มื่อช่วงหัวค่ำวันเสาร์ ได้นั่งดูรายการ...เดอะวอยซ์คิดส์
เห็นเด็กบางคนที่ผิดหวังไม่ได้รับการคัดเลือก
เดินร้องไห้เข้าไปหลังเวทีที่พ่อกับแม่ยืนอยู่ แล้วโผเข้ากอดพ่อกับแม่
พ่อกับแม่ก็กอดลูกตอบ บางคนก็หอมแก้มลูกเป็นการปลอบใจ
ฉันน้ำตาคลอ...รู้สึกประทับใจกับภาพที่เห็น
เห็นพ่อแม่กอดลูกแบบนั้นมันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
มันแทนคำพูดได้เป็นล้านๆคำ
ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
(ตอนที่กรรมการกอดเด็กๆฉันรู้สึกเฉยๆ)
แล้วก็มานั่งนึกถึงความเป็นจริงว่า...
ใครคือคนที่รักลูกมากที่สุด
ใครเป็นคนที่รักลูกเป็นคนแรก
ใครเป็นคนที่รักลูกไม่หวังสิ่งตอบแทน
แล้วคนเป็นลูก รักท่านตอบแทนบ้างหรือปล่าว
ลูกบางคนแค่เรียนเกรดไม่ดี ผิดหวัง อกหักแฟนไม่รักก็คิดฆ่าตัวตาย...ทำไมไม่คิดถึง คนที่รักคุณเป็นคนแรก
คนที่เป็นผู้ให้คุณ ทั้งชีวิต(กรณีแม่บางท่านเกิดลูกแล้วเสียชีวิต)
แค่จะตายให้สมใจคนที่ไม่รักเพียงคนเดียว...อนิจจา คนที่เสียใจที่สุดคือพ่อกับแม่ค่ะ
ลูกบางคนก็ปล่อยให้พ่อแม่ตกระกำลำบาก
อย่างที่ฉันเห็นทุกๆเช้า
ป้าแบ็งค์ อายุ 60 กว่า สภาพร่างกายไม่น่าจะออกมาทำมาหากิน น่าจะผักผ่อน
แต่ทุกเช้าแกต้องเอาผักมาขายที่ตลาดตอนเช้ามืด
แกเป็นอัมพฤกษ์ พูดก็ไม่ชัด เวลาเดินต้องใช้ไม้เท้า
ผู้ช่วยแกคือสามีที่วัยเดียวกัน นั่นก็ไม่พูดจา จัดผักอย่างเดียว
เวลาจะซื้อจะขาย คนซื้อก็จะหยิบเอง ช่างเอง คิดเอง ทอนตังส์เอง
ขนาดแกเป็นแบบนี้ยังมีคนโกงสินค้าแกนะ ฉันจะแช่งทุกครั้งที่มีคนเล่าให้ฟังว่าของแกหาย
ฉันขอให้คนที่มันโกงป้าแบ็งค์ ขอให้มันเป็นหนักกว่าป้าแบ็งค์...
ฉันเห็นแล้วนึกสงสารทุกครั้ง
แล้วก็นึกว่า ลูกป้าแบ็งค์ไปไหน ทำไมไม่มาช่วยป้าแบ็งค์ขายของ
หรือไม่ก็ให้ป้าแบ็งค์หยุดพักผ่อนอยู่กับบ้าน สภาพร่างกายป้าเป็นแบบนี้ ให้แกพักผ่อนได้แล้ว
(ช่วงก่อนนู้นนนนนเคยเห็นลูกชายแกมาช่วย แต่นี่นานเป็นปีแล้วที่ไม่เห็น)
ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่กับพ่อเป็นผู้ให้มาตลอด
แล้วทำไม เวลาที่สภาพร่างกายพ่อกับแม่ไม่แข็งแรงลูกจึงไม่เป็นผู้ให้บ้าง
เพราะเห็นพ่อกับแม่ของเด็กๆในเดอะวอยซ์คิดส์ กอดและหอมปลอบใจลูก
ทำให้ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...
วันนี้คุณกอดลูกหรือยัง....
