หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก : ตอนที่ 0 : บทนำ
http://pantip.com/topic/30649957
หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก : ตอนที่ 1 : แรกพบ
http://pantip.com/topic/30653670
2 :: ความในใจ
กริ้งงงงงงงง!!!!! เสียงโทรสับผมดังขึ้น ในขณะที่อยู่ที่ออฟฟิส ชื่อที่ปรากฎนั้นหรอครับไม่ใช่โจหรอก แต่หากเป็นพี่ที่รู้จักกันทาง instagram มาได้ก่อนโจสักระยะล่ะครับ พี่เขาชื่อมิวครับ เป็นนายแบบหนุ่มสุดหล่อที่มีคนตามในอินสตาแกรมเป็นหมื่นๆ เป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน ตอนนั้นที่ได้รู้จัก ก็ไม่คิดว่าจะได้โทรคุยกันสนิทสนมอะไรขนาดนี้หรอกครับ ก็งงๆ เหมือนกันนะว่าอยู่ดีดีก็มาสนิทกันได้ยังไง นั่นอาจจะเป็นเพราะงานของเราทั้งคู่เกื้อหนุนกันอยู่มั้งครับ
เราคุยกันทุกวันครับ ไม่น้อยไปกว่าโจเลย ถ้าว่างกันทั้งคู่ก็จะคุยโทรศัพท์ แต่ถ้าไม่ว่าก็จะคุยทาง whatsapp แทน เหมือนเช่นวันนี้แหละครับ งานผมมันว่างจัด เลยได้คุยโทรศัพท์กัน
"ฮัลโหล เย็นนี้ว่างมั้ย" เสียจากปลายสายดูระริกระรี้ชอบกล แต่ก็เป็นปกติของพี่มิวแหละครับ
"เค้าว่างเสมอแหละ ทำไมอ่อ ที่รักจะพาเค้าไปไหน" อย่าแปลกใจครับ ผมน่ะคุยกันแบบนี้ตั้งแต่วันแรกๆแล้ว ใช้เค้า ใช้ตัวเอง ใช้ที่รัก เป็นสรรพนามแทนกัน หวานซะยิ่งกว่าคุยกะโจอีกแน่ะ
"เค้าจะชวนไปกินข้าวเย็น ว่างใช่ป่ะ เจอกันวิลล่าอารีย์ ทุ่มครึ่งนะ"
"โอเคๆ จัดไปครับ" ผมแทบไม่ต้องลังเลที่จะตอบตกลงเลยครับ เพราะเวลาไปกับพี่มิวนะ ผมมีความสุขจริงๆ เหมือนได้อยู่กับพี่ชายที่ดีคนนึง อยู่ด้วยแล้วมันอบอุ่น
"จ๊ะ งั้นเดี๋ยวเค้าขับรถก่อนนะ เจอกันเย็นนี้" "ครับผม"
ด้วยความที่ผมมารถไฟฟ้าเลยมาได้เร็วกว่าในช่วงเวลาเร่งรีบของผู้คนที่เลิกงานกันพอดี ส่วนพี่มิวน่ะหรอ สงสัยรถติดอยู่แหละครับ ผมเลยเดินเข้าไปที่ร้านประจำของเราที่เคยมาทานด้วยกันบ่อยๆ greyhound cafe' นั่งสั่งอะไรทานเล่นรอ สักพักพี่มิวก็มา
"โทษที รถติดเป็นบ้า" มาถึงก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลยครับ "แล้วนี่สั่งอะไรไปยัง"
"สั่งแต่ของทานเล่นรอ อ่ะสั่งเลย" พร้อมส่งเมนูให้พี่มิว
ระหว่างรออาหาร พี่มิวก็บ่นนั่นบ่นนี่ไปเหมือนปกติทุกครั้งที่เราเจอกัน แต่วันนี้ ดูเค้าหลบหน้าหลบตาผมยังไงก็ไม่รู้
"บอส พี่มีเรื่องอยากจะบอก" อยู่ดีๆ พี่มิวก็ดูท่าทางซีเรียสขึ้นมาซะงั้นน่ะ
