“เธอกล้าดียังไงมาพูดกับพ่อแม่ฉันแบบนั้น”
ประพนธ์เปิดประตูเสียงดัง ตรงดิ่งเข้ามาหาเรื่องภคพร ในขณะที่หญิงสาวนั่งเชิดทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ คำพูดที่มันแย่กว่านี้ ถ้าฉันต้องพูดฉันก็จะพูด ต่อให้เป็นพ่อแม่ของนายก็ไม่มีข้อยกเว้น"
ในเวลานี้ ความเกลียดชังได้เข้ามาครอบครองทุกพื้นที่ในหัวใจของหญิงสาวจนหมดสิ้นแล้ว
“ภคพร”
ประพนธ์ฉุดกระชากหญิงสาว สองดวงตาคมกริบมองจ้องกันด้วยความเกลียดชัง
“คุณมันผู้หญิงไร้ค่า ไร้ความหมายตัวจริงเสียงจริง สกปรกไปทุกซอกทุกมุม น่ารังเกียจน่าขยะแขยง”
ประพนธ์เหวี่ยงภคพรลงบนที่นอนอีกครั้งเพื่อระบายอารมณ์โกรธของเขา
“ฉันจะเป็นให้หมดทุกอย่างที่นายพูดเลย คอยดู”
ภคพรมองจ้องประพนธ์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“คุณมันเลว เลือดเย็น คุณมันไม่มีหัวใจ คุณกับพี่กันย์มันก็ไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างกันซักนิด อยากจะทำอะไรก็เชิญ
อยากจะเลวจะร้ายยังไงก็เชิญตามสบาย นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะอยู่ดูแลเกตุแก้วไม่ให้คลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว
อย่าหวังว่าคุณจะทำอะไรพวกเราได้อีก”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร หน้าตาหยิ่งทระนงของเธอมันทำให้เขายิ่งรู้สึกเกลียดชัง
“แน่ใจนะว่านายจะทำได้ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าอยู่ด้วยกันแล้วมันทำให้นายเหลือแต่ตัว
ผู้หญิงคนนั้นยังจะยอมให้นายอยู่ใกล้ๆด้วยอีกหรือเปล่า”
ภคพรยิ้มเยา ประพนธ์เงื้อมือสุดแขน โกรธเกลียดที่เธอร้ายกาจ
“ตราบใดที่นายไม่มีปัญญาล้มบริษัทฉัน ก็อย่าหวังว่าจะเอาชนะฉันได้
นายกับคนพวกนั้นยังจะต้องทรมานเพราะฉัน ไปอีกนาน”
คำพูดแต่ละคำของภคพรมันทำให้ประพนธ์แทบอยากจะเอาปืนมายิงให้เธอตายจากโลกนี้ใบนี้ไป
“ต่ำ”
ประพนธ์ผลักร่างของภคพรล้มคว่ำอีกครั้ง หมดปัญญาที่จะตอบโต้เธอด้วยคำพูดใดๆ
“พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะกลับไปคิดหาวิธีรากตัวไอ้ชั่วที่มันจับน้องสาวของฉันไปเข้าคุกให้ได้
ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน แต่รับรองว่าวิธีที่ฉันจะเลือกใช้ มันจะทำให้พวกคุณเจ็บแล้วก็จำชื่อฉันไปอีกนาน”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์อย่างผู้ชนะ ยืนเผชิญหน้าท้าทายเขาอย่างไม่มีกลัวเกรง
“คุณจะทำอะไร”
ประพนธ์กระชากแขนภคพร บีบเค้น
“ก็ทำในสิ่งที่นายคาดไม่ถึงไงล่ะ”
ภคพรยิ้มเยาะ ก่อนจะถูกประพนธ์เหวี่ยงกระเด็นไปไกล ความคิดที่จะล้มกิจการของภคพรเริ่มจริงจังขึ้น
เพราะสำหรับเขาแล้วนั่นเป็นเพียงแค่วิธีเดียวที่จะหยุดความร้ายกาจของผู้หญิงร้ายกาจอย่างภคพรได้
“ลูกจะทำแบบนี้จริงๆหรอ ทุกครั้งที่เรามีปัญหาคุณนวภคก็ช่วยเหลือเราไว้ทุกครั้ง
เขาไม่เคยทอดทิ้งบริษัทเล็กๆอย่างเรา เขาปฏิบัติกับเราไม่ต่างจากญาติคนนึงเลยนะ”
พิภพไม่เห็นด้วยกับความคิดของลูกชาย
“ช้าไม่ได้แล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นนับวันยิ่งร้ายกาจ ถ้าไม่ทำแบบนี้ ผมก็คงต้องสูญเสียทุกคนที่ผมรักไปหมด
แล้วเราก็จะต้องอยู่ใต้บังคับบัญชาผู้หญิงคนนั้นตลอดไป”
สีหน้าท่าทางของประพนธ์ก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าตัวเขาเองก็ไม่สบายใจอย่างมากกับความคิดนี้
“พ่อยอมถอนหุ้น เปลี่ยนบริษัทการลงทุน แต่จะไม่ยอมทำร้ายคุณนวภคเด็ดขาด”
พิภพเองก็เริ่มหนักใจกับความร้ายกาจของภคพรที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ และไม่อาจทนเห็นลูกชายต้องใช้ชีวิต
อยู่กับการทะเลาะเบาะแว้งกันทุกวันแบบนี้ได้ การตัดสินใจทำอะไรซักอย่างจึงเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยง
“ลูกจะหย่ากับผู้หญิงคนนั้นใช่หรือเปล่า”
ประไพรถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ครับแม่”
ประพนธ์ตอบรับอย่างไม่ลังเลใจ
“แม่ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น ลูกแต่งงานอยู่กินกับเขามาตั้งหลายเดือน แม่ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น
ลูกกับเขา...”
