สวัสดีค่ะ เราเป็นคนๆนึงที่เพิ่งจบใหม่ และได้เข้ามาสู่ระบบราชการ แค่อยากมาระบาย
เพราะจบมาใหม่ไฟแรง ก็เลยทุ่มเทให้ให้กับงานตรงหน้าเต็มที่
แต่ สิ่งที่เราเผชิญตอนนี้ มันทำให้เราไม่อยากทำงานนี้อีกต่อไป
เอาจริงๆ ที่เราเรียนมาจนจบ เราไม่ได้อยากมาเรียน แต่ก็เพราะถูกกดดันจากคนรอบข้างและสังคม (กดดันจริงๆ เพราะพวกคุณบังคับ ขู่ โน้มน้าวต่างๆนาๆ ) สุดท้ายเราก็เรียนมาจนจบ และเราก็ได้มาสู่ระบบนี้ ตามที่พวกเขาต้องการ
เราพยายามทำใจละ ว่า งั้นพอมีเงิน เดี๋ยวเรามาเติมเต็มสิ่งที่เราอยากทำจริงๆไปด้วยกันก็ได้ แต่ความจริงแล้ว พอเราก้าวเข้ามาทำงาน มันกลับทำให้ความรู้สึกเรามันด้านชาไปเรื่อยๆ หาเหตุผลไม่ได้ว่า "วันนี้ เราไปทำงานเพื่ออะไร?"
จากตอนแรกสนุกกับอะไรใหม่ๆ พอเราได้เข้ามา ด้วยความเป็นเด็กใหม่ มันก็ย่อมมีคนที่รัก และคนที่คอยเหยียบหัว ซึ่งสิ่งที่เราเจอหลายอย่างคือ เมื่อเราทำงานผิดพลาด เราก็ยอมรับนะว่าตัวเองผิด และเราก็จะจำไว้ว่าไม่ให้พลาด พวก"ผู้ใหญ่" เขาก็เตือนเรา ด้วยการ พูดดังๆให้ทั้งห้องได้ยิน ราวกับว่าเป็นเรื่องใหญ่โต (เหมือนเราไปฆ่าคน) แต่พอ"ผู้ใหญ่" ทำพลาด เขาก็ทำเหมือนกับว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และหลายๆครั้ง เราก็เป็นเหมือนลูกน้อง คอยทำงาน เรากล้าพูดนะว่าเราทำงานมากกว่าบางคน แต่เงิน(พิเศษ)ออกมา พวกที่ไม่ทำอะไรเลย กลับได้เยอะกว่า
ไหนจะการแบ่งชนชั้นกัน การนินทา ในที่ทำงาน งานการไม่ทำ นั่งแต่นินทาคน
หลายๆคนบอกให้เราอดทนนะ ทำไมเรารู้สึกยิ่งอยู่นาน ทำไมมันไม่มีความสุข ทั้งทำอะไรก็ไม่ถูกใจสักอย่าง บอกว่าต้องการไอเดียจากเด็กรุ่นใหม่นะ แต่มันก็เท่านั้น เพราะเราเสนออะไรไป มันก็ไม่มีประโยชน์ ไม่สามารถทำได้ เข้าใจนะ ว่าบางอย่างทำไม่ได้จริง แต่หลายอย่างไม่คิดจะทำเลยแหละ
เราคงอดทนไม่มากพอมั้ง มากพอคือคงต้องทนได้ทั้งชีวิต
ทำงานต้องเตรียมใจทุกวัน วันนี้จะโดนด่าไรอีกนะ วันนี้เราต้องทำอะไรอีก ทำไมเหมือนมันต้องหวาดระแวงตลอด
ในฐานะ เป็นผู้ที่มีอายุมากกว่า คุณมีความสุขหรอ กับการให้ลูกน้อง ต้องระแวงตลอด สิ่งที่ตามมาคืออะไรรู้มั้ย ต่อหน้าคุณเขาก็ดีหมดแหละ อะไรผิดพลาดเขาก็ไม่อยากรายงานหรอก เดี๋ยวโดนด่า เพราะงั้นก็ให้มันสะสมๆๆ จนตอมันผุด
เคยคิดหลายครั้ง ว่าอยากลาออก ไม่อยากเสียสุขภาพจิตไปมากกว่านี้
แต่เราพยายามให้โอกาสหลายๆครั้ง กับตัวเอง แต่มันก็กำลังหมดไปเรื่อยๆ
เหนื่อยจริงๆ
ปล.เรื่องทดแทนบุญคุณพ่อแม่ เราไม่รู้ว่าที่เราเป็นอยู่ทุกวัน พวกเขาพอใจรึยัง เราเรียน เราเป็นทุกอย่างที่พวกเขาต้องการแล้ว เงินก็ให้นะ ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทางนอกบ้าน เหล้าบุหรี่ยาเสพติดไม่เคยยุ่ง เราไม่ได้ว่าตัวเองเป็นคนดี แต่อะไรชั่วๆเราไม่เคยคิดจะทำ
ปล.2 ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่าน และอ่านทุกตัวอักษรจนจบด้วยนะ เราแค่อยากมาระบายแค่นั้นแหละ
ทำงานไม่มีความสุข
เพราะจบมาใหม่ไฟแรง ก็เลยทุ่มเทให้ให้กับงานตรงหน้าเต็มที่
แต่ สิ่งที่เราเผชิญตอนนี้ มันทำให้เราไม่อยากทำงานนี้อีกต่อไป
เอาจริงๆ ที่เราเรียนมาจนจบ เราไม่ได้อยากมาเรียน แต่ก็เพราะถูกกดดันจากคนรอบข้างและสังคม (กดดันจริงๆ เพราะพวกคุณบังคับ ขู่ โน้มน้าวต่างๆนาๆ ) สุดท้ายเราก็เรียนมาจนจบ และเราก็ได้มาสู่ระบบนี้ ตามที่พวกเขาต้องการ
เราพยายามทำใจละ ว่า งั้นพอมีเงิน เดี๋ยวเรามาเติมเต็มสิ่งที่เราอยากทำจริงๆไปด้วยกันก็ได้ แต่ความจริงแล้ว พอเราก้าวเข้ามาทำงาน มันกลับทำให้ความรู้สึกเรามันด้านชาไปเรื่อยๆ หาเหตุผลไม่ได้ว่า "วันนี้ เราไปทำงานเพื่ออะไร?"