"ว่ามาสิ จะมาทำท่า ซีเรียสทำไม"
"เรามาคบกันมั้ย หมายถึงคบกันแบบแฟนอ่ะ" ผมแบบพูดอะไรไม่ออกเลย อึ้งไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าพี่มิวจะขอคบผม ใจจริงผมชอบพี่มิวมากนะ แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสนี้ เราคุยกันมาได้สักระยะจนทำให้ผมต้องทำใจรักพี่มิวแบบพี่คนนึงเท่านั้น แม้ว่าความรู้สึกรักแบบอื่นมันจะมีอยู่บ้างแต่ตอนนี้ผมมีโจ มันคงไม่ใช่ ถ้าผมจะเลิกกับโจ แล้วไปคบกับพี่มิว ผมนิ่งเงียบไปสักครู่ หัวใจเต้นแทบจะไม่เป็นจังหวะ และในที่สุดผมก็ต้องบอกพี่มิวไป
"บอสมีแฟนแล้วพี่มิว เพิ่งคบกันได้ เดือนกว่าๆเอง"
"ฮ่าๆ พี่ก็ว่าแล้วล่ะ ต้องเป็นแบบนี้ อย่าไปสนใจเลย ลืมๆไปเหอะ" พี่มิวหัวเราะ และยิ้มให้ผม เท่าที่ผมรู้สึกได้นั่นเป็นการหัวเราะและยิ้มที่ดูไม่จริงใจที่สุดตั้งแต่เราสองคนรู้จักกันมา
"พี่มิว เค้าชอบพี่มิวนะ ชอบตั้งแต่แรก ตั้งแต่เราไม่รู้จักกันแล้ว แต่เค้าคิดว่าพี่มิวอยู่สูงเกินไป เกินกว่าที่เค้าจะคิดอะไรแบบนั้น"
"สูงยังไงหรอบอส พี่ก็เป็นคนธรรมดาไม่ได้แตกต่างจากใครเลย" สีหน้าพี่มิวบอกถึงความผิดหวังได้อย่างชัดเจน
"พี่เป็นนายแบบ พี่มีโอกาสที่จะเจอคนหน้าตาดี ที่คู่ควรกับพี่เยอะแยะ แล้วเค้าล่ะเป็นอะไร" ผมเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ซีเรียสขึ้น น้ำตาผมเริ่มคลอเบ้า
"บอส พี่ก็ยังคงเป็นพี่แบบนี้แหละ จริงอยู่งานที่พี่ทำพี่เจอคนหน้าตาดีเยอะแยะอย่างที่บิ๊กพูด แต่คนพี่ชอบคือบอส นั่นคือคำตอบของพี่ แล้วตอนนี้พี่อยากให้บอสลืมๆมันไปเถอะ ถึงยังไงพี่ก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก ถ้าหากบอสไม่เปลี่ยนไปเหมือนกัน" พี่มิวพูดจบแล้วก็ส่งยิ้มฝืนๆมาให้ผมจนสังเกตุได้
"ไม่เปลี่ยนไปหรอกครับ บอสก็ยังรู้สึกกับพี่เหมือนเดิม"
เราทานอาหารมื้อนั้นไปได้ไม่เยอะเท่าไหร่ และเกือบจะตลอดเวลาที่สถานการณ์ต้องอยู่ในความเงียบ จนบางครั้งการที่เราจะพูดคุยกันนั้นเหมือนกันว่ามันเป็นการเสแสร้ง ผมว่าเราทั้งคู่ต่างยังไม่พร้อมที่จะนั่งเผชิญหน้ากันต่อไป ผมต้องเอ่ยปากว่าอยากกลับบ้าน แล้วพี่มิวก็นอาสาไปส่งเหมือนเช่นทุกครั้ง
ตลอดทางกลับบ้านบรรยากาศในรถไม่ได้ดีขึ้นสักเท่าไหร่ แต่คราวนี้ผมเลือกที่จะไม่ทำลายความเงียบนั้น และในที่สุด พี่มิวคงทนไม่ไหวกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบนี้
