ผมเคยเขียนเรื่องสั้นในรูปแบบนิทานขึ้นมาเรื่องหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว เล่าโดยย่อได้ว่า กาลครั้งหนึ่ง
ในดินแดนที่ไม่ปรากฏอยู่จริง มีเมืองเมืองหนึ่ง ซึ่งมีอสูรเขียวแห่งพงไพรเป็นผู้พิทักษ์นคร ปรากฏ
ว่าเวลานานผ่านไป เจ้ายักษ์ตัวนี้เกเรขึ้นทุกวัน จนชาวเมืองกลุ่มหนึ่งทนไม่ไหว ก็เลยไปปลุกเอา
มังกรไฟที่หลับไหลมาปราบยักษ์เกเร มังกรปราบอสูรได้และผนึกเอาไว้ ก็เลยได้เป็นเทพผู้พิทักษ์
เมืองแทน ต่อมา มังกรไฟเกเรขึ้นมาอีก ชาวเมืองสู้ไม่ไหว เลยไปปลดยักษ์ในผนึกขึ้นมาสู้กับ
มังกร-นิทานของผมจบลงแค่นั้น
เมื่อเกิดการรัฐประหารในอียิปต์ ผมนึกถึงเรื่องสั้นเชิงนิทานเรื่องนี้ขึ้นมาทันที วัฏจักรของการปลุกยักษ์
มาฆ่ามังกร แล้วเรียกมังกรมาฆ่ายักษ์เกิดขึ้นรวดเร็วในชั่วเวลาเพียงสองปี แบบทันให้เราได้เห็นกรณี
ศึกษา ตอนนี้สงครามยักษ์กับมังกรในอียิปต์ก็ยังไม่จบ ฝุ่นยังตลบกันไป
เหตุการณ์ในอียิปต์เป็นสภาวะเขาควาย (Dilemma) ที่เล่นเอาหลายคนไปไม่เป็น เพราะมอร์ซีนั้นแน่นอน
ว่าได้รับความชอบธรรมจากการเลือกตั้งแบบประชาธิปไตย แต่จากข่าวที่ได้รับ
มอร์ซีก็มีแนวโน้มที่จะใช้อำนาจแบบ "ยักษ์" หลายเรื่อง ซึ่งไม่ง่ายที่ใครจะตอบว่า ไม่พอใจก็รอเลือกตั้ง
ใหม่ เพราะเขาอาจจะสร้างบรรยากาศแห่งความได้เปรียบนี้ในรัฐได้ต่อไปเรื่อยๆ จนยากลำบากต่อแนว
ทางการเมืองฝ่ายตรงข้ามที่จะเข้ามาต่อสู้ด้วย
แต่การรัฐประหารด้วยกำลังทหาร ก็เหมือนการเรียกอำนาจมังกรที่อันตรายไม่แพ้กันเข้ามา
ประชาธิปไตยนั้นอาจจะสร้าง "ยักษ์" ขึ้นมาได้ง่ายๆ จากความนิยมของประชาชน ถ้าความนิยมหนึ่งเสียง
ของประชาชนผู้สนับสนุนแปรเป็นก้อนพลังหนึ่งก้อน ดังนั้น ถ้ามีความนิยมมากเท่าไรผู้ได้รับพลังอำนาจ
นั้นยิ่งตัวใหญ่ขึ้น จนกลายเป็นเหมือนยักษ์ทรงอำนาจ ที่ทำอะไรก็ได้ ด้วยพลังแห่งความนิยมนั้น และยิ่ง
มีพลังมาก ยิ่งอยากใช้พลัง เพราะพลังแบบยักษ์นั้นมันรุนแรงและรวดเร็วดี ถูกใจคนที่ชอบยักษ์ หรือมี
ยักษ์เป็นพวก แต่คนอื่นละ ?
