นิยาย Yuri เพียงเธอคือหัวใจของฉัน 1
http://pantip.com/topic/30550418/comment1
นิยาย Yuri เพียงเธอคือหัวใจของฉัน 2
http://pantip.com/topic/30577060/comment1
แอ๋มย้อนคิดกลับไปในวันนั้น วันที่ดาญาติผู้พี่มาขอร้องเธอให้ช่วยไปเป็นแฟนกำมะลอเพื่อหลอกเพียงฟ้า ในตอนนั้นเธอปฏิเสธแบบไม่ต้องไตร่ตรองเลย ก็เป็นเรื่องที่ต้องทำให้คนอื่นเสียใจใครอยากจะทำบ้างล่ะ แต่เพราะดาขอร้องสุดท้ายก็เธอใจอ่อน เธอยังจำภาพนั้นได้ดีเพียงฟ้าร้องไห้ฟูมฟายไม่ยอมรับในสิ่งที่ญาติผู้พี่ของเธอพูด หลังจากที่เดินออกมาจนลับตาจากเพียงฟ้า ธีรดาก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นร้องไห้เสียใจอย่างหนักไม่แพ้กัน เหตุการณ์วันนั้นทำเธอจิตตกหดหู่ไปเป็นเดือน นี่ขนาดผ่านมาแล้วหลายปีแล้วแต่เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงมันเมื่อไหร่ก็ยังทำให้เศร้าใจได้เสมอ
แอ๋มตัดสินใจจดที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ทั้งที่คอนโดและบริษัทส่งให้เพียงฟ้าเธอสัมผัสได้ว่าฟ้ายังมีดาอยู่เต็มหัวใจ เธออยากจะแก้ไขอะไรบ้างเธอได้เรียนรู้มาแล้วว่าชีวิตที่อยู่โดยปราศจากความรักจากคนที่รักมันไร้ความหมาย ส่วนหนึ่งก็ได้เรียนรู้มาจากดานี่แหละ ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าหัวใจของดาตายไปแล้วตั้งแต่วันที่เดินออกมาจากฟ้า
“ชีวิตคนเราสั้นนักนะฟ้าเราพูดได้เท่านี้แหละขอให้โชคดีนะ” แอ๋มเดินจากไปนานแล้วแต่เพียงฟ้ายังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมในมือกำกระดาษแผ่นเล็กที่เพิ่งรับมาไว้แน่น อยากให้ความรู้สึกทั้งหมดที่มีส่งไปถึงเจ้าของที่อยู่นี้ ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ‘ ธีรดา ’
ธีรดาจอดรถที่หน้าโครงการมองออกไปภายนอกรถแบบหวั่นๆ เธอไม่อยากอยู่กับเพียงฟ้าตามลำพังเลย ไอ้พี่กริชวันนี้ก็ติดประชุมทั้งวันทำไมมันบังเอิญแบบนี้นะ ความจริงสิ่งที่เธอกลัวไม่ใช่เพียงฟ้าหรอกแต่เป็นใจของเธอเองต่างหาก หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงเพื่อเรียกกำลังใจ เอาน่า รีบทำรีบจบจะได้ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก
เพียงฟ้ายิ้มสวยยืนรออยู่ที่ประตูทางเข้าเธอรู้ดีว่าธีรดาตรงเวลาเสมอ และเกลียดคนไม่ตรงเวลาที่สุด ธีรดาพยายามเลี่ยงสายไม่อยากมองหน้าหวานๆของเพียงฟ้าตรงๆ ไม่อยากเห็นเลยรอยยิ้มแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่มันควรจะอยู่ในฝันหรือความทรงจำมากกว่าที่จะต้องมาเห็นตัวเป็นๆยืนยิ้มอยู่แบบนี้
“ดื่มกาแฟก่อนค่อยขึ้นไปนะดา”
“รีบขึ้นไปดูห้องเลยดีกว่าเรามีงานต้องทำต่อ” เพียงฟ้าขัดเคืองมองอีกฝ่ายอย่างขัดใจ จะมีงานอะไรต้องทำนักหนาเธอรู้นะว่าก่อนหน้านี้ดาเคลียร์งานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเพื่อจะหยุดพักร้อน อยากหลบอยากเลี่ยงกันนักใช่ไหม ดี! จะแกล้งซะให้เข็ด
“เหรอ แต่ฟ้าอยากดื่มกาแฟก่อน” พูดจบหญิงสาวร่างบางก็เดินลิ่วไปที่ Coffee shop โดยไม่สนใจท่าทีของอีกฝ่าย ธีรดามองตามคนสวยเอาแต่ใจตาปริบๆ นี่แหละยี่ห้อเพียงฟ้าของแท้คือเอาแต่ใจและชอบเอาชนะ ส่วนเธอจะทำอะไรได้ล่ะนอกจากต้องเดินตามต้อยๆ จะเอาอะไรมาหือมาอือกับหล่อนได้ก็ตอนนี้หล่อนเป็นทั้งลูกค้าและเป็นคนพิเศษของกริช
เพียงฟ้าเลือกที่นั่งริมกระจกเพื่อพักผ่อนสายตากับทิวทัศน์รอบนอก หญิงสาวรับเมนูจากพนักงานมาเปิดดู
