ถ้าบอกว่าเราคือขันธ์ ๕ มารวมตัวกัน ก็แสดงว่ามันไม่มีสิ่งที่เป็นตัวเราจริงๆ

เพราะเมื่อเอาสิ่งทั้ง ๕ มาประกอบกัน จึงเกิดเป็นสิ่งใหม่ขึ้นมา ซึ่งจะหาตัวตนของสิ่งใหม่นั้นไม่มี เพราะตัวตนของมันนั้นเป็นการเอาสิ่งอื่นมาประกอบขึ้นมา อย่างเช่น โทรศัพท์มือถือ ที่ต้องเอาอุปกรณ์อีเลคทรอนิคมากมายมาประกอบกันขึ้นมา จึงเกิดเป็นสิ่งใหม่ที่สมมติเรียกกันว่าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ซึ่งความจริงแล้วสิ่งที่เป็นตัวตนของโทรศัพท์มือถือนั้นจริงๆมันไม่ได้มีอยู่จริงเลย

ชีวิตของเรานี้มีร่างกายเป็นพื้นฐานในการปรุงแต่งให้เกิดระบบประสาททั้ง ๖ (คือตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ) ขึ้นมา ซึ่งเมื่อมีสิ่งที่ตรงกับระบบประสาทมากระทบก็จะเกิดการรับรู้(ที่เรียกว่าวิญญาณ)สิ่งที่มากระทบขึ้นมาที่ระบบประสาทนั้นทันที (เช่น เมื่อมีรูปมากระทบตา ก็จะกิดการรับรู้ภาพหรือเห็นภาพนั้นขึ้นมาที่ตานั้นทันที) เมื่อเห็นภาพนั้นแล้วก็เกิดการจำสิ่งที่รับรู้นั้นๆได้(เรียกว่าสัญญา) เมื่อจำได้แล้วก็จะเกิดความรู้สึกต่อสิ่งที่รับรู้นั้นขึ้นมาด้วยทันที(เรียกว่าเวทนา) เมื่อเกิดความรู้สึกแล้วก็จะเกิดการปรุงแต่งต่อไปว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่รับรู้นั้นขึ้นมาทันที(เรียกว่าสังขาร) ซึ่งนี่คือระบบการทำงานของจิตที่มีองค์ประกอบทั้ง ๔ มาทำงานร่วมกัน

นี่คือสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดในจักรวาล ที่มีสิ่งมาประกอบกันให้เกิดเป็นเราขึ้นมา แต่ก็จะหาสิ่งที่เป็นตัวตนจริงๆของเราในขันธ์ ๕ นี้ไม่มี เพราะสิ่งที่เป็นเรานั้นคือระบบการทำงานของสิ่ง ๔ อย่างมากทำงานร่วมกัน เมื่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งเสียหายไป หรือไม่เกิดขึ้นก็จะทำให้ระบบนี้เกิดความเสียหายหรือดับหายไปทันที