เรารู้สึกว่าเรากำลังทำพลาด (ที่ผ่านมาอ่ะนะคะ) เหมือนกำลังเดินทางวกไปวนมา สิ่งที่เคยคิด...มันกลับไม่เป็นอย่างที่เคยคิด แล้วเราก็เป็นคนประเภทที่ว่า เป้าหมายมียังไงก็ต้องไปให้ถึง แต่อยู่ๆ...มันกลับรู้สึกว่างเปล่า เป้าหมายที่เคยคิดว่าใช่นะ ถูกนะ มันกลับไม่เป็นไปตามที่หวังไว้ เราเลยเคว้ง...
ตอนนี้กำลังอยู่กับบทเรียนที่ว่า...ปัจจัยบางอย่าง เราไม่สามารถควบคุมได้ โดยเฉพาะในเรื่องของความรู้สึก แต่ก่อน...เวลาที่เราทำอะไร เราไม่ค่อยมีความสงสัยในสิ่งที่ทำ แต่พอมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น เรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไป เราเคยถามตัวเองเหมือนกันว่า...ฉันต้องการอะไร ทำไปเพื่ออะไร แต่เราก็ตอบตัวเองไม่ได้ เรารู้แต่ว่า...ที่ตรงนี้ที่เรายืนอยู่ มันไม่ใช่!!! (ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันจะไม่ใช่แค่ช่วงเวลาหนึ่งแล้วกลับมาใช่อีกครั้งในอนาคตรึเปล่า?) แล้วความสุขจะหาได้จากที่ไหน?
อยู่ดีดีก็มีทางเลือกมาให้เราอีกเส้นนึง เหมือนเดจาวูให้เราได้ลองทบทวนและเลือกใหม่อีกครั้ง เราตระหนักถึงคุณค่าของโอกาสที่เราได้รับมา แต่เราไม่รู้จริงๆว่าหากเรารับโอกาสนั้นมาเราจะมีความสุขจริงไหม? แต่ที่รู้แน่ๆคือ...หากเรายื่นมือไปรับ เราอาจจะต้องเสียบางอย่างจากจุดที่เรามีอยู่ไป บางอย่างที่เราเคยคิดว่ามันดีเลิศ แต่ตอนนี้ค้นพบแล้วว่ามันก็ไม่ได้ดีเลิศอย่างที่คิด แต่ถ้าถามว่ามันดีไหมที่เป็นอยู่ คือ...ก็ดี
คำถามคือ...เรากำลังไม่รู้ค่าของสิ่งที่มีในมือหรือเปล่า? ถ้าเราลองเลือกอีกเส้นทางหนึ่งแล้วพบว่ามันไม่ใช่เราจะทำอย่างไรในเมื่อเส้นทางเก่ามันปิดตายไปแล้ว เส้นทางเดิมที่มีอาจจะไม่ได้สวยงามแต่เราก็รู้ดีว่ามันคงไม่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว และเราอยู่กับมันได้แน่นอน มันอาจจะไม่ได้ดีที่สุดแต่อย่างน้อย...เราก็ชินกับมัน อยู่แบบปนเปกันทั้งทุกข์และสุขไปได้เรื่อยๆ ร้องไห้บ้าง ยิ้มบ้างไปตามเรื่องตามราว
คำถาม...คุณเคยรู้สึกแบบเราไหม? ถ้าเป็นคุณจะเดินไปในเส้นทางไหน? เก่า? หรือใหม่?
---
อีกหนึ่งประเด็น บางครั้งสิ่งที่เราทำกับคนอื่นเราไม่รู้สึก แต่พอเราเจอกับตัวเองบ้าง มันรู้สึกเหมือนกันนะว่ามันไม่ดีเลย 55+ ช่วงสองสามวันนี้คิดอะไรได้หลายอย่าง การตัดสินใจทุกครั้งคือความเสี่ยง แต่เราก็ play safe ตัวเองทุกครั้งด้วยการเสี่ยงให้น้อยที่สุด ตามหลักการบริหารคือเราต้องมีแผนสำรอง 55+ แต่เราลืมไปว่าในชีวิตจริง ทุกอย่างดิ้นได้เสมอ ถ้าเราจะลงทุนกับสิ่งๆเดียวโดยไม่กระจายความเสี่ยง เราก็กลัวว่าตัวเองจะพังลงไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง รู้สึกเหมือน...กำลังแย่แฮะ เหมือนต่อสู้กับจิตใต้สำนึกของความเห็นแก่ตัว... อยากได้โดยไม่ยอมเสียอะไรเลย บางคนที่เราปรึกษาบอกว่า...แกกำลังสับสน ใจเย็นๆ กลัวมากเกิน คิดหลายด้านมากเกิน... บางคนบอกว่าถ้าเห็นแก่ตัวจริงไม่มานั่งคิดหรือรู้สึกอะไรแบบนี้หรอก ก็แค่ทำไปเลย 55+ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำปลอบใจแกนๆที่ฟังไม่ค่อยขึ้น ^^
ปล. อาจจะดูเวิ่นเว้อแต่ขอไม่เปิดเผยรายละเอียดนะคะ
[ระบาย] เวลาที่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจพลาด หรือกำลังอยู่ผิดที่ผิดทางแต่อยู่ๆก็มีโอกาสมาให้เลือกใหม่...คุณจะทำอย่างไร?