“ลาเต้ร้อนกับพายบลูเบอรี่ค่ะ” เพียงฟ้าเหลือบตามองอีกคนที่นั่งเฉย
“และก็เอสเพรสโซ่ร้อนกับบลูเบอรี่ชีสเค้ก” เพียงฟ้าส่งเมนูคืนไปก่อนจะกลับมาสนใจคนตรงหน้าที่ยังทำเป็นไม่สนใจเธออยู่เหมือนเดิม
“ดา” คนถูกเรียกหันมองรอฟังว่าจะพูดอะไร
“คิดถึง” ธีรดาเมินหน้าไปทางอื่นทำเป็นไม่เข้าใจและหันกลับมาพร้อมกับสมุดจดงาน
“ฟ้าอยากตกแต่งห้องแนวไหน” ธีรดารอฟังอย่างตั้งใจก้มหน้าก้มตาพร้อมจด แต่อีกฝ่ายกลับมองว่ามันดูตั้งใจเกินเหตุถึงจะขัดใจแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ
“ฟ้ารักดา”
“เห็นพี่กริชบอกว่าฟ้าชอบงานที่ประกวดชนะที่เกาหลีแนวนั้นก็ดีนะประยุกต์ได้หลากหลาย”
“ฟ้าชอบงานทุกแนวที่ดาออกแบบ และฟ้าก็รู้ด้วยว่าดายังรักฟ้า” ทั้งคู่ต่างยังคุยกันคนละเรื่อง
“หรืออยากให้เราออกแบบให้ใหม่เลย ฟ้าบอกแนวในใจมาได้เลยนะเดี๋ยวเราช่วยดีไซด์ให้”
“ฟ้าอยากรู้ว่าทำไมดาถึงอยากเลิกกับฟ้านัก” เพียงฟ้ายังไม่หมดความอดทนแต่ความอดทนของธีรดาหมดลงแล้ว
“เรื่องของเรามันจบไปแล้วและอีกอย่างเราก็มีคนใหม่แล้วด้วย”
“ฟ้าเจอแอ๋มที่อังกฤษ” ธีรดานิ่งไปเพียงฟ้าคงรู้เรื่องจากแอ๋มแล้ว ทำไมโลกมันถึงเล็กแคบนักนะ
“คนอื่นที่ไม่ใช่แอ๋มและเราก็ไม่ได้รักฟ้าแล้วด้วย” ธีรดาเบี่ยงสายตาไม่มองหน้าเพียงฟ้าตรงๆ ก็เธอโกหกไม่เก่งและก็ไม่ชอบการโกหกเลยด้วยแต่เรื่องนี้มันจำเป็นจริงๆ
บรรยากาศที่แสนอึดอัดสิ้นสุดลงเมื่อพนักงานนำของที่สั่งมาเสิร์ฟทั้งคู่ต่างนั่งดื่มกาแฟกันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรต่างคนต่างอยู่ในโลกแห่งความคิดของตนเอง โลกที่แสนจะสับสน
ธีรดาเดินดูจนทั่วห้อง จริงๆห้องชุดห้องนี้แทบจะสมบูรณ์อยู่แล้วทุกอย่าง เป็นห้องที่เจ้าของเก่าน่าจะตกแต่งให้สวยงามเพื่อทำราคาด้วยซ้ำ หญิงสาวรูดผ้าม่านไปไว้ด้านข้างเลื่อนเปิดบานประตูที่เป็นกระจกใสเพื่อจะออกไปสำรวจระเบียง อยู่ๆหัวใจก็ต้องกระตุกอย่างแรงกับภาพแม่น้ำที่อยู่เบื้องหน้าเพราะมันทำให้หวนคิดถึงบางเรื่องราวในวันวาน
ณ สวนสาธารณะกลางเมืองใต้ร่มไม้ใหญ่ในบรรยากาศบ่ายคล้อย
“ดาอยากได้คอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ระเบียงกว้างๆและรอบห้องเป็นกระจกใสๆอยากจะนอนมองดูแม่น้ำจากในห้องมันต้องสวยมากแน่ๆเลยฟ้าว่าดีไหม” ธีรดาก้มลงถามหญิงสาวที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนตักของตน เพียงฟ้าลดหนังสือลงและมองขึ้นไปที่คนถาม
“ที่เดียวที่ฟ้าอยู่และมีความสุขที่สุดคือที่ๆมีดา” สองสาวส่งยิ้มสวยให้กันอย่างมีความสุข ธีรดาทอดถอนใจก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องและได้สบตากับเพียงฟ้าพอดีโดยไม่ตั้งใจทำให้ต้องรีบเบี่ยงสายตาไปทางอื่นอย่างไว
“ห้องนี้สมบูรณ์มากนะ ตกแต่งใหม่ทั้งหมดจะสิ้นเปลืองเปล่าๆปรับแก้บางส่วนก็น่าจะพอ” ธีรดาเสนอความคิดเห็น
“ถ้าดาไม่แทนตัวเองว่าดาเหมือนเมื่อก่อนฟ้าจะไม่คุยรายละเอียดอะไรทั้งนั้น”
“ก็เพราะเราไม่เหมือนเดิมแล้วไง เราเลยไม่พูดแบบนั้น” ทั้งคู่มองกันนิ่ง เพียงฟ้าก้าวเข้ามาจนชิดตัวธีรดา ธีรดาเองก็ไม่คิดจะถอยหนีเพื่อต้องการจะบอกอีกฝ่ายว่าเธอไม่รู้สึกหรือหวั่นไหวอะไรแล้วจริงๆ
“พิสูจน์ซิว่าดาไม่รู้สึกอะไรแล้วจริงๆ” เพียงฟ้าใช้สายตาท้าทาย
