หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก : ตอนที่ 0 : บทนำ
http://pantip.com/topic/30649957
หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก : ตอนที่ 1 : แรกพบ
http://pantip.com/topic/30653670
หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก : ตอนที่ 2 : ความในใจ
http://pantip.com/topic/30657323
3 :: คำสัญญา
"สัญญาอะไรหน่อยได้มั้ย" โจถามผม พรางจับมือผมขึ้นมา
"สัญญาแล้วจะต้องทำได้ ถ้าบอสคิดว่าทำไม่ได้บอสจะไม่สัญญานะ" ผมมองหน้าโจที่กำลังจ้องตาผมอย่างเอาจริงเอาจัง ไฟสีส้ม และลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาที่ระเบียงชั้น 23 ของคอนโด พอที่จะทำให้ผมแกล้งรู้สึกว่า นี่มันช่างโรแมนติกซะจริงๆ
"ทำไมล่ะ โจอยากให้บอสสัญญา ได้ทุกอย่าง ถ้างั้นโจไม่ขอละดีกว่า ให้บอสสัญญาเอง" โจผละมือผมออก และเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ ท่ามกลางสวนเล็กๆบนระเบียงที่เขาเป็นคนตกแต่งไว้อย่างสวยงาม โจหันหน้ามาหาผมแล้วอมยิ้มนิดๆก่อนที่จะพูดต่อ "โจ ขอสัญญาว่า โจจะไม่มีคนอื่นนอกจากบอส ตราบใดที่บอสไม่มีคนอื่นเหมือนกัน"
"เอ้า ทำไมต้องตราบใดที่บอสไม่มีคนอื่่นล่ะ ทำไมต้องมีข้อแม้ด้วย " ผมถามอย่างคนเอาแต่ใจ
"จะให้โจ รักบอสตลอดไปงั้นหรอ ถ้าบอสหนีโจไปมีคนอื่นแล้วอ่ะ" โจพุดพรางลุกขึ้นแล้วเดินมากอดผมจากด้านหลัง "เอาเป็นว่าโจสัญญานะว่า จะรักให้ดีที่สุด ในช่วงที่เรารักกันอยู่ โอเคป่ะ?" โจพูดจบก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่ และนั่นทำให้ความเอาแต่ใจของผมลดลงไปบ้าง
"อื้ม" ผมอมยิ้้มน้อยๆ ก่อนจะแกะมือโจที่กอดไว้แน่นออก พร้อมหันมาสบตาเขา
"ตาบอสสัญญาล่ะ" โจยิ้มอย่างทะเล้น และรอยยิ้มนั้น ทำให้ผมรู้ว่าเขาอยากได้ยินคำสัญญาจากผมมากแค่ไหน
"อืมมมมมมมม" ผมคิดอยู่นานว่าจะสัญญาว่าอะไรดี "เอาเป็นว่า บอสสัญญานะว่าจะให้โจมีอิสระ บอสจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของโจ ไม่เช็กมือถือ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่จะทำให้โจรำคาญ และที่สำคัญบอสจะไม่มีคนอื่นเหมือนกัน โอเคนะ" คำสัญญาเหล่านั้นผมทำได้อยู่แล้ว ผมไม่ค่อยวุ่นกับเรื่องส่วนตัวของแฟนสักเท่าไหร่หรอก เลยทำให้ผมมั่นใจได้ว่า ผมสัญญาแล้วจะทำได้
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมมีนัดกับพี่มิวครับ เรานัดกันว่าจะทานข้าว เดินเล่นกัน หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบ 2 อาทิตย์ ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น เรานัดเจอกันที่ siam paragon ครับ ผมออกมาพร้อมกับโจ เพราะโจจะมาเล่นฟิตเนสที่ Paragon เหมือนกัน ผมเองก็มาถึงก่อนพี่มิวอีกเช่นเคย ผมนั่งรอพี่มิวที่ starbucks ชั้นโรงหนังอยู่ประมาณ 15 นาที พี่มิวก็มาครับ
