ภคพรไม่ยอมเปิดประตูให้ประพนธ์เข้าห้อง ไม่ว่าเขาจะพยายามตะโกนร้องเรียกและเคาะจนประตูแทบจะพัง
“สมน้ำหน้า”
ภคพรนอนสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงนอนที่ค่ำคืนนี้จะเป็นของเธอแค่คนเดียว ในขณะที่กำลังนอนสบายอยู่นั้น
ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทันทีที่เห็นเบอร์ที่ขึ้นหน้าจอโทรศัพท์ภคพรก็ของขึ้นขึ้นมาทันที
“โทรมาทำไม”
ภคพรโวยวาย เสียงของเธอทำให้ประพนธ์ยิ่งร้อนใจและทุบประตูถี่รัวขึ้นไปอีก
“ประพนธ์อยู่กับฉัน เราสองคนมีความสุขกันดี ไม่แน่กลับไปอาจจะมีหลานกลับไปฝากพ่อกับแม่ของเขานะ”
ภคพรเริ่มคำพูดร้ายกาจที่ทำให้อีกฝ่ายถึงกับน้ำตาร่วง
“ฉันเป็นเมียเขาแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าได้หวังเลยว่าชาตินี้จะได้ตัวเขากลับคืนไป เพราะว่าฉันจะไม่ยอมหย่าแน่นอน
จะชิงฆ่าตัวตายไปก่อนเลยก็ดีนะ ถ้าไม่อยากเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ต้องมาทนเห็นภาพบาดหูบาดตา”
ภคพรยิ้มเยาะ ทุกคำพูดของเธอประพนธ์ได้ยินมันอย่างชัดเจนและนั่นทำให้เขาหมดความอดทนใช้ค้อนทุบประตูกระจก
จนแตกละเอียด
“นายจะบ้าไปแล้วหรอ”
ภคพรเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งและหันมาด่าประพนธ์แทน
“คุณพูดอะไรออกไปฮะ พูดอะไรออกไป”
ประพนธ์ผลักภคพรลงไปบนเตียงนอนด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่านถึงจุดสูงสุด
“ก็ได้ยินหมดทุกอย่างแล้วนี่”
ภคพรลุกขึ้นนั่งหน้าตาเฉยเมย ไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“คุณนี่มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าคุณเป็นผู้หญิง ผมคงชกคุณหน้าแหกไปแล้ว”
ประพนธ์ตะคอกใส่
ภคพร ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความร้ายกาจของเธอดี
“ถ้าเกตุแก้วเป็นอะไรไป ผมจะเล่นงานคุณเป็นคนแรก”
ประพนธ์ชี้หน้าภคพร เดือดดาล ก่อนจะต้องอารมณ์เสียอย่างหนักอีกครั้งเมื่อเกตุแก้วส่งข้อความมาตัดพร้อมต่อว่าเขา
และพร่ำเพ้อพรรณนาว่าเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
“ผมเกลียดคุณ ๆๆๆๆ”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้าภคพร อยากจะชกเธอให้หน้าหงาย แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้
“ฉันก็เกลียดคุณ”
ภคพรหันมาท้าทายชายหนุ่ม ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเธอทำให้ประพนธ์แทบจะเป็นบ้า
“อยากกลับไปดูแลอดีตคนรักของคุณก็ไปสิ ฉันจะได้กลับบ้านของฉันซะที”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์
“ฝันไปเถอะ อย่าหวังว่าคุณจะได้ออกไปจากที่นี่”ประพนธ์ตะคอก มองหาเชือกที่จะใช้มัดภคพรแต่หญิงสาวรู้ทัน
คว้าแจกันที่วางอยู่หัวเตียง ฟาดหัวประพนธ์จนสลบคาที่ก่อนจะรีบร้อนวิ่งหนีออกจากบ้านไปอย่างไม่คิดชีวิต
เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวเท่านั้นที่เธอจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้
นวพรรษแอบหนีออกมาจากบ้านของกันย์ได้สำเร็จในกลางดึกที่ชายหนุ่มกำลังนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย
ที่แรกที่เธอนึกถึงคือบ้านของธาวิน เธออยากขอร้องให้เขาพาเธอไปหาเกตุแก้วเพื่อเคลียปัญหาทุกอย่าง