“พิสูจน์ยังไง” เธอมั่นใจว่าพร้อมเสมอ เพียงฟ้าไม่ได้ตอบด้วยคำพูดแต่ตอบด้วยการกระทำ ร่างบางสอดมือทั้งสองข้างไปที่ต้นคอของอีกฝ่ายดึงรั้งให้โน้มหน้าลงมารับสัมผัสจากริมฝีปากบางสวยของตน ฝ่ายคนท้าทายตกใจตาเบิกโพลงคิดไม่ถึงว่าหล่อนจะพิสูจน์ด้วยวิธีแบบนี้ จากที่ตั้งใจที่จะผลักไสหล่อนออกไปแต่มือเจ้ากรรมมันกลับไม่ยอมเชื่อฟังทำทุกอย่างเกินคำสั่งเลื้อยไปโอบรั้งเอวบางของอีกฝ่ายเข้ามาชิดตัว
โอ่ว!! ทรมานเหลือเกินกับความรู้สึกผิดในความสุขสมแบบนี้ เป็นไปได้ไหมให้โลกหยุดหมุนและมีเพียงแค่เราสองคน แต่เรื่องจริงมันไม่มีวันเป็นแบบนั้น เพียงฟ้าเลื่อนมือลงมาเกาะกอดอยู่ที่เอวของคนปากแข็งลูบไล้สลับกอดกระชับปล่อยอารมณ์ให้ลื่นไหลไปกับสัมผัสที่เธอเรียกร้องโหยหามาตลอดหลายปี
ธีรดาดึงริมฝีปากออกมาค่อยๆดันร่างบางออกจากตัวนึกโกรธตัวเองนักที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นยิ่งเห็นแววตามีชัยของคนหน้าหวานก็ยิ่งทำให้หวั่นใจ
“ดาเคยบอกฟ้าเองนะว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด และสิ่งที่ฟ้าสัมผัสเมื่อกี้มันก็ตรงข้ามกับที่ดาพูดนะ” นั่นไง! ธีรดาปวดสมองจี๊ดขึ้นมาทันที ในสติที่ยังตื่นตัวไม่เต็มที่ยังคิดอะไรไม่ออก สภาวะที่ขาดความพร้อมแบบนี้อยู่ต่อไปรังแต่จะแพ้ทางหล่อนไปเรื่อยๆ
ธีรดาหมุนตัวเดินไปหยิบกระเป๋าและเดินออกจากห้องไปทันที
เพียงฟ้ามองตามหลังอีกฝ่ายออกไปยิ้มพอใจในผลงาน เธอมั่นใจธีรดายังรักเธออยู่ ‘ปากแข็งได้ ปากแข็งไปนะคนใจร้ายแต่ฟ้าไม่ยอมแพ้หรอกนะ’
ธีรดาเงยหน้าขึ้นมองโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานที่มันกำลังดังอยู่ แสงสีแดงที่กระพริบอยู่บนปุ่มตัวเลขบอกว่าเป็นสายภายในจากกริช
“ค่ะพี่กริช” ธีรดายกหูรับสายแม้ในขณะสนทนาสายตาของหล่อนก็ยังคงจับจ้องอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่ยอมเสียเวลาไปเปล่าๆตามวิสัยของคนบ้างาน
“กลางวันนี้ดาออกไปทานข้าวกับพี่นะ” เรื่องที่ได้ยินทำให้ต้องละสายตาออกมาแปลกใจที่ทำไมวันนี้พี่ชายดูมีพิธีรีตอง เพราะปกติถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวพี่กริชมักจะทำอะไรแบบง่ายๆเสมอหรือที่เรียกกันว่ามักง่ายนั่นแหละ
ยกตัวอย่างถ้าวันไหนไม่มีสาวๆมากินข้าวด้วยคุณชายก็จะเดินเข้ามาลากเธอออกไปโดยไม่คิดจะแจ้งล่วงหน้า หรือบางทีเธอนั่งทานข้าวอยู่ในห้องเขาก็อาจจะหิวมาจนหน้ามืดแล้วก็เข้ามาแย่งข้าวเธอทานหน้าตาเฉย
“มีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ”
“พอดีพี่นัดทานข้าวกับคุณฟ้าหน่ะ คุณฟ้าเธอให้ชวนดาด้วยจะได้ไปคุยกันเรื่องออกแบบเห็นเธอว่ายังไม่คืบหน้าเท่าไหร่นี่” ธีรดากุมขมับครุ่นคิดอย่างหนัก เพียงฟ้าเริ่มเกมใหม่กับเธอแล้วโดยใช้กริชเป็นเครื่องมือ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องที่คอนโดวันนั้นเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอกับหล่อนเลยหาทางหลบเลี่ยงทุกวิถีทางสุดกำลัง นึกเยาะในใจว่าจะเอาอะไรมาก้าวหน้าก็มันยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย ห้องก็สมบูรณ์สวยหรูขนาดนั้นถ้าจะต้องไปรื้อไปถอนคงจะน่าเสียดาย
“ดามีงานต้องทำ พี่กริชไปกับคุณฟ้าเถอะแค่นี้นะคะ” ธีรดาทำท่าจะวางสาย
“ดา” ธีรดาชะงักเมื่อกริชเรียกชื่อเธอแบบเน้นเสียง ทำให้เธอต้องหยุดฟัง
“ดามีอะไรกับคุณฟ้าหรือเปล่า” หญิงสาวใจหายวูบมีอะไรของพี่กริชแปลว่าอะไร
“คะ?”