เช่นนี้ระบอบประชาธิปไตยที่สมบูรณ์ ก็จะต้องมี "โซ่กระตุกยักษ์" อยู่ คือกลไกการตรวจสอบ ทั้ง การตรวจ
สอบทางกฎหมาย เช่น มี "ข้อตกลงเบื้องต้นร่วมกัน" ที่ห้ามยักษ์กระทำ คือ หลักที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญ
ได้แก่ สิทธิเสรีภาพพื้นฐานของประชาชน และกติกาการเข้ามาและการใช้อำนาจทางการเมือง ที่ "ยักษ์"
จะละเมิดกติกาตามรัฐธรรมนูญนี้ไม่ได้ โซ่เส้นนี้เอาไว้ "กระตุกแขนยักษ์" ป้องกันไม่ให้ฝ่ายการเมืองที่มา
จากการเลือกตั้งกระทำผิดกฎหมาย หรือละเมิดหลักรัฐธรรมนูญ เพื่อป้องกันไม่ให้ละเมิดสิทธิของประชาชน
ซึ่งก็รวมถึงเสียงข้างน้อยที่ไม่ได้เลือกเขาด้วยนั่นแหละ ในหลายประเทศซึ่งรวมทั้งไทย เขาให้ "นักปราชญ์"
คือ "อำนาจตุลาการ" เป็นผู้ถืออำนาจนี้ ส่วนโซ่อีกเส้นให้ประชาชนถือผ่านตัวแทนของตนในสภาบ้าง
หรือผ่านการเลือกตั้งบ้าง ได้แก่ การตรวจสอบทางการเมือง
การเลือกตั้งแต่ละครั้ง เหมือนมือน้อยๆ ของเราที่จะกระตุกโซ่ยักษ์ได้ ถ้าหลายมือเข้า ยักษ์ก็ล้มลงก็ได้ หรือ
ถึงไม่ล้ม ก็อาจจะทำอะไรได้ลำบากยากขึ้น โซ่สองเส้นนี้เอง จะเป็นตัวป้องกัน "ยักษ์เกเร" ได้
อย่างไรก็ตาม ในระยะหลังๆ เริ่มมีการตั้งคำถามว่าจะมีความชอบธรรมหรือไม่ ที่จะให้ "นักปราชญ์" ไม่กี่คน
ที่ส่วนใหญ่ที่ต่อให้บางระบบอาจจะมีที่มาเชื่อมโยงอย่างไร ก็ไม่ได้มาจากประชาชนโดยตรง แต่กลับสามารถ
กระตุกแขน "ยักษ์" ของประชาชนได้ เช่น ที่ศาลรัฐธรรมนูญอียิปต์ก่อนหน้านี้สั่งให้การเลือกตั้งสภาสูงและ
สภาร่างรัฐธรรมนูญเป็นโมฆะเพราะขัดรัฐธรรมนูญ หรือกรณีตุลาการรัฐธรรมนูญฝรั่งเศสคว่ำกฎหมายภาษี
อัตราใหม่ที่เป็นนโยบายชูโรงชิ้นหนึ่งของประธานาธิบดีโอลองด์
บทบาทขององค์กรศาล "ผู้กระตุกโซ่" จึงถูกตั้งคำถามถึงความชอบธรรมในการหยุด "มติ" ของ "คนส่วนใหญ่"
เพราะแม้ศาลจะมีอำนาจเพียงการควบคุมว่าการกระทำของรัฐ "ชอบหรือไม่ชอบ" ด้วยรัฐธรรมนูญและกฎหมาย
แต่อย่างไรก็ตาม บางเรื่องมันก็เคลือบคลุมว่า นี่เป็นประเด็นทางกฎหมาย หรือเป็นเรื่องเชิงนโยบายที่ประชาชน
เห็นชอบแล้วผ่านการเลือกตั้ง
การถกเถียงเรื่องอำนาจในการตรวจสอบ หรือกระตุกโซ่ไม่ให้ยักษ์เกเร ก็ยังมีกันได้เรื่อยๆ อาจจะทบทวน
เรื่อง "ขนาดโซ่" คือความเคร่งครัดของกระบวนการ หรือ "ผู้ถือโซ่" คือองค์กรผู้ใช้อำนาจบ้างก็ว่าไป แต่จะ
ให้ใครถือโซ่ อันตรายมันก็น้อยกว่าการเรียก "มังกร" คืออำนาจอื่นออกมาปราบยักษ์อยู่ดี
เพราะมังกรมันไม่ได้ถูกล่ามโซ่ใดๆ แม้แต่ เส้นเดียว ทั้งยังบินอยู่บนฟ้าได้
เหนือการตรวจสอบควบคุมใดๆ ทั้งปวง
http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1373959746&grpid=&catid=02&subcatid=0200
วันก่อน เขาคนนี้ เขียนเรื่อง "คนตกสี" ก็เป็นมุมมอง ที่น่าอ่าน น่าติดตาม เพราะ น่าจะมีคนประเภทนี้
ในสังคม เราเยอะ เหมือนกัน
วันนี้ "กล้า" มาในมุมมองใหม่ ว่า ด้วยเรื่อง " มังกร ยักษ์ กับ โซ่กระตุกยักษ์"
ดูการเปรียบเปรย แล้วก็ต้องไป คิดต่อ บ้านเมือง เราทุกวันนี้ มังกร คือใคร
แล้วยักษ์ ล่ะ อยู่ที่ไหน แล้วใครจะเป็นคนถือ "โซ่" แค่คิดก็ เวียนหัว .....