เพราะที่บ้านของเธอไม่ปลอดภัยสำหรับเธออีกแล้วในตอนนี้
“คุณนวพรรษ”
ทาริกา แม่ของธาวินที่กำลังเดินเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้าน เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นนวพรรษยืนอยู่
“ขอโทษค่ะที่หนูทำให้ตกใจ หนูมาขอพบคุณธาวินน่ะค่ะ”
นวพรรษกล่าวเสียงแผ่วเบา รู้สึกเหนื่อยกับการหลบหนี
“555+”
เสียงหัวเราะของธาวินดังมาแต่ไกล ทั้งทาริกาและนวพรรษหันไปมองตามต้นเสียง
ภาพตรงหน้าทำให้นวพรรษเข้าใจทุกอย่างที่เธอไม่เคยเข้าใจ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมธาวินถึงต้องกลับบ้านบ่อยๆ
เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงชอบหายไปในบางครั้งบางครา
“โตไวๆนะครับ”
ธาวินยิ้มกว้าง มือนึงอุ้มลูกชาย อีกมือนึงก็โอบเอวลูกตาล ภรรยาคนสวยของเขาเอาไว้
สีหน้าท่าทางและแววตาแห่งความสุขของพวกเขา ทำให้นวพรรษแทบอยากจะหายตัวไป
“คุณนวพรรษ”
ธาวินเบิกตากว้าง ตกใจกับการมาของนวพรรษ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณไปเที่ยวเมืองนอกไม่ใช่หรอ”
ธาวินรู้สึกอึดอัดใจ ส่งลูกชายในมือให้กับภรรยาอย่างระมัดระวัง
“เอ่อ..ฉัน..ฉัน..”
นวพรรษยืนตัวแข็งทื่อ พูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกเดียวที่เธอรู้สึกในตอนนี้คือ เธอไม่น่ามาที่นี่เลย
“ตาล คุณไปโรงพยาบาลกับแม่นะ ผมคงไปด้วยไม่ได้แล้ว”
ธาวินหันไปหาภรรยาคนสวยที่พยักหน้ารับคำด้วยสีหน้าเจื่อนๆ กลัวว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวของธาวินต้องเดือดร้อน
ในขณะที่นวพรรษร้องห้ามเธอเสียงหลง
“ไม่ต้องค่ะ ธุระของหนูไม่สำคัญอะไรมากหรอก หนูลากลับก่อนนะคะ”
นวพรรษหันไปยิ้มเจื่อนๆให้ทาริกาพร้อมกับยกมือไหว้
“ให้ผมไปส่งคุณนะ”
ธาวินรีบร้อนเดินเข้าไปหาหญิงสาว
“อย่าดีกว่าค่ะ ขอบคุณ”
นวพรรษฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะรีบร้อนหันหลังเดินหนี แต่ธาวินตามไปขวางหน้าเธอเอาไว้
“ผมจะไปส่ง”
ธาวินฉุดแขนนวพรรษและประคองแกมบังคับเธอมาที่รถของเขา
“คุณธาวิน ปล่อยเมย์นะคะ”
หญิงสาวพูดกับเขาอย่างสุภาพ
“ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง ขึ้นรถเถอะครับ”
ธาวินเปิดประตูรถให้เธอ
“อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลยค่ะ พาลูกกับภรรยาของคุณไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ
คุณไม่ไปส่งฉันกลับบ้าน ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
นวพรรษขึงขังใส่ธาวินที่ไม่ยอมทำตามคำร้องขอของเธอ
“คุณถึงกับขนาดยอมมาหาผม เพราะว่าคุณมีเรื่องจะให้ผมช่วยใช่หรือเปล่า บอกผมมาสิครับ อะไรที่ผมช่วยคุณได้
ผมจะทำ ผมจะทำให้คุณทุกอย่าง”
ธาวินแสดงความจริงใจต่อนวพรรษ
“ขอบคุณค่ะ”
นวพรรษยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยคำว่าขอบคุณ
“เรื่องของฉันมันไม่ได้สำคัญกว่าการที่คุณจะพาลูกและภรรยาไปโรงพยาบาลจริงๆ ถ้าคุณรู้สึกอยากจะช่วย
แค่ช่วยเรียกแท็กซี่ให้ฉันก็พอ”
พูดจบนวพรรษก็เดินนำเขาออกไปที่ริมถนนหน้าบ้าน ในขณะที่ช่วยหนุ่มโบกแท็กซี่ให้หญิงสาวอย่างขะมักเขม้น
หญิงสาวก็เอ่ยคำบางคำออกมาจากหัวใจเธอ
“ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณห่วงใยฉัน ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ”
นวพรรษมอบรอยยิ้มเศร้าๆให้เขา
“อย่างน้อยเราก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากัน ผมยินดีและเต็มใจที่จะเป็นห่วงและดูแลคุณ”
ธาวินยิ้มหวานให้นวพรรษและเปิดประตูรถให้เธอ
“ขอบคุณมากค่ะ”นวพรรษยิ้มหวานให้เขา แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวขึ้นรถ ร่างบางของเธอก็ค่อยๆล่วงหล่นลง
แต่โชคยังดีที่ธาวินยืนอยู่ใกล้เธอและรับร่างของเธอเอาไว้
ชายหนุ่มมองดูนวพรรษที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอด้วยความสงสาร
“ถ้าผมไม่มีตาลกับลูก ทั้งชีวิตผมก็คงมีแค่คุณ”
ธาวินพูดขึ้นเศร้าๆ รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเขาเองก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นเจ้าของเรือนร่างนี้
นวพรรษลืมตาตื่นขึ้นด้วยสภาพร่างกายและจิตใจที่แสนจะย่ำแย่ เพราะมีเรื่องในใจทำให้เธอไม่สามารถข่มตานอนลงได้
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
ธาวินยิ้มหวาน รู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นหญิงสาวลืมตา
“คุณไปโรงพยาบาลมาหรือเปล่า”
นวพรรษถามถึงเรื่องที่เธอกังวลอยู่ในใจ
“อย่าห่วงเลย ลูกตาลเขาไม่คิดมากหรอก เขารู้เรื่องทุกอย่างระหว่างเราดี ไปกับแม่ผมก็เหมือนไปกับผมนั่นแหละ”
ธาวินยิ้มกว้างให้เธอ
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวาย”
หญิงสาวรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ธาวินไม่ได้ไปโรงพยาบาล
“ผมเต็มใจทำให้ ว่าแต่ว่าวันนี้คุณมาหาผมถึงที่นี่ คุณมีเรื่องอะไร”
ธาวินเปิดปากพูดถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“ฉันไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”
นวพรรษยังคงปฏิเสธ
“งั้นผมจะพาคุณกลับไปที่บ้านเอง”
ธาวินเริ่มจริงจัง
“ฉันไม่กลับ”
นวพรรษรีบร้อนปฏิเสธ ท่าทางรนรานของเธอทำให้ชายหนุ่มไม่สบายใจ
“เห็นไหมว่าคุณมีปัญหา”
ธาวินมองจ้องหน้านวพรรษ สายตาของเขาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
“เพราะว่าฉันกลับบ้านไม่ได้ ฉันถึงมาหาคุณ ถ้าฉันรู้ว่าลูกและภรรยาของคุณอยู่ที่นี่ ฉันก็คงไม่มาที่นี่”
นวพรรษมองหน้าธาวิน อยากขอโทษที่ทำให้เขาลำบากใจ
“อยู่กับผมที่นี่แหละ ผมจะช่วยคุณแก้ปัญหานี้เอง”
ธาวินเสนอตัว รู้สึกสงสารนวพรรษจนจับหัวใจ ภาพ
คืนแรกของการแต่งงานที่เขาทำเลวกับเธอยังตามหลอกหลอนเขาอยู่ทุกคืนวัน อะไรที่ทำเพื่อนวพรรษได้
เขายินดีทำเพื่อเธอ
“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก”
นวพรรษปฏิเสธ
“ทำไม”
ธาวินไม่เข้าใจ
“เพราะว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนทนเรื่องแบบนี้ได้หรอก ภรรยาของคุณต่อให้เธอไม่พูด ไม่แสดงออก
ฉันก็รู้ว่าเธอเสียใจ คุณเองก็ยิ่งต้องรู้ดีกว่าใครๆว่าเธอเสียใจ ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกคุณเสียใจ
อย่าให้ฉันอยู่ที่นี่เลยนะคะ”
นวพรรษเป็นทุกข์ หน้าตาเศร้าๆของเธอมันยิ่งทำให้ธาวินรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ
“ผม.....”