“พี่รู้สึกว่าดาจะปฏิเสธทุกอย่างเกี่ยวกับคุณฟ้า” ข้อสันนิษฐานของกริช ทำเอาธีรดาจุกจนพูดไม่ออก
“และพี่ก็รู้สึกว่าคุณฟ้าสนใจทุกเรื่องที่เกี่ยวกับดา” ตอนนี้ได้จุกยกกำลังสอง
“พี่กริชคิดมากไป” ธีรดาภาวนาอย่าให้กริชคิดอะไรได้มากไปกว่านี้เลย
“งั้นดาก็ต้องพิสูจน์กับพี่ซิว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ” พิสูจน์ พิสูจน์เธอเกลียดคำนี้
“ยังไงคะ”
“กลางวันนี้ดาก็ออกไปทานข้าวกับพี่” ธีรดาหยุดคิดแต่คงเงียบนานเกินไปจนกริชรู้สึกผิดสังเกต
“ดา…เป็นอะไรหรือเปล่า ตอนเที่ยงเจอกันร้านเดิมนะ ตื๊ดๆๆๆ”
“เอ่อ...อ้าว” ธีรดามองโทรศัพท์งงๆ นี่คุยกันจบแล้วเรอะ พี่กริชใช้วิธีนี้กับเธออีกแล้ว
หลังจากได้พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วกริชก็รีบวางสายทันทีก่อนจะถูกปฏิเสธ แต่ท่าทางแปลกๆของธีรดาทำให้ต้องครุ่นคิด ถึงแม้น้องคนนี้จะเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง มนุษยสัมพันธ์บกพร่องขั้นรุนแรงแต่ถ้ากับเรื่องงานธีรดาจะปรับตัวและทำทุกอย่างได้ดีเสมอ แต่กับเพียงฟ้าที่เป็นทั้งลูกค้าและคนสำคัญของเค้า ธีรดากลับแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการปฏิสัมพันธ์ด้วย มันเพราะอะไรกันทุกครั้งหากเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงตลอด ธีรดาไม่ชอบเพียงฟ้าเหรอก็ไม่น่านะเพราะทั้งคู่เพิ่งเคยเจอกันเองและเค้าก็ไม่เห็นว่าเพียงฟ้าจะทำอะไรให้ธีรดาไม่พอใจเลยกลับแสดงออกว่าชอบจนออกนอกหน้าด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายเค้าก็เลือกหยุดความคิดไว้ที่ตรงนี้เพราะที่ผ่านมามีอะไรเยอะแยะมากมายในตัวธีรดาที่เค้าไม่เข้าใจและมันก็ไม่ได้เป็นปัญหากับงานกับความสัมพันธ์ที่มีต่อกัน
ธีรดาเอนหลังพิงพนักเหนื่อยใจเหลือเกิน เพียงฟ้ากำลังสร้างปัญหาให้เธอ ทำไมนะ? ทำไมเรื่องราวต่างๆมันถึงต้องเป็นแบบนี้?
