ขอเล่าถึงที่มาของเราก่อนนะคะ
เราเกิดมาในครอบครัวที่แม่เป็นผู้นำครอบครัว เพราะพ่อก้เสียตั้งแต่เล็ก
ทำให้แม่ต้องรับผิดชอบหนี้บ้านหนี้รถ จนไม่ค่อยมีเวลาให้เรา
จนทำให้เรามักเล่นคนเดียว อ่านหนังสือ ดูหนังคนเดียว
เพราะแม่ไม่ชอบให้ไปเล่นกะเด็กแถวๆบ้าน
จนเข้าโรงเรียน ก้ไม่มีเพื่อน เพราะพูดกะเด็กวัยเดียวกันไม่รู้เรื่อง ปาเข้าไปป.4ถึงมีเพื่อนกะเค้าบ้าง
พอม.ต้นก้โอค่ะ มีเพื่อนที่รัก สนิทกันมาก
แต่ม.ปลายเราดันสอบเข้าห้องคิงได้
ซึ่งเพื่อนสมันม.ต้นเราไม่ติดกันสักคน
ละเราดันไปมีเรื่องผิดใจกะกลุ่มนึงในห้อง
แล้วหลังจากนั้นสายตาของเพื่อนๆก้เปลี่ยนไป
ทำให้เรากลายเป็นไม่ไว้ใจ กังวล กลัวโดนเกลียด
ยกตัวอย่างนะ เราคิดว่าเอ คงไม่เกลียดเราตามเพื่อนๆหรอก
แต่เราก้แอบไปได้ยินว่าเค้านืนทาสิ่งที่เราทำให้พวกนั้นฟัง
เราเลยออกมาอยู่คนเดียว และมีแฟน
แล้วแฟนเราก้หน้าตาดีมากค่ะ มักอยู่กะเราทุกครั้งที่เราหดหู่เสียใจ ปลอบใจทุกวัน แต่สุดท้ายเลิกไปเพราะเค้าไปมีแฟนใหม่ค่ะ
เราเสียศูนย์ไปเลย เพราะไปยึดเค้าไว้ซะเป็นทุกอย่าง
ยิ่งรวมกะตอนนั้นแม่บังคับให้เรียนหมอ เราสอบติดผ่านหลายด่านก้จริง แต่เราไม่อยากเรียน จนไม่อ่านหนังสือไปสอบก้เลยไม่ติด ก้คิดว่าจะได้เรียนอย่างที่ชอบ แต่ก้ไม่ใช่สุดท้ายก้ยังต้องเรียนทางนี้อยู่ดี
เราเลยหนีมาเรียนต่างจังหวัดไกลๆ และไม่มีเพื่อนมอปลายมาเรียนด้วย อยากมาเริ่มใหม่ แต่พอมีเพื่อนในคณะ แรกๆก็ดีค่ะ แต่ก้มีผิดใจกัน ย้ายกลุ่มกันบ้าง เรามีเพื่อนที่สนิทที่สุด ชื่อบี เราช่วยทุกอย่าง ไปไหนก้ไป คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีของกันและกัน
แต่บีก้มักไปให้ความสำคัญกะเพื่อนคนอื่นมากกว่า บางครั้งอัพเฟสไปกินโน่นนี่ไม่มีไร จองหอก้ไม่จองเผื่อเรา เวลาแอดไลน์กลุ่ม ก้ไม่มีเรา จนเหมือนเราหลุดวงโคจรไปแล้ว เราก้รู้ตัวดีค่ะ
ก้อยู่คนเดียวเงียบๆ ทบทวนตัวเองว่าเราไม่ดียังไง ทำไมเหตุการณ์แบบนี้ถึงเกิดกับเราซ้ำๆ ทำไมเพื่อนๆถึงมีการกระทำแบบนี้ตลอด เราเลือกคบเพื่อนไม่ดีเองเหรอ เราไม่เคยทำไรใครก่อนนะ มีไรให้ช่วยก้ช่วย เพื่อนที่สนิทๆก้เรียนที่อื่นกะทำงานกันหมดแล้ว ก้คือทุกวันนี้อยุ่กะเพื่อนในคณะเป็นหลัก คุยกันได้ก้มากค่ะ แต่จะไปเป็นเพื่อนสนิทยังไงก้กลมกลืนไม่ได้ละค่ะ
จนเราเรื่มกินข้าวคนเดียว เลิกเรียนกลับหอ ไม่ไปไหน ปิดเทอมเก็บตัวเงียบ แล้วพอเปิดเทอมเราก้กลับมาอึนๆในคณะเหมือนเดิม จนจุดพีคคือ ช่วงนี้เรารู้สึกเหมือนตัวเองหลุดบ่อย ฟังๆอยุ่จะหลุดจากการฟัง พูดสื่อสารไม่ค่อยเข้าใจ ผู้รับสารไม่เข้าใจสารที่เราส่งไป ไม่กล้าสบตาตรงๆกะคู่สนทนา ชอบที่จะหันข้างคุยมากกว่า ชอบเก็บตัว นั่งคนเดียว ประมาณนี้ค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าออกไอเดีย หรือยกมือในที่ประชุม เพราะคนไม่ค่อยรับฟังเราแต่พอมีอีกคนเอาที่เราเสนอแต่กลับมีคนเอา เพื่อนที่เราสนิทจะรักเรามาก พวกมอต้น มันจะบอกว่าเราเป็นคนดี ซื่อๆ
สรุปนะ เราไม่รุว่าเราใช้ชีวิตผิด หรือคนมันกาก
รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง เหมือนจะมีแนวโน้มทีอาการทางจิตป่ะคะ
เราเกิดมาในครอบครัวที่แม่เป็นผู้นำครอบครัว เพราะพ่อก้เสียตั้งแต่เล็ก
ทำให้แม่ต้องรับผิดชอบหนี้บ้านหนี้รถ จนไม่ค่อยมีเวลาให้เรา
จนทำให้เรามักเล่นคนเดียว อ่านหนังสือ ดูหนังคนเดียว
เพราะแม่ไม่ชอบให้ไปเล่นกะเด็กแถวๆบ้าน
จนเข้าโรงเรียน ก้ไม่มีเพื่อน เพราะพูดกะเด็กวัยเดียวกันไม่รู้เรื่อง ปาเข้าไปป.4ถึงมีเพื่อนกะเค้าบ้าง
พอม.ต้นก้โอค่ะ มีเพื่อนที่รัก สนิทกันมาก
แต่ม.ปลายเราดันสอบเข้าห้องคิงได้
ซึ่งเพื่อนสมันม.ต้นเราไม่ติดกันสักคน
ละเราดันไปมีเรื่องผิดใจกะกลุ่มนึงในห้อง
แล้วหลังจากนั้นสายตาของเพื่อนๆก้เปลี่ยนไป
ทำให้เรากลายเป็นไม่ไว้ใจ กังวล กลัวโดนเกลียด
ยกตัวอย่างนะ เราคิดว่าเอ คงไม่เกลียดเราตามเพื่อนๆหรอก
แต่เราก้แอบไปได้ยินว่าเค้านืนทาสิ่งที่เราทำให้พวกนั้นฟัง
เราเลยออกมาอยู่คนเดียว และมีแฟน
แล้วแฟนเราก้หน้าตาดีมากค่ะ มักอยู่กะเราทุกครั้งที่เราหดหู่เสียใจ ปลอบใจทุกวัน แต่สุดท้ายเลิกไปเพราะเค้าไปมีแฟนใหม่ค่ะ
เราเสียศูนย์ไปเลย เพราะไปยึดเค้าไว้ซะเป็นทุกอย่าง
ยิ่งรวมกะตอนนั้นแม่บังคับให้เรียนหมอ เราสอบติดผ่านหลายด่านก้จริง แต่เราไม่อยากเรียน จนไม่อ่านหนังสือไปสอบก้เลยไม่ติด ก้คิดว่าจะได้เรียนอย่างที่ชอบ แต่ก้ไม่ใช่สุดท้ายก้ยังต้องเรียนทางนี้อยู่ดี
เราเลยหนีมาเรียนต่างจังหวัดไกลๆ และไม่มีเพื่อนมอปลายมาเรียนด้วย อยากมาเริ่มใหม่ แต่พอมีเพื่อนในคณะ แรกๆก็ดีค่ะ แต่ก้มีผิดใจกัน ย้ายกลุ่มกันบ้าง เรามีเพื่อนที่สนิทที่สุด ชื่อบี เราช่วยทุกอย่าง ไปไหนก้ไป คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีของกันและกัน
แต่บีก้มักไปให้ความสำคัญกะเพื่อนคนอื่นมากกว่า บางครั้งอัพเฟสไปกินโน่นนี่ไม่มีไร จองหอก้ไม่จองเผื่อเรา เวลาแอดไลน์กลุ่ม ก้ไม่มีเรา จนเหมือนเราหลุดวงโคจรไปแล้ว เราก้รู้ตัวดีค่ะ
ก้อยู่คนเดียวเงียบๆ ทบทวนตัวเองว่าเราไม่ดียังไง ทำไมเหตุการณ์แบบนี้ถึงเกิดกับเราซ้ำๆ ทำไมเพื่อนๆถึงมีการกระทำแบบนี้ตลอด เราเลือกคบเพื่อนไม่ดีเองเหรอ เราไม่เคยทำไรใครก่อนนะ มีไรให้ช่วยก้ช่วย เพื่อนที่สนิทๆก้เรียนที่อื่นกะทำงานกันหมดแล้ว ก้คือทุกวันนี้อยุ่กะเพื่อนในคณะเป็นหลัก คุยกันได้ก้มากค่ะ แต่จะไปเป็นเพื่อนสนิทยังไงก้กลมกลืนไม่ได้ละค่ะ
จนเราเรื่มกินข้าวคนเดียว เลิกเรียนกลับหอ ไม่ไปไหน ปิดเทอมเก็บตัวเงียบ แล้วพอเปิดเทอมเราก้กลับมาอึนๆในคณะเหมือนเดิม จนจุดพีคคือ ช่วงนี้เรารู้สึกเหมือนตัวเองหลุดบ่อย ฟังๆอยุ่จะหลุดจากการฟัง พูดสื่อสารไม่ค่อยเข้าใจ ผู้รับสารไม่เข้าใจสารที่เราส่งไป ไม่กล้าสบตาตรงๆกะคู่สนทนา ชอบที่จะหันข้างคุยมากกว่า ชอบเก็บตัว นั่งคนเดียว ประมาณนี้ค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าออกไอเดีย หรือยกมือในที่ประชุม เพราะคนไม่ค่อยรับฟังเราแต่พอมีอีกคนเอาที่เราเสนอแต่กลับมีคนเอา เพื่อนที่เราสนิทจะรักเรามาก พวกมอต้น มันจะบอกว่าเราเป็นคนดี ซื่อๆ
สรุปนะ เราไม่รุว่าเราใช้ชีวิตผิด หรือคนมันกาก