ธาวินอ้าปากจะพูด
“อย่าพูดอะไรอีกเลย ฉันรับรู้ได้ถึงความจริงใจของคุณแล้ว อย่าสงสารฉันอีกเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำมาทั้งหมด
มันเพียงพอแล้วกับสิ่งที่คุณทำกับฉัน จริงๆนะคะ”
นวพรรษมอบรอยยิ้มหวานให้ธาวิน ถ้าเขาไม่มีลูกตาลกับลูกอยู่แล้ว เธอก็คงจะกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่ได้เขามา
ในขณะที่ประพนธ์สลบอยู่ในบ้าน ภคพรก็ได้โอกาสหนีและหนีออกมาได้ หญิงสาวนั่งรถมาเรื่อยๆจนในที่สุด
รถแท็กซี่คันที่เธอนั่งมาก็มาจอดสนิทลงอยู่หน้าบ้านเธอ
“มีความสุขจริงๆนะ”
เสียงของประพนธ์ทำให้ภคพรสะดุ้งโหยงและหันไปหาที่มาของเสียง
“ยังไม่ตายอีกหรอนึกว่าจะตายตั้งแต่ตอนโดนแจกันฟาดหัวแล้วซะอีก”
ภคพรลอยหน้าลอยตาพูดท้าทาย
“คุณนี่มัน..”
ประพนธ์กัดฟันพูด กำแขนของภคพรเอาไว้แน่นหนา ความโกรธความเกลียดยิ่งมากขึ้นทุกทีๆ
“ฉันเจ็บนะ พวกผู้ชายก็ดีแต่ใช้กำลัง มีกำลังมาข่มเหงรังแกฉัน แต่ไม่มีกำลังปกป้องคนที่ตัวเองรัก แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
ภคพรกวนประสาทใส่ประพนธ์ เพราะท่าทางกวนประสาทที่เขาทำใส่เธอก่อน
“เธอมันร้ายกาจ ฉันเกลียดเธอ เกลียด เกลียด”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้าภคพร บีบรัดแขนของเธอแน่นขึ้นแน่นขึ้น
“เกลียดแล้วไง เกลียดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้ชายแบบนาย ไม่มีวันเอาชนะฉันได้ จำเอาไว้ด้วยว่าฉันจะไม่มีวันยอมหย่ากับนาย
นายจะต้องอยู่แบบนี้ ในฐานะสามีของฉันแบบนี้ไปตลอดชีวิต ฉันก็อยากจะรู้อยู่เหมือนกันว่ายายผู้หญิงคนนั้นยังจะรักนาย
รอนายได้นานขนาดไหน”
ภคพรยิ้มเยาะ มองหน้าประพนธ์อย่างตั้งใจจะเย้ยหยัน
“สามี ได้ สามี”
ประพนธ์จู่โจมเข้าหาหญิงสาว กระชับกอดร่างบางของเธอเอาไว้ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างตั้งใจ เร่าร้อน รุนแรง
ภคพรพยายามปัดป้องแต่ก็ไม่เป็นผล เธอทำได้แค่ตกใจและไม่อาจขัดขืน
“สามีเขาต้องทำกันแบบนี้”
ประพนธ์ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ มองจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“นาย....”
ภคพรยืนอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก ตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ความเจ็บปวด คุณคงยังไม่เคยรู้จัก วันนี้ผมจะยัดเยียดมันให้คุณเอง ไป ขึ้นรถ”
ประพนธ์เหวี่ยงร่างของ
ภคพรเข้าไปในรถ กดล็อคและขับรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่าน
ความเคียดแค้นชิงชังเกาะกินหัวใจเขาจนอยากที่จะสงบลงได้อีกแล้ว
ไร้หัวใจ ตอนที่ 17
“สมน้ำหน้า”
ภคพรนอนสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงนอนที่ค่ำคืนนี้จะเป็นของเธอแค่คนเดียว ในขณะที่กำลังนอนสบายอยู่นั้น
ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทันทีที่เห็นเบอร์ที่ขึ้นหน้าจอโทรศัพท์ภคพรก็ของขึ้นขึ้นมาทันที
“โทรมาทำไม”
ภคพรโวยวาย เสียงของเธอทำให้ประพนธ์ยิ่งร้อนใจและทุบประตูถี่รัวขึ้นไปอีก
“ประพนธ์อยู่กับฉัน เราสองคนมีความสุขกันดี ไม่แน่กลับไปอาจจะมีหลานกลับไปฝากพ่อกับแม่ของเขานะ”
ภคพรเริ่มคำพูดร้ายกาจที่ทำให้อีกฝ่ายถึงกับน้ำตาร่วง
“ฉันเป็นเมียเขาแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าได้หวังเลยว่าชาตินี้จะได้ตัวเขากลับคืนไป เพราะว่าฉันจะไม่ยอมหย่าแน่นอน
จะชิงฆ่าตัวตายไปก่อนเลยก็ดีนะ ถ้าไม่อยากเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ต้องมาทนเห็นภาพบาดหูบาดตา”
ภคพรยิ้มเยาะ ทุกคำพูดของเธอประพนธ์ได้ยินมันอย่างชัดเจนและนั่นทำให้เขาหมดความอดทนใช้ค้อนทุบประตูกระจก
จนแตกละเอียด
“นายจะบ้าไปแล้วหรอ”
ภคพรเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งและหันมาด่าประพนธ์แทน
“คุณพูดอะไรออกไปฮะ พูดอะไรออกไป”
ประพนธ์ผลักภคพรลงไปบนเตียงนอนด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่านถึงจุดสูงสุด
“ก็ได้ยินหมดทุกอย่างแล้วนี่”
ภคพรลุกขึ้นนั่งหน้าตาเฉยเมย ไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“คุณนี่มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าคุณเป็นผู้หญิง ผมคงชกคุณหน้าแหกไปแล้ว”
ประพนธ์ตะคอกใส่
ภคพร ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความร้ายกาจของเธอดี
“ถ้าเกตุแก้วเป็นอะไรไป ผมจะเล่นงานคุณเป็นคนแรก”
ประพนธ์ชี้หน้าภคพร เดือดดาล ก่อนจะต้องอารมณ์เสียอย่างหนักอีกครั้งเมื่อเกตุแก้วส่งข้อความมาตัดพร้อมต่อว่าเขา
และพร่ำเพ้อพรรณนาว่าเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
“ผมเกลียดคุณ ๆๆๆๆ”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้าภคพร อยากจะชกเธอให้หน้าหงาย แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้
“ฉันก็เกลียดคุณ”
ภคพรหันมาท้าทายชายหนุ่ม ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเธอทำให้ประพนธ์แทบจะเป็นบ้า
“อยากกลับไปดูแลอดีตคนรักของคุณก็ไปสิ ฉันจะได้กลับบ้านของฉันซะที”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์
“ฝันไปเถอะ อย่าหวังว่าคุณจะได้ออกไปจากที่นี่”ประพนธ์ตะคอก มองหาเชือกที่จะใช้มัดภคพรแต่หญิงสาวรู้ทัน
คว้าแจกันที่วางอยู่หัวเตียง ฟาดหัวประพนธ์จนสลบคาที่ก่อนจะรีบร้อนวิ่งหนีออกจากบ้านไปอย่างไม่คิดชีวิต
เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวเท่านั้นที่เธอจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้