"โอ้ย!!!!" ผมร้องเพราะรู้สึกถึงแรงกำปั้นที่กระแทกเข้ามาที่หลัง มันไม่แรงหรอกครับ แต่ผมร้องเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพี่มิวนั่นเอง
"เห้ยยย ขอโทษ เจ็บหรอ" พี่มิวขอโทษขอโพยผมใหญ่ มันได้ผลแฮะ
"หลังหักแล้วมั้งเนี่ย" มันทำหน้างอ แบบน้องชายที่กำลังออดอ้อนพี่ชายให้ซื้อของเล่นอยู่
"ก็เป็นซะแบบนี้ไง พี่ถึงชอบ" ว่าแล้วเชียวครับว่าพี่มิวต้องพูดประโยคนี้เพราะ ทุกครั้งที่ผมทำท่าทางขี้อ้อนเมื่อไหร่ พี่มิวจะพูดมันเสมอ ใช่ครับ พี่มิวชอบคนขี้อ้อน
"อีกและ เลิกทำล่ะ นี่เค้ารอตั้ง 15 นาที เพราะฉะนั้นเลี้ยงข้าวเลย"
"อะไรว้า ก็พี่วนหาที่จอดรถอยู่ ไม่งั้นก็มาถึงก่อนเราแล้ว" คราวนี้กลายเป็นพี่มิวบ้างที่ทำหน้าทำตาขี้อ้อนใส่ผม
"ก็เป็นซะแบบนี้ไง เค้าถึงชอบ" ผมย้อนกลับใส่พี่มิวบ้าง
"ฮะ อะไรนะ" หนัาทะเล้นๆของพี่มิวคนเดิมกลับมาแล้ว
"ป๊าววววว ไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้เค้าอยากกิน steak TonyRoma's" ผมพูดพร้อมพรางลุกขึ้น เดินออกจากร้าน
"เอ้า เดี๋ยวสิ บอกก่อนเมื่อกี้พูดอะไร อยากได้ยินชัดๆ" พี่มิวพูดพร้อมเดินมากอดคอผมอย่างเคย นั่นหละครับ เหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่น เวลาอยู่กับพี่มิว
หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ เราเดินข้ามมาฝั่งสยามแสควร์ เดินเล่นดูนั่นดูนี่ จนผมมาหยุดที่ร้านขายแว่นแบรนด์เนม ผมเป็นพวกบ้าแว่นครับ เลยเลือกอยู่ซะนาน
"อันนี้สวยป่ะ" ผมลองแล้วหันมาถามพี่มิวที่กำลังยืนดูผมอยู่
"ถามพี่ร้อยอันพี่ก็บอกว่าสวย เพราะเราใส่อะไรก็สวย โครงหน้าแบบเราใส่แว่นได้ทุกทรง"
"แต่มันต้องมีอันที่สวยที่สุดสิ" ผมทำหน้าขี้อ้อนใส่พี่มิวอีกครั้ง และนั่นทำให้พี่มิวเอื้อมมือไปหยิบแว่นอันที่ผมลองก่อนหน้านี้สองอัน ส่งมาให้
"อันนี้ดีสุดตั้งแต่ลองมาล่ะ"
"ก็สวยนะ แต่มันแพงอ่า เค้าไม่มีตัง" ผมหันมาพูดเบากับพี่มิวไม่ให้พนักงานขายได้ยิน
"จริงค่ะ อันนี้ พี่ว่าสวยนะค่ะ เหมาะกับน้องที่สุดแล้วตั้งแต่เห็นน้องลองมา" พนักงานขายเสริมคำพูดของพี่มิว นั่นเป็นเพราะสวยจริงๆ หรือมันแพงเลยอยากขายกันแน่ แต่ผมก็ตัดสินใจไม่ซื้อมันเพราะแว่นราคาเป็นหมื่นผมคงไม่ลงทุนขนาดนั้น ผมวางมันลงและบอกกับพี่มิวให้ไปเดินเล่นที่อื่นดีกว่า
"ไม่ซื้อให้แฟนใส่หรอค่ะ เหมาะกับน้องเค้าดีนะค่ะ" แหมมมม หลังจากที่ผมวางแว่นลงปุ้บ พนักงานขายก็หยิบมันมาให้พี่มิว ทันที แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมต้องเขินเท่ากับที่พนักงานบอกว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน พี่มิวหันมาดึงมือผมไว้ แล้วยกแว่นขึ้น ทำหน้าทะเล้นนิดๆก่อนจะถามผมว่า
