ตามความคิดเห็นผมนะครับ อาจจะไม่ถูกต้องทั้งหมดทีเดียวนะครับ
พระโสดาบัน คือบุคคลที่จะบรรลุอรหันต์ในอนาคต
ทำไมจึงจะบรรลุอรหันต์ในอนาคต
เพราะเชื่อว่าการบรรลุอรหันต์นั้นมีอยู่จริง
ทำไมจึงเชื่อว่ามีอยู่จริง
เพราะได้รับความสุขจากการละสักกายทิฏฐิ คือดับความยึดมั่นถือมั่นในตัว ในตน ที่มีอยู่ลงบางส่วน
จนสัมผัสกับความสุขที่รู้สึกได้ ดับกิเลสลงได้บางส่วน เห็นโดยปัญญาซึ่งความทุกข์ที่เกิดจากกิเลส
เห็นหนทางดับทุกข์ โดยการดับกิเลส
เมื่อเป็นเช่นนี้จึงละวิจิกิจฉา คือความลังเลสงสัยลงได้ ไม่สงสัยแล้วว่าสามารถดับทุกข์ได้จริง
เพราะตัวเองสัมผัสมาแล้ว สัมผัสได้บางส่วนแล้ว
จึงละสีลัพพตปรามาส ได้ เพราะรู้หนทางการดับทุกข์แล้ว ทางที่ไม่ใช่การดับทุกข์ก็ย่อมรู้ว่าผิดทาง
ตรงนี้คิดว่าสำคัญ ถ้าได้อาจารย์ผิด ถึงแม้ละสักกายทิฏฐิ ละวิจิกิจฉา ลงได้
แต่ถ้ายังมีสีลัพพตปรามาส เพราะได้รับการสั่งสอนผิด จะไม่บรรลุโสดาบัน เพราะจะเดินทางผิดไป
แต่ก็คิดว่าเมื่อละสักกายทิฏฐิได้ระดับหนึ่ง ก็น่าจะรู้หนทางแล้วล่ะ ไม่น่าจะมีสีลัพพตปรามาสอีก
เกิดมีข้อสงสัยว่า พระโสดาบันจะทำผิดศีลหรือไม่
ตรงนี้คิดว่า เมื่อละสักกายทิฏฐิ ดับความยึดมั่นถือมั่นในตัว ในตน ที่มีอยู่ลงบางส่วน
ก็จะไม่ฆ่าคน ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม ฯลฯ เพราะกิเลสบางส่วนที่จะไปทำแบบนั้น ไม่มีแล้ว
คือคนที่บรรลุโสดาบัน ไม่ต้องควบคุมศีล แต่กิเลสซึ่งทำผิดศีลไม่มี
แต่ผิดศีลเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจจะผิดได้อยู่ เพราะยังมีกิเลสบางส่วน
เราจะตรวจสอบตัวเองได้อย่างไร
ข้อแรก ละสักกายทิฏฐิ เราลองพิจารณาดูว่ากิเลสความโลภ โกรธ หลง มีลดน้อยลงกว่าสมัยก่อนไม๊ ความยึดมั่นในตัวตนลดลงไม๊
เขามาด่าเราแล้วเราโกรธหรือไม่ อะไรที่เราไม่ได้ดั่งใจ ยังเครียดเหมือนเดิมไม๊
เรายังคิดอยากที่จะทำผิดศีลหรือไม่ตรงนี้สำคัญ พระโสดาบันจะไม่คิดแล้ว ไม่ต้องใช้ศีลควบคุมบังคับ
ข้อ 2 ละวิจิกิจฉา คือไม่สงสัยหนทางแห่งการพ้นทุกข์
ข้อ 3 ละสีลัพพตปรามาส ลองพิจารณาดูว่า
การปฏิบัติหรือความคิดของเรา เป็นไปตามมรรค 8 หรือไม่ มันเป็นไปเพื่อทำให้กิเลสลดลงหรือไม่ ความยึดมั่นในตัวตนลดลงไม๊
เช่น เรายังทำบุญให้เราขึ้นสวรรค์ ยังถือศีลเพื่อให้ขึ้นสวรรค์ แสดงว่ายังเห็นว่าเป็นตัวเราอยู่
เรายังเห็นผิดในข้อปฏิบัติที่ไม่ถูกต้องแล้วเห็นว่าถูกต้อง เช่นยังไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ยังไหว้เจ้าที่ เพื่อขอให้ท่านช่วยเหลือหรือไม่ เป็นต้น