ส่งต่อเพื่อนๆ ดีกว่า อยากให้ใครเป็นอะไรกันบ้าง ......
เปรียบเปรย ลึกๆ แบบนี้ สื่อแบบ "แนวหน้า" หรือ ผู้จัดการ มือไม่ถึงนะ เพื่อนๆ
ว่าไหมคะ เพราะ ทำไม ไม่มีคำว่า "นางปู กระดอง .... " "รัฐบาลผีโม่แป้ง"
รัฐบาลหุ่นเชิด ... นายกฯนกแก้ว ..... แนวหน้า กะ ผู้จัดการ เขาวนอยู่แค่นั้น เจง ..เจง ..
นี่แหละ ...ทำไม ถึงชอบ "มติชน" แล้วจะเอา "แนวหน้า" มาให้อ่านเทียบเคียงกัน
อ้อ นามสกุล "สมุทวณิช" น่าจะเขียนใน "ผู้จัดการ" เพราะ อ.จ. ชัยอนันต์ ค่อนข้าง
แนบสนิท กับ สนธิ ลิ้มทองกุล แต่ก็ไม่ทราบว่า "กล้า" เกี่ยวดอง กับ อ.จ.ชัยอนันต์
แบบไหน แต่ ก็ค่อนข้างจะ เปิดกว้าง กว่า อ.จ. ชัยอนันต์
มังกร ยักษ์ และ "โซ่กระตุกยักษ์" โดย กล้า สมุทวณิช มติชนออนไลน์
ในดินแดนที่ไม่ปรากฏอยู่จริง มีเมืองเมืองหนึ่ง ซึ่งมีอสูรเขียวแห่งพงไพรเป็นผู้พิทักษ์นคร ปรากฏ
ว่าเวลานานผ่านไป เจ้ายักษ์ตัวนี้เกเรขึ้นทุกวัน จนชาวเมืองกลุ่มหนึ่งทนไม่ไหว ก็เลยไปปลุกเอา
มังกรไฟที่หลับไหลมาปราบยักษ์เกเร มังกรปราบอสูรได้และผนึกเอาไว้ ก็เลยได้เป็นเทพผู้พิทักษ์
เมืองแทน ต่อมา มังกรไฟเกเรขึ้นมาอีก ชาวเมืองสู้ไม่ไหว เลยไปปลดยักษ์ในผนึกขึ้นมาสู้กับ
มังกร-นิทานของผมจบลงแค่นั้น
เมื่อเกิดการรัฐประหารในอียิปต์ ผมนึกถึงเรื่องสั้นเชิงนิทานเรื่องนี้ขึ้นมาทันที วัฏจักรของการปลุกยักษ์
มาฆ่ามังกร แล้วเรียกมังกรมาฆ่ายักษ์เกิดขึ้นรวดเร็วในชั่วเวลาเพียงสองปี แบบทันให้เราได้เห็นกรณี
ศึกษา ตอนนี้สงครามยักษ์กับมังกรในอียิปต์ก็ยังไม่จบ ฝุ่นยังตลบกันไป
เหตุการณ์ในอียิปต์เป็นสภาวะเขาควาย (Dilemma) ที่เล่นเอาหลายคนไปไม่เป็น เพราะมอร์ซีนั้นแน่นอน
ว่าได้รับความชอบธรรมจากการเลือกตั้งแบบประชาธิปไตย แต่จากข่าวที่ได้รับ
มอร์ซีก็มีแนวโน้มที่จะใช้อำนาจแบบ "ยักษ์" หลายเรื่อง ซึ่งไม่ง่ายที่ใครจะตอบว่า ไม่พอใจก็รอเลือกตั้ง
ใหม่ เพราะเขาอาจจะสร้างบรรยากาศแห่งความได้เปรียบนี้ในรัฐได้ต่อไปเรื่อยๆ จนยากลำบากต่อแนว
ทางการเมืองฝ่ายตรงข้ามที่จะเข้ามาต่อสู้ด้วย
แต่การรัฐประหารด้วยกำลังทหาร ก็เหมือนการเรียกอำนาจมังกรที่อันตรายไม่แพ้กันเข้ามา