ประไพรอ้ำอึงและลังเลใจที่จะพูดออกมา
“ผมไม่เคยทำอะไรเธอ ผมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ”
ประพนธ์ยืนยันความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง ความร้ายกาจของภคพรทำให้เขาไม่กลัวอีกแล้ว
ถ้าเธอจะต้องเป็นฝ่ายที่ต้องเจ็บปวดและเสียใจ
หลังจากไปนอนโรงแรมมาหลายคืน นวพรรษก็ตัดสินใจกลับบ้าน หญิงสาวค่อยๆเดินลงจาก
รถแท็กซี่อย่างระมัดระวัง กลัวเหลือเกินว่าจะเจอกันย์ที่นี่ และทุกอย่างมันก็เป็นไปตามที่เธอกลัว
กันย์มาดักรอเธออยู่ที่หน้าบ้านเพื่อรอพบเธอ หญิงสาวไม่มีทางหนี
จึงจำใจต้องเดินไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างกล้าหาญ
“เมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบลงซะที พวกคุณกำลังพยายามที่จะทำอะไรกัน จะทรมานฉันไปถึงไหน”
นวพรรษเริ่มเหนื่อยล้ากับการที่ต้องถูกรากไปรากมาเหมือนกับเป็นสิ่งของที่ไม่มีหัวใจ
กันย์ไม่ยอมตอบโต้ เขาได้แต่ยืนเฉยไม่ยอมพูดจา
“ฉันไม่ไปกับคุณอีกแล้ว คุณจะมาบังคับอะไรฉันอีก ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น”
นวพรรษแสดงด้านที่แข็งแกร่งของตัวเองออกมาให้กันย์ได้เห็นบ้าง
“คุณไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ”
กันย์พูดขึ้นเสียงแผ่วเบา สีหน้าท่าทางของเขาบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่ามีบางอย่างในใจ
“แล้วคุณตามฉันมาที่นี่ทำไม”
นวพรรษขึ้นเสียง ท้องของเธอใหญ่ขึ้นมากแล้วในตอนนี้
“ผมแค่อยากมาดูให้แน่ใจว่าคุณกลับมาถึงบ้านแล้ว อย่างปลอดภัย”
กันย์พูดคำบางคำที่ทำให้คนฟังต้องหวั่นไหวอีกครั้ง กลิ่นเหล้าจากตัวเขาทำให้นวพรรษ
ยังไม่ยอมเชื่อคำพูดพวกนั้นอย่างสนิทใจ
“คุณจะมาเล่นตลกอะไรกับฉันอีก เลิกปั่นหัวฉันเล่นซะที”
นวพรรษบ่อน้ำตาแตก ไม่เข้าใจเลยกับการกระทำของชายหนุ่มเลือดเย็นตรงหน้า
“ผมเปล่า ทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อปกป้องน้องสาวของผม ที่คุณต้องมาเจ็บปวดเพราะผมอยู่แบบนี้ก็เพราะพี่สาวของคุณ
ผมอยากให้คุณรู้เอาไว้ ว่าคนเลวๆอย่างผม ไม่อยากทำร้ายคุณเลยจริงๆ คนเลวๆอย่างผมเป็นคนรักที่ดีของใครไม่ได้หรอก
ผมเป็นพ่อใครก็ไม่ได้เหมือนกัน”
กันย์พูดด้วยท่าทางเศร้าๆ เพราะฤทธิ์เหล้าทำให้เขายอมเผยความในใจออกมาบ้าง
ตั้งแต่รู้จักกันมานี่แทบจะเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่กันย์ยอมเผยความในใจของเขาให้นวพรรษได้รับรู้
“...”นวพรรษยืนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันมีแต่ความเสียใจ
ไม่ว่ากันย์จะดีกับเธอหรือว่าร้ายกับเธอ ทุกเรื่องที่เขาทำมันมีแต่ทำให้เธอเสียใจ
“อย่าเข้าใจความรู้สึกของผมผิด ผมไม่ได้ชอบคุณ... ผมจะไปแล้ว”
ท่าทางสับสนในตัวเองของกันย์ทำให้นวพรรษยิ่งไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป”
นวพรรษรั้งแขนชายหนุ่ม กันย์หันมาเผชิญหน้ากับนวพรรษด้วยสายตาที่อ่อนไหวและอ่อนแอกว่าทุกๆวัน
“ชีวิตฉันมันไม่เหลืออะไรแล้วก็เพราะคุณ ฉันขอร้องให้คุณหยุดทุกอย่างแค่นี้เถอะ ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป
พี่เนย์กับคุณประพนธ์พวกเขาแต่งงานกันไปแล้ว ฉันไม่คิดว่าน้องสาวคุณกับเขาจะกลับมาแต่งงาน
และรักกันได้เหมือนเดิมอีกแล้วล่ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”
นวพรรษร้องขอ อ้อนวอน
“แค่พี่สาวคุณยอมหย่ากับนายประพนธ์ ผมจะไม่มาให้พวกคุณเห็นหน้าอีกเลย”
กันย์ยังคงยืนยันคำเดิมและจะไม่มีวันยอมอย่างเด็ดขาดถ้าน้องสาวของเขาไม่ได้คนรักกลับคืนมา
“พี่เนย์ไม่ยอม คุณไม่ยอม แล้วเมื่อไหร่ชีวิตของพวกเราถึงจะสงบสุขซักทีล่ะ”
นวพรรษพูดกับตัวเองทั้งน้ำตา เดินเข้าบ้านด้วยความทุกข์ทรมาน เจ็บปวด ต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้
คือเธอกับกันย์ แต่ตอนนี้ต้องมีผู้คนมากมายต้องมาร่วมรับกรรมกับความผิดพลาดของเขาสองคน
ประพนธ์ลืมตาตื่นขึ้นมา หน้าตางัวเงีย ภาพแรกที่เขาเห็นคือภคพรกำลังยัดเสื้อผ้าของเธอลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน
ด้วยใบหน้าที่ปราศจากรอยยิ้ม ประพนธ์เบิ่งตามองและตื่นขึ้นจากการหลับใหลในทันทีทันใด
“ทำบ้าอะไรของเธอ จะไปไหน”
ประพนธ์ร้องถาม เดินเข้าไปแย่งกระเป๋าของภคพร
“ฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
ภคพรตะวาดใส่ ยื้อแย่งกระเป๋าคืน แต่ประพนธ์กระชากกลับมาถือเอาไว้เหมือนเดิม
“คุณต้องอยู่กับผมที่นี่ อย่าได้แม้แต่ที่จะคิดว่าจะออกไปจากบ้านหลังนี้”
ประพนธ์ขึงขัง ขวางหน้าภคพรเอาไว้
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันจะไป ถอยไป”
ภคพรผลักอกประพนธ์ให้พ้นทาง เดินหนีออกมาหน้าห้อง แต่ชายหนุ่มก็ตามมาขวางหน้าเธอเอาไว้อีก
“เราแต่งงานกันแล้วจะไปทำไมล่ะ ที่นี่ก็บ้านคุณเหมือนกัน จะไปคิดวางแผนทำอะไรร้ายๆอีกล่ะ”
ประพนธ์จิกกัด จับข้อมือหญิงสาวเอาไว้แน่นหนา
“มันเรื่องของฉัน ปล่อยมือฉัน แล้วก็ถอยไป”
ภคพรยังคงเกรี้ยวกราด สะบัดสะบิ้ง
“ผมไม่ปล่อย นับจากนี้ไป ผมจะจับตามองคุณทุกฝีก้าวไม่ให้คลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว
ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปทำอะไรร้ายๆใส่ใครได้อีกแล้ว”
ประพนธ์ยื่นคำขาด ฉุดรากภคพรเข้าห้องอย่าทุรักทุเร แต่หญิงสาวเกาะเกี่ยวประตูเอาไว้แน่นหนา
“ฉันจะไปหายายเมย์ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง”
ภคพรดิ้นรนขัดขืน แต่ประพนธ์ก็ไม่ยอมปล่อยเธอ
“น้องสาวคุณถึงบ้านแล้ว ปลอดภัยดี”
ประพนธ์ตะวาดใส่ ภคพรหยุดชะงัก มองจ้องหน้าเขาอย่างเคลือบแคลง
“ไม่จริง นายโกหก ฉันจะต้องกลับไปดูให้เห็นกับตาก่อน”
ภคพรยังคงดิ้นรน และตะโกนใส่ประพนธ์
“ไม่ให้ไป เข้าห้อง”
ประพนธ์พยายามราก แต่ภคพรก็ไม่ยอมปล่อย
“ทำอะไรกันน่ะ”
ประไพรเสียงดัง ทั้งประพนธ์และภคพรหยุดชะงัก หันไปมอง
“นี่มันอะไรกันลูก ทำไมต้องทำรุนแรงกันขนาดนี้ด้วย”
นวภคมองลูกชายและลูกสะใภ้ด้วยท่าทางเครียดๆ
“เอ่อ..ผม”ประพนธ์พูดอะไรไม่ออก
“ฉันจะกลับบ้าน แต่ลูกชายคุณไม่ยอมให้ฉันกลับ”ภคโวยวาย
“แน่ใจนะว่าเธอจะกลับบ้าน จะกลับบ้านหรือจะกลับไปคิดหาทางทำร้ายคนอื่น
ผมจะไม่ยอมให้คุณคลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพร เกลียดชังในท่าทางหยิ่งยโสที่เธอทำใส่พ่อแม่ของเขา
“คิดว่าอยู่ที่นี่แล้วฉันจะทำร้ายใครไม่ได้หรอ นายคิดผิดแล้ว ไม่ว่าอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้
ถ้าฉันอยากจะทำอะไร ฉันก็จะต้องทำมันให้ได้”ภคพรประกาศก้อง
“อย่างน้อยก็มีผมคนนี้แหละ ที่จะคอยขัดขวางความคิดชั่วๆของคุณ ถ้าไม่เชื่อก็คอยดู”
ประพนธ์กระชากแขนภคพรขึ้นมากำเอาไว้แน่นหนา
“พอ พอทั้งสองคนนั่นแหละ เมื่อไหร่เรื่องวุ่นๆของพวกเราจะจบลงซะที พ่อกับแม่จะรับเรื่องพวกนี้ไม่ไหวอยู่แล้วนะ”
