นิยาย พิสูจน์รักข้ามเวลา บทนำ และ ตอนที่ 12 โดย ณ พัชระ

คงไม่มีใครคาดคิด ว่าในหนึ่งปีจะมีมากกว่า 365 วัน เพียงรดาเองก็เช่นกัน ในวันที่เธอต้องการ "สารภาพรัก"
กับคนที่เธอพยายามผลักไส คนที่เห็นและรักเธอเพียงเพราะเธอเป็นเงาของใครอีกคนมาโดยตลอด
"เธอไม่ได้ความจำเสื่อม" "เธอไม่ได้แกล้งที่จะลืมเพื่อให้ชายคนนั้นต้องเจ็บช้ำ"
แต่เธอหาสาเหตุไม่ได้ว่า "เพราะอะไร" ภีร์ชิต นักแสดงที่มีชื่อเสียง ถึงได้รู้สึก "รัก" เธอมากมายขนาดนี้
"เธอจะสวมรอยเป็นใครคนนั้นของเขา... ดีไหม?"
และแล้วในวันที่เธอพร้อมให้ "หัวใจ" มาก่อน "เหตุผล"
กับเป็นวันที่อุบัติเหตุพราก "เธอ" ไปจาก "เขา" ในโลก "ปัจจุบัน" ตลอดกาล
แต่ "โชคชะตา" ไม่ได้ "โหดร้าย"
แค่พา "เธอ" ไปพบว่า "เขารักเธอ" เพราะเหตุใด?
เพียงรดา มี "โอกาสใช้ชีวิตในจุดเดิมอีกครั้ง 2 ปี"
กับ "เขา" ที่มีท่าที ห่างเหิน เย็นชา และ กวนประสาท ไม่มีความรู้สึก "รัก" เธอ แม้แต่น้อย
จาก "เขา" ที่เป็นฝ่ายเฝ้าตามหาเธอ กลับกลายเป็นเธอ "ที่ต้องเฝ้าตามเขา"

เรื่องราวจะลงเอยอย่างไร ?
ภีร์ชิตต้องเจ็บซ้ำสองหรือไม่ ?
เพียงรดาจะกลับมาโลกปัจุบันได้อีกครั้ง หรือ ร่างกายต้องสูญสลาย เพียงเพื่อต้องการปกป้องคนที่เธอรัก?
ลองติดตามดูนะค่ะ ^_^

ตอนที่ 1 http://pantip.com/topic/30471581
ตอนที่ 2 http://pantip.com/topic/30475331
ตอนที่ 3 http://pantip.com/topic/30479031
ตอนที่ 4 http://pantip.com/topic/30482894
ตอนที่ 5 http://pantip.com/topic/30487272
ตอนที่ 6 http://pantip.com/topic/30492193
ตอนที่ 7 http://pantip.com/topic/30503825
ตอนที่ 8 http://pantip.com/topic/30523537
ตอนที่ 9 http://pantip.com/topic/30526970
ตอนที่ 10 http://pantip.com/topic/30549316
ตอนที่ 11 http://pantip.com/topic/30564571

