เช้าวันนี้ อากาศแจ่มใส ฟ้าโปร่ง ปุยเมฆสีขาวลอยตามสายลมบน อย่างช้าๆ บรรยากาศสดชื่น เพราะ ไอเย็นจากสายฝนที่ตกพรำตลอดคืน ยังไม่จางหาย
แรม เธอนั่งที่บันไดท่าน้ำ เท้าสองข้างจุ่มลงแช่สายน้ำในลำคลอง ปล่อยความคิดไหลเรื่อยไป ตามกระแสน้ำเบื้องหน้า
..........คืนที่ผ่านมา เสียงฝนที่พรำอยู่นอกบ้านอย่างไม่ขาดสาย ดังแว่วๆ อยู่ตลอดเวลา
เธอหันมองคนรอบข้าง หมายจะพูดคุยกับใครสักคน แต่ เธอมองพวกเขาแล้ว ต้องเปลี่ยนใจ ไร้เสียงที่จะเปล่งออกมาเป็นคำพูด มันถูกกลืนเก็บเอาไว้ แม้จะอัดอั้นสักเพียงใดก็ตาม
พวกเขาต่างมีกิจกรรมส่วนตัว และ ให้ความสนใจต่อกิจกรรมของตน อย่างใจจดใจจ่อ
บางคนหัวเราะไปกับเสียงคุยทางโทรศัพท์ บางคน สวมหูฟังเพลงปล่อยอารมณ์ตามเสียงเพลงอย่างดื่มด่ำ
อีกคนเล่นเกมในแอพฯจากเครื่องมือสื่อสารอย่างสนุกสนาน และ อีกคนก็ดูรายการทีวีด้วยความสนใจอย่างตาไม่กระพริบ
เธอเปิดประตูห้องนอน ล้มตัวลงนอนบนเตียง ด้วยความรู้สึกหดหู่ แขนข้างหนึ่งยกขึ้นก่ายหน้าผาก ตามองฝ้าเพดานห้องเหม่อลอย จับภาพเบื้องบนไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าเป็นรูปใด
สมองเธอ คิดถึงปัญหาที่รุมเร้า วนเวียน เพื่อหาทางออก จนผล็อยหลับไป
ฝันคืนที่ผ่านมา ยังมีแต่ภาพโหดร้าย เธอต้องต่อสู้กับ สัตว์ร้าย ภูตผี ปีศาจ เพื่อปกป้อง ผู้ที่อยู่ความดูแลของเธอ อย่างกระ
กระสนและเดียวดาย..............
ถึงแม้วันนี้ อากาศจะปลอดโปร่ง แต่หัวใจของเธอ ไม่ได้เป็นเช่นบรรยากาศรอบตัว ความหม่นหมอง ยังครอบคลุมอยู่เต็มหัวใจ
เกือบทุกครั้งที่เธอพบกับความทุกข์ใจและไร้ทางออก เธอจะมานั่งที่บันไดท่าน้ำและทำอย่างนี้
เธออยากให้ความเย็นของน้ำในลำคลองที่ไหลผ่านฝ่าเท้าของเธอ ช่วยละลายความทุกข์ และปัญหา ให้ไหลไปตามน้ำนั้นเพื่อผ่อนทุเลาได้บ้าง
จริงๆแล้ว เธอก็รู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ แต่ทึ่เธอทำอย่างนั้น เพราะต้องการสงบใจ ตั้งสติ ให้มีสมาธิ และ เกิดปัญญาเพื่อแก้ปัญหาที่กำลังถาโถมเข้ามา
อดีตก็เหมือนสายน้ำ ไหลไปแล้วหวนกลับมาไม่ได้ แล้วอะไรที่เธอจะต้องพบเจออีก จะต้องเตรียมตัวรับอย่างไร
เธอรู้ตัวว่า เธอจะต้องเผชิญทุกอย่างด้วยตัวเอง อย่างโดดเดี่ยว เฝ้าปลุกปลอบใจตัวเองให้เข้มแข็งและพร้อมรับกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป
มีแต่ตนเองที่คอยให้กำลังใจตัวเอง เพื่อพยุงร่างอันระโหยให้ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า แม้จะเป็นทางที่ขรุขระ ระหกระเหิน แต่ นั่น มันคือทางของเธอที่ถูกกำหนดแล้ว
เมื่อเธอยังมีลมหายใจ เธอก็ต้องรับและอยู่ กับ ทางนั้น ให้ได้
** ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต**
แรม..รำพึง
แรม เธอนั่งที่บันไดท่าน้ำ เท้าสองข้างจุ่มลงแช่สายน้ำในลำคลอง ปล่อยความคิดไหลเรื่อยไป ตามกระแสน้ำเบื้องหน้า
..........คืนที่ผ่านมา เสียงฝนที่พรำอยู่นอกบ้านอย่างไม่ขาดสาย ดังแว่วๆ อยู่ตลอดเวลา
เธอหันมองคนรอบข้าง หมายจะพูดคุยกับใครสักคน แต่ เธอมองพวกเขาแล้ว ต้องเปลี่ยนใจ ไร้เสียงที่จะเปล่งออกมาเป็นคำพูด มันถูกกลืนเก็บเอาไว้ แม้จะอัดอั้นสักเพียงใดก็ตาม
พวกเขาต่างมีกิจกรรมส่วนตัว และ ให้ความสนใจต่อกิจกรรมของตน อย่างใจจดใจจ่อ
บางคนหัวเราะไปกับเสียงคุยทางโทรศัพท์ บางคน สวมหูฟังเพลงปล่อยอารมณ์ตามเสียงเพลงอย่างดื่มด่ำ
อีกคนเล่นเกมในแอพฯจากเครื่องมือสื่อสารอย่างสนุกสนาน และ อีกคนก็ดูรายการทีวีด้วยความสนใจอย่างตาไม่กระพริบ
เธอเปิดประตูห้องนอน ล้มตัวลงนอนบนเตียง ด้วยความรู้สึกหดหู่ แขนข้างหนึ่งยกขึ้นก่ายหน้าผาก ตามองฝ้าเพดานห้องเหม่อลอย จับภาพเบื้องบนไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าเป็นรูปใด
สมองเธอ คิดถึงปัญหาที่รุมเร้า วนเวียน เพื่อหาทางออก จนผล็อยหลับไป
ฝันคืนที่ผ่านมา ยังมีแต่ภาพโหดร้าย เธอต้องต่อสู้กับ สัตว์ร้าย ภูตผี ปีศาจ เพื่อปกป้อง ผู้ที่อยู่ความดูแลของเธอ อย่างกระ
ถึงแม้วันนี้ อากาศจะปลอดโปร่ง แต่หัวใจของเธอ ไม่ได้เป็นเช่นบรรยากาศรอบตัว ความหม่นหมอง ยังครอบคลุมอยู่เต็มหัวใจ
เกือบทุกครั้งที่เธอพบกับความทุกข์ใจและไร้ทางออก เธอจะมานั่งที่บันไดท่าน้ำและทำอย่างนี้
เธออยากให้ความเย็นของน้ำในลำคลองที่ไหลผ่านฝ่าเท้าของเธอ ช่วยละลายความทุกข์ และปัญหา ให้ไหลไปตามน้ำนั้นเพื่อผ่อนทุเลาได้บ้าง
จริงๆแล้ว เธอก็รู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ แต่ทึ่เธอทำอย่างนั้น เพราะต้องการสงบใจ ตั้งสติ ให้มีสมาธิ และ เกิดปัญญาเพื่อแก้ปัญหาที่กำลังถาโถมเข้ามา
อดีตก็เหมือนสายน้ำ ไหลไปแล้วหวนกลับมาไม่ได้ แล้วอะไรที่เธอจะต้องพบเจออีก จะต้องเตรียมตัวรับอย่างไร
เธอรู้ตัวว่า เธอจะต้องเผชิญทุกอย่างด้วยตัวเอง อย่างโดดเดี่ยว เฝ้าปลุกปลอบใจตัวเองให้เข้มแข็งและพร้อมรับกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป
มีแต่ตนเองที่คอยให้กำลังใจตัวเอง เพื่อพยุงร่างอันระโหยให้ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า แม้จะเป็นทางที่ขรุขระ ระหกระเหิน แต่ นั่น มันคือทางของเธอที่ถูกกำหนดแล้ว
เมื่อเธอยังมีลมหายใจ เธอก็ต้องรับและอยู่ กับ ทางนั้น ให้ได้
** ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต**