ถึงคุณผู้หญิงที่ยืนรอรถสองแถวที่หน้า ม.รังสิต เมื่อเวลาประมาณ 21:30 น. วันนี้(10 กันยา)
เดิมทีผมไม่ได้เป็น นศ. ม.รังสิตแต่ต้น ผมศึกษาทางด้านคณะวิศวกรรมศาสตร์อยู่ที่ ม.รัฐ แห่งนึงที่โด่งดังมากในสาขาที่ผมเรียน แต่ด้วยเหตุบางอย่าง ทำให้ผมถูกให้ออกในขณะที่เหลืออีกเพียง 1 วิชาจะสำเร็จการศึกษา
ด้วยความที่ผมไม่มีคะแนนเอ็นทรานซ์ระบบใหม่ ผมจึงไม่สามารถเทียบโอนหน่วยกิตที่เรียนผ่านมาแล้วเพื่อเข้าเรียนใน ม.รัฐได้อีก นอกจากจะไปเรียนที่ ม.เอกชน ผมเลือกมา ม.รังสิตด้วยเหตุผลเดียวคือสามารถเทียบโอนได้เยอะที่สุด เมื่อผมย้ายมาเรียนที่นี้ก็เหมือนแบกเอาความรู้สึกผิดติดตัวมาด้วย ผมตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพียงอย่างเดียว ไม่แม้แต่จะคบหาเพื่อน แต่ถึงกระนั้นผมก็ทำการเรียนได้ดีจนติดโผคะแนนสูงสุดในแทบทุกวิชาที่ลงเรียน ผมเช่าหออยู่คนเดียวที่หน้ามหาวิทยาลัย ด้วยความที่ถนัดพูดคุยกับผู้ใหญ่มากกว่าคุยกับเด็กรุ่นน้อง กอปรกับมีความรู้เรื่องระบบอินเตอร์เน็ทหอพักนิดหน่อย ผมจึงถูกพี่ยามขอร้องให้ซ่อมแซมอินเตอร์เน็ทหอพักเมื่อมีเหตุขัดข้องเล็กน้อยอยู่บ่อยครั้ง และนั่งเองเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมได้รู้จักกับน้องผู้หญิงคนหนึ่ง (เกริ่นมาซะยาว ในที่สุดก็เข้าเรื่องได้เสียที)
กลางดึงคืนหนึ่งอินเตอร์เน็ทหอพักเกิดขัดข้องในระดับที่ผมไม่สามารถแก้ไขเบื้องต้นได้ ผมจึงตัดสินใจที่จะลงไปร้านอินเตอร์เน็ทคาเฟ่เพื่อดาวน์โหลดข้อมูลมาทำรายงาน เมื่อลงมาถึงล็อบบี้ เจอพี่ยามนั่งคุยกับน้องผู้หญิงคนนึงอยู่เกี่ยวกับอินเตอร์เน็ทที่กำลังมีปัญหาอยู่พอดี
“อ้าว หนุ่ม วันนี้เน็ทเล่นไม่ได้เหรอ” พี่ยามทักผม
“ครับ เนี่ยถึงกับต้องไปพึ่งร้านเน็ทแล้วเนี่ย” ผมตอบ
แล้วเธอก็หัวเราะด้วยความขำในคำตอบของผม ผมหันไปมองหน้าเธอ เหมือนทุกอย่างเคลื่อนที่ช้าลงไปชั่วขณะ ความรู้สึกผมตอนนั้นเหมือนคนที่อดนอนมาร่วม 36 ชั่วโมง สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถึงขนาดไม่แม้แต่จะทักทายเธอตอบ
หลังจากนั้นมา เมื่อผมเดินสวนกับเธอก็ได้แต่ยิ้มทัก ไม่มีความกล้าที่จะเอ่ยปากทักทายเธอออกมาเป็นคำพูด
จนกระทั่งวันนึงที่ทั้งผมและเธอต่างต้องย้ายออกจากหอพักนั้นเพื่อไปอยู่หอใหม่ที่สะดวกกว่า ผมก็แทบไม่เจอเธออีกเลย เวลาผ่านไปหลายเดือนจนลุเข้าสู่ช่วงสอบมิดเทอม ผมเจอเธออีกครั้งมานั่งติวข้อสอบกันใต้หอพักเก่าที่ผมกับเธอเคยอยู่ ช่วงนั้นทุกคืนเวลาเดิม ผมต้องแกล้งเดินไปแฟมิลี่มาร์ทเพื่อจะได้แอบมองเธอยามมาติวหนังสือกับเพื่อนๆ (ชักออกแนวโรคจิตแฮะ 555+)
