โดนคนเอาส้นเข็มมาเจาะหลังเท้าอย่างแรง แถมธอยังโทรเม้ากับเพื่อนว่า "คนที่โดนแม่.งซวยว่ะ ดูดิน้ำตามันไหลด้วย...ฯลฯ&qu

สวัสดีค่ะ จขกท เองนะคะ
เราไม่ได้หายไปไหนค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
เราไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเป็นกระทู้แนะนำที่เป็นกระแสขนาดนี้ค่ะ
เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพียงเพื่ออยากให้ผู้หญิงคนนั้นได้มาอ่านแล้วฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า การกระทำของเธอนั้นไม่ถูกต้อง
และไม่อยากให้เธอไปก่อกรรมแบบนี้กับใครอีกในอนาคต
และเราก็ได้เห็นแล้วว่า
คนส่วนใหญ่ในสังคมปัจจุบันก็มีความเห็นไปในทางเดียวกันว่ามันไม่ถูกต้อง
มิใช่เพียงความเห็นส่วนตัวของเราผู้ถูกกระทำเพียงคนเดียว

ถามว่าเรื่องจริงรึเปล่า ทำไมประโยคที่เธอพูดมันชวนดราม่าจัง
อันนี้เราคงบังคับให้ใครเชื่อไม่ได้
จะรู้ก็เพียงบุคคลที่พูดและเพื่อนของเธอที่รับฟังในมือถือ
รวมถึงผู้อยู่ในเหตุการณ์ 10 กว่าคนข้างเคียงที่ได้ยินบทสนทนาของเธอเท่านั้น

เรื่องที่บอกว่าเอาธรรมะมาอ้างนั้น ก็ขึ้นอยู่กับสภาวะจิตของแต่ละคนค่ะ
เพราะแต่ละคน มีปฏิกริยาตอบโต้กับเหตุการณ์เฉพาะหน้าช่วง 2 สถานีรถไฟฟ้าไม่เหมือนกัน
แต่เหตุการณ์ ณ ตอนนั้น เราก็คิดและแสดงออกตามจริตของเรา คือพยายามอโหสิกรรมและให้อภัยเธอ
เราเห็นจิตของเราว่าตอนนั้นมันโกรธ ไม่พอใจ แต่พอเรารู้เท่าทันจิตของเรา รู้ว่าเรากำลังโกรธ
ความโกรธของเราก็ลดลงไปเกินครึ่งเลยค่ะ แล้วมาเอาสติมาจดจ่อกับเท้าของเราแทน

เราไม่อยากจะมองหน้าเธอ เพราะเรายังไม่ได้ให้อภัยเธออย่างสมบูรณ์
เราเลือกที่จะนิ่ง และให้เราชดใช้เธอไปแล้วในชาตินี้ ไม่ต้องติดค้างกันข้ามภพ ข้ามชาติ
เรารู้ตัวว่า ถ้าเรามองหน้าเธอ แล้วเจอเธออีก เราก็จะรู้สึกแย่กับเธอ
เพราะเราขึ้นรถไฟฟ้าเวลานี้กลับบ้านทุกวัน แล้วอาจจะเป็นเวลาเดียวกับเธอเหมือนกัน

ด้วยความอ่อนด้อยในการฝึกสติ เจริญภาวนาของเรา
เรายังมิอาจวางอัตตาของเรา จากที่เธอพูดนินทาเราได้
จิตเราเลยจดจำทุกคำพูดที่เธอพูดกระทบตัวเราได้อย่างแม่นยำ
แทนที่จะได้ยินที่หูแล้วจบลงที่หู ไม่ให้มันเข้ามากระทบใจของเรา

แล้วการที่เราเอามาโพสในนี้้ ก็แสดงถึงการไม่ให้อภัยเธอ
ทั้ง ๆ ที่เราจริง ๆ แล้วเรารู้สึกดีมากที่ตอนนั้นเราเลือกที่จะฝึกขันติและสติของเราไม่ให้ทำตามกิเลสของเราคือการหันมองเธอและพูดกับเธอเป็นภาษาไทย
ถ้าเธอไม่ได้นินทาเรา กระทู้นี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เพราะจิตเราตอนนั้นก็ได้กำลังพยายามให้อภัยเธอไปแล้ว
แต่ติดตรงที่ว่า เหตุการณ์ในตอนนั้นเราไม่ได้ทำอะไร
ถึงเราเล่าให้เพื่อนฟัง เธอก็ไม่มีทางรู้ คิดได้เมื่อสาย เลยเอามาโพสในนี้เธอน่าจะเข้ามาอ่าน

