ขอพื้นที่ระบายและหาความเห็นนิดหน่อยเท่านั้นครับ (มันเป็นเรื่องจิตใจของผมล้วนๆ)

ผมไม่รู้ว่าผมเป็นมานานหรือยัง หรือว่า มันเริ่มเป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
   ผมหมดความมั่นใจในตัวเองโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ หงุดหงิด ขี้เบื่ออย่างไร้เหตุผล มันเบื่อแบบไงดีครับ เบื่อมาก เบื่อทุกอย่าง เบื่อการกินข้าว เบื่อกับการที่ต้องเป็นตัวเอง เบื่อการต้องกระตือลือล้น บางทีการว่างเกินไปก็ทำให้ผมเบื่อ และหงุดหงิดมาก (ขอยอมรับว่าเคยเบื่อการมีชีวิตอยู่) ผมเกลียดการไปโรงเรียน เพราะมันทำให้ผมเห็นว่าผมเสแสร้งตลอดเวลา ไม่ใช่แค่ผมคนอื่นๆก็ด้วย ผมคิดว่าการกระทำทุกวันนี้ของผมเป็นแค่หน้าที่ ผมไม่อยากอยู่เฉยๆ ผมไม่ต้องการอะไรนอกจากสิ่งที่สนใจเป็นพิเศษ ผมไม่ชอบการแข่งขัน ผมเกลียดมาก ยิ่งการสอบไม่ต้องพูดถึง แต่ผมชอบเรียนนะ ผมยอมรับผมเข้ากับคนอื่นได้ดี ผมชอบเวลาที่คนอื่นยิ้ม ถึงจะยิ้มเสแสร้งก็ไม่เป็นไร ผมรู้สึกว่าตัวเองตลกแต่ในใจมันโหวงๆว่างเปล่า เหมือนผมทำไปเพราะคิดว่ามันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำในทุกๆวันที่ไปเจอทุกๆคน ผมเคยมองโลกในแง่ดีมากๆ แต่สุดท้ายมันก็เหมือนการหลอกตัวเอง ผมก็เริ่มมองโลกในด้านที่เลวลงเลื่อยๆ ตอนนี้ผมเกลียดและกลัวตัวเองมาก
  ขอบคุณที่ทนอ่านนะครับ ถ้ามีอะไรจะเสนอ โพสต์ไว้เถอะครับ ผมต้องการความเห็นในด้านที่ผมเป็นอยู่เป็นยังไง? ผมเป็นอะไร? ผมมองไม่เห็นว่าตัวเองควรทำยังไงต่อแล้วครับ ทุกวันนี้ที่อยู่ก็วนเวียนดเหมือนที่กล่าวไว้นั้นล่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