ปกติแล้ว เราเป็นชาวซุ่ม แฝงตัวอยู่ในห้องต่างๆไม่คิดเลยว่าวันนึงจะมาตั้งกระทู้รบกวนชาวสยาม แห่งนี้;))
วันนี้เราก็มีเรื่องอยากระบาย และคงดีถ้าได้ฟังความเห็นของคนที่ผ่านเข้ามานะ
ท้าวความนิดนึง..
เราเคยมองๆหนุ่มคนนึงในออฟฟิส ไม่แน่ใจว่าเริ่มมองตั้งแต่เมื่อไร่ รู้ตัวอีกทีก็สนใจเวลาเดินมาใกล้ๆ หูผึ่งตอนที่เราได้ยินคนพูดถึงเขา
เวลาเหม่อๆ ก็ตะแว็บเข้ามาในหัว เรารู้ตัวตอนที่เขากำลังจะลาออก รู้สึกโลกอึมครึมขึ้นมาทันที
บังเอิญว่าเราก็ได้ดีลงานกันบ้างประปราย และเยอะหน่อยช่วงท้ายๆ
เราเลยได้มีโอกาสคุยมากขึ้น สุดท้าย เราเอ่ยปากชวนไปเลี้ยงส่งกพเพื่อนๆ แต่สุดท้ายนัดนั้นก็เป็นหมันไป
เขาก็นัดเราใหม่ เราไปกันสองคนในวันหยุด มันเป็นจุดเริ่มต้นของการรู้จักกันมากขึ้น (เราคุยโทรศัพท์กันไม่บ่อย แต่ครั้งละนานๆ และเราโทร)และนัดต่อๆมา(ไม่ได้นัดบ่อยคะ)
เรารู้สึกว่าเขาพิเศษ ไม่เหมือนใคร ดีใจที่ได้รู้จักตัวตนเขา
นัดครั้งล่าสุด เราอาศัยความด้าน ถามตรงๆว่าเราขอจีบได้ไหม เราอยากรู้จักเขามากกว่านี้
เขาอึ้งไปเล็กน้อย (-_-" นั่นสินะ) ก่อนถามว่าเราโอเคหรอ เพราะเขาเป็นมุสลิม ( รู้มาตั้งนานแล้วสิ)
เราตอบว่า เรายอมรับได้แต่มันต้องใช้เวลา.. เขาบอกว่าเขาชอบเรานะ นั่งฟังเขาพูดเรื่อยๆ
เลยพอจับไทม์ไลน์ได้ว่า แอบมองเรามาตั้งนานแล้ว คิดว่าเรามีแฟนแล้ว หรือมีคนจีบเยอะ ( ก็คิดแบบนี้กันทุกคน เราเลยโสดนี่ไง)
แต่เขาไม่คิดจะคบใครแล้วเลิก อยากจะแต่งงาน..
เราเลยบอกว่า เราอยากคุยกับเขาจริงๆ ถ้าระหว่างนี้ เขาเจอสาวมุสลิมที่เหมาะสม ให้บอก เราจะหลีกทางเอง(ㅠㅠ)
เราเองอยากจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้จริงๆนะ แต่แววต้องทำใจก็เยอะ
ไม่มั่นใจว่าเขาชอบเราจริงๆเหมือนที่บอก แทบไม่โทรมาหา( เราก็ทนได้สามสี่วัน โทรหาเองทุกที)
ไม่เห็นชวนไปไหนอีก(เราชวนก่อนตลอดด) แต่เราชวน ไปนะ ให้หนังสือเรา และเขียนโปสการ์ดให้เวลาไปต่างจังหวัดบ้างเท่านั้น
เราไม่แน่ใจว่าเราควรอยู่ตรงไหน เดินต่อไปช้าๆ ยืนนิ่งๆ หรือถอยดี
ยอมรับว่าเรากลัวการถูกทิ้งนะคะ แต่ก็ไม่อยากฝืนใจใคร รู้สึกเหมือนต่อสู้ที่จะยืนในจุดนี้เพียงลำพัง
He is just not that into me(รึป่าว)
ไปต่อ.. หยุด.. ถอยหลัง.. กับความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่มต้นไม่นานกับหนุ่มขี้อาย ที่เราต้องทำหน้าหนาขิ้นมา10 สเต็ป
วันนี้เราก็มีเรื่องอยากระบาย และคงดีถ้าได้ฟังความเห็นของคนที่ผ่านเข้ามานะ
ท้าวความนิดนึง..
