แต่งงานมา8ปี เราตั้งกระทู้ปัญหาระหว่างเราและครอบครัวสามีมาตลอด ส่วนใหญ่เป็นปัญหาที่แม่สามีคอยถามเรื่องเงินส่วนตัวของครอบครัวเรา
เรารู้สึกรำคาญที่ถูกถามเรื่องเงินต่างๆในเกือบทุกครั้งที่เจอแม่สามี และเสียความรู้สึกที่แม่กับพี่สาวสามีบอกให้มาขอเงินแม่เราไปให้สามี
ปัญหามันยืดเยื้อมาตั้งแต่ตอนที่เริ่มสู่ขอและจัดงานแต่งงาน
ระยะ4ปีที่ผ่านมา เราจึงแทบไม่ได้ติดต่อกับทางบ้านสามีอีกเลย เพื่อตัดปัญหาไม่ต้องมารับรู้ รับฟัง ไม่ต้องพบเจอกันอีก
สามีเราจะให้เงินพี่สาวและแม่สามีรวมถึงช่วยส่งหลานเรียนมากน้อยแค่ไหน เราไม่อยากใส่ใจ แต่ไม่อยากรับรู้
ตอนนี้ความรู้สึกแย่ๆ ที่เห็นพี่สาวสามีคอยหยิบยืมเงินสามีก็ยังคงอยู่ เพราะเรามีกิเลสที่คิดว่าเงินสามีเหมือนเงินของเรา
ไม่อยากให้ใครเอาเปรียบ
อคติในใจเรายังคงอยู่ เราได้รู้ว่าการหลบหน้าไม่ใช่ทางออกของปัญหา แต่การที่กล้าเผชิญกับปัญหา และการใช้ไหวพริบและความฉลาดทางอามณ์
จะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด รวมถึงการปล่อยวางเมื่อเกิดปัญหาที่หลายๆคนเคยแนะนำ ที่ผ่านมาเราไม่เคยปล่อยวางความขุ่นมัวในจิตใจได้เลย
เมื่อเดือนที่แล้วแม่สามีเริ่มป่วยเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย และเป็นวันที่เราทะเลาะกับสามีเกี่ยวกับเรื่องแม่สามีที่ผ่านมา
ถึงแม้เราจะไม่ได้ไปบ้านแม่สามี แต่เราก็ขุดคุ้ยความรู้สึกแย่ๆเกี่ยวกับทางบ้านสามี มาทะเลาะกับสามีเรื่อยๆ
อยู่ๆสามีก็ถามเราว่า"อยากให้แม่สามีตายใช่ไหม" เราโมโหที่สามีถามแบบนี้ เราเลยตอบว่าใช่ "อยากให้ตายทั้งครอบครัวเลย"
หลังจากนั้นพี่สาวสามีก็โทรมาบอกว่าแม่สามีป่วยหนัก และเสียชีวิตเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา
วันที่แม่สามีป่วยหนักเป็นวันที่เราไปขูดมดลูกเนื่องจากแท้งลูกพอดี กลับมาก็ทะเลาะกับสามี และได้รู้ข่าวร้าย
ช็อคมากๆเลยค่ะ
เรารู้สึกผิดในใจ ที่ตอบสามีไปแบบนั้น อีกใจก็เสียใจที่สามีมาถามว่า"อยากให้แม่เค้าตายใช่ไหม"
บางทีก็คิดวนเวียนว่าเกิดเหตุการณ์นี้จะทำให้ความรักของเราสองคนไม่ยั่งยืน
เราไม่รู้ว่าสามีรู้สึกแย่กับเรามากแค่ไหน เราเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมช่วงที่แม่สามีป่วยหนัก
ไปร่วมงานสวดศพเมื่อวันจันทร์แค่คืนเดียว และไปงานฌาปนกิจในวันพรุ่งนี้
ญาติๆและคนที่บ้านสามีก็ถามว่าเราไม่ได้อยู่ค้างคืนเหรอ เราเองทำหน้าที่ลูกสะใภ้ที่แย่
แม้กระทั่งพิธีการสุดท้าย เราก็ไม่สามารถไปช่วยงานศพแม่ ปล่อยให้สามีทำหน้าที่ลูกเพียงลำพัง
ช่วงนี้รู้สึกสะเทือนใจ จนแทบหมดกำลังใจเลยค่ะ รู้ตัวว่าถ้ามีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจแรงๆ
อาจถึงขั้นวิกลจริตไปเลย เราจะพยายามมีสติ และสงบนิ่งในทุกลมหายใจค่ะ
