คนที่เจ็บกว่า... ลืมเทอไม่ลงจิงๆ

...และแล้วเราเองที่เจ็บที่สุด
ทั้งที่เราเปนคนเลือกที่จะเดินออกมาจากชีวิตเค้าเอง แต่ทำไมนะ ยิ่งเราพยายามจะลืมกลับยิ่ง คถ.
เพียงเพราะคิดว่าเราคงไปกันไม่ได้แน่ๆ และมีอีกหลายๆเหตุผล เราขอไม่พูดถึงนะค่ะ

ที่มาตั้งกระทู้ในวันนี้ แค่อยากให้ ระบายอึดอัดใจค่ะ เพราะตั้งแต่บอกเลิกพี่เค้าไป เราก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ เปนห่วง คถ เปนที่สุด
แต่เราต้องอดทนใช่มั้ยค่ะ T-T เด๋วมันก้ผ่านไปเนอะ ต้องใช้เวลา.
เมื่อวานเราอดใจไม่ได้ เลยอยากรุว่าพี่เค้าบล้อคไลทเรามั้ยและอยากรุว่าเค้าจะคุยตอบเรามั้ย เราเลยทักไปแบบว่า
ส่งรูปของกินไปแล้วก็บอกว่าเอาของอร่อยมาฝาก พี่เค้ากลับตอบกลับมาซึ่งเราคิดว่าพี่เค้าจะเกลียด จะไม่คุยกับเราซะแล้ว
ลึกๆเราดีใจมากๆเลยค่ะ ที่ยังอ่านและตอบไลทกลับมา

แต่แอบสงสัยนิดนึงนะค่ะว่า วันที่เราบอกเค้าว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
พอเราก็บอกเลิก พี่เค้าไม่มีคำถามกลับมาสักคำเลย เรางงมาก ตอบกลับมาเเค่ว่า คับ.. แค่นั้น??

.... ถ้าพี่ได้อ่านกระทู้นี้ อยากให้รับรู้ไว้นะค่ะว่า  สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นระหว่างเรา และสิ่งดีๆที่คนในครอบครัวพี่มอบให้น้อง น้องจะไม่มีวันไม่คิดถึงเลยค่ะ
ขอบคุณในทุกๆเรื่องราว ทุกๆสิ่งที่เราเรียนรู้กัน ตลอดเวลา 5 เดือน 11 วัน มันทำให้น้องรู้เลยค่ะว่าพี่คือ คนดีของน้อง..

หวังว่าพี่จะคิดถึงกันนะค่ะ