ตอนที่ 12

ปี 2553
          เพียงรดา กลับไปที่มหาวิทยาลัยของเธอ เธอพยายามนึกให้ออกว่า ในอดีตเวลานี้เธออยู่ที่ไหน เพียงรดาต้องการพิสูจน์ความจริง
บางอย่างเพื่อให้เข้าใจอย่างแน่ชัดว่า เป็นเรื่องจริงหรือแค่เธอคิดฝันไปเอง เพียงรดาพยายามมองหาตัวเองในเวลานั้น แต่ไม่พบ
และทันใดนั้น เธอเห็นด้านหลังของใครคนหนึ่ง เธอจำได้ทันทีว่านั่นคือเจนจิรา "เพื่อนของเธอ" เพียงรดาพยายามวิ่งตามเจนจิรา
แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างช่างไกลห่างออกไป เธอรู้สึกเหนื่อย และ หายใจไม่ออก เสียงของนาฬิการิ่มดังขึ้นในโสตประสาทของเธออีกครั้ง
"เอาซิ ตายเป็นตาย พาฉันกลับไปที่เดิม" เพียงรดายังคงเดินตามเจนจิราที่เริ่มห่างออกไป ทุกที ทุกทีเธอพยายามฝืนตัวเองอย่างถึงที่สุด
แต่ทว่า ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มพล่าเบลอไปหมด เพียงรดาตัดสินใจหยุดพัก และนั่งลงที่ริมทางเท้าข้างทาง
"ทำไม ทำไมถึงไม่ได้" เพียงรดาได้แต่บ่นกับตัวเอง เธอยอมแพ้ เพราะตอนนี้เธอไม่มีแรงพอที่จะเดินต่อไปแล้วจริงๆ
เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ เธอแค่อยากกลับบ้าน กลับไปโลกของเธอ
"ลุกขึ้นสิ" เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับยื่นมือของเขาส่งมาให้เธอ เพียงรดาเงยหน้าขึ้น เสียงที่คุ้นเคย คนๆเดียวที่เธอเหลืออยู่ในตอนนี้
"คุณภีร์ชิต" เพียงรดาเรียกชื่อเขา น้ำตาแห่งความเหนื่อยล้าไหลออกมาไม่หยุด เขาเป็นคนเดียวที่เธอพอจะอ้อนได้
"ร้องไห้ ทำไม" ภีร์ชิตตกใจเมื่อเห็นเธอร้องไห้ ถึงแม้ว่าเขาจะพลางตัว ใส่หมวก และ แว่นตาสีดำ แต่เพราะร่างที่สูงโปร่ง ใบหน้าที่คมเข้ม
ของเขา ยังคงเป็นจุดสนใจอยู่ดี เพียงรดาเริ่มสังเกตุเห็นสิ่งปกติรอบข้าง มันคงไม่แปลกอะไรเมื่อ" ออร่า"ของภีร์ชิตเปล่งประกายซะขนาดนี้ เพียงรดาเริ่มคิดได้เลยเตือนภีร์ชิตด้วยความหวังดี
"คุณกลับไปเถอะคะ ฉันอยากอยู่คนเดียว และฉันก็ไม่อยากทำเรื่องให้คุณวุ่นวายมากไปกว่านี้"
          ภีร์ชิตหาได้เชื่อและฟังคำพูดของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เขาทำทุกอย่างที่ตรงข้ามกับสิ่งที่เธอต้องการ
ภีร์ชิตย่อตัวลงตรงหน้าเพียงรดา พร้อมกับใช้มือของเขาเช็ดน้ำตาให้กับเธอ เพียงรดาได้แต่มองหน้าภีร์ชิตอย่างตื้นตันใจ
นี่คงเป็นเพราะโชคชะตาและพรหมลิขิตที่กำหนดเส้นทางให้เธอกับเขามาเจอกันในช่วงเวลาที่ต่างก็ต้องการใครสักคนเช่นนี้
ภีร์ชิตใช้มือของเขาโอบร่างที่บอบบางของเพียงรดาเขาต้องการดึงเธอเข้ามาปลอบ เพียงรดารับรู้ได้ถึงอกอันอบอุ่นของเขา
เพียงรดาโอบกอดเขาไว้เช่นเดียวกัน คนรอบข้างเริ่มจำภีร์ชิตได้ บางคนเริ่มซุบซิบนินทา บางคนเริ่มใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายคลิปนั้นเอาไว้
เพียงรดาและภีร์ชิตเริ่มรู้สึกตัว ภีร์ชิตเห็นท่าไม่ดีเขาถอดหมวกของเขาออกมาแล้วสวมให้กับเพียงรดาเพื่อปิดบังใบหน้าของเธอไว้
คนเริ่มมามุงกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ ภีรชิตได้แต่ยิ้มให้กับคนเหล่านั้นอย่างเป็นมิตร พร้อมกับมองหาช่องทางเพื่อเดินออกมา
"จับมือผมไว้ จับให้แน่นๆ เพียงรดา" เขากระซิบบอกเธอ

"แฟนคุณภีร์ชิตหรอคะ"
"ตัวจริงแน่ๆ ถ่ายไว้ ถ่ายไว้"
"เห็นหน้าไม่ชัดเลย"