เราเคยมองๆหนุ่มคนนึงในออฟฟิส ไม่แน่ใจว่าเริ่มมองตั้งแต่เมื่อไร่ รู้ตัวอีกทีก็สนใจเวลาเดินมาใกล้ๆ หูผึ่งตอนที่เราได้ยินคนพูดถึงเขา
เวลาเหม่อๆ ก็ตะแว็บเข้ามาในหัว เรารู้ตัวตอนที่เขากำลังจะลาออก รู้สึกโลกอึมครึมขึ้นมาทันที
บังเอิญว่าเราก็ได้ดีลงานกันบ้างประปราย และเยอะหน่อยช่วงท้ายๆ
เราเลยได้มีโอกาสคุยมากขึ้น สุดท้าย เราเอ่ยปากชวนไปเลี้ยงส่งกพเพื่อนๆ แต่สุดท้ายนัดนั้นก็เป็นหมันไป
เขาก็นัดเราใหม่ เราไปกันสองคนในวันหยุด มันเป็นจุดเริ่มต้นของการรู้จักกันมากขึ้น (เราคุยโทรศัพท์กันไม่บ่อย แต่ครั้งละนานๆ และเราโทร)และนัดต่อๆมา(ไม่ได้นัดบ่อยคะ)
เรารู้สึกว่าเขาพิเศษ ไม่เหมือนใคร ดีใจที่ได้รู้จักตัวตนเขา
นัดครั้งล่าสุด เราอาศัยความด้าน ถามตรงๆว่าเราขอจีบได้ไหม เราอยากรู้จักเขามากกว่านี้
เขาอึ้งไปเล็กน้อย (-_-" นั่นสินะ) ก่อนถามว่าเราโอเคหรอ เพราะเขาเป็นมุสลิม ( รู้มาตั้งนานแล้วสิ)
เราตอบว่า เรายอมรับได้แต่มันต้องใช้เวลา.. เขาบอกว่าเขาชอบเรานะ นั่งฟังเขาพูดเรื่อยๆ
เลยพอจับไทม์ไลน์ได้ว่า แอบมองเรามาตั้งนานแล้ว คิดว่าเรามีแฟนแล้ว หรือมีคนจีบเยอะ ( ก็คิดแบบนี้กันทุกคน เราเลยโสดนี่ไง)
แต่เขาไม่คิดจะคบใครแล้วเลิก อยากจะแต่งงาน..
เราเลยบอกว่า เราอยากคุยกับเขาจริงๆ ถ้าระหว่างนี้ เขาเจอสาวมุสลิมที่เหมาะสม ให้บอก เราจะหลีกทางเอง(ㅠㅠ)
เราเองอยากจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้จริงๆนะ แต่แววต้องทำใจก็เยอะ
ไม่มั่นใจว่าเขาชอบเราจริงๆเหมือนที่บอก แทบไม่โทรมาหา( เราก็ทนได้สามสี่วัน โทรหาเองทุกที)
ไม่เห็นชวนไปไหนอีก(เราชวนก่อนตลอดด) แต่เราชวน ไปนะ ให้หนังสือเรา และเขียนโปสการ์ดให้เวลาไปต่างจังหวัดบ้างเท่านั้น
เราไม่แน่ใจว่าเราควรอยู่ตรงไหน เดินต่อไปช้าๆ ยืนนิ่งๆ หรือถอยดี
ยอมรับว่าเรากลัวการถูกทิ้งนะคะ แต่ก็ไม่อยากฝืนใจใคร รู้สึกเหมือนต่อสู้ที่จะยืนในจุดนี้เพียงลำพัง
He is just not that into me(รึป่าว)