นวพรรษแอบหนีออกมาจากบ้านของกันย์ได้สำเร็จในกลางดึกที่ชายหนุ่มกำลังนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย
ที่แรกที่เธอนึกถึงคือบ้านของธาวิน เธออยากขอร้องให้เขาพาเธอไปหาเกตุแก้วเพื่อเคลียปัญหาทุกอย่าง
เพราะที่บ้านของเธอไม่ปลอดภัยสำหรับเธออีกแล้วในตอนนี้
“คุณนวพรรษ”
ทาริกา แม่ของธาวินที่กำลังเดินเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้าน เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นนวพรรษยืนอยู่
“ขอโทษค่ะที่หนูทำให้ตกใจ หนูมาขอพบคุณธาวินน่ะค่ะ”
นวพรรษกล่าวเสียงแผ่วเบา รู้สึกเหนื่อยกับการหลบหนี
“555+”
เสียงหัวเราะของธาวินดังมาแต่ไกล ทั้งทาริกาและนวพรรษหันไปมองตามต้นเสียง
ภาพตรงหน้าทำให้นวพรรษเข้าใจทุกอย่างที่เธอไม่เคยเข้าใจ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมธาวินถึงต้องกลับบ้านบ่อยๆ
เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงชอบหายไปในบางครั้งบางครา
“โตไวๆนะครับ”
ธาวินยิ้มกว้าง มือนึงอุ้มลูกชาย อีกมือนึงก็โอบเอวลูกตาล ภรรยาคนสวยของเขาเอาไว้
สีหน้าท่าทางและแววตาแห่งความสุขของพวกเขา ทำให้นวพรรษแทบอยากจะหายตัวไป
“คุณนวพรรษ”
ธาวินเบิกตากว้าง ตกใจกับการมาของนวพรรษ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณไปเที่ยวเมืองนอกไม่ใช่หรอ”
ธาวินรู้สึกอึดอัดใจ ส่งลูกชายในมือให้กับภรรยาอย่างระมัดระวัง
“เอ่อ..ฉัน..ฉัน..”
นวพรรษยืนตัวแข็งทื่อ พูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกเดียวที่เธอรู้สึกในตอนนี้คือ เธอไม่น่ามาที่นี่เลย
“ตาล คุณไปโรงพยาบาลกับแม่นะ ผมคงไปด้วยไม่ได้แล้ว”
ธาวินหันไปหาภรรยาคนสวยที่พยักหน้ารับคำด้วยสีหน้าเจื่อนๆ กลัวว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวของธาวินต้องเดือดร้อน
ในขณะที่นวพรรษร้องห้ามเธอเสียงหลง
“ไม่ต้องค่ะ ธุระของหนูไม่สำคัญอะไรมากหรอก หนูลากลับก่อนนะคะ”
นวพรรษหันไปยิ้มเจื่อนๆให้ทาริกาพร้อมกับยกมือไหว้
“ให้ผมไปส่งคุณนะ”
ธาวินรีบร้อนเดินเข้าไปหาหญิงสาว
“อย่าดีกว่าค่ะ ขอบคุณ”
นวพรรษฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะรีบร้อนหันหลังเดินหนี แต่ธาวินตามไปขวางหน้าเธอเอาไว้
“ผมจะไปส่ง”
ธาวินฉุดแขนนวพรรษและประคองแกมบังคับเธอมาที่รถของเขา
“คุณธาวิน ปล่อยเมย์นะคะ”
หญิงสาวพูดกับเขาอย่างสุภาพ
“ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง ขึ้นรถเถอะครับ”
ธาวินเปิดประตูรถให้เธอ
“อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลยค่ะ พาลูกกับภรรยาของคุณไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ
คุณไม่ไปส่งฉันกลับบ้าน ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
นวพรรษขึงขังใส่ธาวินที่ไม่ยอมทำตามคำร้องขอของเธอ
“คุณถึงกับขนาดยอมมาหาผม เพราะว่าคุณมีเรื่องจะให้ผมช่วยใช่หรือเปล่า บอกผมมาสิครับ อะไรที่ผมช่วยคุณได้
ผมจะทำ ผมจะทำให้คุณทุกอย่าง”
ธาวินแสดงความจริงใจต่อนวพรรษ
“ขอบคุณค่ะ”
นวพรรษยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยคำว่าขอบคุณ
“เรื่องของฉันมันไม่ได้สำคัญกว่าการที่คุณจะพาลูกและภรรยาไปโรงพยาบาลจริงๆ ถ้าคุณรู้สึกอยากจะช่วย
แค่ช่วยเรียกแท็กซี่ให้ฉันก็พอ”