ทำไมฟ้าต้องเจอแอ๋ม? ทำไมคนที่พี่กริชถูกใจต้องเป็นฟ้า? และทำไม … เราต้องกลับมาเจอกันอีก
เพียงฟ้าผู้หญิงขี้อ้อนเอาแต่ใจ
“เราชื่อฟ้านะ” เด็กสาวร่างบางยิ้มสวย ยิ้มนี้แหละที่สะกดใจเธอมาตลอด
“แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ”
“ดา” คำสั้นแต่ตั้งใจทอดเสียงให้คนฟังรับรู้ได้ว่าอ่อนโยน
“ทำไมถึงมาเล่นคนเดียวล่ะ” อดสงสัยไม่ได้ว่าสวยใสขนาดนี้ทำไมมาคนเดียวไม่มีเพื่อนหรือคนพิเศษมาดูแล
“เรานัดพี่ชายไว้แต่พี่เรามาช้าดูซิป่านนี้แล้วยังมาไม่ถึงเลย”
เด็กสาวทำหน้าแสนงอนทำคนมองนึกเอ็นดู ผู้หญิงคนนี้สวยเธอกำลังไม่เข้าใจตัวเองว่าตื่นเต้นอะไรกับคนสวยไอ้ที่อยู่รอบๆตัวเธอก็สวยๆกันทั้งนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอตื่นเต้น
V
V
V
นิยาย Yuri เพียงเธอคือหัวใจของฉัน 3
นิยาย Yuri เพียงเธอคือหัวใจของฉัน 2 http://pantip.com/topic/30577060/comment1
แอ๋มย้อนคิดกลับไปในวันนั้น วันที่ดาญาติผู้พี่มาขอร้องเธอให้ช่วยไปเป็นแฟนกำมะลอเพื่อหลอกเพียงฟ้า ในตอนนั้นเธอปฏิเสธแบบไม่ต้องไตร่ตรองเลย ก็เป็นเรื่องที่ต้องทำให้คนอื่นเสียใจใครอยากจะทำบ้างล่ะ แต่เพราะดาขอร้องสุดท้ายก็เธอใจอ่อน เธอยังจำภาพนั้นได้ดีเพียงฟ้าร้องไห้ฟูมฟายไม่ยอมรับในสิ่งที่ญาติผู้พี่ของเธอพูด หลังจากที่เดินออกมาจนลับตาจากเพียงฟ้า ธีรดาก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นร้องไห้เสียใจอย่างหนักไม่แพ้กัน เหตุการณ์วันนั้นทำเธอจิตตกหดหู่ไปเป็นเดือน นี่ขนาดผ่านมาแล้วหลายปีแล้วแต่เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงมันเมื่อไหร่ก็ยังทำให้เศร้าใจได้เสมอ
แอ๋มตัดสินใจจดที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ทั้งที่คอนโดและบริษัทส่งให้เพียงฟ้าเธอสัมผัสได้ว่าฟ้ายังมีดาอยู่เต็มหัวใจ เธออยากจะแก้ไขอะไรบ้างเธอได้เรียนรู้มาแล้วว่าชีวิตที่อยู่โดยปราศจากความรักจากคนที่รักมันไร้ความหมาย ส่วนหนึ่งก็ได้เรียนรู้มาจากดานี่แหละ ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าหัวใจของดาตายไปแล้วตั้งแต่วันที่เดินออกมาจากฟ้า
“ชีวิตคนเราสั้นนักนะฟ้าเราพูดได้เท่านี้แหละขอให้โชคดีนะ” แอ๋มเดินจากไปนานแล้วแต่เพียงฟ้ายังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมในมือกำกระดาษแผ่นเล็กที่เพิ่งรับมาไว้แน่น อยากให้ความรู้สึกทั้งหมดที่มีส่งไปถึงเจ้าของที่อยู่นี้ ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ‘ ธีรดา ’
ธีรดาจอดรถที่หน้าโครงการมองออกไปภายนอกรถแบบหวั่นๆ เธอไม่อยากอยู่กับเพียงฟ้าตามลำพังเลย ไอ้พี่กริชวันนี้ก็ติดประชุมทั้งวันทำไมมันบังเอิญแบบนี้นะ ความจริงสิ่งที่เธอกลัวไม่ใช่เพียงฟ้าหรอกแต่เป็นใจของเธอเองต่างหาก หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงเพื่อเรียกกำลังใจ เอาน่า รีบทำรีบจบจะได้ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก
เพียงฟ้ายิ้มสวยยืนรออยู่ที่ประตูทางเข้าเธอรู้ดีว่าธีรดาตรงเวลาเสมอ และเกลียดคนไม่ตรงเวลาที่สุด ธีรดาพยายามเลี่ยงสายไม่อยากมองหน้าหวานๆของเพียงฟ้าตรงๆ ไม่อยากเห็นเลยรอยยิ้มแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่มันควรจะอยู่ในฝันหรือความทรงจำมากกว่าที่จะต้องมาเห็นตัวเป็นๆยืนยิ้มอยู่แบบนี้
“ดื่มกาแฟก่อนค่อยขึ้นไปนะดา”
“รีบขึ้นไปดูห้องเลยดีกว่าเรามีงานต้องทำต่อ” เพียงฟ้าขัดเคืองมองอีกฝ่ายอย่างขัดใจ จะมีงานอะไรต้องทำนักหนาเธอรู้นะว่าก่อนหน้านี้ดาเคลียร์งานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเพื่อจะหยุดพักร้อน อยากหลบอยากเลี่ยงกันนักใช่ไหม ดี! จะแกล้งซะให้เข็ด