กอดใดไหนเล่าจะเท่าแม่กอด รักใดไหนเล่าเท่าพ่อแม่รัก
เห็นเด็กบางคนที่ผิดหวังไม่ได้รับการคัดเลือก
เดินร้องไห้เข้าไปหลังเวทีที่พ่อกับแม่ยืนอยู่ แล้วโผเข้ากอดพ่อกับแม่
พ่อกับแม่ก็กอดลูกตอบ บางคนก็หอมแก้มลูกเป็นการปลอบใจ
ฉันน้ำตาคลอ...รู้สึกประทับใจกับภาพที่เห็น
เห็นพ่อแม่กอดลูกแบบนั้นมันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
มันแทนคำพูดได้เป็นล้านๆคำ
ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
(ตอนที่กรรมการกอดเด็กๆฉันรู้สึกเฉยๆ)
แล้วก็มานั่งนึกถึงความเป็นจริงว่า...
ใครคือคนที่รักลูกมากที่สุด
ใครเป็นคนที่รักลูกเป็นคนแรก
ใครเป็นคนที่รักลูกไม่หวังสิ่งตอบแทน
แล้วคนเป็นลูก รักท่านตอบแทนบ้างหรือปล่าว
ลูกบางคนแค่เรียนเกรดไม่ดี ผิดหวัง อกหักแฟนไม่รักก็คิดฆ่าตัวตาย...ทำไมไม่คิดถึง คนที่รักคุณเป็นคนแรก
คนที่เป็นผู้ให้คุณ ทั้งชีวิต(กรณีแม่บางท่านเกิดลูกแล้วเสียชีวิต)
แค่จะตายให้สมใจคนที่ไม่รักเพียงคนเดียว...อนิจจา คนที่เสียใจที่สุดคือพ่อกับแม่ค่ะ
ลูกบางคนก็ปล่อยให้พ่อแม่ตกระกำลำบาก
อย่างที่ฉันเห็นทุกๆเช้า
ป้าแบ็งค์ อายุ 60 กว่า สภาพร่างกายไม่น่าจะออกมาทำมาหากิน น่าจะผักผ่อน
แต่ทุกเช้าแกต้องเอาผักมาขายที่ตลาดตอนเช้ามืด
แกเป็นอัมพฤกษ์ พูดก็ไม่ชัด เวลาเดินต้องใช้ไม้เท้า
ผู้ช่วยแกคือสามีที่วัยเดียวกัน นั่นก็ไม่พูดจา จัดผักอย่างเดียว
เวลาจะซื้อจะขาย คนซื้อก็จะหยิบเอง ช่างเอง คิดเอง ทอนตังส์เอง
ขนาดแกเป็นแบบนี้ยังมีคนโกงสินค้าแกนะ ฉันจะแช่งทุกครั้งที่มีคนเล่าให้ฟังว่าของแกหาย
ฉันขอให้คนที่มันโกงป้าแบ็งค์ ขอให้มันเป็นหนักกว่าป้าแบ็งค์...
ฉันเห็นแล้วนึกสงสารทุกครั้ง
แล้วก็นึกว่า ลูกป้าแบ็งค์ไปไหน ทำไมไม่มาช่วยป้าแบ็งค์ขายของ
หรือไม่ก็ให้ป้าแบ็งค์หยุดพักผ่อนอยู่กับบ้าน สภาพร่างกายป้าเป็นแบบนี้ ให้แกพักผ่อนได้แล้ว
(ช่วงก่อนนู้นนนนนเคยเห็นลูกชายแกมาช่วย แต่นี่นานเป็นปีแล้วที่ไม่เห็น)
ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่กับพ่อเป็นผู้ให้มาตลอด
แล้วทำไม เวลาที่สภาพร่างกายพ่อกับแม่ไม่แข็งแรงลูกจึงไม่เป็นผู้ให้บ้าง
เพราะเห็นพ่อกับแม่ของเด็กๆในเดอะวอยซ์คิดส์ กอดและหอมปลอบใจลูก
ทำให้ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...
วันนี้คุณกอดลูกหรือยัง....