ไม่เชื่อฟังคำสอนพ่อแม่ แต่ได้ดีเชื่อไหมครับ

ผมเป็นคนที่ถูกพ่อกับแม่ดูถูก ด่าทอ ทุบตีมาแต่เด็ก ชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นจนผมว่ามันเป็นปมด้อยที่ทำให้ผมอารมณ์หงุดง่ายมาจนถึงทุกวันนี้ ขนาดสมัยเด็ก ผมทั้งเรียนเก่ง ทั้งช่วยงานบ้านทุกอย่างที่ไม่มีเด็กคนไหนทำได้อย่างผมแน่ๆ และไม่มีใครเขาให้ลูกที่ยังเด็กเล็กๆทำด้วย แต่ผมได้ทำมาหมด แต่มันก็ดีที่ทำให้ผมรู้จักว่าความลำบากที่แท้จริงมันเป็นยังไง สมัย ป.1 ช่วงหน้าฝนผมต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 เพื่ออกไปดำนากับพ่อ หนาวก็หนาวง่วงก็ง่วง ไม่ใช่ไปดำเล่นๆนะครับ แถวต้องสวย กอข้าวก็ต้องใส่ให้พอดี ผมหัดทำมาแต่อนุบาลตอนนั้นยังไม่บังคับผมเท่าไหร่ แต่ตอน ป.1 เหมือนมันกลายเป็นหน้าที่ผมซะแล้ว ไปโรงเรียนไม่เคยทันเขาหรอครับ เพราะกว่าจะได้กินข้าวก็ 7 โมงกว่าแล้วกว่ากินข้าวกว่าจะอาบน้ำแต่งตัว แถมยังต้องเดินไปเรียนอีก 5 กิโลเหนื่อยซ้ำเหนื่อยซ้อน เรียนก็ไม่ค่อยจะทันเพื่อนเพราะมันง่วง แต่ผมก็สอบไม่เคยต่ำกว่าที่ 10 นะครับอย่างว่า ป.1 ป.2 การเรียนมันวัดกันไม่ได้ แต่พ่อผมก็ชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น ว่าลูกเขาเก่งกว่าดีกว่าอย่างงั้นอย่างงี้ แหมก็เขาไม่ได้ตื่นไปดำนาตี 5 นี่ครับ ชีวิตผมก็ดำเนินไปเรื่อยๆ หน้าแล้งก็ไปเลี้ยงควาย จนน้องชายผมโตเข้าป.1 นั่นแหละถึงได้สบายขึ้น แต่ผมก็โดนหาเรื่องมาด่าได้ตลอด ด่าผมคนเดียวครับ ลูก 3 คน ผมโดนคนเดียวไม่รู้ฝังใจอะไรนักหนา ช่วงหมดหน้าไร่หน้านา ผมก็ไปหาปลากับน้องตั้งแต่เช้า ได้ปลาเยอะครับวันนั้น รีบเอามาให้แม่ทำอาหาร ช่วงนั่งกินข้าวผมกับน้องก็เล่าให้ฟังว่าไปหาที่ไหนทำยังไงถึงได้ปลาเยอะ ตามประสาเด็ก ช่วงกินข้าวอร่อยๆ พ่อผมก็ทำสิ่งที่ผมจำจนวันตาย คือทิ้งถ้วยข้าวทิ้งพร้อมกับด่าผม ว่าหาของกินได้แค่นี้จะพูดมากทำหอกอะไรว่ะ แปลจากอิสานเป็นไทยนะครับ แล้วก็เดินหนี อันที่จริงพูดหนักกว่านี้ครับแต่มันเป็นภาษาอิสาน คิดดูผม30กว่าแล้วพยายามลืมเหตุการณ์นี้ให้ได้แต่ผมก็ลืมไม่ได้ ขนาดเคยตีเคยฟาดผม ผมยังไม่จำขนาดนี้เลย เหตุการณ์นั้นทำให้ผมไม่คุยกับพ่ออีกเลย  เดี๋ยวมาต่อครับ