นวภคตัดบท ประไพรมองจ้องภคพรไม่ชอบใจในความก้าวร้าวของเธอ
“เมื่อไหร่ที่ยายบ้านี่ยอมหย่ากับผม เรื่องบ้าๆพวกนี้มันก็คงจะจบลง
แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงไม่ยอมหย่าแล้วก็ไปให้พ้นๆจากชีวิตผมซักที น่ารำคาญ”
ประพนธ์ผลักภคพรเซถลา หญิงสาวตรงปลี่กลับมาหาเขาและเถียงกลับทันควัน
“ให้ตายฉันก็ไม่หย่า ฉันจะอยู่ขัดขวางความสุขของนายไปจนวันตายเลยคอยดู”
ภคพรมองจ้องเขาตาเขม็ง ไม่มีกลัวเกรง
“เธอนี่มัน...”ประพนธ์เงื้อมือจะตบ ภคพรยืนนิ่งไม่ถอยหนี เผชิญหน้ากับเขา ท้าทาย
“พนธ์ทำอะไร ลูกผู้ชายเขาไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ”
นวภคยกมือกันหน้าอกลูกชายเอาไว้
“ผู้หญิงบางคนมันก็น่าโดนซะบ้างค่ะคุณ”
ประไพรเสนอความคิดเห็น
“ถ้าไม่ออกความเห็น ก็ไม่มีใครเขาคิดว่าคุณแม่เป็นใบ้หรอกนะค่ะ”
ภคพรเดินหายเข้าไปในห้องนอนไป ด้วยท่าทางหญิงยโสของเธอ ประไพรยืนหน้าแดงกร่ำด้วยความโกรธ
โดยมีประพนธ์คอยอยู่เคียงข้าง ในขณะที่ความคิดของภคพรตอนนี้คือไม่ว่าจะยังไงเธอจะต้องทำให้เกตุแก้ว
และกันย์ได้รับความทุกข์ทรมานใจให้ได้
ภคพรนอนกางแข้งกางขาและวางหมอนข้างบนเตียงนอนอย่างเต็มที่เพื่อแกล้งประพนธ์
เธอนอนอยู่ตรงกลางเตียงอย่างไม่สนใจใยดีว่าประพนธ์จะมีที่นอนหรือไม่ในคืนนี้
สิ่งที่เขาทำกับเธอมันทำให้เธออยากเอาคืนกับเขาให้สาสม
“นี่คุณ จะซ้ายหรือขวาเลือกเอา”
ประพนธ์เริ่มหงุดหงิด เพราะเขาไม่ได้นอนแบบเต็มอิ่มมาหลายคืนแล้ว
“ฉันจะนอนตรงกลางแบบเนี๊ยแหละ มีอะไรมั้ย ถ้าไม่ชอบนอนเบียดๆ โซฟายังว่าง เชิญ!!”
ภคพรนอนหน้าตาเฉย กวนประสาท
“แน่ใจนะว่าคุณจะไม่เขยิบ แล้วอย่ามาหาว่าผมป่าเถื่อน”
ประพนธ์วางท่าเคร่งขรึม ภคพรเริ่มใจคอไม่ดี
“ฉันไม่กลัว”ภคพรยังคงฝืนยิ้ม
“ตามใจ”ประพนธ์ก้มลงไปหาภคพร ช้อนร่างบางของเธอขึ้นไว้ในอ้อมแขนได้อย่างสบายๆ
“ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ”
ภคพรโวยวาย ก่อนจะต้องร้องกรี๊ดเสียงดังเพราะถูกประพนธ์โยนลงบนเตียงนอนแถบหนึ่งอย่างไร้ความปราณี
“ไอ้....”ภคพรอ้าปากจะด่า
“หุบปาก พรุ่งนี้ผมต้องเข้าบริษัทแต่เช้า ถ้าคุณไม่หุบปาก ผมจะใช้วิธีที่พวกผู้ชายเขาชอบใช้กับผู้หญิง
เวลาที่พวกผู้หญิงพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่เชื่อก็ลองดูได้”
ประพนธ์มองจ้องภคพรไม่วางสายตา ดวงตาคมกริบของเขาทำให้ภคพรรู้ว่าเขาไม่ได้แค่พูดขึ้นมาเพื่อให้เธอกลัว
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต”
ภคพรฟาดหลังประพนธ์ไปหลายที ก่อนจะหันหลังหนีเขาอย่างไม่อาจต่อกร
“คอยดูเถอะ จะเอาคืนให้แสบเลย”ภคพรนอนหน้าบึ้ง
ไร้หัวใจ ตอนที่ 19
“เธอกล้าดียังไงมาพูดกับพ่อแม่ฉันแบบนั้น”
ประพนธ์เปิดประตูเสียงดัง ตรงดิ่งเข้ามาหาเรื่องภคพร ในขณะที่หญิงสาวนั่งเชิดทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ คำพูดที่มันแย่กว่านี้ ถ้าฉันต้องพูดฉันก็จะพูด ต่อให้เป็นพ่อแม่ของนายก็ไม่มีข้อยกเว้น"
ในเวลานี้ ความเกลียดชังได้เข้ามาครอบครองทุกพื้นที่ในหัวใจของหญิงสาวจนหมดสิ้นแล้ว
“ภคพร”
ประพนธ์ฉุดกระชากหญิงสาว สองดวงตาคมกริบมองจ้องกันด้วยความเกลียดชัง
“คุณมันผู้หญิงไร้ค่า ไร้ความหมายตัวจริงเสียงจริง สกปรกไปทุกซอกทุกมุม น่ารังเกียจน่าขยะแขยง”
ประพนธ์เหวี่ยงภคพรลงบนที่นอนอีกครั้งเพื่อระบายอารมณ์โกรธของเขา
“ฉันจะเป็นให้หมดทุกอย่างที่นายพูดเลย คอยดู”