          หลายคำถามและคำพูดพุ่งตรงมาที่เขา ภีร์ชิตยังคงยิ้มไม่ตอบอะไร เพียงรดาหลบอยู่ด้านหลังที่แสนปลอดภัยของเขา
"ขอทางหน่อยนะครับ ขอทางให้ผมหน่อย " ภีร์ชิตใช้มือเปิดทางจากผู้คนเหล่านั้น โดยที่มืออีกข้างของเขาจับมือของเพียงรดาไว้แน่น
จนเธอรู้สึกเจ็บแต่ในความเจ็บปวดนั้น เพียงรดารู้สึกได้ถึงความหนักแน่นและมั่นคงที่มีอยู่ในตัวของภีร์ชิต
          จนในที่สุดภีร์ชิตสามารถพาเพียงรดาฝ่าวงล้อมออกมาได้ ภีร์ชิตพาเพียงรดามาขึ้นรถของเขาและขับออกไป
ภีร์ชิตเห็นเพียงรดานั่งหน้าเครียดอยู่ในรถ จึงถามเธอด้วยความเป็นห่วง
"ตกใจหรอ"
"เปล่าคะ"
"แล้วเป็นอะไร"
"แค่กลัว"
"กลัวอะไร" ภีร์ชิตยังคงสงสัย
"กลัวพี่เอมจะฉีกอก" เพียงรดาตอบตามตรง ภีร์ชิตได้ยินอย่างนั้นทำให้เขาอดขำไม่ได้
"ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะคะคุณภีร์ชิต ฉันกำลังทำเรื่องให้คุณเดือดร้อนอยู่ คุณรู้ตัวบ้างมั้ย ฉันเครียดแทนคุณจะแย่อยู่แล้ว"
          ภีร์ชิตได้ยินอย่างนั้น เขาชะลอรถและขับรถชิดข้างทางเพื่อหาที่จอดทันที หลังจากที่รถหยุดนิ่ง เขามองหน้าเพียงรดาอย่างจริงจัง
"อย่าคิดแทนผม ผมเคยบอกคุณแล้ว  ว่าอย่าคิดนั่น คิดนี่ ว่าผมจะรู้สึกอย่างไร"
"แต่ คุณภีร์ชิต" เพียงรดาพยายามเถียง ภีร์ชิตใช้นิ้วชี้ของเขาแตะที่ริมฝีปากของเพียงรดาเพื่อห้ามไม่ให้เธอพูดต่อ
"แต่ก็ไม่ได้ นี่คือคำสั่ง ผมไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ผมทำ มันจะทำให้ผมเดือดร้อน เพราะฉะนั้นเลิกคิดและเลิกกังวลสนใจแต่เรื่องตัวเองก่อนเถอะ"
"เรื่องอะไรคะ"
"ก็เรื่องที่คุณไปนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น แถมท่าทางคุณดูแย่มากๆ คุณยังไม่หายดี คุณไม่รู้ตัวเองบ้างเลยหรอ" ภีร์ชิตถามด้วยความเป็นห่วง
"ฉันมาตามหาใครบางคน" เพียงรดาตอบอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก
"ตามหาใคร" ภีร์ชิตเริ่มอยากรู้อยากเห็น เขาภาวนาว่าเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ผู้ชาย
"เพื่อนคะ เพื่อนที่ฉันคิดว่าเขาคงจะรู้จักฉัน"
"เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย" ภีร์ชิตถามเร็วมากจนเพียงรดาฟังไม่ทัน
"คุณว่าอะไรนะคะ" เพียงรดาถาม แต่ภีร์ชิตไม่กล้าที่จะถามคำถามนั้นซ้ำ
"ผมถามว่าคุณได้เจอเค้ามั้ย" ภีร์ชิตแถไปอีกทาง
"ไม่เจอคะ ไม่เจอใครเลย" เพียงรดาไม่กล้าตอบตามความจริง
"ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ"
"ช่างมัน ได้อย่างไรหละคะ"
"ก็ในเมื่อ การตามหาอดีต ทำให้คุณร้องไห้ และ ไม่มีความสุข หนะซิ" ภีร์ชิตพูดในสิ่งที่เขาเห็น
"คุณรู้ได้ยังไงคะ" เพียงรดาถามอย่างสงสัย ภีร์ชิตใช้มือแตะหน้าผากของเพียงรดาเบา เบา อย่างเอ็นดู
"เพราะใบหน้าของคุณมันบอกผมทุกอย่าง คุณเป็นคนอ่านง่ายจะตายรู้มั้ย เพียงรดา และที่คุณเคยบอกผมว่า
การได้รู้จักผมคือ "โลกใบใหม่" อย่างนี้คุณควรอยู่และคุ้นเคยกับโลกใบใหม่ใบนี้ซะ" ภีร์ชิตเริ่มพูดเองเออเอง แต่แฝงไว้ด้วยความจริงใจ
เพียงรดาเองก็รู้สึกอุ่นใจที่ได้ยินเช่นนั้น
"แล้วคุณรู้มั้ย ตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง หรือ กำลังคิดอะไรอยู่" เพียงรดาแกล้งถาม พร้อมกับมองหน้าภีร์ชิตอย่างสื่อความหมาย ทั้งคู่จ้องตากัน
ภีร์ชิตรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าสถิตไหลผ่านขั้วหัวใจของเขา
"คุณกำลังบอกชอบผมอยู่ใช่มั้ย" ภีร์ชิตบอกตามตรงที่เขารู้สึก เพียงรดาถึงกับอึ้งที่เขาอ่านใจเธอออก
เธอรีบหลบสายตาเขาและหันไปทางอื่นแทน
"บ้าหรอ คุณนี่หลงตัวเองจริงๆเลยนะ ฉันแค่รู้สึกอยากจะขอบคุณ คุณก็แค่นั้น" เพียงรดาพูดโกหกภีร์ชิตและโกหกใจของตัวเอง
"อ้าวหรอ แย่จัง ดีใจเก้อเลยทีเนี้ย" ภีร์ชิตบอกอย่างอายๆ ด้วยเสียงที่เผ่วเบา
"อะไรนะคะ" เพียงรดาได้ยินไม่ถนัดอีกแล้ว
"นี่คุณหูตึง ไม่ได้ยินจริงๆ หรือแกล้งผม คุณอยากให้ผมพูดซ้ำใช่มั้ย" ภีร์ชิตเริ่มอารมณ์ไม่ดี
"ก็ ก็ คุณพูดซะค่อยขนาดนั้น ฉันจะได้ยินได้ยังไง" เพียงรดาบอกตามตรง
"งั้นก็ช่างมันเถอะ" ภีร์ชิตงอนเธอเข้าให้แล้ว เพียงรดาได้แต่ยิ้มไปกับความน่ารักของเขา