"บอส!!!! พี่ขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย เหมือนเดิมเถอะ" เสียงตะคอกที่ออกมาจากปากพี่มิวครั้งแรกตั้งแต่เราคบกันมา ทำให้ผมน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาทันที และท่าทางดูพี่บอสหัวเสียไม่ใช่น้อยเลย "ถ้าการที่พี่พูดอะไรแบบนั้นออกไปแล้วทำให้บอสต้องเปลี่ยนไปแบบนี้ ช่วยลืมมันไปได้มั้ย? พี่อึดอัด.......และ (น้ำเสียงของพีมิวเริ่มสั่นเครือจนผมรู้สึกได้) พี่กลัวเราไม่เหมือนเดิม" และนั่นก็เป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่ผมเห็นน้ำตาของพี่มิว
"ครับ เค้าจะไม่ลืมเรื่องวันนี้เลย แต่มั่นใจได้ว่าเค้าจะไม่เปลี่ยนไปหรอก เค้าว่าสถานการณ์วันนี้มันยากที่จะรับมือได้ทัน พรุ่งมันคงจะดีขึ้น สัญญาครับ" ผมพูดโดยที่ไม่หันไปมองหน้าพี่มิวแม้แต่น้อย นั่นเพราะน้ำตาที่ไหลเอ่อบนแก้มทำให้ผมต้องหลบหน้า "ขอบคุณนะครับที่มาส่ง ไว้คุยกันนะครับพี่ชาย กลับบ้านดีดีนะครับ" ผมเดินลงจากรถแล้วเข้าบ้านโดยที่ไม่หันมามองพี่มิวอีก
ในขณะที่ผมเดินขึ้นห้องตัวเอง เสียงเตือน whatsapp ผมดังขึ้น ผมหยิบมือถือขึ้นมาเปิดข้อความนั้นดู
"พี่ขอโทษ แต่พี่จะรอ ฝันดีนะ น้องชาย (สุดที่รัก)"
--ติดตามตอนต่อไป--
[นิยายY][ดัดแปลงจากเรื่องจริง] -- 'หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก' -- [ตอนที่ 2 : ความในใจ]
http://pantip.com/topic/30649957
หัวใจยังไม่ไร้ความรู้สึก : ตอนที่ 1 : แรกพบ
http://pantip.com/topic/30653670
2 :: ความในใจ
กริ้งงงงงงงง!!!!! เสียงโทรสับผมดังขึ้น ในขณะที่อยู่ที่ออฟฟิส ชื่อที่ปรากฎนั้นหรอครับไม่ใช่โจหรอก แต่หากเป็นพี่ที่รู้จักกันทาง instagram มาได้ก่อนโจสักระยะล่ะครับ พี่เขาชื่อมิวครับ เป็นนายแบบหนุ่มสุดหล่อที่มีคนตามในอินสตาแกรมเป็นหมื่นๆ เป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน ตอนนั้นที่ได้รู้จัก ก็ไม่คิดว่าจะได้โทรคุยกันสนิทสนมอะไรขนาดนี้หรอกครับ ก็งงๆ เหมือนกันนะว่าอยู่ดีดีก็มาสนิทกันได้ยังไง นั่นอาจจะเป็นเพราะงานของเราทั้งคู่เกื้อหนุนกันอยู่มั้งครับ
เราคุยกันทุกวันครับ ไม่น้อยไปกว่าโจเลย ถ้าว่างกันทั้งคู่ก็จะคุยโทรศัพท์ แต่ถ้าไม่ว่าก็จะคุยทาง whatsapp แทน เหมือนเช่นวันนี้แหละครับ งานผมมันว่างจัด เลยได้คุยโทรศัพท์กัน
"ฮัลโหล เย็นนี้ว่างมั้ย" เสียจากปลายสายดูระริกระรี้ชอบกล แต่ก็เป็นปกติของพี่มิวแหละครับ