ประชาธิปไตยนั้นอาจจะสร้าง "ยักษ์" ขึ้นมาได้ง่ายๆ จากความนิยมของประชาชน ถ้าความนิยมหนึ่งเสียง
ของประชาชนผู้สนับสนุนแปรเป็นก้อนพลังหนึ่งก้อน ดังนั้น ถ้ามีความนิยมมากเท่าไรผู้ได้รับพลังอำนาจ
นั้นยิ่งตัวใหญ่ขึ้น จนกลายเป็นเหมือนยักษ์ทรงอำนาจ ที่ทำอะไรก็ได้ ด้วยพลังแห่งความนิยมนั้น และยิ่ง
มีพลังมาก ยิ่งอยากใช้พลัง เพราะพลังแบบยักษ์นั้นมันรุนแรงและรวดเร็วดี ถูกใจคนที่ชอบยักษ์ หรือมี
ยักษ์เป็นพวก แต่คนอื่นละ ?
เช่นนี้ระบอบประชาธิปไตยที่สมบูรณ์ ก็จะต้องมี "โซ่กระตุกยักษ์" อยู่ คือกลไกการตรวจสอบ ทั้ง การตรวจ
สอบทางกฎหมาย เช่น มี "ข้อตกลงเบื้องต้นร่วมกัน" ที่ห้ามยักษ์กระทำ คือ หลักที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญ
ได้แก่ สิทธิเสรีภาพพื้นฐานของประชาชน และกติกาการเข้ามาและการใช้อำนาจทางการเมือง ที่ "ยักษ์"
จะละเมิดกติกาตามรัฐธรรมนูญนี้ไม่ได้ โซ่เส้นนี้เอาไว้ "กระตุกแขนยักษ์" ป้องกันไม่ให้ฝ่ายการเมืองที่มา
จากการเลือกตั้งกระทำผิดกฎหมาย หรือละเมิดหลักรัฐธรรมนูญ เพื่อป้องกันไม่ให้ละเมิดสิทธิของประชาชน
ซึ่งก็รวมถึงเสียงข้างน้อยที่ไม่ได้เลือกเขาด้วยนั่นแหละ ในหลายประเทศซึ่งรวมทั้งไทย เขาให้ "นักปราชญ์"
คือ "อำนาจตุลาการ" เป็นผู้ถืออำนาจนี้ ส่วนโซ่อีกเส้นให้ประชาชนถือผ่านตัวแทนของตนในสภาบ้าง
หรือผ่านการเลือกตั้งบ้าง ได้แก่ การตรวจสอบทางการเมือง
การเลือกตั้งแต่ละครั้ง เหมือนมือน้อยๆ ของเราที่จะกระตุกโซ่ยักษ์ได้ ถ้าหลายมือเข้า ยักษ์ก็ล้มลงก็ได้ หรือ
ถึงไม่ล้ม ก็อาจจะทำอะไรได้ลำบากยากขึ้น โซ่สองเส้นนี้เอง จะเป็นตัวป้องกัน "ยักษ์เกเร" ได้
อย่างไรก็ตาม ในระยะหลังๆ เริ่มมีการตั้งคำถามว่าจะมีความชอบธรรมหรือไม่ ที่จะให้ "นักปราชญ์" ไม่กี่คน
ที่ส่วนใหญ่ที่ต่อให้บางระบบอาจจะมีที่มาเชื่อมโยงอย่างไร ก็ไม่ได้มาจากประชาชนโดยตรง แต่กลับสามารถ
กระตุกแขน "ยักษ์" ของประชาชนได้ เช่น ที่ศาลรัฐธรรมนูญอียิปต์ก่อนหน้านี้สั่งให้การเลือกตั้งสภาสูงและ
สภาร่างรัฐธรรมนูญเป็นโมฆะเพราะขัดรัฐธรรมนูญ หรือกรณีตุลาการรัฐธรรมนูญฝรั่งเศสคว่ำกฎหมายภาษี