“เหรอ แต่ฟ้าอยากดื่มกาแฟก่อน” พูดจบหญิงสาวร่างบางก็เดินลิ่วไปที่ Coffee shop โดยไม่สนใจท่าทีของอีกฝ่าย ธีรดามองตามคนสวยเอาแต่ใจตาปริบๆ นี่แหละยี่ห้อเพียงฟ้าของแท้คือเอาแต่ใจและชอบเอาชนะ ส่วนเธอจะทำอะไรได้ล่ะนอกจากต้องเดินตามต้อยๆ จะเอาอะไรมาหือมาอือกับหล่อนได้ก็ตอนนี้หล่อนเป็นทั้งลูกค้าและเป็นคนพิเศษของกริช
เพียงฟ้าเลือกที่นั่งริมกระจกเพื่อพักผ่อนสายตากับทิวทัศน์รอบนอก หญิงสาวรับเมนูจากพนักงานมาเปิดดู
“ลาเต้ร้อนกับพายบลูเบอรี่ค่ะ” เพียงฟ้าเหลือบตามองอีกคนที่นั่งเฉย
“และก็เอสเพรสโซ่ร้อนกับบลูเบอรี่ชีสเค้ก” เพียงฟ้าส่งเมนูคืนไปก่อนจะกลับมาสนใจคนตรงหน้าที่ยังทำเป็นไม่สนใจเธออยู่เหมือนเดิม
“ดา” คนถูกเรียกหันมองรอฟังว่าจะพูดอะไร
“คิดถึง” ธีรดาเมินหน้าไปทางอื่นทำเป็นไม่เข้าใจและหันกลับมาพร้อมกับสมุดจดงาน
“ฟ้าอยากตกแต่งห้องแนวไหน” ธีรดารอฟังอย่างตั้งใจก้มหน้าก้มตาพร้อมจด แต่อีกฝ่ายกลับมองว่ามันดูตั้งใจเกินเหตุถึงจะขัดใจแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ
“ฟ้ารักดา”
“เห็นพี่กริชบอกว่าฟ้าชอบงานที่ประกวดชนะที่เกาหลีแนวนั้นก็ดีนะประยุกต์ได้หลากหลาย”
“ฟ้าชอบงานทุกแนวที่ดาออกแบบ และฟ้าก็รู้ด้วยว่าดายังรักฟ้า” ทั้งคู่ต่างยังคุยกันคนละเรื่อง
“หรืออยากให้เราออกแบบให้ใหม่เลย ฟ้าบอกแนวในใจมาได้เลยนะเดี๋ยวเราช่วยดีไซด์ให้”
“ฟ้าอยากรู้ว่าทำไมดาถึงอยากเลิกกับฟ้านัก” เพียงฟ้ายังไม่หมดความอดทนแต่ความอดทนของธีรดาหมดลงแล้ว
“เรื่องของเรามันจบไปแล้วและอีกอย่างเราก็มีคนใหม่แล้วด้วย”
“ฟ้าเจอแอ๋มที่อังกฤษ” ธีรดานิ่งไปเพียงฟ้าคงรู้เรื่องจากแอ๋มแล้ว ทำไมโลกมันถึงเล็กแคบนักนะ
“คนอื่นที่ไม่ใช่แอ๋มและเราก็ไม่ได้รักฟ้าแล้วด้วย” ธีรดาเบี่ยงสายตาไม่มองหน้าเพียงฟ้าตรงๆ ก็เธอโกหกไม่เก่งและก็ไม่ชอบการโกหกเลยด้วยแต่เรื่องนี้มันจำเป็นจริงๆ
บรรยากาศที่แสนอึดอัดสิ้นสุดลงเมื่อพนักงานนำของที่สั่งมาเสิร์ฟทั้งคู่ต่างนั่งดื่มกาแฟกันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรต่างคนต่างอยู่ในโลกแห่งความคิดของตนเอง โลกที่แสนจะสับสน
ธีรดาเดินดูจนทั่วห้อง จริงๆห้องชุดห้องนี้แทบจะสมบูรณ์อยู่แล้วทุกอย่าง เป็นห้องที่เจ้าของเก่าน่าจะตกแต่งให้สวยงามเพื่อทำราคาด้วยซ้ำ หญิงสาวรูดผ้าม่านไปไว้ด้านข้างเลื่อนเปิดบานประตูที่เป็นกระจกใสเพื่อจะออกไปสำรวจระเบียง อยู่ๆหัวใจก็ต้องกระตุกอย่างแรงกับภาพแม่น้ำที่อยู่เบื้องหน้าเพราะมันทำให้หวนคิดถึงบางเรื่องราวในวันวาน
ณ สวนสาธารณะกลางเมืองใต้ร่มไม้ใหญ่ในบรรยากาศบ่ายคล้อย
“ดาอยากได้คอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ระเบียงกว้างๆและรอบห้องเป็นกระจกใสๆอยากจะนอนมองดูแม่น้ำจากในห้องมันต้องสวยมากแน่ๆเลยฟ้าว่าดีไหม” ธีรดาก้มลงถามหญิงสาวที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนตักของตน เพียงฟ้าลดหนังสือลงและมองขึ้นไปที่คนถาม
“ที่เดียวที่ฟ้าอยู่และมีความสุขที่สุดคือที่ๆมีดา” สองสาวส่งยิ้มสวยให้กันอย่างมีความสุข ธีรดาทอดถอนใจก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องและได้สบตากับเพียงฟ้าพอดีโดยไม่ตั้งใจทำให้ต้องรีบเบี่ยงสายตาไปทางอื่นอย่างไว
“ห้องนี้สมบูรณ์มากนะ ตกแต่งใหม่ทั้งหมดจะสิ้นเปลืองเปล่าๆปรับแก้บางส่วนก็น่าจะพอ” ธีรดาเสนอความคิดเห็น
“ถ้าดาไม่แทนตัวเองว่าดาเหมือนเมื่อก่อนฟ้าจะไม่คุยรายละเอียดอะไรทั้งนั้น”
“ก็เพราะเราไม่เหมือนเดิมแล้วไง เราเลยไม่พูดแบบนั้น” ทั้งคู่มองกันนิ่ง เพียงฟ้าก้าวเข้ามาจนชิดตัวธีรดา ธีรดาเองก็ไม่คิดจะถอยหนีเพื่อต้องการจะบอกอีกฝ่ายว่าเธอไม่รู้สึกหรือหวั่นไหวอะไรแล้วจริงๆ