"เค้าว่างเสมอแหละ ทำไมอ่อ ที่รักจะพาเค้าไปไหน" อย่าแปลกใจครับ ผมน่ะคุยกันแบบนี้ตั้งแต่วันแรกๆแล้ว ใช้เค้า ใช้ตัวเอง ใช้ที่รัก เป็นสรรพนามแทนกัน หวานซะยิ่งกว่าคุยกะโจอีกแน่ะ
"เค้าจะชวนไปกินข้าวเย็น ว่างใช่ป่ะ เจอกันวิลล่าอารีย์ ทุ่มครึ่งนะ"
"โอเคๆ จัดไปครับ" ผมแทบไม่ต้องลังเลที่จะตอบตกลงเลยครับ เพราะเวลาไปกับพี่มิวนะ ผมมีความสุขจริงๆ เหมือนได้อยู่กับพี่ชายที่ดีคนนึง อยู่ด้วยแล้วมันอบอุ่น
"จ๊ะ งั้นเดี๋ยวเค้าขับรถก่อนนะ เจอกันเย็นนี้" "ครับผม"
ด้วยความที่ผมมารถไฟฟ้าเลยมาได้เร็วกว่าในช่วงเวลาเร่งรีบของผู้คนที่เลิกงานกันพอดี ส่วนพี่มิวน่ะหรอ สงสัยรถติดอยู่แหละครับ ผมเลยเดินเข้าไปที่ร้านประจำของเราที่เคยมาทานด้วยกันบ่อยๆ greyhound cafe' นั่งสั่งอะไรทานเล่นรอ สักพักพี่มิวก็มา
"โทษที รถติดเป็นบ้า" มาถึงก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลยครับ "แล้วนี่สั่งอะไรไปยัง"
"สั่งแต่ของทานเล่นรอ อ่ะสั่งเลย" พร้อมส่งเมนูให้พี่มิว
ระหว่างรออาหาร พี่มิวก็บ่นนั่นบ่นนี่ไปเหมือนปกติทุกครั้งที่เราเจอกัน แต่วันนี้ ดูเค้าหลบหน้าหลบตาผมยังไงก็ไม่รู้
"บอส พี่มีเรื่องอยากจะบอก" อยู่ดีๆ พี่มิวก็ดูท่าทางซีเรียสขึ้นมาซะงั้นน่ะ
"ว่ามาสิ จะมาทำท่า ซีเรียสทำไม"
"เรามาคบกันมั้ย หมายถึงคบกันแบบแฟนอ่ะ" ผมแบบพูดอะไรไม่ออกเลย อึ้งไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าพี่มิวจะขอคบผม ใจจริงผมชอบพี่มิวมากนะ แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสนี้ เราคุยกันมาได้สักระยะจนทำให้ผมต้องทำใจรักพี่มิวแบบพี่คนนึงเท่านั้น แม้ว่าความรู้สึกรักแบบอื่นมันจะมีอยู่บ้างแต่ตอนนี้ผมมีโจ มันคงไม่ใช่ ถ้าผมจะเลิกกับโจ แล้วไปคบกับพี่มิว ผมนิ่งเงียบไปสักครู่ หัวใจเต้นแทบจะไม่เป็นจังหวะ และในที่สุดผมก็ต้องบอกพี่มิวไป
"บอสมีแฟนแล้วพี่มิว เพิ่งคบกันได้ เดือนกว่าๆเอง"
"ฮ่าๆ พี่ก็ว่าแล้วล่ะ ต้องเป็นแบบนี้ อย่าไปสนใจเลย ลืมๆไปเหอะ" พี่มิวหัวเราะ และยิ้มให้ผม เท่าที่ผมรู้สึกได้นั่นเป็นการหัวเราะและยิ้มที่ดูไม่จริงใจที่สุดตั้งแต่เราสองคนรู้จักกันมา
"พี่มิว เค้าชอบพี่มิวนะ ชอบตั้งแต่แรก ตั้งแต่เราไม่รู้จักกันแล้ว แต่เค้าคิดว่าพี่มิวอยู่สูงเกินไป เกินกว่าที่เค้าจะคิดอะไรแบบนั้น"
"สูงยังไงหรอบอส พี่ก็เป็นคนธรรมดาไม่ได้แตกต่างจากใครเลย" สีหน้าพี่มิวบอกถึงความผิดหวังได้อย่างชัดเจน
