เมื่อประมาณเดือนก่อน มีโอกาสไปกราบไหว้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์วัดโพธิ์ชัย อ.เมือง จ.หนองคาย
พอทำธุระเสร็จก็แวะเข้าห้องน้ำ ด้านหลัง (ติดกับ ลานจอดรถ นอกกำแพงวัด (ประตูมีซุ้มพญนาค)
ก็เห็น ครอบครัวหนึ่ง น่าจะเป็นคนขาย ของริมกำแพงวัดหน้าห้องน้ำ (มาม่ากระป๋อง ผ้าเย็น น้ำดื่ม ลูกอมฯลฯ)
กำลังกินข้าวมื้อกลางวัน พ่อแม่ลูก กันอยู่ มีผักน้ำพริก และก็ยำไข่มดแดง
ผมเองเกิดมาไม่เคยกิน ก็ไปเล็งๆ ยิ้มๆ แล้วเข้าห้องน้ำไป พอออกมา ก็มองอีก ใจหนึ่งก็อยากขอชิม อีกใจก็เกรงใจ(เพราะไม่เคยกินไข่มดแดงมาก่อน)
สักพัก ผู้หญิงก็เอ่ยว่า ทานข้าวกันมั๊ย?
ผมบอกไม่เป็นไร ขอบคุณครับแล้วก็เดินจากไป
น้องสาว ออกมาจากห้องน้ำหญิงที่ติดกัน ผมเองเล่าให้น้องฟัง บอกอยากลองชิมดูแล้วตั้งใจจะช่วยค่าอาหารสัก 100บ.
น้องบอกอย่าตละกะ แล้วก็ขึ้นรถ ไปแถว สะพานมิตรภาพไทย ลาว หาอะไรกิน (เดี๋ยวนี้ทำเป็นเขื่อนสักแข็งแรง)
ก็สั่งอาหารมากิน 3-4อย่าง คิดตังค์ประมาณ เกือบ พัน และก็ตีเข้าอุดร
วันนั้นผมไม่ได้กินไข่มดแดง แต่การเชิญชวนของครอบครัวนั้น ก็ทำให้รู้สึกประทับใจ อิ่มใจ จนถึงทุกวันนี้
เวิ่นเว้อตามประสา ขออภัย
อะไรก็อร่อย ไม่เท่าน้ำใจ จริงมั๊ย
พอทำธุระเสร็จก็แวะเข้าห้องน้ำ ด้านหลัง (ติดกับ ลานจอดรถ นอกกำแพงวัด (ประตูมีซุ้มพญนาค)
ก็เห็น ครอบครัวหนึ่ง น่าจะเป็นคนขาย ของริมกำแพงวัดหน้าห้องน้ำ (มาม่ากระป๋อง ผ้าเย็น น้ำดื่ม ลูกอมฯลฯ)
กำลังกินข้าวมื้อกลางวัน พ่อแม่ลูก กันอยู่ มีผักน้ำพริก และก็ยำไข่มดแดง
ผมเองเกิดมาไม่เคยกิน ก็ไปเล็งๆ ยิ้มๆ แล้วเข้าห้องน้ำไป พอออกมา ก็มองอีก ใจหนึ่งก็อยากขอชิม อีกใจก็เกรงใจ(เพราะไม่เคยกินไข่มดแดงมาก่อน)
สักพัก ผู้หญิงก็เอ่ยว่า ทานข้าวกันมั๊ย?
ผมบอกไม่เป็นไร ขอบคุณครับแล้วก็เดินจากไป
น้องสาว ออกมาจากห้องน้ำหญิงที่ติดกัน ผมเองเล่าให้น้องฟัง บอกอยากลองชิมดูแล้วตั้งใจจะช่วยค่าอาหารสัก 100บ.
น้องบอกอย่าตละกะ แล้วก็ขึ้นรถ ไปแถว สะพานมิตรภาพไทย ลาว หาอะไรกิน (เดี๋ยวนี้ทำเป็นเขื่อนสักแข็งแรง)
ก็สั่งอาหารมากิน 3-4อย่าง คิดตังค์ประมาณ เกือบ พัน และก็ตีเข้าอุดร
วันนั้นผมไม่ได้กินไข่มดแดง แต่การเชิญชวนของครอบครัวนั้น ก็ทำให้รู้สึกประทับใจ อิ่มใจ จนถึงทุกวันนี้
เวิ่นเว้อตามประสา ขออภัย