ตอนนี้กำลังอยู่กับบทเรียนที่ว่า...ปัจจัยบางอย่าง เราไม่สามารถควบคุมได้ โดยเฉพาะในเรื่องของความรู้สึก แต่ก่อน...เวลาที่เราทำอะไร เราไม่ค่อยมีความสงสัยในสิ่งที่ทำ แต่พอมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น เรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไป เราเคยถามตัวเองเหมือนกันว่า...ฉันต้องการอะไร ทำไปเพื่ออะไร แต่เราก็ตอบตัวเองไม่ได้ เรารู้แต่ว่า...ที่ตรงนี้ที่เรายืนอยู่ มันไม่ใช่!!! (ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันจะไม่ใช่แค่ช่วงเวลาหนึ่งแล้วกลับมาใช่อีกครั้งในอนาคตรึเปล่า?) แล้วความสุขจะหาได้จากที่ไหน?
อยู่ดีดีก็มีทางเลือกมาให้เราอีกเส้นนึง เหมือนเดจาวูให้เราได้ลองทบทวนและเลือกใหม่อีกครั้ง เราตระหนักถึงคุณค่าของโอกาสที่เราได้รับมา แต่เราไม่รู้จริงๆว่าหากเรารับโอกาสนั้นมาเราจะมีความสุขจริงไหม? แต่ที่รู้แน่ๆคือ...หากเรายื่นมือไปรับ เราอาจจะต้องเสียบางอย่างจากจุดที่เรามีอยู่ไป บางอย่างที่เราเคยคิดว่ามันดีเลิศ แต่ตอนนี้ค้นพบแล้วว่ามันก็ไม่ได้ดีเลิศอย่างที่คิด แต่ถ้าถามว่ามันดีไหมที่เป็นอยู่ คือ...ก็ดี
คำถามคือ...เรากำลังไม่รู้ค่าของสิ่งที่มีในมือหรือเปล่า? ถ้าเราลองเลือกอีกเส้นทางหนึ่งแล้วพบว่ามันไม่ใช่เราจะทำอย่างไรในเมื่อเส้นทางเก่ามันปิดตายไปแล้ว เส้นทางเดิมที่มีอาจจะไม่ได้สวยงามแต่เราก็รู้ดีว่ามันคงไม่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว และเราอยู่กับมันได้แน่นอน มันอาจจะไม่ได้ดีที่สุดแต่อย่างน้อย...เราก็ชินกับมัน อยู่แบบปนเปกันทั้งทุกข์และสุขไปได้เรื่อยๆ ร้องไห้บ้าง ยิ้มบ้างไปตามเรื่องตามราว
คำถาม...คุณเคยรู้สึกแบบเราไหม? ถ้าเป็นคุณจะเดินไปในเส้นทางไหน? เก่า? หรือใหม่?
---
อีกหนึ่งประเด็น บางครั้งสิ่งที่เราทำกับคนอื่นเราไม่รู้สึก แต่พอเราเจอกับตัวเองบ้าง มันรู้สึกเหมือนกันนะว่ามันไม่ดีเลย 55+ ช่วงสองสามวันนี้คิดอะไรได้หลายอย่าง การตัดสินใจทุกครั้งคือความเสี่ยง แต่เราก็ play safe ตัวเองทุกครั้งด้วยการเสี่ยงให้น้อยที่สุด ตามหลักการบริหารคือเราต้องมีแผนสำรอง 55+ แต่เราลืมไปว่าในชีวิตจริง ทุกอย่างดิ้นได้เสมอ ถ้าเราจะลงทุนกับสิ่งๆเดียวโดยไม่กระจายความเสี่ยง เราก็กลัวว่าตัวเองจะพังลงไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง รู้สึกเหมือน...กำลังแย่แฮะ เหมือนต่อสู้กับจิตใต้สำนึกของความเห็นแก่ตัว... อยากได้โดยไม่ยอมเสียอะไรเลย บางคนที่เราปรึกษาบอกว่า...แกกำลังสับสน ใจเย็นๆ กลัวมากเกิน คิดหลายด้านมากเกิน... บางคนบอกว่าถ้าเห็นแก่ตัวจริงไม่มานั่งคิดหรือรู้สึกอะไรแบบนี้หรอก ก็แค่ทำไปเลย 55+ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำปลอบใจแกนๆที่ฟังไม่ค่อยขึ้น ^^
ปล. อาจจะดูเวิ่นเว้อแต่ขอไม่เปิดเผยรายละเอียดนะคะ