มันสายไปแล้วใช่ไหม ที่เราจะทำหน้าที่ลูกสะใภ้ที่ดีกับแม่สามี
เพิ่งรู้ตัวว่าเราเป็นลูกสะใภ้ที่แย่ เมื่อความตายมาพาแม่สามีจากไป
เรารู้สึกรำคาญที่ถูกถามเรื่องเงินต่างๆในเกือบทุกครั้งที่เจอแม่สามี และเสียความรู้สึกที่แม่กับพี่สาวสามีบอกให้มาขอเงินแม่เราไปให้สามี
ปัญหามันยืดเยื้อมาตั้งแต่ตอนที่เริ่มสู่ขอและจัดงานแต่งงาน
ระยะ4ปีที่ผ่านมา เราจึงแทบไม่ได้ติดต่อกับทางบ้านสามีอีกเลย เพื่อตัดปัญหาไม่ต้องมารับรู้ รับฟัง ไม่ต้องพบเจอกันอีก
สามีเราจะให้เงินพี่สาวและแม่สามีรวมถึงช่วยส่งหลานเรียนมากน้อยแค่ไหน เราไม่อยากใส่ใจ แต่ไม่อยากรับรู้
ตอนนี้ความรู้สึกแย่ๆ ที่เห็นพี่สาวสามีคอยหยิบยืมเงินสามีก็ยังคงอยู่ เพราะเรามีกิเลสที่คิดว่าเงินสามีเหมือนเงินของเรา
ไม่อยากให้ใครเอาเปรียบ
อคติในใจเรายังคงอยู่ เราได้รู้ว่าการหลบหน้าไม่ใช่ทางออกของปัญหา แต่การที่กล้าเผชิญกับปัญหา และการใช้ไหวพริบและความฉลาดทางอามณ์
จะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด รวมถึงการปล่อยวางเมื่อเกิดปัญหาที่หลายๆคนเคยแนะนำ ที่ผ่านมาเราไม่เคยปล่อยวางความขุ่นมัวในจิตใจได้เลย
เมื่อเดือนที่แล้วแม่สามีเริ่มป่วยเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย และเป็นวันที่เราทะเลาะกับสามีเกี่ยวกับเรื่องแม่สามีที่ผ่านมา
ถึงแม้เราจะไม่ได้ไปบ้านแม่สามี แต่เราก็ขุดคุ้ยความรู้สึกแย่ๆเกี่ยวกับทางบ้านสามี มาทะเลาะกับสามีเรื่อยๆ
อยู่ๆสามีก็ถามเราว่า"อยากให้แม่สามีตายใช่ไหม" เราโมโหที่สามีถามแบบนี้ เราเลยตอบว่าใช่ "อยากให้ตายทั้งครอบครัวเลย"
หลังจากนั้นพี่สาวสามีก็โทรมาบอกว่าแม่สามีป่วยหนัก และเสียชีวิตเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา
วันที่แม่สามีป่วยหนักเป็นวันที่เราไปขูดมดลูกเนื่องจากแท้งลูกพอดี กลับมาก็ทะเลาะกับสามี และได้รู้ข่าวร้าย
ช็อคมากๆเลยค่ะ
เรารู้สึกผิดในใจ ที่ตอบสามีไปแบบนั้น อีกใจก็เสียใจที่สามีมาถามว่า"อยากให้แม่เค้าตายใช่ไหม"
บางทีก็คิดวนเวียนว่าเกิดเหตุการณ์นี้จะทำให้ความรักของเราสองคนไม่ยั่งยืน
เราไม่รู้ว่าสามีรู้สึกแย่กับเรามากแค่ไหน เราเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมช่วงที่แม่สามีป่วยหนัก
ไปร่วมงานสวดศพเมื่อวันจันทร์แค่คืนเดียว และไปงานฌาปนกิจในวันพรุ่งนี้
ญาติๆและคนที่บ้านสามีก็ถามว่าเราไม่ได้อยู่ค้างคืนเหรอ เราเองทำหน้าที่ลูกสะใภ้ที่แย่
แม้กระทั่งพิธีการสุดท้าย เราก็ไม่สามารถไปช่วยงานศพแม่ ปล่อยให้สามีทำหน้าที่ลูกเพียงลำพัง
ช่วงนี้รู้สึกสะเทือนใจ จนแทบหมดกำลังใจเลยค่ะ รู้ตัวว่าถ้ามีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจแรงๆ
อาจถึงขั้นวิกลจริตไปเลย เราจะพยายามมีสติ และสงบนิ่งในทุกลมหายใจค่ะ
มันสายไปแล้วใช่ไหม ที่เราจะทำหน้าที่ลูกสะใภ้ที่ดีกับแม่สามี