จากตอนแรกสนุกกับอะไรใหม่ๆ พอเราได้เข้ามา ด้วยความเป็นเด็กใหม่ มันก็ย่อมมีคนที่รัก และคนที่คอยเหยียบหัว ซึ่งสิ่งที่เราเจอหลายอย่างคือ เมื่อเราทำงานผิดพลาด เราก็ยอมรับนะว่าตัวเองผิด และเราก็จะจำไว้ว่าไม่ให้พลาด พวก"ผู้ใหญ่" เขาก็เตือนเรา ด้วยการ พูดดังๆให้ทั้งห้องได้ยิน ราวกับว่าเป็นเรื่องใหญ่โต (เหมือนเราไปฆ่าคน) แต่พอ"ผู้ใหญ่" ทำพลาด เขาก็ทำเหมือนกับว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และหลายๆครั้ง เราก็เป็นเหมือนลูกน้อง คอยทำงาน เรากล้าพูดนะว่าเราทำงานมากกว่าบางคน แต่เงิน(พิเศษ)ออกมา พวกที่ไม่ทำอะไรเลย กลับได้เยอะกว่า
ไหนจะการแบ่งชนชั้นกัน การนินทา ในที่ทำงาน งานการไม่ทำ นั่งแต่นินทาคน
หลายๆคนบอกให้เราอดทนนะ ทำไมเรารู้สึกยิ่งอยู่นาน ทำไมมันไม่มีความสุข ทั้งทำอะไรก็ไม่ถูกใจสักอย่าง บอกว่าต้องการไอเดียจากเด็กรุ่นใหม่นะ แต่มันก็เท่านั้น เพราะเราเสนออะไรไป มันก็ไม่มีประโยชน์ ไม่สามารถทำได้ เข้าใจนะ ว่าบางอย่างทำไม่ได้จริง แต่หลายอย่างไม่คิดจะทำเลยแหละ
เราคงอดทนไม่มากพอมั้ง มากพอคือคงต้องทนได้ทั้งชีวิต
ทำงานต้องเตรียมใจทุกวัน วันนี้จะโดนด่าไรอีกนะ วันนี้เราต้องทำอะไรอีก ทำไมเหมือนมันต้องหวาดระแวงตลอด
ในฐานะ เป็นผู้ที่มีอายุมากกว่า คุณมีความสุขหรอ กับการให้ลูกน้อง ต้องระแวงตลอด สิ่งที่ตามมาคืออะไรรู้มั้ย ต่อหน้าคุณเขาก็ดีหมดแหละ อะไรผิดพลาดเขาก็ไม่อยากรายงานหรอก เดี๋ยวโดนด่า เพราะงั้นก็ให้มันสะสมๆๆ จนตอมันผุด
เคยคิดหลายครั้ง ว่าอยากลาออก ไม่อยากเสียสุขภาพจิตไปมากกว่านี้
แต่เราพยายามให้โอกาสหลายๆครั้ง กับตัวเอง แต่มันก็กำลังหมดไปเรื่อยๆ
เหนื่อยจริงๆ
ปล.เรื่องทดแทนบุญคุณพ่อแม่ เราไม่รู้ว่าที่เราเป็นอยู่ทุกวัน พวกเขาพอใจรึยัง เราเรียน เราเป็นทุกอย่างที่พวกเขาต้องการแล้ว เงินก็ให้นะ ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทางนอกบ้าน เหล้าบุหรี่ยาเสพติดไม่เคยยุ่ง เราไม่ได้ว่าตัวเองเป็นคนดี แต่อะไรชั่วๆเราไม่เคยคิดจะทำ
ปล.2 ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่าน และอ่านทุกตัวอักษรจนจบด้วยนะ เราแค่อยากมาระบายแค่นั้นแหละ