลใจ ความสำเร็จที่แลกมาด้วยความเจ็บปวด !!
ภาค 2 นะครับ http://pantip.com/topic/31009483/
เรื่องที่ผมจะเล่านี้ เป็นชีวิตที่ผมผ่านมา ด้วยน้ำตาก็ว่าได้ และเป็นแรงผลักดันที่ทำให้ผม "เป็นผู้เป็นคน" คาดว่าน่าจะคล้ายๆละครน้ำเน่าเลยทีเดียว ขอแบ่งเป็นช่วงๆนะครับ
ช่วงแรก "วัยเด็กที่โหดสัส ยังกับดอกส้มสีทอง"
ผมเติบโตมาในครอบครัวเชื้อสายจีนครับ ตระกูลผมย้ายรกรากมาจาก ฮ่องกง มีเชื้อสายจีน ครึ่งนึงเลยทีเดียว
ป่ะป๊าผมมีภรรยา 3 คน แม่ผมเป็นคนที่ 2 ครับ (หม่าม๊าเล่าให้ฟังว่า ป่ะป๊าตอนหนุ่มหล่อม้วกกกกกก อีกทั้งตามจีบหม่าม๊าถึงฮ่องกง โดยไปซื้อแค่ หม้อหุงข้าว เพราะหม่าม๊าขายหม้อหุงข้าวอยู่ที่ไทยแล้วย้ายกลับไปฮ่องกงไปขายอยู่ที่นั่น จนป่ะป๊าตามไปจีบต่อ จนย้ายกลับมาไทยอยู่ด้วยกัน)
ด้วยความที่ผมเป็นลูกเมียน้อยแล้วก็เป็น ลูกคนสุดท้อง เป็นลูกชาย คนจีนมักจะชอบลูกชายมาก ทำให้แม่ใหญ่ (เมียคนแรก) อิจฉาริษยาและก็เกลียดผมทันที เวลาผมไป อฟฟฟิตป่ะป๊า (ออฟฟิตป่ะป๊าอยู่ในบ้านของเมียคนแรก) ทีไรก็มักจะเจอท่าน แล้วก็โดนด่า ว่า ดูถูก เหยียดหยามสารพัด เอามันมาทำไมเป็นกาลากิณี เก๋าเจ๊งๆ (ชาติสุนัข) ป่ะป๊าก็ว่าแม่ใหญ่ทะเลาะกันทุกครั้งที่พาผมไปด้วย (ท่านจะพาผมไปตอนรับกลับจากโรงเรียนหรูที่นึงในธนบุรี ที่ฮอร์โมนไปถ่ายทำ) ทำให้ผมเกิดสงใสว่าทำไมแม่ใหญ่ถึงเกลียดชังผม
ด้วยความเป็นเด็กผมก็ถามไปตรงๆตามประสาอยากรู้ "แม่ใหญ่ทำไมถึงเกลียดหนูหรอครับ" แม่ใหญ่ก็ตอบมาอย่างโมโห "เพราะลื้อเป็นลูกเมียน้อยไง ลื้อมันเด็กกะลากิณี ลื้อมันอัปมงคล ลื้อมันเฉาฉุ่ย (ปากเหม็นปากเน่า) เก๋าเจ้ง (ชาติสุนัข) อั้วเกลียดลื้อ รีบๆออกไปจากบ้านอั้วเลยนะ คนอย่างลื้อไม่มีวันเจริญหรอก มีแต่สร้างความเดือดร้อนให้ป่ะป๊า !!" ผมด้วยความไม่รู้ แปลไม่เป็น รู้แค่ว่าเกลียดก็ร้องไห้ไปถามป่ะป๊า ว่าทำไมแม่ใหญ่เกลียดหนู ป่ะป๊า ก็ตอบว่า "เพราะว่าป๊ารักลูกไง มีป่ะป๊าอยู่ลูกไม่ต้องกลัวนะ"
หลังจากนั้น ป่ะป๊าผมก็ส่งเสียให้ผมเรียนโรงเรียนเอกชน มีฐานะ เชิดหน้าชูตา [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ เพื่อให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า มีความสำคัญต่อท่าน เพราะท่านหวังกับผมไว้
จนกระทั่ง ป่ะป๊าผมป่วยด้วยโรงมะเร็ง นอนที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึงแถวบางแค ตอนนั้น มีเพียง แม่ใหญ่ และหม่าม๊าที่ไปเยี่ยม ไปดูแล โดยผมก็ไปด้วย ผมด้วยความที่แม่ใหญ่สบประมาท บวกกับผมรักป่ะป๊ามาก ผมมานอนเฝ้าไข้ ทำทุกอย่างเพราะผมอยากให้ป่ะป๊าอยู่กับผมไปนานๆ โดยที่ไม่มีลูกคนไหนมาดูแลท่านเลย (แม่ใหญ่มีลูก 5 คน) อาจด้วยเพราะติดงาน หรืออะไรก็ตาม แม่ใหญ่ เห็นผมทีแรกก็ว่า ลื้อมาทำไม บ้าง ด่าบ้าง ว่าบ้าง จนผ่านไป 3-4 วัน แต่ผมก็ยิ้ม และยกมือไหว้ทุกครั้ง (ทุกครั้งเค้าจะไม่รับไหว้ หรือรับแบบขอไปทีตลอด) จนในที่สุด วันที่ป่ะป๊าจากไป ผมก็เป็นลูกชายคนเดียวที่บวชหน้าไฟให้ (จัดงานศะแบบไทยและจีน) ลูกคนอื่นปฏิเสธ มีผมคนเดียว จนแม่ใหญ่ เห็นคุณค่าในตัวผม จึงมาขอโทษในสิ่งไม่ดีที่ทำไป และก็รักผมเหมือนลูกแท้ๆอีกคนนึง...
จากเหตุการณ์ในวัยเด็กนี้มันเป็นแรงผลักดัน หลายๆอย่าง ว่าการถูกคนอื่นสบประมาท เกลียดชัง ต่างๆนาๆ มันเป็นแรงผลักดันให้เราพิสูจน์ให้เค้าเห็นได้ว่าเรามีความตั้งใจที่จำทำโดยไม่เสแสร้ง...
ปล.ไม่ขอเอ่ยถึงแม่คนที่ 3 เพราะว่าท่านไปมีคนอื่นและอยู่กินกัน โดยมีลูกมีครอบครัวใหม่ไป ตั้งแต่ผมเกิดครับ
จบช่วงแรกครับ
เดี๋ยวจะมาต่อนะครับ