ผมเเย่ขนาดนั้นเลยหรอ

ผมเป็นเด็กปกติทั้ง? เเม่ผมเป็นไบโพล่าผมเคย เมื่อก่อนผมชอบทำกับข้าวล้างถ้วยหุงข้าวให้พ่อกับเเม่มากเอาจริงใจลึกๆผมก็ทำไปเพราะอยากได้คำชมที่ไม่เคยได้เเต่เขาก็ไม่เคยชมผมเอาเเต่ด่าผมทำไป2-3ปีจนตระหนักได้ว่า ​ทำดีๆก็โดยด่าไม่ทำก็โดนด่า เเถมผมยังโดนเปรียบเทียบเเละผมกูทำได้ในทุกครั้งที่โดนด่าคือนั่งเหม่อเเละร้องให้เงียบๆในห้องเเละคิดกับตัวเองว่า "นี่ผมยังดีไม่พออีกหรอ" จนสุดท้ายตอนนี้จะคำชมอะไรก็ไร้ค่าสำหรับผมเเล้วไม่ทำอะไรเเล้ว ผมเเค่เล่นเกมเเล้วก็โดนด่า เเม่ผมเชื่อทุกคนยกเว้นผมหูเบาเหลือเกิน เเละผมก็จิตใจอ่อนเเอมากๆในเรื่องครอบครัวเพราะผมมีบาดเเผลทางใจหลายเรื่องมาก ผมเลยเจ็บง่ายมากเเต่ผมไม่มีใครที่ไว้ใจให้ระบายจริงๆเลย ด้วยนิสัยผมคือเศร้าเก็บมาร้องเงียบวนไปจนมันจะทะลักออกมาเเต่ผมไม่มีที่ระบายมันเลยยิ่งร้องหนักยิ่งบั่นทอนสุขภาพจิตรผมไปเรื่อยๆ มันมีเหตุกาลนึงที่ผมจำฝังใจคือตอนผม อนุบาล 2 ผมคิดว่าผมควรไว้ใจใครดีเพราะเเม่ก็ตะคอกใส่ผมพ่อก็ตะคอกใส่ผมผมเลยไม่ไว้ใจใครให้เข้ามาเเตะหัวใจผมเลย คิดเเล้วก็สลดดีนะอนุบาล2 มันต้องขนาดไหนถึงระเเวงพ่อเเม่ตัวเอง จนตอนนี้ผม14ผมคุยกับเพื่อนสนุกชอบเเหกปาก เเต่พอกลับบ้านไม่รู้ทำไมผมถึงเงียบเเละไม่ค่อยเเสดงอารมอาจจะเพราะบาดเเผลในวัยเด็กที่ทำให้ผมไม่ไว้ใจคนในครอบครัวเพราะถ้าผมเผลอปล่อยใจไปมันอาจจะหักหลังเเละทิ่มทะลุหัวใจบอบบางดวงนี้จนมันกลับไปเป็นเเบบเดิมไม่ได้ เเล้วตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยช่วยเหมือนเดิมเขาด่าผมขี้เกียจ เขาบอกช่วยพ่อเเม่เเค่นี้เองจะเป็นอะไรเขาหาเงินทั้งที่ถ้วยผมก็ไม่ได้กินสักจานถ้าใช้ผมล้างคืนให้ทันที เเต่สุดท้ายเขาก็บ่นทำได้เเต่เเดกจากไม่เคยช่วยกูล้าง เเล้วที่ผมทำมาตั้งนานนี่มันไร้ค่าใช่มันคงไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลยใช่ไหมนี่ผมยังดีไม่พออีกใช่ไหม นี่ผมนะตอน12ผมทั้งหุงข้าวทำกับข้าวให้พ่อเเม่ ต่างจากเด็กคนอื่นเเต่ผมก็ยังโดนเปรียบเทียบผมทำได้เเค่นี้🥲 ชีวิตผมมันก็เเค่นี้ผมก็เเค่เด็กปกติเองผมไม่ได้เพอเฟ็กผมต้องทำอีกเท่าไหร่ถึงจะดีพอ เเต่สุดท้ายผมก็ไม่เอาอะไรเเล้ว ไม่สนเเล้วพอ🫩