พระโสดาบันเป็นอย่างไร ตามความคิดเห็นผม
พระโสดาบัน คือบุคคลที่จะบรรลุอรหันต์ในอนาคต
ทำไมจึงจะบรรลุอรหันต์ในอนาคต
เพราะเชื่อว่าการบรรลุอรหันต์นั้นมีอยู่จริง
ทำไมจึงเชื่อว่ามีอยู่จริง
เพราะได้รับความสุขจากการละสักกายทิฏฐิ คือดับความยึดมั่นถือมั่นในตัว ในตน ที่มีอยู่ลงบางส่วน
จนสัมผัสกับความสุขที่รู้สึกได้ ดับกิเลสลงได้บางส่วน เห็นโดยปัญญาซึ่งความทุกข์ที่เกิดจากกิเลส
เห็นหนทางดับทุกข์ โดยการดับกิเลส
เมื่อเป็นเช่นนี้จึงละวิจิกิจฉา คือความลังเลสงสัยลงได้ ไม่สงสัยแล้วว่าสามารถดับทุกข์ได้จริง
เพราะตัวเองสัมผัสมาแล้ว สัมผัสได้บางส่วนแล้ว
จึงละสีลัพพตปรามาส ได้ เพราะรู้หนทางการดับทุกข์แล้ว ทางที่ไม่ใช่การดับทุกข์ก็ย่อมรู้ว่าผิดทาง
ตรงนี้คิดว่าสำคัญ ถ้าได้อาจารย์ผิด ถึงแม้ละสักกายทิฏฐิ ละวิจิกิจฉา ลงได้
แต่ถ้ายังมีสีลัพพตปรามาส เพราะได้รับการสั่งสอนผิด จะไม่บรรลุโสดาบัน เพราะจะเดินทางผิดไป
แต่ก็คิดว่าเมื่อละสักกายทิฏฐิได้ระดับหนึ่ง ก็น่าจะรู้หนทางแล้วล่ะ ไม่น่าจะมีสีลัพพตปรามาสอีก
เกิดมีข้อสงสัยว่า พระโสดาบันจะทำผิดศีลหรือไม่
ตรงนี้คิดว่า เมื่อละสักกายทิฏฐิ ดับความยึดมั่นถือมั่นในตัว ในตน ที่มีอยู่ลงบางส่วน
ก็จะไม่ฆ่าคน ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม ฯลฯ เพราะกิเลสบางส่วนที่จะไปทำแบบนั้น ไม่มีแล้ว
คือคนที่บรรลุโสดาบัน ไม่ต้องควบคุมศีล แต่กิเลสซึ่งทำผิดศีลไม่มี
แต่ผิดศีลเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจจะผิดได้อยู่ เพราะยังมีกิเลสบางส่วน
เราจะตรวจสอบตัวเองได้อย่างไร
ข้อแรก ละสักกายทิฏฐิ เราลองพิจารณาดูว่ากิเลสความโลภ โกรธ หลง มีลดน้อยลงกว่าสมัยก่อนไม๊ ความยึดมั่นในตัวตนลดลงไม๊
เขามาด่าเราแล้วเราโกรธหรือไม่ อะไรที่เราไม่ได้ดั่งใจ ยังเครียดเหมือนเดิมไม๊
เรายังคิดอยากที่จะทำผิดศีลหรือไม่ตรงนี้สำคัญ พระโสดาบันจะไม่คิดแล้ว ไม่ต้องใช้ศีลควบคุมบังคับ
ข้อ 2 ละวิจิกิจฉา คือไม่สงสัยหนทางแห่งการพ้นทุกข์
ข้อ 3 ละสีลัพพตปรามาส ลองพิจารณาดูว่า
การปฏิบัติหรือความคิดของเรา เป็นไปตามมรรค 8 หรือไม่ มันเป็นไปเพื่อทำให้กิเลสลดลงหรือไม่ ความยึดมั่นในตัวตนลดลงไม๊
เช่น เรายังทำบุญให้เราขึ้นสวรรค์ ยังถือศีลเพื่อให้ขึ้นสวรรค์ แสดงว่ายังเห็นว่าเป็นตัวเราอยู่
เรายังเห็นผิดในข้อปฏิบัติที่ไม่ถูกต้องแล้วเห็นว่าถูกต้อง เช่นยังไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ยังไหว้เจ้าที่ เพื่อขอให้ท่านช่วยเหลือหรือไม่ เป็นต้น