พูดจบนวพรรษก็เดินนำเขาออกไปที่ริมถนนหน้าบ้าน ในขณะที่ช่วยหนุ่มโบกแท็กซี่ให้หญิงสาวอย่างขะมักเขม้น
หญิงสาวก็เอ่ยคำบางคำออกมาจากหัวใจเธอ
“ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณห่วงใยฉัน ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ”
นวพรรษมอบรอยยิ้มเศร้าๆให้เขา
“อย่างน้อยเราก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากัน ผมยินดีและเต็มใจที่จะเป็นห่วงและดูแลคุณ”
ธาวินยิ้มหวานให้นวพรรษและเปิดประตูรถให้เธอ
“ขอบคุณมากค่ะ”นวพรรษยิ้มหวานให้เขา แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวขึ้นรถ ร่างบางของเธอก็ค่อยๆล่วงหล่นลง
แต่โชคยังดีที่ธาวินยืนอยู่ใกล้เธอและรับร่างของเธอเอาไว้
ชายหนุ่มมองดูนวพรรษที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอด้วยความสงสาร
“ถ้าผมไม่มีตาลกับลูก ทั้งชีวิตผมก็คงมีแค่คุณ”
ธาวินพูดขึ้นเศร้าๆ รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเขาเองก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นเจ้าของเรือนร่างนี้
นวพรรษลืมตาตื่นขึ้นด้วยสภาพร่างกายและจิตใจที่แสนจะย่ำแย่ เพราะมีเรื่องในใจทำให้เธอไม่สามารถข่มตานอนลงได้
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
ธาวินยิ้มหวาน รู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นหญิงสาวลืมตา
“คุณไปโรงพยาบาลมาหรือเปล่า”
นวพรรษถามถึงเรื่องที่เธอกังวลอยู่ในใจ
“อย่าห่วงเลย ลูกตาลเขาไม่คิดมากหรอก เขารู้เรื่องทุกอย่างระหว่างเราดี ไปกับแม่ผมก็เหมือนไปกับผมนั่นแหละ”
ธาวินยิ้มกว้างให้เธอ
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวาย”
หญิงสาวรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ธาวินไม่ได้ไปโรงพยาบาล
“ผมเต็มใจทำให้ ว่าแต่ว่าวันนี้คุณมาหาผมถึงที่นี่ คุณมีเรื่องอะไร”
ธาวินเปิดปากพูดถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“ฉันไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”
นวพรรษยังคงปฏิเสธ
“งั้นผมจะพาคุณกลับไปที่บ้านเอง”
ธาวินเริ่มจริงจัง
“ฉันไม่กลับ”
นวพรรษรีบร้อนปฏิเสธ ท่าทางรนรานของเธอทำให้ชายหนุ่มไม่สบายใจ
“เห็นไหมว่าคุณมีปัญหา”
ธาวินมองจ้องหน้านวพรรษ สายตาของเขาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
“เพราะว่าฉันกลับบ้านไม่ได้ ฉันถึงมาหาคุณ ถ้าฉันรู้ว่าลูกและภรรยาของคุณอยู่ที่นี่ ฉันก็คงไม่มาที่นี่”
นวพรรษมองหน้าธาวิน อยากขอโทษที่ทำให้เขาลำบากใจ
“อยู่กับผมที่นี่แหละ ผมจะช่วยคุณแก้ปัญหานี้เอง”
ธาวินเสนอตัว รู้สึกสงสารนวพรรษจนจับหัวใจ ภาพ
คืนแรกของการแต่งงานที่เขาทำเลวกับเธอยังตามหลอกหลอนเขาอยู่ทุกคืนวัน อะไรที่ทำเพื่อนวพรรษได้
เขายินดีทำเพื่อเธอ
“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก”
นวพรรษปฏิเสธ
“ทำไม”
ธาวินไม่เข้าใจ
“เพราะว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนทนเรื่องแบบนี้ได้หรอก ภรรยาของคุณต่อให้เธอไม่พูด ไม่แสดงออก
ฉันก็รู้ว่าเธอเสียใจ คุณเองก็ยิ่งต้องรู้ดีกว่าใครๆว่าเธอเสียใจ ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกคุณเสียใจ
อย่าให้ฉันอยู่ที่นี่เลยนะคะ”
นวพรรษเป็นทุกข์ หน้าตาเศร้าๆของเธอมันยิ่งทำให้ธาวินรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ
“ผม.....”