"อยากได้รึเปล่า?" ยักคิ้วใส่ผมด้วยแน่ะ ร้ายนัก
"ก็ เอ่อออออออ" ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี ทันใดนั้นพี่มิวก็หันไปบอกให้พนักงานขายคิดเงินแว่นอันนั้น
"ถ้ามันเหมาะกับแฟนผมจริงๆ ผมซื้อครับ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ" พี่มิวตุยกับพนักงานขายอย่างสนิทสนม
"ค่ะเหมาะค่ะ ถามว่าไรค่ะ" พนักงานหันมายิ้มให้พี่มิวพร้อมกับห่อแว่นนั้นไปด้วย
"แล้วผมกับเค้า เราเหมาะกันมั้ยครับ" พี่มิวดึงตัวผมเข้ามากอดคอไว้ ซะแน่น
"เห้ยยยยย บ้าเปล่า ถามอะไรเนี่ย" ผมเขินจนไม่กล้าที่จะอยู่ในร้านนั้น ท่ามกลางสายตาของลูกค้าหนุ่มสาวอีกคู่ที่กำลังเลือกแว่นอยู่ ผมพยายามเอามือพี่มิวออก แต่นั่นไม่ได้ผลเลย
"ค่ะเหมาะกันดีค่ะ น่าเสียดายหน้าตาก็น่ารัก หญิงอย่างพี่คงไม่มีโอกาส" พนักงานคนนั้นพูดไปยิ้มไปพร้อมยื่นแว่นมาให้ผม "แฟนซื้อให้ ก็ใส่บ่อยๆนะค่ะ แล้วมาอุดหนุนกันใหม่"
"อ่อ ครับๆ" ผมเขินจนพูดอะไรไม่ถูกแล้ว และผมก็เดินออกจากร้านมาก่อน
พี่มิวเป็นคนกวนประสาทครับ ขี้เล่นด้วย แต่เวลาจริงจังนี่น่ากลัวมาก หลังจากพี่มิวเดินออกมาจากร้าน ก็เดินมากอดคอผม บ่ายแบบนี้ คนก็มองสิครับ ผู้ชายสองคนเดินกอดคอกัน อาจจะดูเหมือนเพื่อนนะ แต่พี่มิวทำให้ดูเป็นแฟนได้ไงเนี่ยยยยยย
"แว่นน่ะ เอาไปใช้นะ ไม่ใช่เอาไปเก็บ ถือว่าพี่ซื้อให้เพื่อขอโทษเรานะ" มือที่ไม่อยู่สุขของพี่มิว เลื่อนมาขยี้ผมผม
"เว่อร์ ทำอะไรไม่คิด มันแพงเกินไปไว้เค้าเก็บเงินได้จะเอามาคืนล่ะกัน" ผมเริ่มจะงอแงแล้วล่ะคราวนี้
"ไม่ต้อง ไม่ต้อง แต่สัญญาหน่อยได้มั้ย" พี่มิวหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าผม
"ทำไรเนี่ย อายคนอื่นเค้า" ผมอายจริงๆนะ นี่มันกลางสยามเลยนะ
"สัญญากับพี่ก่อนได้มั้ยล่ะ" พี่มิวยังคงดึงดันที่จะเอาคำตอบ
"ว่าอะไรเล่า" สายตาผมกวาดมองไปรอบเพราะกลัวคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะมอง
"ว่า ถ้าเลิกกับคนนั้นเมื่อไหร่ คบกับพี่นะ" นั่นเป็นการขอคำสัญญาที่ทำให้ผมอึ้งมาก แต่ผมก็ตอบไปแบบไม่ได้คิดอะไร
"อื้มๆ ไปเถอะๆ อายคนเค้า" นั่นทำให้พี่มิวดีใจ และเปลี่ยนจากเดินกอดคอผมมาเป็นจับมือแทน ถ้ามันขนาดนี้แล้วผมคงไม่มีอะไรต้องอายแล้วล่ะครับ วันนึงคงไม่เสียหายหรอก แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
"บอส!!!" เสียงที่คุ้นเคยตะโกนมาจากด้านหลัง ผมชะงักไปแต่ยังไม่กล้าหันไปดู พี่มิวยังคงจับมือผมอยู่ แล้วหันมาถามผมว่า
"ใครเรียกเราแน่ะ เพื่อนหรอ?"
"ไม่ใช่เพื่อนหรอก นั่นมันเสียงของโจ แฟนเค้าต่างหาก!!!!!"