อัตราใหม่ที่เป็นนโยบายชูโรงชิ้นหนึ่งของประธานาธิบดีโอลองด์
บทบาทขององค์กรศาล "ผู้กระตุกโซ่" จึงถูกตั้งคำถามถึงความชอบธรรมในการหยุด "มติ" ของ "คนส่วนใหญ่"
เพราะแม้ศาลจะมีอำนาจเพียงการควบคุมว่าการกระทำของรัฐ "ชอบหรือไม่ชอบ" ด้วยรัฐธรรมนูญและกฎหมาย
แต่อย่างไรก็ตาม บางเรื่องมันก็เคลือบคลุมว่า นี่เป็นประเด็นทางกฎหมาย หรือเป็นเรื่องเชิงนโยบายที่ประชาชน
เห็นชอบแล้วผ่านการเลือกตั้ง
การถกเถียงเรื่องอำนาจในการตรวจสอบ หรือกระตุกโซ่ไม่ให้ยักษ์เกเร ก็ยังมีกันได้เรื่อยๆ อาจจะทบทวน
เรื่อง "ขนาดโซ่" คือความเคร่งครัดของกระบวนการ หรือ "ผู้ถือโซ่" คือองค์กรผู้ใช้อำนาจบ้างก็ว่าไป แต่จะ
ให้ใครถือโซ่ อันตรายมันก็น้อยกว่าการเรียก "มังกร" คืออำนาจอื่นออกมาปราบยักษ์อยู่ดี
เพราะมังกรมันไม่ได้ถูกล่ามโซ่ใดๆ แม้แต่ เส้นเดียว ทั้งยังบินอยู่บนฟ้าได้
เหนือการตรวจสอบควบคุมใดๆ ทั้งปวง
http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1373959746&grpid=&catid=02&subcatid=0200
วันก่อน เขาคนนี้ เขียนเรื่อง "คนตกสี" ก็เป็นมุมมอง ที่น่าอ่าน น่าติดตาม เพราะ น่าจะมีคนประเภทนี้
ในสังคม เราเยอะ เหมือนกัน
วันนี้ "กล้า" มาในมุมมองใหม่ ว่า ด้วยเรื่อง " มังกร ยักษ์ กับ โซ่กระตุกยักษ์"
ดูการเปรียบเปรย แล้วก็ต้องไป คิดต่อ บ้านเมือง เราทุกวันนี้ มังกร คือใคร
แล้วยักษ์ ล่ะ อยู่ที่ไหน แล้วใครจะเป็นคนถือ "โซ่" แค่คิดก็ เวียนหัว .....
ส่งต่อเพื่อนๆ ดีกว่า อยากให้ใครเป็นอะไรกันบ้าง ......
เปรียบเปรย ลึกๆ แบบนี้ สื่อแบบ "แนวหน้า" หรือ ผู้จัดการ มือไม่ถึงนะ เพื่อนๆ
ว่าไหมคะ เพราะ ทำไม ไม่มีคำว่า "นางปู กระดอง .... " "รัฐบาลผีโม่แป้ง"
รัฐบาลหุ่นเชิด ... นายกฯนกแก้ว ..... แนวหน้า กะ ผู้จัดการ เขาวนอยู่แค่นั้น เจง ..เจง ..
นี่แหละ ...ทำไม ถึงชอบ "มติชน" แล้วจะเอา "แนวหน้า" มาให้อ่านเทียบเคียงกัน
อ้อ นามสกุล "สมุทวณิช" น่าจะเขียนใน "ผู้จัดการ" เพราะ อ.จ. ชัยอนันต์ ค่อนข้าง
แนบสนิท กับ สนธิ ลิ้มทองกุล แต่ก็ไม่ทราบว่า "กล้า" เกี่ยวดอง กับ อ.จ.ชัยอนันต์
แบบไหน แต่ ก็ค่อนข้างจะ เปิดกว้าง กว่า อ.จ. ชัยอนันต์