          เช้าวันใหม่อีกวัน ภีร์ชิตกำลังหลับสบาย แต่เขาก็ต้องตื่นเพราะได้ยินกับเสียงเรียกอันแสบแก้วหูของพี่ชะเอมดังเข้ามา
ภีร์ชิตพยายามใช้หมอนปิด แต่ไม่ทัน เพราะ พี่เอมพุ่งมาหาเขาราวกับ Angry bird และดึงหมอนออก
"ไม่ต้องเลยภีร์ ตื่นและลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้" พี่ชะเอมไม่พูดเปล่าเขาพยายามแย่งหมอนจากภีร์ชิต
"ตื่นก็ได้ ตื่นแล้ว พี่เอมมีเรื่องอะไร มาแต่เช้าเชียว เอาของฝากมาให้ผมใช่มั้ย" ภีรืชิตแกล้งแหย่เพราะเขารู้ตัวดีว่าเขาได้สร้างเรื่องไว้
"ไม่ต้องเลยภีร์ นี่อะไร อธิบายมาสิ" ชะเอมถามพร้อมกับส่งหนังสือพิมพ์ในมือให้กับภีร์ชิต
"ซุปตาหนุ่ม ตามง้อแฟน กลางมหาลัย..ไม่ให้มีอะไรเกี่ยวกับผมเลยนิครับ" ภีร์ชิตแถ
"หือ ไม่มี จับถ่วงน้ำซะดีมั้ยเนี่ย รูปภีร์โชว์หราขนาดนี้ แล้วนี่ใคร ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร" ชะเอมพยายามคาดคั้น
ภีร์ชิตตกใจกลางหนังสือพิมพ์ออกเพื่อต้องการดูรูปให้แน่ชัด เขารู้สึกโล่งอกที่เห็นหน้าเพียงรดาไม่ชัดเพราะเขาไม่อยากเห็นเธอต้องเดือดร้อน
"แค่เพื่อนครับ เพื่อนจริงๆ ผมเห็นว่าเค้ามีเรื่องไม่สบายใจ"
"ก็เลยโอบกอดกันเลยว่างั้น"
"ครับ มันก็แค่การแสดงออกถึงการปลอบใจ ก็เท่าหละนั้น" ภีร์ชิต ตอบด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่เย็นชา โชคดีที่เขาเก่งการแสดง
เขาจึงตบตาพี่เอมได้ไม่ยาก
"แน่นะภีร์"
"จริงๆครับพี่ พี่เอมก็รู้ว่าผมไม่คิดจะมีใครตอนนี้ แค่คิดจะรักก็ปวดหัวแล้ว" ภีร์ชิตบอกอย่างเบื่อหน่าย จนพี่เอมเชื่ออย่างสนิทใจ
รวมไปถึงเพียงรดาที่ยืนแอบฟังอยู่ด้วยเช่นกัน
        
