ความรักและระยะ ทาง แชร์ ประสบการณ์

ทุกๆ ครั้ง ที่ ขึ้น เครื่องบิน หลายๆคนคง มีความสุข เพราะกำลังได้ไปเที่ยว แต่สำหรับ ผม มันคือการจากลา จากครอบครัวและคนที่ผมรัก

ผมกับแฟน คบกันได้ สักพัก เรื่องนี้มันเกิดขึ้น หลายรอบมาก เนื่องจากงานที่ผมทำ ทำงาน1 เดือน พัก 1 เดือน แปลว่า 1 ปี เราเจอกันแค่ 6 เดือน

ทุกๆครั้งที่กลับไปผมมี เวลา ผมให้เธอและครอบครัว ของผม ทั้งหมด  ที่บ้านผมเวลามีหนังที่ชอบดู พ่อก็จะนอนดึกเพื่อที่นั่งดูเป็นเพื่อนผม

ส่วน แฟนผมเวลา มีเวลาผมก็จะไปรับส่ง เธอทำงาน ทุกวัน แม้ว่า บ้านผมและเธอ จะอยู่คนละมุมเมืองกันก็ตาม

แต่พอเวลาพักจะหมด ความรู้สึก แปลกๆมันก็จะเกิดขึ้น ไม่อยากไกล จากคนที่เรารัก วันนี้วันสุดท้าย ที่เราได้เจอกัน 1ซม. สุดท้าย ก่อน ที่จะไม่เจอกีนอีกเดือน นั่งๆอยู่น้ำตา ก็ไหล มันเป็นความรู้สึกจากลา ที่ผมเกลียดที่สุด ส่วนแฟนผม เธอเก็บความรู้สึกได้ดี กว่า คอยปลอบผม ด้วยคำว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยว ก็จะเกินแล้ว แต่ลึกๆแล้ว ผมรู้ดีว่า ถ้าผมยัง รู้สึก ขนาดนี้ ความรู้สึกของ เธอคงไม่ต่างจากผม

หลายครั้ง ที่ ผมจะพยายามทำให้เป็นเรื่องปกติ กับการจากลา แต่กลายเป็นว่า ทุกนาที ที่ผ่านไปเรายิ่ง ผูกพัน กันมากขึ้น เธอยอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ชิน ผมพูดกัยเธอว่า ถ้าวันไหนผมไม่มีความรู้สึกแบบนี้ แปลว่า ตอนนั้น ผมคงไม่ได้รักเธอ

มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมาก เดินหันหลังให้คนที่รัก ตอนที่ยังรักกัน ถึงรู้ว่ายังไงก็เจอกันอยู่ดี