วันนี้ฝนตกเเล้วอารมณ์พาไปให้คิดถึงเรื่องตนเอง ภาพชีวิตประจำวัน ทำให้หลอนๆจนอยากมาเเลกเปลี่ยนประสบการณ์กับทุกคนครับ หากฟังดูเเล้วไร้สาระ ขออภัยด้วยครับ เพียงเเค่อยากระบาย ในวันฝนตกพรำๆ
ตัวผมเองอายุ 29 แล้ว มีการงานทำมั่นคงพอสมควร แต่นิสัยยังเหมือนเด็กๆ ชอบอ่านการ์ตูน เล่นเกม ชอบเดินตะลอนเที่ยวไปเรื่อย อยากทำตัวบ้าๆ เวลาทำงานอาจแต่งตัวดุเป็นคนน่าเชื่อถือ แต่พอหมดเวลาทำงานเสื้อยืด เกงยีนรองเท้าแตะ ออกเเนวติสๆ เดินเข้าที่ทำงานลูกน้องเกือบจำไม่ได้ เป็นอย่างนี้มานาน ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เพราะคิดว่าไม่ทำร้ายใครก็พอ ทุกวันตื่นมาไปทำงาน เจอลูกน้องเเต่ละคนอายุไม่เกิน 25 แต่หน้าตานี่ผมเกือบไหว้ทุกคน บางคนก็ห้าวมาเลย เรียนตามตรงว่าที่ทำงานผมส่วนมากรับแรงงานเด็กๆมาทำงานประมาน ปวช ปวส บางคนม3 ก็มีครับ ที่ผ่านมาทำงานกับพวกนี้ผมถือว่าพวกเค้าทำงานนะ แต่ก็มีแตกเเถว เกเร กินเหล้าเก่ง เป็นวัยรุ่นในคราบคนทำงานดีๆนี่เอง ก็สนุกไปกับเด็กๆพวกนี้ เนียนเลย แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้ผมได้คิดตามหัวข้อกระทู้คือ พวกเด็กพวกนั้นต่างถามผมเป็นเสียงเดียวกันว่า " นี่พี่ยังไม่เเต่งงานอีกเหรอ"
บางคนคุยกับผมเรื่องลูกเข้าโรงเรียนไม่มีเงินพอจ่าย เเล้วก็วกมาถามผมอีกว่า " แล้วลูกพี่เข้าโรงเรียนไหน " ผมสะอึกเป็นพักๆเเต่ก็ตอบไปว่ายังไม่มีเเฟน ผมโดนมองเป็นตัวประหลาดซะงั้น เพราะรุ่นน้องๆ ที่บางคนยังไม่ถึงยี่สิบ มีลูกโตๆกันเเล้วทั้งที่ดูหน้าตาเเต่ละคน แค่ดูแลตัวเองก็เหนื่อยเเล้วมั้ง กินเหล้า เที่ยวเหมือนวัยรุ่นทั่วไป พวกนี้ยังต้องเเบ่งเงินไปให้ครอบครัวอีก เงินเดือนบางคนทำสามเดือนถึงจะเท่าผมแต่เค้าดูแลครอบครัวได้ ผมจะสามสิบยังเอาเเต่สนุกสนานกับชีวิต พอถามตัวเองว่าทำไมไม่คิดมีชีวิตคู่ ก็คงตอบตัวเองได้เเค่ว่า ไม่พร้อมที่จะทุ่มเทใคร หรือยังไม่เจอใครพอจะทุ่มเทได้ เหมือนอย่างพวกรุ่นน้องๆที่ทำงานผมมั้งเเล้วพวกคุณละครับ จะสามสิบเเล้ว ไม่มีครอบครัวเพราะอะไรกันบ้างง แชร์ความคิดกันหน่อย อยากได้ทั้งกำลังใจ แนวทาง ดำเนินชีวิต อยากได้คำด่า เอ้ย คำสั่งสอน ทุกๆส่วนครับ
จะสามสิบเเล้วยังไม่คิดมีชีวิตคู่เพราะ
ตัวผมเองอายุ 29 แล้ว มีการงานทำมั่นคงพอสมควร แต่นิสัยยังเหมือนเด็กๆ ชอบอ่านการ์ตูน เล่นเกม ชอบเดินตะลอนเที่ยวไปเรื่อย อยากทำตัวบ้าๆ เวลาทำงานอาจแต่งตัวดุเป็นคนน่าเชื่อถือ แต่พอหมดเวลาทำงานเสื้อยืด เกงยีนรองเท้าแตะ ออกเเนวติสๆ เดินเข้าที่ทำงานลูกน้องเกือบจำไม่ได้ เป็นอย่างนี้มานาน ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เพราะคิดว่าไม่ทำร้ายใครก็พอ ทุกวันตื่นมาไปทำงาน เจอลูกน้องเเต่ละคนอายุไม่เกิน 25 แต่หน้าตานี่ผมเกือบไหว้ทุกคน บางคนก็ห้าวมาเลย เรียนตามตรงว่าที่ทำงานผมส่วนมากรับแรงงานเด็กๆมาทำงานประมาน ปวช ปวส บางคนม3 ก็มีครับ ที่ผ่านมาทำงานกับพวกนี้ผมถือว่าพวกเค้าทำงานนะ แต่ก็มีแตกเเถว เกเร กินเหล้าเก่ง เป็นวัยรุ่นในคราบคนทำงานดีๆนี่เอง ก็สนุกไปกับเด็กๆพวกนี้ เนียนเลย แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้ผมได้คิดตามหัวข้อกระทู้คือ พวกเด็กพวกนั้นต่างถามผมเป็นเสียงเดียวกันว่า " นี่พี่ยังไม่เเต่งงานอีกเหรอ"
บางคนคุยกับผมเรื่องลูกเข้าโรงเรียนไม่มีเงินพอจ่าย เเล้วก็วกมาถามผมอีกว่า " แล้วลูกพี่เข้าโรงเรียนไหน " ผมสะอึกเป็นพักๆเเต่ก็ตอบไปว่ายังไม่มีเเฟน ผมโดนมองเป็นตัวประหลาดซะงั้น เพราะรุ่นน้องๆ ที่บางคนยังไม่ถึงยี่สิบ มีลูกโตๆกันเเล้วทั้งที่ดูหน้าตาเเต่ละคน แค่ดูแลตัวเองก็เหนื่อยเเล้วมั้ง กินเหล้า เที่ยวเหมือนวัยรุ่นทั่วไป พวกนี้ยังต้องเเบ่งเงินไปให้ครอบครัวอีก เงินเดือนบางคนทำสามเดือนถึงจะเท่าผมแต่เค้าดูแลครอบครัวได้ ผมจะสามสิบยังเอาเเต่สนุกสนานกับชีวิต พอถามตัวเองว่าทำไมไม่คิดมีชีวิตคู่ ก็คงตอบตัวเองได้เเค่ว่า ไม่พร้อมที่จะทุ่มเทใคร หรือยังไม่เจอใครพอจะทุ่มเทได้ เหมือนอย่างพวกรุ่นน้องๆที่ทำงานผมมั้งเเล้วพวกคุณละครับ จะสามสิบเเล้ว ไม่มีครอบครัวเพราะอะไรกันบ้างง แชร์ความคิดกันหน่อย อยากได้ทั้งกำลังใจ แนวทาง ดำเนินชีวิต อยากได้คำด่า เอ้ย คำสั่งสอน ทุกๆส่วนครับ