--ติดตามตอนต่อไป--
[นิยายY][ดัดแปลงจากเรื่องจริง] -- 'หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก' -- [ตอนที่ 3 : คำสัญญา]
http://pantip.com/topic/30649957
หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก : ตอนที่ 1 : แรกพบ
http://pantip.com/topic/30653670
หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก : ตอนที่ 2 : ความในใจ
http://pantip.com/topic/30657323
3 :: คำสัญญา
"สัญญาอะไรหน่อยได้มั้ย" โจถามผม พรางจับมือผมขึ้นมา
"สัญญาแล้วจะต้องทำได้ ถ้าบอสคิดว่าทำไม่ได้บอสจะไม่สัญญานะ" ผมมองหน้าโจที่กำลังจ้องตาผมอย่างเอาจริงเอาจัง ไฟสีส้ม และลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาที่ระเบียงชั้น 23 ของคอนโด พอที่จะทำให้ผมแกล้งรู้สึกว่า นี่มันช่างโรแมนติกซะจริงๆ
"ทำไมล่ะ โจอยากให้บอสสัญญา ได้ทุกอย่าง ถ้างั้นโจไม่ขอละดีกว่า ให้บอสสัญญาเอง" โจผละมือผมออก และเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ ท่ามกลางสวนเล็กๆบนระเบียงที่เขาเป็นคนตกแต่งไว้อย่างสวยงาม โจหันหน้ามาหาผมแล้วอมยิ้มนิดๆก่อนที่จะพูดต่อ "โจ ขอสัญญาว่า โจจะไม่มีคนอื่นนอกจากบอส ตราบใดที่บอสไม่มีคนอื่นเหมือนกัน"
"เอ้า ทำไมต้องตราบใดที่บอสไม่มีคนอื่่นล่ะ ทำไมต้องมีข้อแม้ด้วย " ผมถามอย่างคนเอาแต่ใจ
"จะให้โจ รักบอสตลอดไปงั้นหรอ ถ้าบอสหนีโจไปมีคนอื่นแล้วอ่ะ" โจพุดพรางลุกขึ้นแล้วเดินมากอดผมจากด้านหลัง "เอาเป็นว่าโจสัญญานะว่า จะรักให้ดีที่สุด ในช่วงที่เรารักกันอยู่ โอเคป่ะ?" โจพูดจบก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่ และนั่นทำให้ความเอาแต่ใจของผมลดลงไปบ้าง
"อื้ม" ผมอมยิ้้มน้อยๆ ก่อนจะแกะมือโจที่กอดไว้แน่นออก พร้อมหันมาสบตาเขา
"ตาบอสสัญญาล่ะ" โจยิ้มอย่างทะเล้น และรอยยิ้มนั้น ทำให้ผมรู้ว่าเขาอยากได้ยินคำสัญญาจากผมมากแค่ไหน
"อืมมมมมมมม" ผมคิดอยู่นานว่าจะสัญญาว่าอะไรดี "เอาเป็นว่า บอสสัญญานะว่าจะให้โจมีอิสระ บอสจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของโจ ไม่เช็กมือถือ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่จะทำให้โจรำคาญ และที่สำคัญบอสจะไม่มีคนอื่นเหมือนกัน โอเคนะ" คำสัญญาเหล่านั้นผมทำได้อยู่แล้ว ผมไม่ค่อยวุ่นกับเรื่องส่วนตัวของแฟนสักเท่าไหร่หรอก เลยทำให้ผมมั่นใจได้ว่า ผมสัญญาแล้วจะทำได้
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมมีนัดกับพี่มิวครับ เรานัดกันว่าจะทานข้าว เดินเล่นกัน หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบ 2 อาทิตย์ ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น เรานัดเจอกันที่ siam paragon ครับ ผมออกมาพร้อมกับโจ เพราะโจจะมาเล่นฟิตเนสที่ Paragon เหมือนกัน ผมเองก็มาถึงก่อนพี่มิวอีกเช่นเคย ผมนั่งรอพี่มิวที่ starbucks ชั้นโรงหนังอยู่ประมาณ 15 นาที พี่มิวก็มาครับ