"พี่เป็นนายแบบ พี่มีโอกาสที่จะเจอคนหน้าตาดี ที่คู่ควรกับพี่เยอะแยะ แล้วเค้าล่ะเป็นอะไร" ผมเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ซีเรียสขึ้น น้ำตาผมเริ่มคลอเบ้า
"บอส พี่ก็ยังคงเป็นพี่แบบนี้แหละ จริงอยู่งานที่พี่ทำพี่เจอคนหน้าตาดีเยอะแยะอย่างที่บิ๊กพูด แต่คนพี่ชอบคือบอส นั่นคือคำตอบของพี่ แล้วตอนนี้พี่อยากให้บอสลืมๆมันไปเถอะ ถึงยังไงพี่ก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก ถ้าหากบอสไม่เปลี่ยนไปเหมือนกัน" พี่มิวพูดจบแล้วก็ส่งยิ้มฝืนๆมาให้ผมจนสังเกตุได้
"ไม่เปลี่ยนไปหรอกครับ บอสก็ยังรู้สึกกับพี่เหมือนเดิม"
เราทานอาหารมื้อนั้นไปได้ไม่เยอะเท่าไหร่ และเกือบจะตลอดเวลาที่สถานการณ์ต้องอยู่ในความเงียบ จนบางครั้งการที่เราจะพูดคุยกันนั้นเหมือนกันว่ามันเป็นการเสแสร้ง ผมว่าเราทั้งคู่ต่างยังไม่พร้อมที่จะนั่งเผชิญหน้ากันต่อไป ผมต้องเอ่ยปากว่าอยากกลับบ้าน แล้วพี่มิวก็นอาสาไปส่งเหมือนเช่นทุกครั้ง
ตลอดทางกลับบ้านบรรยากาศในรถไม่ได้ดีขึ้นสักเท่าไหร่ แต่คราวนี้ผมเลือกที่จะไม่ทำลายความเงียบนั้น และในที่สุด พี่มิวคงทนไม่ไหวกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบนี้
"บอส!!!! พี่ขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย เหมือนเดิมเถอะ" เสียงตะคอกที่ออกมาจากปากพี่มิวครั้งแรกตั้งแต่เราคบกันมา ทำให้ผมน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาทันที และท่าทางดูพี่บอสหัวเสียไม่ใช่น้อยเลย "ถ้าการที่พี่พูดอะไรแบบนั้นออกไปแล้วทำให้บอสต้องเปลี่ยนไปแบบนี้ ช่วยลืมมันไปได้มั้ย? พี่อึดอัด.......และ (น้ำเสียงของพีมิวเริ่มสั่นเครือจนผมรู้สึกได้) พี่กลัวเราไม่เหมือนเดิม" และนั่นก็เป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่ผมเห็นน้ำตาของพี่มิว
"ครับ เค้าจะไม่ลืมเรื่องวันนี้เลย แต่มั่นใจได้ว่าเค้าจะไม่เปลี่ยนไปหรอก เค้าว่าสถานการณ์วันนี้มันยากที่จะรับมือได้ทัน พรุ่งมันคงจะดีขึ้น สัญญาครับ" ผมพูดโดยที่ไม่หันไปมองหน้าพี่มิวแม้แต่น้อย นั่นเพราะน้ำตาที่ไหลเอ่อบนแก้มทำให้ผมต้องหลบหน้า "ขอบคุณนะครับที่มาส่ง ไว้คุยกันนะครับพี่ชาย กลับบ้านดีดีนะครับ" ผมเดินลงจากรถแล้วเข้าบ้านโดยที่ไม่หันมามองพี่มิวอีก
ในขณะที่ผมเดินขึ้นห้องตัวเอง เสียงเตือน whatsapp ผมดังขึ้น ผมหยิบมือถือขึ้นมาเปิดข้อความนั้นดู
"พี่ขอโทษ แต่พี่จะรอ ฝันดีนะ น้องชาย (สุดที่รัก)"
--ติดตามตอนต่อไป--