ภคพรมองจ้องประพนธ์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“คุณมันเลว เลือดเย็น คุณมันไม่มีหัวใจ คุณกับพี่กันย์มันก็ไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างกันซักนิด อยากจะทำอะไรก็เชิญ
อยากจะเลวจะร้ายยังไงก็เชิญตามสบาย นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะอยู่ดูแลเกตุแก้วไม่ให้คลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว
อย่าหวังว่าคุณจะทำอะไรพวกเราได้อีก”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร หน้าตาหยิ่งทระนงของเธอมันทำให้เขายิ่งรู้สึกเกลียดชัง
“แน่ใจนะว่านายจะทำได้ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าอยู่ด้วยกันแล้วมันทำให้นายเหลือแต่ตัว
ผู้หญิงคนนั้นยังจะยอมให้นายอยู่ใกล้ๆด้วยอีกหรือเปล่า”
ภคพรยิ้มเยา ประพนธ์เงื้อมือสุดแขน โกรธเกลียดที่เธอร้ายกาจ
“ตราบใดที่นายไม่มีปัญญาล้มบริษัทฉัน ก็อย่าหวังว่าจะเอาชนะฉันได้
นายกับคนพวกนั้นยังจะต้องทรมานเพราะฉัน ไปอีกนาน”
คำพูดแต่ละคำของภคพรมันทำให้ประพนธ์แทบอยากจะเอาปืนมายิงให้เธอตายจากโลกนี้ใบนี้ไป
“ต่ำ”
ประพนธ์ผลักร่างของภคพรล้มคว่ำอีกครั้ง หมดปัญญาที่จะตอบโต้เธอด้วยคำพูดใดๆ
“พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะกลับไปคิดหาวิธีรากตัวไอ้ชั่วที่มันจับน้องสาวของฉันไปเข้าคุกให้ได้
ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน แต่รับรองว่าวิธีที่ฉันจะเลือกใช้ มันจะทำให้พวกคุณเจ็บแล้วก็จำชื่อฉันไปอีกนาน”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์อย่างผู้ชนะ ยืนเผชิญหน้าท้าทายเขาอย่างไม่มีกลัวเกรง
“คุณจะทำอะไร”
ประพนธ์กระชากแขนภคพร บีบเค้น
“ก็ทำในสิ่งที่นายคาดไม่ถึงไงล่ะ”
ภคพรยิ้มเยาะ ก่อนจะถูกประพนธ์เหวี่ยงกระเด็นไปไกล ความคิดที่จะล้มกิจการของภคพรเริ่มจริงจังขึ้น
เพราะสำหรับเขาแล้วนั่นเป็นเพียงแค่วิธีเดียวที่จะหยุดความร้ายกาจของผู้หญิงร้ายกาจอย่างภคพรได้
“ลูกจะทำแบบนี้จริงๆหรอ ทุกครั้งที่เรามีปัญหาคุณนวภคก็ช่วยเหลือเราไว้ทุกครั้ง
เขาไม่เคยทอดทิ้งบริษัทเล็กๆอย่างเรา เขาปฏิบัติกับเราไม่ต่างจากญาติคนนึงเลยนะ”
พิภพไม่เห็นด้วยกับความคิดของลูกชาย
“ช้าไม่ได้แล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นนับวันยิ่งร้ายกาจ ถ้าไม่ทำแบบนี้ ผมก็คงต้องสูญเสียทุกคนที่ผมรักไปหมด
แล้วเราก็จะต้องอยู่ใต้บังคับบัญชาผู้หญิงคนนั้นตลอดไป”
สีหน้าท่าทางของประพนธ์ก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าตัวเขาเองก็ไม่สบายใจอย่างมากกับความคิดนี้
“พ่อยอมถอนหุ้น เปลี่ยนบริษัทการลงทุน แต่จะไม่ยอมทำร้ายคุณนวภคเด็ดขาด”
พิภพเองก็เริ่มหนักใจกับความร้ายกาจของภคพรที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ และไม่อาจทนเห็นลูกชายต้องใช้ชีวิต
อยู่กับการทะเลาะเบาะแว้งกันทุกวันแบบนี้ได้ การตัดสินใจทำอะไรซักอย่างจึงเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยง
“ลูกจะหย่ากับผู้หญิงคนนั้นใช่หรือเปล่า”
ประไพรถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ครับแม่”
ประพนธ์ตอบรับอย่างไม่ลังเลใจ
“แม่ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น ลูกแต่งงานอยู่กินกับเขามาตั้งหลายเดือน แม่ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น
ลูกกับเขา...”