"โอ้ย!!!!" ผมร้องเพราะรู้สึกถึงแรงกำปั้นที่กระแทกเข้ามาที่หลัง มันไม่แรงหรอกครับ แต่ผมร้องเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพี่มิวนั่นเอง
"เห้ยยย ขอโทษ เจ็บหรอ" พี่มิวขอโทษขอโพยผมใหญ่ มันได้ผลแฮะ
"หลังหักแล้วมั้งเนี่ย" มันทำหน้างอ แบบน้องชายที่กำลังออดอ้อนพี่ชายให้ซื้อของเล่นอยู่
"ก็เป็นซะแบบนี้ไง พี่ถึงชอบ" ว่าแล้วเชียวครับว่าพี่มิวต้องพูดประโยคนี้เพราะ ทุกครั้งที่ผมทำท่าทางขี้อ้อนเมื่อไหร่ พี่มิวจะพูดมันเสมอ ใช่ครับ พี่มิวชอบคนขี้อ้อน
"อีกและ เลิกทำล่ะ นี่เค้ารอตั้ง 15 นาที เพราะฉะนั้นเลี้ยงข้าวเลย"
"อะไรว้า ก็พี่วนหาที่จอดรถอยู่ ไม่งั้นก็มาถึงก่อนเราแล้ว" คราวนี้กลายเป็นพี่มิวบ้างที่ทำหน้าทำตาขี้อ้อนใส่ผม
"ก็เป็นซะแบบนี้ไง เค้าถึงชอบ" ผมย้อนกลับใส่พี่มิวบ้าง
"ฮะ อะไรนะ" หนัาทะเล้นๆของพี่มิวคนเดิมกลับมาแล้ว
"ป๊าววววว ไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้เค้าอยากกิน steak TonyRoma's" ผมพูดพร้อมพรางลุกขึ้น เดินออกจากร้าน
"เอ้า เดี๋ยวสิ บอกก่อนเมื่อกี้พูดอะไร อยากได้ยินชัดๆ" พี่มิวพูดพร้อมเดินมากอดคอผมอย่างเคย นั่นหละครับ เหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่น เวลาอยู่กับพี่มิว
หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ เราเดินข้ามมาฝั่งสยามแสควร์ เดินเล่นดูนั่นดูนี่ จนผมมาหยุดที่ร้านขายแว่นแบรนด์เนม ผมเป็นพวกบ้าแว่นครับ เลยเลือกอยู่ซะนาน
"อันนี้สวยป่ะ" ผมลองแล้วหันมาถามพี่มิวที่กำลังยืนดูผมอยู่
"ถามพี่ร้อยอันพี่ก็บอกว่าสวย เพราะเราใส่อะไรก็สวย โครงหน้าแบบเราใส่แว่นได้ทุกทรง"
"แต่มันต้องมีอันที่สวยที่สุดสิ" ผมทำหน้าขี้อ้อนใส่พี่มิวอีกครั้ง และนั่นทำให้พี่มิวเอื้อมมือไปหยิบแว่นอันที่ผมลองก่อนหน้านี้สองอัน ส่งมาให้
"อันนี้ดีสุดตั้งแต่ลองมาล่ะ"
"ก็สวยนะ แต่มันแพงอ่า เค้าไม่มีตัง" ผมหันมาพูดเบากับพี่มิวไม่ให้พนักงานขายได้ยิน
"จริงค่ะ อันนี้ พี่ว่าสวยนะค่ะ เหมาะกับน้องที่สุดแล้วตั้งแต่เห็นน้องลองมา" พนักงานขายเสริมคำพูดของพี่มิว นั่นเป็นเพราะสวยจริงๆ หรือมันแพงเลยอยากขายกันแน่ แต่ผมก็ตัดสินใจไม่ซื้อมันเพราะแว่นราคาเป็นหมื่นผมคงไม่ลงทุนขนาดนั้น ผมวางมันลงและบอกกับพี่มิวให้ไปเดินเล่นที่อื่นดีกว่า
"ไม่ซื้อให้แฟนใส่หรอค่ะ เหมาะกับน้องเค้าดีนะค่ะ" แหมมมม หลังจากที่ผมวางแว่นลงปุ้บ พนักงานขายก็หยิบมันมาให้พี่มิว ทันที แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมต้องเขินเท่ากับที่พนักงานบอกว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน พี่มิวหันมาดึงมือผมไว้ แล้วยกแว่นขึ้น ทำหน้าทะเล้นนิดๆก่อนจะถามผมว่า