“พิสูจน์ซิว่าดาไม่รู้สึกอะไรแล้วจริงๆ” เพียงฟ้าใช้สายตาท้าทาย
“พิสูจน์ยังไง” เธอมั่นใจว่าพร้อมเสมอ เพียงฟ้าไม่ได้ตอบด้วยคำพูดแต่ตอบด้วยการกระทำ ร่างบางสอดมือทั้งสองข้างไปที่ต้นคอของอีกฝ่ายดึงรั้งให้โน้มหน้าลงมารับสัมผัสจากริมฝีปากบางสวยของตน ฝ่ายคนท้าทายตกใจตาเบิกโพลงคิดไม่ถึงว่าหล่อนจะพิสูจน์ด้วยวิธีแบบนี้ จากที่ตั้งใจที่จะผลักไสหล่อนออกไปแต่มือเจ้ากรรมมันกลับไม่ยอมเชื่อฟังทำทุกอย่างเกินคำสั่งเลื้อยไปโอบรั้งเอวบางของอีกฝ่ายเข้ามาชิดตัว
โอ่ว!! ทรมานเหลือเกินกับความรู้สึกผิดในความสุขสมแบบนี้ เป็นไปได้ไหมให้โลกหยุดหมุนและมีเพียงแค่เราสองคน แต่เรื่องจริงมันไม่มีวันเป็นแบบนั้น เพียงฟ้าเลื่อนมือลงมาเกาะกอดอยู่ที่เอวของคนปากแข็งลูบไล้สลับกอดกระชับปล่อยอารมณ์ให้ลื่นไหลไปกับสัมผัสที่เธอเรียกร้องโหยหามาตลอดหลายปี
ธีรดาดึงริมฝีปากออกมาค่อยๆดันร่างบางออกจากตัวนึกโกรธตัวเองนักที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นยิ่งเห็นแววตามีชัยของคนหน้าหวานก็ยิ่งทำให้หวั่นใจ
“ดาเคยบอกฟ้าเองนะว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด และสิ่งที่ฟ้าสัมผัสเมื่อกี้มันก็ตรงข้ามกับที่ดาพูดนะ” นั่นไง! ธีรดาปวดสมองจี๊ดขึ้นมาทันที ในสติที่ยังตื่นตัวไม่เต็มที่ยังคิดอะไรไม่ออก สภาวะที่ขาดความพร้อมแบบนี้อยู่ต่อไปรังแต่จะแพ้ทางหล่อนไปเรื่อยๆ
ธีรดาหมุนตัวเดินไปหยิบกระเป๋าและเดินออกจากห้องไปทันที
เพียงฟ้ามองตามหลังอีกฝ่ายออกไปยิ้มพอใจในผลงาน เธอมั่นใจธีรดายังรักเธออยู่ ‘ปากแข็งได้ ปากแข็งไปนะคนใจร้ายแต่ฟ้าไม่ยอมแพ้หรอกนะ’
ธีรดาเงยหน้าขึ้นมองโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานที่มันกำลังดังอยู่ แสงสีแดงที่กระพริบอยู่บนปุ่มตัวเลขบอกว่าเป็นสายภายในจากกริช
“ค่ะพี่กริช” ธีรดายกหูรับสายแม้ในขณะสนทนาสายตาของหล่อนก็ยังคงจับจ้องอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่ยอมเสียเวลาไปเปล่าๆตามวิสัยของคนบ้างาน
“กลางวันนี้ดาออกไปทานข้าวกับพี่นะ” เรื่องที่ได้ยินทำให้ต้องละสายตาออกมาแปลกใจที่ทำไมวันนี้พี่ชายดูมีพิธีรีตอง เพราะปกติถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวพี่กริชมักจะทำอะไรแบบง่ายๆเสมอหรือที่เรียกกันว่ามักง่ายนั่นแหละ
ยกตัวอย่างถ้าวันไหนไม่มีสาวๆมากินข้าวด้วยคุณชายก็จะเดินเข้ามาลากเธอออกไปโดยไม่คิดจะแจ้งล่วงหน้า หรือบางทีเธอนั่งทานข้าวอยู่ในห้องเขาก็อาจจะหิวมาจนหน้ามืดแล้วก็เข้ามาแย่งข้าวเธอทานหน้าตาเฉย
“มีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ”
“พอดีพี่นัดทานข้าวกับคุณฟ้าหน่ะ คุณฟ้าเธอให้ชวนดาด้วยจะได้ไปคุยกันเรื่องออกแบบเห็นเธอว่ายังไม่คืบหน้าเท่าไหร่นี่” ธีรดากุมขมับครุ่นคิดอย่างหนัก เพียงฟ้าเริ่มเกมใหม่กับเธอแล้วโดยใช้กริชเป็นเครื่องมือ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องที่คอนโดวันนั้นเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอกับหล่อนเลยหาทางหลบเลี่ยงทุกวิถีทางสุดกำลัง นึกเยาะในใจว่าจะเอาอะไรมาก้าวหน้าก็มันยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย ห้องก็สมบูรณ์สวยหรูขนาดนั้นถ้าจะต้องไปรื้อไปถอนคงจะน่าเสียดาย
“ดามีงานต้องทำ พี่กริชไปกับคุณฟ้าเถอะแค่นี้นะคะ” ธีรดาทำท่าจะวางสาย
“ดา” ธีรดาชะงักเมื่อกริชเรียกชื่อเธอแบบเน้นเสียง ทำให้เธอต้องหยุดฟัง
“ดามีอะไรกับคุณฟ้าหรือเปล่า” หญิงสาวใจหายวูบมีอะไรของพี่กริชแปลว่าอะไร
“คะ?”