ประไพรอ้ำอึงและลังเลใจที่จะพูดออกมา
“ผมไม่เคยทำอะไรเธอ ผมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ”
ประพนธ์ยืนยันความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง ความร้ายกาจของภคพรทำให้เขาไม่กลัวอีกแล้ว
ถ้าเธอจะต้องเป็นฝ่ายที่ต้องเจ็บปวดและเสียใจ
หลังจากไปนอนโรงแรมมาหลายคืน นวพรรษก็ตัดสินใจกลับบ้าน หญิงสาวค่อยๆเดินลงจาก
รถแท็กซี่อย่างระมัดระวัง กลัวเหลือเกินว่าจะเจอกันย์ที่นี่ และทุกอย่างมันก็เป็นไปตามที่เธอกลัว
กันย์มาดักรอเธออยู่ที่หน้าบ้านเพื่อรอพบเธอ หญิงสาวไม่มีทางหนี
จึงจำใจต้องเดินไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างกล้าหาญ
“เมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบลงซะที พวกคุณกำลังพยายามที่จะทำอะไรกัน จะทรมานฉันไปถึงไหน”
นวพรรษเริ่มเหนื่อยล้ากับการที่ต้องถูกรากไปรากมาเหมือนกับเป็นสิ่งของที่ไม่มีหัวใจ
กันย์ไม่ยอมตอบโต้ เขาได้แต่ยืนเฉยไม่ยอมพูดจา
“ฉันไม่ไปกับคุณอีกแล้ว คุณจะมาบังคับอะไรฉันอีก ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น”
นวพรรษแสดงด้านที่แข็งแกร่งของตัวเองออกมาให้กันย์ได้เห็นบ้าง
“คุณไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ”
กันย์พูดขึ้นเสียงแผ่วเบา สีหน้าท่าทางของเขาบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่ามีบางอย่างในใจ
“แล้วคุณตามฉันมาที่นี่ทำไม”
นวพรรษขึ้นเสียง ท้องของเธอใหญ่ขึ้นมากแล้วในตอนนี้
“ผมแค่อยากมาดูให้แน่ใจว่าคุณกลับมาถึงบ้านแล้ว อย่างปลอดภัย”
กันย์พูดคำบางคำที่ทำให้คนฟังต้องหวั่นไหวอีกครั้ง กลิ่นเหล้าจากตัวเขาทำให้นวพรรษ
ยังไม่ยอมเชื่อคำพูดพวกนั้นอย่างสนิทใจ
“คุณจะมาเล่นตลกอะไรกับฉันอีก เลิกปั่นหัวฉันเล่นซะที”
นวพรรษบ่อน้ำตาแตก ไม่เข้าใจเลยกับการกระทำของชายหนุ่มเลือดเย็นตรงหน้า
“ผมเปล่า ทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อปกป้องน้องสาวของผม ที่คุณต้องมาเจ็บปวดเพราะผมอยู่แบบนี้ก็เพราะพี่สาวของคุณ
ผมอยากให้คุณรู้เอาไว้ ว่าคนเลวๆอย่างผม ไม่อยากทำร้ายคุณเลยจริงๆ คนเลวๆอย่างผมเป็นคนรักที่ดีของใครไม่ได้หรอก
ผมเป็นพ่อใครก็ไม่ได้เหมือนกัน”
กันย์พูดด้วยท่าทางเศร้าๆ เพราะฤทธิ์เหล้าทำให้เขายอมเผยความในใจออกมาบ้าง
ตั้งแต่รู้จักกันมานี่แทบจะเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่กันย์ยอมเผยความในใจของเขาให้นวพรรษได้รับรู้
“...”นวพรรษยืนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันมีแต่ความเสียใจ
ไม่ว่ากันย์จะดีกับเธอหรือว่าร้ายกับเธอ ทุกเรื่องที่เขาทำมันมีแต่ทำให้เธอเสียใจ
“อย่าเข้าใจความรู้สึกของผมผิด ผมไม่ได้ชอบคุณ... ผมจะไปแล้ว”
ท่าทางสับสนในตัวเองของกันย์ทำให้นวพรรษยิ่งไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป”
นวพรรษรั้งแขนชายหนุ่ม กันย์หันมาเผชิญหน้ากับนวพรรษด้วยสายตาที่อ่อนไหวและอ่อนแอกว่าทุกๆวัน
“ชีวิตฉันมันไม่เหลืออะไรแล้วก็เพราะคุณ ฉันขอร้องให้คุณหยุดทุกอย่างแค่นี้เถอะ ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป
พี่เนย์กับคุณประพนธ์พวกเขาแต่งงานกันไปแล้ว ฉันไม่คิดว่าน้องสาวคุณกับเขาจะกลับมาแต่งงาน
และรักกันได้เหมือนเดิมอีกแล้วล่ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”
นวพรรษร้องขอ อ้อนวอน
“แค่พี่สาวคุณยอมหย่ากับนายประพนธ์ ผมจะไม่มาให้พวกคุณเห็นหน้าอีกเลย”
กันย์ยังคงยืนยันคำเดิมและจะไม่มีวันยอมอย่างเด็ดขาดถ้าน้องสาวของเขาไม่ได้คนรักกลับคืนมา
“พี่เนย์ไม่ยอม คุณไม่ยอม แล้วเมื่อไหร่ชีวิตของพวกเราถึงจะสงบสุขซักทีล่ะ”
นวพรรษพูดกับตัวเองทั้งน้ำตา เดินเข้าบ้านด้วยความทุกข์ทรมาน เจ็บปวด ต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้
คือเธอกับกันย์ แต่ตอนนี้ต้องมีผู้คนมากมายต้องมาร่วมรับกรรมกับความผิดพลาดของเขาสองคน
ประพนธ์ลืมตาตื่นขึ้นมา หน้าตางัวเงีย ภาพแรกที่เขาเห็นคือภคพรกำลังยัดเสื้อผ้าของเธอลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน
ด้วยใบหน้าที่ปราศจากรอยยิ้ม ประพนธ์เบิ่งตามองและตื่นขึ้นจากการหลับใหลในทันทีทันใด
“ทำบ้าอะไรของเธอ จะไปไหน”
ประพนธ์ร้องถาม เดินเข้าไปแย่งกระเป๋าของภคพร
“ฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
ภคพรตะวาดใส่ ยื้อแย่งกระเป๋าคืน แต่ประพนธ์กระชากกลับมาถือเอาไว้เหมือนเดิม
“คุณต้องอยู่กับผมที่นี่ อย่าได้แม้แต่ที่จะคิดว่าจะออกไปจากบ้านหลังนี้”
ประพนธ์ขึงขัง ขวางหน้าภคพรเอาไว้
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันจะไป ถอยไป”
ภคพรผลักอกประพนธ์ให้พ้นทาง เดินหนีออกมาหน้าห้อง แต่ชายหนุ่มก็ตามมาขวางหน้าเธอเอาไว้อีก
“เราแต่งงานกันแล้วจะไปทำไมล่ะ ที่นี่ก็บ้านคุณเหมือนกัน จะไปคิดวางแผนทำอะไรร้ายๆอีกล่ะ”
ประพนธ์จิกกัด จับข้อมือหญิงสาวเอาไว้แน่นหนา
“มันเรื่องของฉัน ปล่อยมือฉัน แล้วก็ถอยไป”
ภคพรยังคงเกรี้ยวกราด สะบัดสะบิ้ง
“ผมไม่ปล่อย นับจากนี้ไป ผมจะจับตามองคุณทุกฝีก้าวไม่ให้คลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว
ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปทำอะไรร้ายๆใส่ใครได้อีกแล้ว”
ประพนธ์ยื่นคำขาด ฉุดรากภคพรเข้าห้องอย่าทุรักทุเร แต่หญิงสาวเกาะเกี่ยวประตูเอาไว้แน่นหนา
“ฉันจะไปหายายเมย์ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง”
ภคพรดิ้นรนขัดขืน แต่ประพนธ์ก็ไม่ยอมปล่อยเธอ
“น้องสาวคุณถึงบ้านแล้ว ปลอดภัยดี”
ประพนธ์ตะวาดใส่ ภคพรหยุดชะงัก มองจ้องหน้าเขาอย่างเคลือบแคลง
“ไม่จริง นายโกหก ฉันจะต้องกลับไปดูให้เห็นกับตาก่อน”
ภคพรยังคงดิ้นรน และตะโกนใส่ประพนธ์
“ไม่ให้ไป เข้าห้อง”
ประพนธ์พยายามราก แต่ภคพรก็ไม่ยอมปล่อย
“ทำอะไรกันน่ะ”
ประไพรเสียงดัง ทั้งประพนธ์และภคพรหยุดชะงัก หันไปมอง
“นี่มันอะไรกันลูก ทำไมต้องทำรุนแรงกันขนาดนี้ด้วย”
นวภคมองลูกชายและลูกสะใภ้ด้วยท่าทางเครียดๆ
“เอ่อ..ผม”ประพนธ์พูดอะไรไม่ออก
“ฉันจะกลับบ้าน แต่ลูกชายคุณไม่ยอมให้ฉันกลับ”ภคโวยวาย
“แน่ใจนะว่าเธอจะกลับบ้าน จะกลับบ้านหรือจะกลับไปคิดหาทางทำร้ายคนอื่น
ผมจะไม่ยอมให้คุณคลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพร เกลียดชังในท่าทางหยิ่งยโสที่เธอทำใส่พ่อแม่ของเขา