"อยากได้รึเปล่า?" ยักคิ้วใส่ผมด้วยแน่ะ ร้ายนัก
"ก็ เอ่อออออออ" ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี ทันใดนั้นพี่มิวก็หันไปบอกให้พนักงานขายคิดเงินแว่นอันนั้น
"ถ้ามันเหมาะกับแฟนผมจริงๆ ผมซื้อครับ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ" พี่มิวตุยกับพนักงานขายอย่างสนิทสนม
"ค่ะเหมาะค่ะ ถามว่าไรค่ะ" พนักงานหันมายิ้มให้พี่มิวพร้อมกับห่อแว่นนั้นไปด้วย
"แล้วผมกับเค้า เราเหมาะกันมั้ยครับ" พี่มิวดึงตัวผมเข้ามากอดคอไว้ ซะแน่น
"เห้ยยยยย บ้าเปล่า ถามอะไรเนี่ย" ผมเขินจนไม่กล้าที่จะอยู่ในร้านนั้น ท่ามกลางสายตาของลูกค้าหนุ่มสาวอีกคู่ที่กำลังเลือกแว่นอยู่ ผมพยายามเอามือพี่มิวออก แต่นั่นไม่ได้ผลเลย
"ค่ะเหมาะกันดีค่ะ น่าเสียดายหน้าตาก็น่ารัก หญิงอย่างพี่คงไม่มีโอกาส" พนักงานคนนั้นพูดไปยิ้มไปพร้อมยื่นแว่นมาให้ผม "แฟนซื้อให้ ก็ใส่บ่อยๆนะค่ะ แล้วมาอุดหนุนกันใหม่"
"อ่อ ครับๆ" ผมเขินจนพูดอะไรไม่ถูกแล้ว และผมก็เดินออกจากร้านมาก่อน
พี่มิวเป็นคนกวนประสาทครับ ขี้เล่นด้วย แต่เวลาจริงจังนี่น่ากลัวมาก หลังจากพี่มิวเดินออกมาจากร้าน ก็เดินมากอดคอผม บ่ายแบบนี้ คนก็มองสิครับ ผู้ชายสองคนเดินกอดคอกัน อาจจะดูเหมือนเพื่อนนะ แต่พี่มิวทำให้ดูเป็นแฟนได้ไงเนี่ยยยยยย
"แว่นน่ะ เอาไปใช้นะ ไม่ใช่เอาไปเก็บ ถือว่าพี่ซื้อให้เพื่อขอโทษเรานะ" มือที่ไม่อยู่สุขของพี่มิว เลื่อนมาขยี้ผมผม
"เว่อร์ ทำอะไรไม่คิด มันแพงเกินไปไว้เค้าเก็บเงินได้จะเอามาคืนล่ะกัน" ผมเริ่มจะงอแงแล้วล่ะคราวนี้
"ไม่ต้อง ไม่ต้อง แต่สัญญาหน่อยได้มั้ย" พี่มิวหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าผม
"ทำไรเนี่ย อายคนอื่นเค้า" ผมอายจริงๆนะ นี่มันกลางสยามเลยนะ
"สัญญากับพี่ก่อนได้มั้ยล่ะ" พี่มิวยังคงดึงดันที่จะเอาคำตอบ
"ว่าอะไรเล่า" สายตาผมกวาดมองไปรอบเพราะกลัวคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะมอง
"ว่า ถ้าเลิกกับคนนั้นเมื่อไหร่ คบกับพี่นะ" นั่นเป็นการขอคำสัญญาที่ทำให้ผมอึ้งมาก แต่ผมก็ตอบไปแบบไม่ได้คิดอะไร
"อื้มๆ ไปเถอะๆ อายคนเค้า" นั่นทำให้พี่มิวดีใจ และเปลี่ยนจากเดินกอดคอผมมาเป็นจับมือแทน ถ้ามันขนาดนี้แล้วผมคงไม่มีอะไรต้องอายแล้วล่ะครับ วันนึงคงไม่เสียหายหรอก แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
"บอส!!!" เสียงที่คุ้นเคยตะโกนมาจากด้านหลัง ผมชะงักไปแต่ยังไม่กล้าหันไปดู พี่มิวยังคงจับมือผมอยู่ แล้วหันมาถามผมว่า
"ใครเรียกเราแน่ะ เพื่อนหรอ?"
"ไม่ใช่เพื่อนหรอก นั่นมันเสียงของโจ แฟนเค้าต่างหาก!!!!!"
--ติดตามตอนต่อไป--