“พี่รู้สึกว่าดาจะปฏิเสธทุกอย่างเกี่ยวกับคุณฟ้า” ข้อสันนิษฐานของกริช ทำเอาธีรดาจุกจนพูดไม่ออก
“และพี่ก็รู้สึกว่าคุณฟ้าสนใจทุกเรื่องที่เกี่ยวกับดา” ตอนนี้ได้จุกยกกำลังสอง
“พี่กริชคิดมากไป” ธีรดาภาวนาอย่าให้กริชคิดอะไรได้มากไปกว่านี้เลย
“งั้นดาก็ต้องพิสูจน์กับพี่ซิว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ” พิสูจน์ พิสูจน์เธอเกลียดคำนี้
“ยังไงคะ”
“กลางวันนี้ดาก็ออกไปทานข้าวกับพี่” ธีรดาหยุดคิดแต่คงเงียบนานเกินไปจนกริชรู้สึกผิดสังเกต
“ดา…เป็นอะไรหรือเปล่า ตอนเที่ยงเจอกันร้านเดิมนะ ตื๊ดๆๆๆ”
“เอ่อ...อ้าว” ธีรดามองโทรศัพท์งงๆ นี่คุยกันจบแล้วเรอะ พี่กริชใช้วิธีนี้กับเธออีกแล้ว
หลังจากได้พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วกริชก็รีบวางสายทันทีก่อนจะถูกปฏิเสธ แต่ท่าทางแปลกๆของธีรดาทำให้ต้องครุ่นคิด ถึงแม้น้องคนนี้จะเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง มนุษยสัมพันธ์บกพร่องขั้นรุนแรงแต่ถ้ากับเรื่องงานธีรดาจะปรับตัวและทำทุกอย่างได้ดีเสมอ แต่กับเพียงฟ้าที่เป็นทั้งลูกค้าและคนสำคัญของเค้า ธีรดากลับแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการปฏิสัมพันธ์ด้วย มันเพราะอะไรกันทุกครั้งหากเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงตลอด ธีรดาไม่ชอบเพียงฟ้าเหรอก็ไม่น่านะเพราะทั้งคู่เพิ่งเคยเจอกันเองและเค้าก็ไม่เห็นว่าเพียงฟ้าจะทำอะไรให้ธีรดาไม่พอใจเลยกลับแสดงออกว่าชอบจนออกนอกหน้าด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายเค้าก็เลือกหยุดความคิดไว้ที่ตรงนี้เพราะที่ผ่านมามีอะไรเยอะแยะมากมายในตัวธีรดาที่เค้าไม่เข้าใจและมันก็ไม่ได้เป็นปัญหากับงานกับความสัมพันธ์ที่มีต่อกัน
ธีรดาเอนหลังพิงพนักเหนื่อยใจเหลือเกิน เพียงฟ้ากำลังสร้างปัญหาให้เธอ ทำไมนะ? ทำไมเรื่องราวต่างๆมันถึงต้องเป็นแบบนี้?
ทำไมฟ้าต้องเจอแอ๋ม? ทำไมคนที่พี่กริชถูกใจต้องเป็นฟ้า? และทำไม … เราต้องกลับมาเจอกันอีก
เพียงฟ้าผู้หญิงขี้อ้อนเอาแต่ใจ
“เราชื่อฟ้านะ” เด็กสาวร่างบางยิ้มสวย ยิ้มนี้แหละที่สะกดใจเธอมาตลอด
“แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ”
“ดา” คำสั้นแต่ตั้งใจทอดเสียงให้คนฟังรับรู้ได้ว่าอ่อนโยน
“ทำไมถึงมาเล่นคนเดียวล่ะ” อดสงสัยไม่ได้ว่าสวยใสขนาดนี้ทำไมมาคนเดียวไม่มีเพื่อนหรือคนพิเศษมาดูแล
“เรานัดพี่ชายไว้แต่พี่เรามาช้าดูซิป่านนี้แล้วยังมาไม่ถึงเลย”
เด็กสาวทำหน้าแสนงอนทำคนมองนึกเอ็นดู ผู้หญิงคนนี้สวยเธอกำลังไม่เข้าใจตัวเองว่าตื่นเต้นอะไรกับคนสวยไอ้ที่อยู่รอบๆตัวเธอก็สวยๆกันทั้งนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอตื่นเต้น
V
V
V