          เพียงรดาเดินกลับมาที่ห้องของพี่ชะเอมก่อน รู้สึกใจเธอนั้นมันเบาหวิวกว่าทุกครั้ง สิ่งที่เธอคิดมาตลอดอาจไม่จริงก็ได้
"การที่เรากลับมาอยู่ในอดีตอย่างนี้ บางทีอนาคตอาจจะเปลี่ยนก็ได้ เขาก็อาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเรา หรือแม้แต่ชอบเราเลยด้วยซ้ำ"
เพียงรดาบอกกับตัวเอง ครั้งแรกที่เธอรู้จักเขาในโลกปัจจุบัน เธอพยายามผลักไสเขาทุกวิถีทาง แต่ทำไมตอนนี้แค่คิด"ก็ทำไม่ได้เลย"

          ในวันประชุมละครเรื่องใหม่ ในวันนี้เป็นวันที่ภีร์ชิตและวิจิตราได้เจอกันครั้งแรก เพียงรดาได้แค่อึ้งเพราะวิจิตราดูสวยใสมาก
วิจิตรามองภีร์ชิตอย่างพอใจ นอกเหนือจากหน้าตาที่เขามีอยู่ชื่อเสียงของเขาก็ดึงดูดเธอด้วยเช่นกัน
"คุณทั้งสองจะดังมากในเรื่องนี้" เพียงรดารู้อนาคตได้ทันที ทุกคำพูดของเจนจิราที่ชอบเล่าข่าวให้เธอฟังแต่เธอนั้นไม่ค่อยได้ใส่ใจ
วันนี้เธอกับรู้สึกว่ามันติดหูเธอมาก เรื่องบางเรื่องที่ข่าววงในชอบซุบซิบกันเธอก็กับจำได้อย่างขึ้นใจ
"บ่นอะไรรดา วันนี้ผมเห็นคุณเหม่อมาเกือบทั้งวันแล้วนะ" ภีร์ชิตถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
"เปล่าคะ" เพียงรดาตอบก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ภีร์ชิตคว้าข้อมือเธอไว้
"เป็นอะไร เดี๋ยวนี้ ถามคำ ตอบคำ สองสามวันมานี้ คุณดูแปลกไปนะ" ภีร์ชิตถามอย่างสงสัย
"ไม่มีอะไรคะ"
"ผมว่ามี" ภีร์ชิตอยากจะซักไซร์เธอ แต่มีคนมาถามให้เขาเข้าไปประชุมต่อ ภีร์ชิตจำต้องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
         เพียงรดานั่งรออยู่ด้านนอกเพราะมีพี่ชะเอมอยู่ในที่ประชุมแล้วเธอจึงไม่มีหน้าที่อะไรที่ต้องอยู่ตรงนั้น แต่เธอมักแอบมองผ่าน
หน้าต่างที่เป็นกระจกใส เห็นภีร์ชิตกับวิจิตราคุยกัน เธอรู้สึกหวงเขาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"ผู้ชายก็ต้องชอบผู้หญิงสวยๆอยู่แล้ว แล้วดูเราสิ" เพียงรดานึกถึงสภาพตัวเองที่แต่งเป็นทอมแบบนี้