“คิดว่าอยู่ที่นี่แล้วฉันจะทำร้ายใครไม่ได้หรอ นายคิดผิดแล้ว ไม่ว่าอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้
ถ้าฉันอยากจะทำอะไร ฉันก็จะต้องทำมันให้ได้”ภคพรประกาศก้อง
“อย่างน้อยก็มีผมคนนี้แหละ ที่จะคอยขัดขวางความคิดชั่วๆของคุณ ถ้าไม่เชื่อก็คอยดู”
ประพนธ์กระชากแขนภคพรขึ้นมากำเอาไว้แน่นหนา
“พอ พอทั้งสองคนนั่นแหละ เมื่อไหร่เรื่องวุ่นๆของพวกเราจะจบลงซะที พ่อกับแม่จะรับเรื่องพวกนี้ไม่ไหวอยู่แล้วนะ”
นวภคตัดบท ประไพรมองจ้องภคพรไม่ชอบใจในความก้าวร้าวของเธอ
“เมื่อไหร่ที่ยายบ้านี่ยอมหย่ากับผม เรื่องบ้าๆพวกนี้มันก็คงจะจบลง
แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงไม่ยอมหย่าแล้วก็ไปให้พ้นๆจากชีวิตผมซักที น่ารำคาญ”
ประพนธ์ผลักภคพรเซถลา หญิงสาวตรงปลี่กลับมาหาเขาและเถียงกลับทันควัน
“ให้ตายฉันก็ไม่หย่า ฉันจะอยู่ขัดขวางความสุขของนายไปจนวันตายเลยคอยดู”
ภคพรมองจ้องเขาตาเขม็ง ไม่มีกลัวเกรง
“เธอนี่มัน...”ประพนธ์เงื้อมือจะตบ ภคพรยืนนิ่งไม่ถอยหนี เผชิญหน้ากับเขา ท้าทาย
“พนธ์ทำอะไร ลูกผู้ชายเขาไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ”
นวภคยกมือกันหน้าอกลูกชายเอาไว้
“ผู้หญิงบางคนมันก็น่าโดนซะบ้างค่ะคุณ”
ประไพรเสนอความคิดเห็น
“ถ้าไม่ออกความเห็น ก็ไม่มีใครเขาคิดว่าคุณแม่เป็นใบ้หรอกนะค่ะ”
ภคพรเดินหายเข้าไปในห้องนอนไป ด้วยท่าทางหญิงยโสของเธอ ประไพรยืนหน้าแดงกร่ำด้วยความโกรธ
โดยมีประพนธ์คอยอยู่เคียงข้าง ในขณะที่ความคิดของภคพรตอนนี้คือไม่ว่าจะยังไงเธอจะต้องทำให้เกตุแก้ว
และกันย์ได้รับความทุกข์ทรมานใจให้ได้
ภคพรนอนกางแข้งกางขาและวางหมอนข้างบนเตียงนอนอย่างเต็มที่เพื่อแกล้งประพนธ์
เธอนอนอยู่ตรงกลางเตียงอย่างไม่สนใจใยดีว่าประพนธ์จะมีที่นอนหรือไม่ในคืนนี้
สิ่งที่เขาทำกับเธอมันทำให้เธออยากเอาคืนกับเขาให้สาสม
“นี่คุณ จะซ้ายหรือขวาเลือกเอา”
ประพนธ์เริ่มหงุดหงิด เพราะเขาไม่ได้นอนแบบเต็มอิ่มมาหลายคืนแล้ว
“ฉันจะนอนตรงกลางแบบเนี๊ยแหละ มีอะไรมั้ย ถ้าไม่ชอบนอนเบียดๆ โซฟายังว่าง เชิญ!!”
ภคพรนอนหน้าตาเฉย กวนประสาท
“แน่ใจนะว่าคุณจะไม่เขยิบ แล้วอย่ามาหาว่าผมป่าเถื่อน”
ประพนธ์วางท่าเคร่งขรึม ภคพรเริ่มใจคอไม่ดี
“ฉันไม่กลัว”ภคพรยังคงฝืนยิ้ม
“ตามใจ”ประพนธ์ก้มลงไปหาภคพร ช้อนร่างบางของเธอขึ้นไว้ในอ้อมแขนได้อย่างสบายๆ
“ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ”
ภคพรโวยวาย ก่อนจะต้องร้องกรี๊ดเสียงดังเพราะถูกประพนธ์โยนลงบนเตียงนอนแถบหนึ่งอย่างไร้ความปราณี
“ไอ้....”ภคพรอ้าปากจะด่า
“หุบปาก พรุ่งนี้ผมต้องเข้าบริษัทแต่เช้า ถ้าคุณไม่หุบปาก ผมจะใช้วิธีที่พวกผู้ชายเขาชอบใช้กับผู้หญิง
เวลาที่พวกผู้หญิงพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่เชื่อก็ลองดูได้”
ประพนธ์มองจ้องภคพรไม่วางสายตา ดวงตาคมกริบของเขาทำให้ภคพรรู้ว่าเขาไม่ได้แค่พูดขึ้นมาเพื่อให้เธอกลัว
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต”
ภคพรฟาดหลังประพนธ์ไปหลายที ก่อนจะหันหลังหนีเขาอย่างไม่อาจต่อกร
“คอยดูเถอะ จะเอาคืนให้แสบเลย”ภคพรนอนหน้าบึ้ง