ธาวินอ้าปากจะพูด
“อย่าพูดอะไรอีกเลย ฉันรับรู้ได้ถึงความจริงใจของคุณแล้ว อย่าสงสารฉันอีกเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำมาทั้งหมด
มันเพียงพอแล้วกับสิ่งที่คุณทำกับฉัน จริงๆนะคะ”
นวพรรษมอบรอยยิ้มหวานให้ธาวิน ถ้าเขาไม่มีลูกตาลกับลูกอยู่แล้ว เธอก็คงจะกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่ได้เขามา
ในขณะที่ประพนธ์สลบอยู่ในบ้าน ภคพรก็ได้โอกาสหนีและหนีออกมาได้ หญิงสาวนั่งรถมาเรื่อยๆจนในที่สุด
รถแท็กซี่คันที่เธอนั่งมาก็มาจอดสนิทลงอยู่หน้าบ้านเธอ
“มีความสุขจริงๆนะ”
เสียงของประพนธ์ทำให้ภคพรสะดุ้งโหยงและหันไปหาที่มาของเสียง
“ยังไม่ตายอีกหรอนึกว่าจะตายตั้งแต่ตอนโดนแจกันฟาดหัวแล้วซะอีก”
ภคพรลอยหน้าลอยตาพูดท้าทาย
“คุณนี่มัน..”
ประพนธ์กัดฟันพูด กำแขนของภคพรเอาไว้แน่นหนา ความโกรธความเกลียดยิ่งมากขึ้นทุกทีๆ
“ฉันเจ็บนะ พวกผู้ชายก็ดีแต่ใช้กำลัง มีกำลังมาข่มเหงรังแกฉัน แต่ไม่มีกำลังปกป้องคนที่ตัวเองรัก แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
ภคพรกวนประสาทใส่ประพนธ์ เพราะท่าทางกวนประสาทที่เขาทำใส่เธอก่อน
“เธอมันร้ายกาจ ฉันเกลียดเธอ เกลียด เกลียด”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้าภคพร บีบรัดแขนของเธอแน่นขึ้นแน่นขึ้น
“เกลียดแล้วไง เกลียดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้ชายแบบนาย ไม่มีวันเอาชนะฉันได้ จำเอาไว้ด้วยว่าฉันจะไม่มีวันยอมหย่ากับนาย
นายจะต้องอยู่แบบนี้ ในฐานะสามีของฉันแบบนี้ไปตลอดชีวิต ฉันก็อยากจะรู้อยู่เหมือนกันว่ายายผู้หญิงคนนั้นยังจะรักนาย
รอนายได้นานขนาดไหน”
ภคพรยิ้มเยาะ มองหน้าประพนธ์อย่างตั้งใจจะเย้ยหยัน
“สามี ได้ สามี”
ประพนธ์จู่โจมเข้าหาหญิงสาว กระชับกอดร่างบางของเธอเอาไว้ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างตั้งใจ เร่าร้อน รุนแรง
ภคพรพยายามปัดป้องแต่ก็ไม่เป็นผล เธอทำได้แค่ตกใจและไม่อาจขัดขืน
“สามีเขาต้องทำกันแบบนี้”
ประพนธ์ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ มองจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“นาย....”
ภคพรยืนอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก ตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ความเจ็บปวด คุณคงยังไม่เคยรู้จัก วันนี้ผมจะยัดเยียดมันให้คุณเอง ไป ขึ้นรถ”
ประพนธ์เหวี่ยงร่างของ
ภคพรเข้าไปในรถ กดล็อคและขับรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่าน
ความเคียดแค้นชิงชังเกาะกินหัวใจเขาจนอยากที่จะสงบลงได้อีกแล้ว