วันนึงเหมือนทุกอย่างจะเป็นใจ ระหว่างที่ไปซื้อของที่แฟมิลี่มาร์ทร้านเดิม ผมหยิบของกำลังจะวางชำระเงิน เธอก็เดินมาพอดี นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยืนใกล้เธอขนาดนี้ ความกล้าเดียวที่ผมรวบรวมได้ขณะนั้นคือการพูดว่า “เชิญก่อนเลยครับ” (คิดแล้วอนาถตัวเอง T_T)
แต่แล้วผมต้องมาใจสลาย เมื่อผมทราบว่าเธอเพิ่งคบหาดูใจกับเพื่อนชายคนหนึ่ง ซึ่งเดินมาส่งเธอที่คิวรถสองแถวตรงหน้ามหาวิทยาลัยเป็นประจำ
และวันนี้ก็เช่นกัน ผมเห็นภาพเธอยืนคุยกับชายคนนั้นอย่างมีความสุขที่คิวรถสองแถวที่เดิม
ผมยินดีกับเธอนะ เธอเป็นผู้หญิงที่สมควรได้พอเจอผู้ชายดีดี
ผู้ชายที่ดีกว่าไอ้หนุ่มปอดแหก ขี้กลัวอย่างผม
จะด้วยเหตุผลด้านการเรียน
จะด้วยเหตุผลด้านอายุที่มากกว่านักศึกษาปริญญาตรีทั่วไป
จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่
มันเป็นแค่ข้ออ้างของผู้ชายขี้ขลาดคนนึง
ผมขออนุญาตใช้พื้นที่ในบอร์ดพันทิพย์นี้บอกกับเธอคนนั้นว่า
“คุณเป็นผู้หญิงที่"น่ารัก"มากที่สุดที่ผมเคยเจอ คุณเหมาะสมกับคำนี้มากเพราะไม่ว่าจะเป็นการกระทำ คำพูด ไม่มีคำไหนที่จะบ่งบอกความเป็นตัวตนของคุณได้เท่ากับคนนี้อีกแล้ว และผมชอบคุณมาก หวังว่าเราอาจมีโอกาสได้เป็นเพื่อนกัน ยินดีที่ได้รู้จักครับผม”
You're Beautiful - James Blunt
(กระทู้บอกความในใจ) แด่ผู้หญิงที่ยืนรอรถสองแถวหน้า ม.รังสิต เมื่อเวลาประมาณ 21:30 น. 10/9/56
เดิมทีผมไม่ได้เป็น นศ. ม.รังสิตแต่ต้น ผมศึกษาทางด้านคณะวิศวกรรมศาสตร์อยู่ที่ ม.รัฐ แห่งนึงที่โด่งดังมากในสาขาที่ผมเรียน แต่ด้วยเหตุบางอย่าง ทำให้ผมถูกให้ออกในขณะที่เหลืออีกเพียง 1 วิชาจะสำเร็จการศึกษา
ด้วยความที่ผมไม่มีคะแนนเอ็นทรานซ์ระบบใหม่ ผมจึงไม่สามารถเทียบโอนหน่วยกิตที่เรียนผ่านมาแล้วเพื่อเข้าเรียนใน ม.รัฐได้อีก นอกจากจะไปเรียนที่ ม.เอกชน ผมเลือกมา ม.รังสิตด้วยเหตุผลเดียวคือสามารถเทียบโอนได้เยอะที่สุด เมื่อผมย้ายมาเรียนที่นี้ก็เหมือนแบกเอาความรู้สึกผิดติดตัวมาด้วย ผมตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพียงอย่างเดียว ไม่แม้แต่จะคบหาเพื่อน แต่ถึงกระนั้นผมก็ทำการเรียนได้ดีจนติดโผคะแนนสูงสุดในแทบทุกวิชาที่ลงเรียน ผมเช่าหออยู่คนเดียวที่หน้ามหาวิทยาลัย ด้วยความที่ถนัดพูดคุยกับผู้ใหญ่มากกว่าคุยกับเด็กรุ่นน้อง กอปรกับมีความรู้เรื่องระบบอินเตอร์เน็ทหอพักนิดหน่อย ผมจึงถูกพี่ยามขอร้องให้ซ่อมแซมอินเตอร์เน็ทหอพักเมื่อมีเหตุขัดข้องเล็กน้อยอยู่บ่อยครั้ง และนั่งเองเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมได้รู้จักกับน้องผู้หญิงคนหนึ่ง (เกริ่นมาซะยาว ในที่สุดก็เข้าเรื่องได้เสียที)