แต่ตอนนี้ มันเป็นการขาดสติของเราที่เราไม่รู้จักปล่อยวางมันลง
เหมือนอย่างที่ครูอ้อย ฐิตินาถพูดให้หนังสือเข็มทิศชีวิตว่า

"คนที่เค้าทำให้เราเจ็บปวด เปรียบเสมือน เค้าเอามีดมาแทงเราเพียงครั้งเดียว
แต่ถ้าเรายังไม่ให้อภัยและปล่อยวาง เวลาเราคิดถึงเรื่องนี้อีก ก็เหมือนกับที่เรา หยิบมีดเล่มนั้น มาแทงตัวเองซ้ำแล้ว ซำอีก ไม่รู้จักจบ ไม่รู้จักพอ"

เราทำตามกิเลสอันหยาบหนาของเราที่ยังไม่ให้อภัยเธอโดยการมาตั้งกระทู้นี้
จริงอยู่ว่าการระงับความโกรธได้นั้น เป็นเพียงสภาวะชั่วคราว
เพราะในใจยังมีความโกรธแฝงตัวอยู่ และพร้อมที่จะระเบิดออกมาอีกเมื่อถูกกระตุ้น
แต่การให้อภัย หมายถึง ไม่เหลือเชื้อแห่งความโกรธในใจของเราอีกเลย

เราขาดปัญญาพิจารณาให้รอบคอบว่า
กระทู้นี้มันไม่ได้สร้างประโยชน์อันใดคนที่เข้ามาอ่านและยังความโกรธแค้น ขุ่นเคืองใจของผู้ที่เข้ามาอ่านเป็นวงกว้าง

ขอน้อมรับผิดในการโพสกระทู้นี้ของเรา และเรายิ่งรู้สึกผิดที่ได้เป็นกระทู้แนะนำซึ่งได้เบียดเบียนกระทู้ที่มีประโยชน์อื่น ๆ ไม่ให้ขึ้นอีกมาด้วย
เราไม่ได้โลกสวย แต่ก็คงบังคับให้ทุกคนเชื่อเราไม่ได้ เพราะขนาดความคิดของตัวเอง เรายังบังคับไม่ได้เลย ประสาอะไรกับความคิดของคนอื่น

ขอให้กระทู้นี้และจิตของเราทุกคนเป็นเพียงก้อนหินที่โยนลงน้ำไป
ทำให้น้ำสั่นสะเทือนเป็นวงกว้าง
แต่เพียงไม่นาน น้ำก็กลับมานิ่งสงบเหมือนเดิม

หลังจากกระแสของกระทู้นี้จางหายไป เราจะให้อภัยเธอให้อย่างสมบูรณ์
ซึ่งแน่นอน การให้อภัยคนที่ไม่เคยเห็นหน้า ย่อมง่ายกว่าเราได้เห็นหน้าอยู่แล้ว
และอภัยทาน เป็นทานที่มีอานิสงค์สูง เพราะทำได้ยากที่สุด
เหมือนหนังสือของคุณดังตฤณที่ว่า

"มนุษย์เราเคยชินที่จะ ‘เอาเข้าตัว’ แทนที่จะ  ‘สละออก’ ซึ่งเป็นอาการที่มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่คุ้นเคยกันทั้งนั้น"
หากเราทำได้ มันก็เป็นผลดีกับตัวเอง  คือการตัดภพได้  เราไม่ต้องไปตามจองเวรใครอีก

ดังนั้น เราหวังเพียงว่า เธอคนนั้นจะได้อ่านและปรับปรุงตัวของเธอ
เพราะการที่เราทำผิดแล้วไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิด มันร้ายแรงว่า การที่รู้ว่าผิด แต่ก็ยังทำหลายเท่านัก

สุดท้ายนี้
ถ้าคุณอ่านข้อความของเราแล้วได้เรียนรู้อะไรดี ๆ จากสิ่งที่เราพิมพ์ลงไปบ้าง
เราขออนุโมทนา สาธุกับทุกท่านด้วยค่ะ