ทำไมตอนเด็กๆ นิดหน่อยก็มีความสุข โตมามีแทบทุกอย่างแต่ไม่ค่อยมีความสุขเลย?

ถามจริงๆ นะ

เห็นเด็กเล็กๆ พอแม่ยิ้มใส่ เอาหน้าไปใกล้ๆ ก็หัวเราะใหญ่เลย ไม่รู้เค้าหัวเราะเพราะเค้ามีความสุขจริงๆ หรือว่าแค่หัวเราะตามธรรมชาติ กำลังเรียนรู้อารมณ์ อะไรประมาณนั้นอยู่

ความจริง เราก็มีตั้งหลายอย่าง มีเงินใช้ มีความรู้บ้าง มีครอบครัว มีเพื่อน มีความสำเร็จในระดับนึง...ทำไมยังรู้สึกโหยหาอะไรซักอย่างที่มันหาไม่เจอเสมอๆ อยู่เลย
ทำไมเวลาคนหัวเราะใส่แบบนั้น เราไม่เห็นหัวเราะได้แบบเด็กทารกคนนั้นเลย  ทำไมไม่เห็นรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขเท่าทารกที่ยังไม่ทันจะมีอะไร ไม่มีเงิน ไม่มีความรู้ ไม่มีความสำเร็จ ไม่มีเพื่อน(เพราะยังไม่ทันไปทำความรู้จักใคร)เลย ? กับคนที่พึ่งได้มาใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ไม่กี่ปี/เดือนอย่างงั้น...