กลางดึงคืนหนึ่งอินเตอร์เน็ทหอพักเกิดขัดข้องในระดับที่ผมไม่สามารถแก้ไขเบื้องต้นได้ ผมจึงตัดสินใจที่จะลงไปร้านอินเตอร์เน็ทคาเฟ่เพื่อดาวน์โหลดข้อมูลมาทำรายงาน เมื่อลงมาถึงล็อบบี้ เจอพี่ยามนั่งคุยกับน้องผู้หญิงคนนึงอยู่เกี่ยวกับอินเตอร์เน็ทที่กำลังมีปัญหาอยู่พอดี
“อ้าว หนุ่ม วันนี้เน็ทเล่นไม่ได้เหรอ” พี่ยามทักผม
“ครับ เนี่ยถึงกับต้องไปพึ่งร้านเน็ทแล้วเนี่ย” ผมตอบ
แล้วเธอก็หัวเราะด้วยความขำในคำตอบของผม ผมหันไปมองหน้าเธอ เหมือนทุกอย่างเคลื่อนที่ช้าลงไปชั่วขณะ ความรู้สึกผมตอนนั้นเหมือนคนที่อดนอนมาร่วม 36 ชั่วโมง สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถึงขนาดไม่แม้แต่จะทักทายเธอตอบ
หลังจากนั้นมา เมื่อผมเดินสวนกับเธอก็ได้แต่ยิ้มทัก ไม่มีความกล้าที่จะเอ่ยปากทักทายเธอออกมาเป็นคำพูด
จนกระทั่งวันนึงที่ทั้งผมและเธอต่างต้องย้ายออกจากหอพักนั้นเพื่อไปอยู่หอใหม่ที่สะดวกกว่า ผมก็แทบไม่เจอเธออีกเลย เวลาผ่านไปหลายเดือนจนลุเข้าสู่ช่วงสอบมิดเทอม ผมเจอเธออีกครั้งมานั่งติวข้อสอบกันใต้หอพักเก่าที่ผมกับเธอเคยอยู่ ช่วงนั้นทุกคืนเวลาเดิม ผมต้องแกล้งเดินไปแฟมิลี่มาร์ทเพื่อจะได้แอบมองเธอยามมาติวหนังสือกับเพื่อนๆ (ชักออกแนวโรคจิตแฮะ 555+)
วันนึงเหมือนทุกอย่างจะเป็นใจ ระหว่างที่ไปซื้อของที่แฟมิลี่มาร์ทร้านเดิม ผมหยิบของกำลังจะวางชำระเงิน เธอก็เดินมาพอดี นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยืนใกล้เธอขนาดนี้ ความกล้าเดียวที่ผมรวบรวมได้ขณะนั้นคือการพูดว่า “เชิญก่อนเลยครับ” (คิดแล้วอนาถตัวเอง T_T)
แต่แล้วผมต้องมาใจสลาย เมื่อผมทราบว่าเธอเพิ่งคบหาดูใจกับเพื่อนชายคนหนึ่ง ซึ่งเดินมาส่งเธอที่คิวรถสองแถวตรงหน้ามหาวิทยาลัยเป็นประจำ
และวันนี้ก็เช่นกัน ผมเห็นภาพเธอยืนคุยกับชายคนนั้นอย่างมีความสุขที่คิวรถสองแถวที่เดิม
ผมยินดีกับเธอนะ เธอเป็นผู้หญิงที่สมควรได้พอเจอผู้ชายดีดี
ผู้ชายที่ดีกว่าไอ้หนุ่มปอดแหก ขี้กลัวอย่างผม
จะด้วยเหตุผลด้านการเรียน
จะด้วยเหตุผลด้านอายุที่มากกว่านักศึกษาปริญญาตรีทั่วไป
จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่
มันเป็นแค่ข้ออ้างของผู้ชายขี้ขลาดคนนึง
ผมขออนุญาตใช้พื้นที่ในบอร์ดพันทิพย์นี้บอกกับเธอคนนั้นว่า
“คุณเป็นผู้หญิงที่"น่ารัก"มากที่สุดที่ผมเคยเจอ คุณเหมาะสมกับคำนี้มากเพราะไม่ว่าจะเป็นการกระทำ คำพูด ไม่มีคำไหนที่จะบ่งบอกความเป็นตัวตนของคุณได้เท่ากับคนนี้อีกแล้ว และผมชอบคุณมาก หวังว่าเราอาจมีโอกาสได้เป็นเพื่อนกัน ยินดีที่ได้รู้จักครับผม”
You're Beautiful - James Blunt